• B&G
• kinderen
• kleinkinderen

• TOY
• BusCA
• TOY in 't zand
• toyota hzj78
• hzj extreem
• ons bussie
• keuze toyota

• website
• kamperen
• gezondheid
• documenten
• proviand
• gereedschap
• kaarten en boeken
• apparatuur
• gps

• algemeen
• tips
• bandenspanning
• afrika
• rusland/mongolië
• australië

• lezen
• toevoegen

::

europe 2

• algemeen
• europe 1
• turkey
• syria
• europe 2

::

reisverslag

East Mediterranean 2009 :: europe 2 :: reisverslag

 

De grens met Syrië ligt een kilometer of 20 verderop. In Turkije hebben we tot Ankara de tijd om te beslissen, of we op en neer gaan (=vliegen) of dat we de reis afbreken (=rijden). 

Om half een zijn we in Turkije na een redelijk snelle grensafhandeling en vanaf Iskenderum is het snelweg of vierbaans. Het wisselen van het Syrische geld kost een ruim half uur. Maar daarna schiet het op en al snel voelen we: doorgaan! We willen terug naar huis en de reis niet meer afmaken. Na de zorgdagen om Zoë, is er nu dit onvoorstelbare: Annalies is er niet meer. We willen gewoon dicht bij Jan en hun kinderen zijn. Bij iedereen, die ons lief is. 

De dag verloopt kilometer na kilometer. We flitsen door het landschap, dat we rustiger en op andere wegen zagen. Met regelmaat hebben we contact met iemand aan het thuisfront. Dat doet goed.

Om negen uur eten we in een wegrestaurant en gaan we op de Parking (aan de A4) een onrustige nacht tegemoet tussen het aan- en afrijden van vrachtwagens, een lawaaiige koelauto en het snelweggeluid. 

Om half een wordt er geklopt. Twee Jandarmes (politie). Gerard moet komen… en kijken. Een band staat leeg. Zij vinden, dat hij er iets aan moet doen. Wij vinden, dat het morgenochtend ook nog wel kan. 

Zo wordt dit deze speciale TOY-dag met een lekke band afgerond: een steen sloeg een fraaie ster in de voorruit en de teller passeerde de 200.000 km.

 

 

Wakker in de mist. Bij licht zien we pas goed wat een rotzooi het op de parking is. Gerard wisselt het wiel, ik zet koffie. Snel ontbijtje en weer op weg. De mist maakt plaats voor zon, maar de hoge temperaturen (30 gr en hoger) zijn gedaald via 9 en naar 15 graden. Bij Istanboel zitten we een poosje in de file voor de brug over de Bosporus. En Europees Turkije is weer net zo leeg als die zondag, dat we er naar het zuiden reden. 

 

Turkije uit en Bulgarije in kost weinig tijd. Mooi dus. We rijden nu westelijk op Sofia aan. Zo’n 100 km tweebaans geeft een aardig inkijkje in het Bulgaarse platteland. De rondweg rond Sofia is een ramp. Druk, met vooral internationaal vrachtverkeer en een slechte weg. En op veel plekken bieden schaars geklede dames de heren chauffeurs hun diensten aan. 

Wij willen opschieten en helaas, we worden gesnapt bij het passeren van een ononderbroken streep. Gerard moet op het matje. Dat wordt een vette bekeuring. Helaas moet dat in het centrum van Sofia geregeld worden. En tijd is nu voor ons heel kostbaar. De agent “biedt ons een oplossing”: de bekeuring kan ook bij hem betaald worden, maar dan krijgen niet dat “formulier” (een betalingsbewijs dus). Gerard zou Gerard niet zijn, als hij deze ”bekeuring” van 135 Euro weet terug te brengen tot 100 Euro. Een paar kilometer verderop zien wij door de laagstaande zon niet, dat er weer een politiemannetje staat te zwaaien (!!!). Voor welke overtreding dit keer? We denken, dat het stoplicht (wat een eindeloze file veroorzaakt) net op oranje was gesprongen. Jammer dan. 

En dan zijn we eindelijk op een mooie snelle vierbaansweg. Snel, dat wel. Maar soms moet je op de rem om 50 k/u rijden, namelijk bij de politiecontrole. Het bord hebben we nooit gezien bij ons gangetje van 140. Daar staan ze, twee man met lasergun. 101 Laat de ene demonstratief zien. Je weet dus, dat je er wordt ingeluisd, want we reden echt een heel stuk harder. Weer een heel verhaal over een boete van 200 Euro en formulieren, die in de stad ingevuld moeten worden en aan de grens … enz. Het voorstel, om dan in godsnaam gewoon bij hem te betalen zonder “formulier”, wordt verontwaardigd door hem van de hand gewezen. “No good!” zegt hij plechtig met het vingertje in de lucht. Gossie, zijn er dan toch niet-corrupte Bulgaarse overheidsdienaren? 

Wat nu, de politieman heeft de macht, want in zijn handen liggen kenteken, rijbewijs en paspoort en dus ons lot! Er komt beweging in de zaak als G. woest reageert nadat de reden van onze haast door hem wordt afgedaan als een (“Ja, ja, het zal wel!”)-smoesje. Hij raakt er toch door uit balans. En jawel, een voor een krijgen we de kostbare papieren weer terug. Nu zijn we weer eigen baas. Of nog niet helemaal. G. mag gaan, maar moet nog “even praten”met de collega buiten. Uhhh, wat nu weer? Die begint monter over zijn 4x4, een Defender. En over de onze, en over onze zandplaten. Hoeveel die dan wel gekost hebben. De aap is eindelijk uit de mouw: twee wil hij er hebben. Zo, die toer was het dus. En met hetzelfde opgeheven vingertje zegt Gerard: “No good!”. En weg zijn we. 

Eindelijk bereiken we de snelweg en we zijn snel aan de grens. 

Het schemert, als we op een smalle tweebaansweg in Servië onze internationale route vervolgen. Het slingert en kronkelt door een mooi dal en een smalle kloof. In het weinige licht krijgen we toch een aardige indruk van de schoonheid van dit gebied. De tunneltjes tellen af en ineens zitten we op de snelweg richting Beograd (Belgrado). In een wegrestaurant eten we, passeren Belgrado-by-night en op de eerste Parking na het begin van de betaalde autoroute vinden we een plekje tussen een paar vrachtwagens. Natuurlijk passeren er auto’s, maar oh wat is dit een rust vergeleken bij de afgelopen nacht. Dat slaapt dus lekker, zeker in de wetenschap, dat er een knus restaurantje is met een goed ontbijt en … een douche! 

Iedere dag minimaal 1.000 km is het doel. En vandaag hebben we meer dan dat gereden. 

 

 

Na het opstaan zijn we snel bij de grens met Kroatië. We rijden strak oostwaarts om bij Zagreb de koers naar het noorden te verleggen.  Slovenië is hier smal en we zijn dan ook snel bij de grens met Oostenrijk. Met hetzelfde gangetje  tuffen we Oostenrijk door en ergens langs de Duitse snelweg overnachten we. 

 

 

Een paar uur Duitse en Nederlandse kilometers brengen ons vroeg in de middag bij Jan en zijn gezin. Ze wachten ons met hun allen op. De hele middag brengen we met elkaar door en zijn we rondom Annalies…