home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis BusCA holiday trips 2011 2019 2021

 

Route (17 dagen, 3050 km): (SPANJE) Balerma – Tabernas – PN Gabo de Gata Nijar – Benidorm – (FRANKRIJK) Narbonne – Toulouse – Limoges – Poitiers – Le Mans – Rouen – Lille – (BELGIË) Gent – Antwerpen – (NEDERLAND) Breda - Utrecht

 

Woensdag 17 november 2021 (123 km) – De enige echte Europese woestijn  

 

Schitterend klimmen we op in het achterland naar de Tabernaswoestijn, een halfwoestijn. Deze “enige échte woestijn in Europa” strekt zich uit over 280 km2 als een maanlandschap vol afgesleten kale bergen, barsten en kloven. In de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw werden hier diverse (spaghetti-) westerns opgenomen zoals het epische “The Good, the Bad and the Ugly”. Natuurlijk wordt dit verleden uitgebuit zoals we zullen merken.

Een eindje voor het dorp Tabernas slaan we af en achter “Mini Hollywood”, een pretpark in western stijl, en rijden we omhoog naar een mooie bivakplak in PN Sierra Alhamilla.

 

 

We kijken uit op het bijzondere landschap van de Tabernaswoestijn en de bergketen erachter. Adembenemend. We voelen ons in de wolken nu we het gevoel hebben ergens in Zuid Amerika te zijn.
Borrelen, koken, eten, kacheltje en heerlijk slapen. Om een uur of drie begint het te regenen. En dat op de plek, waar de minste regen van Spanje (zelfs Europa naar het schijnt) valt.

 

Donderdag 18 november 2021 (87 km) – Van regenboog terug naar de kust

 

Als we zijn opgestaan, miezert het nog een beetje. De zon breekt door en tekent een schitterende regenboog boven het prachtige landschap.

 

 

Rond de middag rijden we weer. “Fort Bravo Texas Hollywood” wordt aangekondigd. Dat willen we wel eens zien. Het is bereikbaar via een gravelweg, helemaal goed voor de Zuid Amerika vibe. Het “Fort”-zelf, ook een pretpark, houden we voor gezien.

Kronkelend klimmen we de bergen in op weg naar de kust. We genieten van het landschap, dat ons soms doet denken aan plekken in Marokko of aan de pampa’s van Argentinië. Hogerop maakt de regen maakt plaats voor mist. We zien ergens een bord, dat spreekt van het “Goud van de Tabernas”. Dan hebben we het over olijfolie. De ene na de andere olijfgaard met prachtige oude knoestige bomen strekt zich uit op de glooiende hellingen. Ter afwisseling zijn er enorme zonneparken. De plastic kassen laten het hier gelukkig afweten. Nog wel. Langs de weg staan amandelbomen, die we nu dus ook van dichtbij kunnen bekijken.

 

 

Eind van de middag verkennen we San Jose, een dorpje aan de kust op het schiereiland PN Cabo de Gata-Níjar. Het voordeel van deze tijd van het jaar is, dat wildkamperen oogluikend wordt toegestaan. En zo kan het, dat we aan het strandje midden in het dorp een mooie overnachtingsplek vinden. Het regent niet meer, maar de wind neemt het genadeloos over. Op afstand zien we surfers vechten in het witte schuim van de woeste branding.

San Jose is een toeristenplaats. Buiten het zomerseizoen betekent dat stille straten en lege gebouwen. Het plaatsje is gevangen in bewegingloosheid. Maar wij bewegen wél. We wandelen naar een restaurantje bij de haven dat wel open is. Er brandt een vuurtje. Blij en enthousiast worden we naar binnen geloodst. De visjes smaken prima.

 

Vrijdag 19 november 2021 (116 km) – LOUIE 8 jaar, Freek Vonk en vrienden  

 

Hiep hiep hoera voor Lou! Later op de dag spreken we hem nog.

Via de hoge kant van het dorp rijden we in zuidwestelijke richting. We zijn verdeeld over de vraag of we zo door kunnen gaan naar het dorp Cabo de Gata. De rit door de vallei is prachtig, zelfs onder het grijze wolkendek en in de motregen.

Aan het eind van de vallei is een opstopping van een paar auto’s. Iemand ligt op de grond. Een ongeluk? Maar nee, niets is minder waar. We treffen er een kopie van Freek Vonk aan. Hij en zijn vriendin zijn slangenzoekers. Al een hele tijd speurden ze naar de Ladderslang. En laten ze die hier zomaar ineens voor hun auto aantreffen! De (Engelse) jongeman is in alle staten van opwinding. Opgetogen laat hij de beet in zijn hand zien (hij weet dat deze slang niet giftig is). Heerlijk om deze gepassioneerde liefde voor de slang van zo dichtbij mee te maken.

 

 

En daar eindigt ook deze weg. We zullen toch om moeten rijden om iets te zien van de andere kant van het PN. Dat is een vlak gebied met moerassen en zoutmeertjes. Hier en daar wordt zout gewonnen. Dat er flamingo’s zijn, kunnen we nog net zien aan de roze stippen in de verte. De weg klimt op naar de vuurtoren, die op het hoogste rotspuntje staat. We kijken neer op de scherpe kliffen (Arrecife de las Sirenas) in de blauwe zee.
Terug langs de vlakke kuststrook. Lunchen bij een P, vanwaar we ook niet dichter bij de flamingo’s kunnen komen.

We kiezen de vlotste route naar Agua Amarga. Want daar gaan we Peter&Michelle ontmoeten. Hier kruisen onze reispaden elkaar weer net zoals dat was in februari 2018 (Cochrane/Chili). In het zand van het strandje staan onze (Europese) mobielen gezellig uit te kijken over de middellandse zee.  

 

 

We kruipen binnen met thee en reisverhalen. En dat zijn er heel wat. Ook de kleine grote jarige Louie heeft een hoop te vertellen.
Na een gezamenlijke maaltijd, de nodige flessen wijn, koffietjes mét is het goed inslapen op het geluid van de branding en de regelmatige regenbuien.

 

Zaterdag 20 november 2021 (11 km) – Een grijze natte dag

 

P&M gaan na het gezamenlijke ontbijt verderop aan de kust bivakkeren en wandelen. Wij vertrekken in tegenovergestelde richting. Acht kilometer verderop, in Carbonares, bekijken we de wintercampercamping (El Rancho). Vierkant grindterrein, campers in een paar rijtjes, niet echt opwindend. Maar de wifi (Formule 1!) lijkt goed. Bovendien is het jammer van de mooie route om almaar in de regen te moeten rijden.
De campingbeheerder stelt ons gerust. Eén week per jaar regent het en die week is morgen voorbij. Daar vertrouwen we dan maar op!
De Quali kunnen we redelijk  ongestoord volgen, alsook het NL-nieuws. En er is volop tijd voor schrijven, kletsen en tukkies. Eind van de middag stopt de regen…

 

Zondag 21 november 2021 – Campinglife

 

Een sombere natte zondag is het. We maken nader kennis met een Franse buurvrouw (op leeftijd!). In mei overleed haar echtgenoot en nu is ze in haar eentje onderweg…
Max wordt tweede en de spanning over de uiteindelijke afloop (het wk) blijft voorlopig nog.

 

Maandag 22 november 2021 (130 km) – Kustroute en kustbivak

 

Het lukt ons om beslag te leggen op de enige badkamer (met douche, wc, wastafel) van de camperplek.
We vervolgen op een mooie route met prachtige uitzichten op de blauwe Méditerranée. Hier en daar duiken de grijze “kassen” weer op. In de buurt van Mazarrón vinden we een schitterende bivakplek met vol uitzicht op de baai en de zee. De wind rukt aan ons dak tot ze het opgeeft en wij weer rust krijgen.

 

Dinsdag 23 november 2021 (208 km) – Zwarte eenden en op naar Polop

 

Aha, eindelijk begint de dag weer eens zonnig! In de baai drijven surfers als een toom grote zwarte eenden in afwachting van de ultieme golf.

Via een prachtige slingerroute (RM-332) bereiken we de Autopista del Mediterráneo. Pier&Jaquelien (Kenia en Oeganda 2005) verwachten ons in Polop in het achterland van Benidorm. Ze wonen aan een smal betonnen weggetje. Na contact haalt Pier ons op in het dorp en posteren we BusCA op een plek met uitzicht op dorp en dal. Lopend gaan we naar hun huis. Trots leiden ze ons rond. Aan hun tuin, met veel citrusbomen en ook onkruid, hebben ze de handen vol.
Ook met hen is veel bij te praten. Over reizen gaat het natuurlijk, maar nog meer over auto’s en alles wat daarbij te bedenken is. Per slot bouwt Pier prachtige overlandauto’s in soorten en maten.

 

 

Voor het avondeten rijden we naar de boulevard in Bénidorm, waar we supergezellig eten. In de ochtend zijn er hanen, een regenbuitje en wat verkeer, die de stilte doorbreken.

 

Woensdag 24 november 2021 (110 km) – Shirley verjaart en terug naar de kust

 

Gezamenlijk ontbijt bij P&J. De ochtend schiet al op als we terugwandelen naar BusCA. Een slingerweg brengt ons dieper het achterland in en de bergen op. Bij een tentje voor regionale producten kopen we de nodige souvenirs voor het thuisfront. Natuurlijk is dat olijfolie vanwege de vele olijfgaarden overal in Spanje. Maar ook hebben ze sinaasappelazijn. En dat past heel goed na de eindeloze vlakten en valleien vol boomgaarden met de appeltjes van oranje.

Tevreden klimmen we naar el Castell de Guadalest. In de smalle steile straatjes zijn diverse kleine museumpjes. Maar er is één heel bijzondere: het Museo Microgigante. Je hebt nu eenmaal kunstenaars in maten en soorten. Hier is het museum “gevuld” met kunstwerken zó klein, dat je het nauwelijks met het blote oog kunt zien. Wat dacht je van een schilderij van El Greco op een rijstkorrel? Indrukwekkend knap, en mal eigenlijk!
Op een terras eten we prima en kijken we uit over de vallei met de Middellandse zee aan de horizon. Boven ons steekt een spitse rots met op het puntje een wit torentje de blauwe lucht in.

 

 

Indrukwekkend mooi is de route, die ons na de middag in een lus terugbrengt naar de kust. Daar vinden we op camping Los Pinos Henk&Marianne en hun hond.

 

 

Met ons vieren, uh vijven rijden we naar de pier in Dénia waar Basta! zetelt, dé culinaire ontdekking van H&M. De Tom Ka Kai soep is in ieder geval veelbelovend.

 

Donderdag 25 en vrijdag 26 november 2021 (7 km) – Campinglife en Basta!

 

Rust en regelmaat beleven we hier. En iedere dag is er dat ene culinaire hoogtepunt, dat “Basta!" heet.

 

 

 

Voor 19,50 euro genieten we als lunch van een 4-gangen menu. Verfijnd, prachtig opgediend en in grote gezelligheid. Het personeel is nogal internationaal, van Argentijns tot Belgisch, met een hele goede NL-kok.
De drie wandelkilometers heen en drie terug blijken te veel. Mijn oude (badkamer-) blessure speelt weer op. Na zo’n lunch met wijn sukkelen we de resterende middag door tot een gezamenlijke borrel met snacks.   
G wisselt de voorwielen om te zien of de wiellagers speling hebben en om het “cuppen” van de banden te verminderen.

 

Zaterdag 27 t/m maandag 29 november 2021 (207 km) – Bonterra campinglife

 

Na een heerlijke Basta!-lunch vertrekken we in noordelijke richting over de snelweg. Eindeloze sinaasappel- en olijfgaarden schuiven aan ons voorbij. Tweehonderd kilometer verder vinden we in de eerste schemer een prima plek op het Bonterra Resort in Benicasim. En jawel, daar camperen zowaar Frank&Paula! Frank dateert van G’s sloopverleden. Maar ook hebben we samen heerlijke Tunesië-duinexpedities gedeeld. Nota bene: we arriveren uitgerekend op de dag dat zowel Paula als Frank jarig is. Met de nodige sangria’s vieren we dat uitbundig.

 

 

Ook hier vinden we een was- en droogmachine, wordt “het huis” een keer gepoetst, vallen er weer heel wat (Duitse) camperaars te observeren en genieten we van een superdouche.

Ondertussen houden we de ontwikkelingen rond het Omikron (Covid) virus in de gaten. Onze Argentinië-ervaringen (2020) herleven. We besluiten in een andere versnelling naar huis te gaan voordat Spanje, Frankrijk en/of België de grenzen gaan sluiten. Daarnaast doet het weer nog steeds niet wat wij willen. Het is droog, dat wel, maar ook als de zon even door de zware bewolking breekt, is het fris tot koud.

 

Dinsdag 30 november 2021 (415 km) – Op huis aan

 

Eind van de ochtend drinken we met F&P koffie bij het zwembad. Dan maken we ons op voor een snelle en lange rit. De zon schijnt en we hebben er zin in. Al onze plannen (Sitges, Figueres, Barcelona) laten we schieten. Gewoon naar huis willen we.
Vierhonderd kilometer later zijn we bij het CanPau restaurant bij Cantallops, vlakbij de grens met Frankrijk. Het zou een fantastisch restaurant zijn volgens Henk (die ons blijft bestoken met schitterende Basta!-eetfoto’s). Helaas, de proef op de CanPau-som kunnen we niet nemen. Het ligt er stil en gesloten bij. Pech. In de eerste schemer installeren we ons voor de nacht op de parkeerplaats.

Het was een heerlijke ervaring om na uren snelweg het kleine slingerende weggetje door dit prachtige landschap te rijden. Wat een overgang was dat. Van het drukke verkeer met files internationale vrachtwagens af te slaan en van het ene moment op het andere in deze mooie stille wereld vol kurkeiken te belanden.

 

FRANKRIJK

 

Woensdag 1 december 2021 (595 km) – Een hartelijk weerzien

 

De 600 snelwegkilometers naar Confolens gaan vlot. We zien de besneeuwde toppen in de Pyreneeën, bossen, golvende akkers, de afslag naar Kathleen&Jaap en om vijf uur staan we bij het huis van Jacques&Valérie.
Sinds onze laatste gezamenlijke reis (vanuit Bamako door de woestijn van Mali, Algerije en Tunesië) in 2006 hebben we elkaar niet meer gezien. Na hun recente pensionering zijn ze vanuit Noord Frankrijk naar hier verhuisd. Een oude vervallen veestal hebben ze omgetoverd in een prachtig huis.
Als ook Walter&Rosaline er zijn (Mauritanië 2002) is er om te beginnen een feestelijk champagne-moment. We vieren naast het weerzien ook meteen onze (20e) trouwdag. Met pizza’s en de nodige wijn genieten we een heerlijke avond.

 

Donderdag 2 december 2021 (490 km) – Van Frans ontbijt naar Normandië

 

Met Valérie rijden we naar het huis van Walter&Rosaline, waar een echt Frans ontbijt klaar staat. Grote mokken, plastic tafelkleed, bergen croissants en andere heerlijkheden. Helemaal zoals het moet zijn! Jacques komt terug van de tandarts met half verdoofde mond en de buurman schuift ook even aan.

 

 

Natuurlijk ook hier een rondleiding door het huis en de bijbehorende gebouwen. Onder het stof in een prachtige grote schuur staan juweeltjes van antieke auto’s. Als we het pad afrijden, worden we uitgezwaaid door de vier reisvrienden.

Ook vandaag is het een kwestie van doorrijden op de snelweg (péage). We kiezen voor een westelijke route. Het is bewolkt en het miezert de hele dag als we noordwaarts snellen. Een paar stops bij een servicestation, waar je behalve je mondkapje ook je QR-code nodig hebt.

In Normandië gaan we op zoek naar een overnachtingsplek. De Park4Night app biedt een paar mogelijkheden. In het dorpje met de welluidende naam Saint-Ouen-de-Thouberville vinden we een rustige plek bij de tennisbaan. Tot heel laat dringt zachte kerstmuziek onze BusCA binnen van een kerstopstelling bij een huis aan de overkant van de straat.

 

 

Vrijdag 3 december 2021 (551 km) – Thuis

 

De dag begint met regen, gaat door met regen en eindigt met regen. Van Normandië tot in Utrecht. Grijs en grauw is het. Bij Lille stroopt het verkeer wat, net als bij Antwerpen. Bij Breda rijden we de file in. Maar thuis is het licht en warm…

 

Totaal deze Spanje-Portugal-reis: 74 dagen en 9150 km