home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
South America 2019
::
brazil 1
  • algemeen
  • uruguay
  • brazil 1
  • brazil 2
  • guyana's
  • brazil 3
  • peru
::
reisverslag
South America 2019 :: brazil 1 :: reisverslag

L

Route (25 dagen, 4.700 km):  Chui (grens Uruguay) – Pelotas – Porto Alegre – Novo Hamburgo – Gramado – Passo do Torres – Tubarão – Sao Joaquim – Painel – Bom Retiro – Florianópolis – Curitiba – Presidente Prudente – Rio Brilhante – Guia Lopes di Laguna – Bonito – Miranda – South Pantanal – Corumba – Aquidauana – Oost Pantanal – Sao Gabriel do Oeste – Jatai – Goiãna – Anapolis – Pirenópolis

 

BRAZILIË 1 SAMENGEVAT

 

In dit eerste deel van Brazilië rijden we van de grens van Uruguay langs de kust noordwaarts. Aanvankelijk door een vlak gebied met prachtige lagunes en veel capibara’s. Verderop maakten we twee mooie rondritten door de bergen. Een paar dagen waren we te gast op de Fazenda Santa Luzia bij Bom Retiro. Een geweldige ervaring. We bezochten Florianópolis, toch niet helemaal onze piece of cake. Bij Curitiba gingen we definitief westwaarts. Op naar de Mato Grosso, op naar de Pantanal. Natuurlijk deden we Bonito aan, waar we langs watervallen wandelden. In de Pantanal zagen we kaaimannen, capibara’s, reuze otters en heel veel vogels. Ons vriendje, het gordeldier, kwam weer op ons pad, we zagen een schim van de schuwe tapir, maar vooral waren we onder de indruk van de reuze miereneter. Wat een bijzonder dier is dat. De noord-Pantanal lieten we schieten. In plaats daarvan reden vele vele kaarsrechte kilometers in noordoostelijke richting over een plateau op zo’n 700 meter door gigantische akkers. In het heuvelachtige cerradogebied toerden we naar Pirenópolis, een prachtig oud stadje waar we op Bela Vista tot stilstand kwamen en de website bijwerkten.

Ach, en wat zijn de mensen aardig. Ook hier. Van de kou in het zuiden zijn we inmiddels aangeland in temperaturen, die ons kacheltje een lange vakantie bezorgen. Maar al die dagen dat we reden zaten we wel lekker koel in onze TOY-airco! 

 

 

Donderdag 19 september 2019 (154 km) – Capibara’s en rode diesel

 

De grensformaliteiten vinden plaats in een leeg en modern gebouw. We zijn de enige passanten. Snel klaar dus. De weg is lang en recht.

 

Brazilië

Hier zijn voor ons heel wat kilometers te rijden. Brazilië is namelijk 240x zo groot als Nederland! Met Ecuador en Chili uitgezonderd grenst Brazilië aan alle landen van Zuid-Amerika. In het oosten heeft het een kustlijn aan de Atlantische Oceaan van een kleine 8000 kilometer. Grofweg komen er twee landschappen voor: de laagvlakte (rivierengebied) van de Amazone en de hoogvlakte (van vooral afgetopte tafelbergen (chapadas) in het zuiden. 60% van het grondgebied komt echter niet hoger dan 300 meter boven de zeespiegel. In Brazilië komt zo’n beetje van alles voor: tropisch regenwoud, savannes (cerrado), steppen en moerasgebieden.

De economie van Brazilië hoort tot de top 10 van de wereldeconomieën. Echter slechts een klein aantal mensen profiteren hiervan. De meeste mensen moeten leven van een klein inkomen dat bij elkaar gescharreld wordt. Het land heeft veel natuurlijke hulpbronnen en verdient de kost in landbouw-, mijnbouw-, industrie en dienstsectoren.

Tot 1500 de Portugezen voet aan land zetten, werd het gebied bewoond door honderden indianenstammen. De Portugese kolonisatie kwam al snel op gang. Een korte periode (1630 tot 1654) lijfde de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden gedeeltelijk gebieden in. In 1825 was de onafhankelijkheid van de Federale Republiek Brazilië een feit.

De bevolking van Brazilië is een mengelmoes van Afrikanen, Europeanen en inheemsen. Hoewel er elementen van Afrikaanse en Indiaanse culturen voortleven, is de huidige cultuur overwegend westers. (bronnen: Wikipedia, landenweb)

 

We kijken uit naar een tankstation, dat zich almaar niet meldt. Aha, eindelijk. Nog vijftien kilometer is er te gaan als TOY begint te sputteren. Onmiddellijk parkeert G TOY half in de smalle berm langs de niet al te brede tweebaansweg, waar met grote regelmaat joekels van vrachtwagens voorbij denderen. En pal voor een van de zeldzame huisje ook nog eens. De behulpzame bewoner begrijpt het probleem. En daar gaan ze met jerrycan.

 

BR 0919 006 TT daar gaan de mannen of

 

Een eindje terug is het bedrijf (met een oppervlakte van 2 miljoen hectare!) waar onze man werkt. Hier worden allerlei agrarische producten (soja, mais, rijst) opgeslagen of verwerkt. Op gepaste afstanden zijn dit soort bedrijven er. Vele silo’s, grote hallen, dat werk. Met tien liter rode diesel in de jerrycan, die ze om de beurt dragen, komen de mannen terug gewandeld. Zo, dat was ons eerste Braziliaanse avontuur.

Noordelijker aan een grote lagune is een camping. Daar willen we heen voor vannacht. Ons avontuurtje heeft zoveel tijd gekost, dat we met prachtig avondlicht door dit mooie waterrijke gebied rijden. Schitterende uitzichten.

Het duurt even voor we door hebben, dat die vele dode dieren langs de weg capibara’s zijn. Schokkend!
De afrastering aan weerszijden van de weg is verre van voldoende om de dieren te beschermen. Gelukkig zien we ook veel levende dieren op de strookjes land in het water.

 

BR 0919 014 TT bevers

 

Om half zeven melden we ons op de Capilha Camping. We kunnen nog net genieten van de oranje verlichte hemel boven de lagune. Op een stenen plateautje staan we naast een Braziliaans stel met een slim ingerichte Landrover. En er staan twee joekels van kampeerbussen, die je overal in Zuid Amerika tegen komt Prachtig sanitair is er (twee badkamers met wc, douche en toilet), binnenzitruimte met tv, keuken en overdekte open ruimte. We eten fantastisch van de Paloma-kliek en slapen een hele lange rustige nacht.

 

Vrijdag 20 september 2019 (224 km) – Vlakke route tot tankstation Camaqua

 

Gezellige buurcontacten, auto’s bekijken en reisuitwisselingen. Het treft dat Fabio, onze buurman, goed Engels spreekt. Het is dan ook laat voor we vertrekken. In Pelotas gaan we op zoek naar een ATM, want we zitten nog steeds zonder Braziliaanse Realen. Mooie oude koloniale gebouwen wisselen af met moderne gedrochten of verwaarloosde grauwe gebouwen. Op het pleintje bij een overdekte markt (nu met winkeltjes), een mooi gebouw met een klokkentoren, strijken we neer voor de lunch. De aanvankelijk uitgestorven stad begint tot leven te komen. Iedereen is vrij en alles is gesloten vanwege een of andere feestdag.

Het gebied waar we doorheen rijden is leeg en eindeloos. Boerenland ook. Veel Europese immigranten kwamen naar hier, het enige deel van Brazilië dat buiten de tropen ligt. Dit is ook gaucho-land. 

Half zes is het en overnachten bij een tankstation (Camaqua) is de beste optie. Je moet je voorstellen: een rechte weg door vlak land, sporadisch een zijweg, hekken, plassen en sloten.

In het wegrestaurant installeren we ons met drankje, wifi en reisgidsen. Ons plan voor de komende dagen is gemaakt en we eten. We krijgen een portie genoeg voor twee dagen. Achter een grote vrachtwagen schuilen we voor verkeersgeluid. Elf graden is het, maar binnen in TOY zitten we knus en warm.

 

Zaterdag 21 september 2019 (217 km) - Via Porto Alegre naar Duitse sferen

 

Ondanks de omgeving was de nacht redelijk rustig. Maar vroeg in de ochtend starten de mannen hun trucks. En ook hier laten ze de motor lang stationair draaien. Zonnig is het ook. We ontbijten TOYs en onderwijl volgen we de quali (F1) op een live blog. 

Rond de middag rijden we de lange rechte weg weer op. Porto Alegre ligt aan een diepe inham van de oceaan. Over vele bruggen passeren we de delta. Rondom zijn indrukwekkende projecten gaande. Enorme viaducten en hoge wegen moeten het verkeer van de toekomst gaan verwerken. Wij kunnen redelijk doorrijden al hebben we sinds de A1 naar Schiphol niet meer zoveel verkeer gezien.

Een eindje voor Novo Hamburgo eten we in een Churrascaria langs de weg. We willen alleen het buffet en even geen vlees. Dat gaat er maar moeilijk in bij de ober. Hij brengt ons toch nog maar wat kippenvlees.


Het vervolg van de route, we koersen af op een laag kustgebergte, is verrassend. Onze navi’s zijn het helemaal niet eens met elkaar. Natuurlijk beslissen wij zelf hoe we rijden. En zo kan het gebeuren dat we van grote weg naar kleine weg naar slingerend bergweggetje, naar onverharde weg toeren en uiteindelijk op een heerlijk slingerend bergspoor voort hobbelen. En, nog steeds op koers! Prachtige uitzichten en hier en daar een Duits aandoend dorpje. Ook zien we hier de eerste araucaria’s ook wel bekend als de parana pine.
Het is een boomsoort die stamt uit de oertijd en inmiddels ernstig bedreigd is. Later zullen we horen, dat geen enkele araucaria gekapt mag worden.

 

BR 0919 045 TT eerste araucaria s

 

Eind van de middag wurmen we ons door het drukke vakantieverkeer van Gramado. Het lijkt werkelijk op een Duitse wintersportplaats in de zomer. Overal worden ze aangekondigd, de kaasfondues. Dat wordt ‘m vanavond!

Op de (Gramado) camping staan schots en scheef geplaatste caravans-met-ombouw die er daardoor als huisjes uitzien. Tussen de minder permanente verblijvers, vooral veel grote autobuscampers, vinden we een prima plek. En aandacht. Lastig wel, want van het Portugees valt weinig te verstaan. Afijn, als alle communicatieve vaardigheden bij elkaar geschraapt worden kan er nog wonderlijk veel worden uitgewisseld.

De fondue in restaurant Suizo pakt anders uit dan verwacht. Daar is de kaasfondue! Met wat brood, krieltjes, broccoli en een zoet goedje. De fondue zelf is een plakkerige dikke bloemige prut met een vage verwijzing naar kaas. Koud is het ook. Het lijkt zo van een andere tafel te komen. We krijgen een nieuwe bak. Warmer en vloeibaarder is het enigszins, maar de smaak alleen maar slechter. Tjonge! Het blijkt een voorgerecht. Daarna krijgen we een stenen bakplaatje met spiritusbrander eronder. Zo bakken we het vlees en als toetje verschijnt een chocolade fondue met vruchtjes op tafel. We wandelen terug door de kou en warmen ons onder het dons.

 

BR 0919 048 TT fondue 1BR 0919 049 TT fonduetoetje

 

Zondag 22 september 2019 (200 km) – PN de Aparados da Serra en Passo do Torres

 

Op de doorgezakte bank in de campingreceptie zien we de GP van Singapore. Gelukkig weet Max nog derde te worden. Een gastvrij Braziliaans stel biedt ons een rondleiding, biertje en hapje in hun tot camper omgebouwde autobus. Dat is nog eens ruimte! Met acht personen kun je hierin huizen. 


Tegen enen rijden we verder op de mooie en afwissende route. Dorpjes, bossen, weiden, heuvels en verkeer. Na een vlotte bermlunch genieten we verder van de lariksen, eucalyptussen en de prachtige araucaria’s.

Bij Cambra do Sul slaan we af naar het Parque Nacional de Aparados da Serra. Het is prachtig rijden in het late middaglicht op de slingerende gravelweg. We laten de banden flink aflopen. In dit park zijn twee grote canyons. We wandelen een rondje langs de uitkijkpunten en kijken de diepe diepte in. Helaas, is het licht niet ideaal voor foto’s. Vanaf hier daalt de weg naar de vlakte aan de oceaan.

Half zeven, als de zon achter de horizon is verdwenen, zijn we in Passo do Torres. Het is een redelijk grote kustplaats met hoogbouw. Eerst bekommeren we ons om een overnachtingsplek. De ene camping is niet meer en de ander is gesloten. Bivak dus. In de donkerte van een klein straatje of boven op de winderige heuvel bij de vuurtoren? Geen van beiden. Uiteindelijk staan we prachtig bij een parkje vijftig meter van zee af in een doodstille nette buurt. Na een hamburger met salade in het enige tentje dat open was, is het goed toeven in TOY. 

 

Maandag 23 september 2019 (200 km) – Rijschoolwekker, klifwandelen en de SC-390

 

Wat is dat geknisper nu toch? Tjee, staan we te bivakken op een plek waar een rijschool tussen paaltjes het inparkeren oefent. Drie auto’s zijn er al bezig om zeven uur. Niemand neemt notitie van ons. Tot een chagrijnige rij-instructeur opduikt. Onze open klep steekt 10 cm voorbij het paaltje! Afijn, zijn probleem lijkt opgelost als we een halve meter vooruit rijden.

 

BR 0919 098 TT rijschoolbivak - passo do torres

 

Vlakbij is de ingang van het Parque Estadual da Guarita, een gebied met duinen en hoge kliffen. Heerlijke wandeling maken we. Dolfijnen glijden door het water. Helaas zien we geen walvissen. Die trekken op dit moment naar het zuiden vlak langs deze kusten. Een paar vissers zijn trots op hun vangst.

Over de autoweg BR-101 schieten we snel op richting Tubarão. Onderbreking voor een inmiddels vertrouwde Churrascaria-lunch in Ararangua. Vlak voor Tubarão duiken we een enorme supermarkt in. Met het nodige aan boord zoeken we onze weg voor een rit de bergen in over de SC-390. Deze Serra do Rio do Rastro weg slingert naar een hoogte van 1400 meter en staat te boek als een toprit. Althans, de Guardian rekent de Rio do Rastro road tot de “10 great scenic drives around the world…”  We zijn benieuwd.

Maar eerst een camping voor wat noodzakelijkheden. Na een rustige en mooie rit door de groene vallei met kleurige houten huizen vinden we een gastvrij onthaal bij Maria. We zijn de enige gasten op Pousada Esperanca bij het dorp Lauro Müller. Heerlijke plek om even pas op de plaats te maken. Na soep met toast is het vroeg bedtijd in de koude nacht.

 

Dinsdag 24 en woensdag 25 september 2019 – Lekker bezig

 

Wasmachine gedraaid, handwasje, broodroostertje in gebruik genomen, gepoetst, gasaansluitingen geregeld en de update van Uruguay voorbereid en verstuurd. De wifi is heel goed en snel. Van de NL-ambassade in Suriname krijgen we mail! Donderdag gaat de veerboot tussen Suriname en (Brits) Guyana weer varen! Plannen aanpassen maar weer. Yes!

Genieten is het van de rustige landelijke heuvelige omgeving en de aardige gastheer en -vrouw. De vertaalapp op onze iPhone’s komt goed van pas.

 

Donderdag 26 september 2019 (233 km) – De Rastro Route en een Italiaanse ervaring

 

Maria laat het kneden van brood voor wat het is om ons uit te zwaaien. Wat een hartelijkheid hebben we ook hier weer gevonden.

Even de informatie over de route erbij. Oeps! Alle zorgvuldig bij elkaar gesprokkelde pdf-jes op iBooks zijn verdwenen, helemaal foetsjie. Er is blijkbaar iets mis gegaan bij het maken van de back-up gisteren. Getreurd en door maar weer. Het landschap en de vele vele bochten van de klimmende weg, vragen onze aandacht.
De weg zigzagt naar boven langs steile beboste hellingen. Indrukwekkend is het om te zien hoe de lange vrachtwagens de scherpe haarspelden door komen. 

Bovenop de pas is er gerekend op toeristen. Uitkijkpunten, restaurants, veel parkeerplaatsen met nu slechts een handjevol toeristen. Ook bedelt er een troep rode neusberen. Ze krijgen van alles toegestopt. Daar doen wij niet aan mee.

 

BR 0919 148 TT neusberen

 

De route hierna is nóg mooier. We trekken over een golvend plateau met bossen en groene heuvels. In Sao Joaquim, zomaar een dorp op de route, lunchen we in een restaurantje. De eigenaar wil ons van dienst zijn en trommelt een klant op omdat ie Engels spreekt. Van het een komt het ander. De vriendelijke man rijdt ons voor naar een vriend die een “gasstation” heeft. En jawel, het lukt! Met de volle gasfles (de Australische nog steeds) kunnen we weer een poos vooruit. Bij Painel slaan we af op de kleinere SC-110 ofwel de Rodovia das Araucarias. Wat een geweldige route.

 

BR 0919 195 TT huisje op de araucaria route

 

Veel bewoning is er niet. Hier en daar schuilen kleine houten huisjes tussen het groen. Overal zijn de schitterende araucaria’s. De bossen op de hellingen en eenlingen verspreid in open land. Hier en daar zijn er ook de donkere bosbouwbossen, strakke dennen (American Pine) in het gelid of de gumtree (de eucalyptusboom) die ons steeds weer een Australië-gevoel geeft. Genieten.

Oriëntatie op een camping. iOverlander heeft er een in petto (FamiliaX). We rijden inmiddels weer op de BR-282 (van Lages naar Florianopolis). Bij het dorpje Bom Retiro slaan we af op een stoffig weggetje. Negen kilometer verder vinden we niet de gezochte camping, maar komen we terecht op Fazenda Santa Luzia. Een jongeman die met snoeischaar tussen de wijnranken bezig is, wijst naar de fazenda. Terug dus. In de wijngaard maait een man het gras met een tractor. Ook hij roept van alles en wijst. Hij gebaart ons hem te volgen naar de fazendagebouwen die we in het voorbij gaan al zagen.

 

BR 0919 214 TT we volgen meris

 

Hij spreekt een soort van Italiaans getint Portugees. Helemaal G’s taal dus. Hij legt uit hoe we FamiliaX kunnen vinden. Maar we kunnen ook hier blijven, maakt hij duidelijk. Alles is er. Een prachtig groen veld met stroomaansluitingen en kranen. Daarachter zijn de badruimtes, wijst hij. Tuurlijk blijven we. De man, Meris Burrato, blijkt de eigenaar van Fazenda Santa Luzia te zijn. Om zeven uur komt hij ons halen en dan gaan we in het dorp pizza eten, deelt hij mee. En weg is ie.

Verbouwereerd laat hij ons achter. Bijkomen en genieten van het prachtige ruime sanitair in gewone betonblokken, cement en hout. Even schitterend als eenvoudig.

Om zeven uur meldt Meris zich. Hij geeft een overweldigende rondleiding door de keukens, restaurants, zitruimtes met open haarden en tot slot gaan we door de kelders en wijnmakerij. Onderbroken met proeflokaaltjes waar we likeurtjes drinken en tot slot een rosé. Alles van eigen bodem natuurlijk. Poeh!

Samen met zijn broer Fabio rijden we terug naar Bom Retiro. In de Pizzeria blijkt dat Meris een deel van zijn familie bij elkaar heeft gebeld. Zijn zus Alzira is er, het Engels sprekende nichtje Flavia, vriendin Bruna en twee jonkies Helena en Pedro. Het Italiaanse bloed kriebelt in hen allemaal. De ouders van Meris emigreerden vanuit Italië en kregen 12 kinderen.

Hapjes en bier uit een tafeltap en een dikke pizza. Zoals Flavia het zegt, in Italië vonden ze de pizza uit en wij maakten hem beter. En lekker is ie. De grote hoeveelheid kaas is aan mij goed besteed. Het hele gebied is Italiaans getint en hier worden de beste wijnen van Brazilië gemaakt, vertelt Flavia trots.

Meris’ vader begon hier met een eenvoudige boerderij met koeien en kippen. Een tante maakte als hobby wijn voor familie en vrienden. Een Meris bouwde dit alles uit tot deze grote fazenda (136 ha) met accommodatie voor evenementen, 60 overnachtingsmogelijkheden, wijnmakerij, paarden, en alles wat hierom heen hoort.

 

Vrijdag 27 september 2019 – Fazendadag

 

Flavia heeft tot taak om met ons in een Toyota SW4 (Hilux onderstel met volle 5-deurs cabine) een tour over het terrein van de fazenda te maken. Van haar oom heeft ze al jong geleerd met alle mogelijke auto’s en machines om te gaan. Maar met deze 4x4 is ze niet echt vertrouwd. Deze pittige leergierige dame (bijna 22 jr) accepteert simpelweg G als een leraar. En oh wat pikt ze alles snel op.

Het is fantastisch. We rijden over steile hobbelpaden bergje op en af, door modder langs vrouwen- en mannen-araucaria’s. Onderwijl leren we van alles over het gebied, de plannen van Meris en natuurbeheer. 
En daar zijn we dan bij camping FamiliaX op de berg. Kleinschalig toerisme streeft men hier na. De buren van FamiliaX bouwen een paar prachtige vakantiehuizen. Door een grote glazen wand kun je vanuit je bed genieten van het uitzicht. En dat uitzicht is 360 graden adembenemend. Diep beneden in het dal zien we de boerderij Santa Luzia liggen.

Op de terugweg doen we nog een paar stops. Ook bij een oude houten refugio, waar de familie vroeger vaak samen kwam. Nu is het de favoriete plek van haar oudoom, die in de stad woont. Wat een fantastische verzameling oude spullen hebben hier de tijd doorstaan. 

Terug op de boerderij is iedereen (familie en personeel) al klaar met eten. Meris schuift een aperitief en een glaasje rosé onder onze neus en dan eten wij ook in de enorme keuken. Wat een bofkonten zijn we, dat we dit boerderij-leven mee kunnen maken. Heel even deel zijn van deze familie.

 

BR 0919 260 TT buffet

 

We brengen een paar rustige uurtjes bij de TOY door. Voor meer comfort verhuizen we later naar binnen. Daar zijn vijf zes man druk bezig met de voorbereidingen voor een feest morgen. Tafels zijn gedekt, taarten en brood worden gebakken, pannen pruttelen op het fornuis, salades en toetjes zijn in de maak en er gebeurt en is nog heel veel meer.

Meris haalt ons voor het aperitief. Het wordt een zoete inval. Met de ouders van Bruna en wat vrienden zitten we met drankjes aan de grote tafel. En een vriend maakt een daquira. Niks klein glaasje. Gewoon in een grote pul. Slokje nemen en doorgeven. Sommigen hebben drie glazen met verschillende dingen voor zich staan. Homemade kaas erbij.

Op het grote houtfornuis gaart stoofvlees, met ui, kruiden en meer, afgemaakt met wijn en rijst. Oeps, een tongstrelende schotel is het! Veel gezelligheid en pret samen. In bed dendert de dag en avond nog een tijdje na.

 

Zaterdag 28 september 2019 (185 km) – Florianópolis

 

En weer is het de haan, die ons wekt. Om half zeven staat ie keihard te kraaien pal naast TOY. Tegen achten klopt Flavia op de TOY-deur. Samen met haar zus in strakke ruiterkleding. Afscheid…

We ontbijten rustig, terwijl overal geredderd wordt voor het feest. De eerste gasten arriveren. De jarige bijvoorbeeld, een nicht van Bruna die 30 jaar wordt. Meris verspreidt met de bulldozer een berg grond voor meer parkeerruimte. Druk baasje als ie is, moet hij het eerst afmaken. Tijdens het maken van een (afscheids-) foto met G blijft hij mensen instrueren en wijzen.

 

BR 0919 304 TT meris druk

 

Het afscheid is hartelijk en moeilijk. We móeten blijven, voor het feest, voor van alles. We gaan toch. Een voordeel heeft het zeker: de muziek die keihard uit vele grote speakers van overal op het terrein klonk, zijn we kwijt. Ja, verklaarde Flavia, mijn oom houdt van muziek!

Dan rijden we de stofweg terug naar Bom Retiro en verder over het asfalt naar Florianópolis. Onderweg een klein lunchhapje. We zijn toe aan een soberder eetregime.

Florianópolis is, als de meeste steden hier, groot met hoogbouw en snelwegen. Op het eiland voelen we ons heerlijk op de Kingsway camping Canasvieiras. Aardige beheerder en aardige mede-kampeerders, een Braziliaans stel (Mitsubishi, daktent). Soepie en naar bed.

 

Zondag 29 september 2019 (366 km) – Het binnenland in

 

Vanaf acht uur volgen we in bed het live blog van de formule 1. Sander voorziet ons van videootjes met de belangrijkste gebeurtenissen. Leuk om samen, zoals we thuis ook wel doen, de race te volgen. Het laatste deel zien we zelfs op de tv. Althans, de linkerhelft. Het scherm is namelijk half gestreept. Ontbijtje met gebakken eitjes, koffie, zonnetje en aangename temperatuur.

Tegen de middag rijden we naar Santo Antonio do Lisboa tien kilometer verderop aan de kust. Mooi klein ligt het visserplaatsje voorjaars te wezen. Terrasjes, lekkere visjes. Het wordt een simpele lunch van visvoorgerechten.

Vandaag wordt een rijdag, uh -middag, richting Mato Grosso, waar we de Pantanal gaan bezoeken. De steden aan de kust zijn behoorlijk uitgestrekt met giga hoogbouw. Bizar zijn de hele hoge slanke wolkenkrabbers.
Je krijgt het idee, dat ze zo kunnen knakken. Het landschap wordt bergachtiger als de weg van de oceaan af buigt. Het is zondag, desalniettemin is er veel vrachtverkeer. En dat zijn vrijwel allemaal “long vehicles” van 30 meter. G geniet, er valt wat te doen op de lange asfaltroute.

In een klein parkje vinden we een goede overnachtingsplek. De weg is hoorbaar, maar het is goed te doen. Pikkedonker is het er in ieder geval wel. Pastaatje van het kaliber, kokend water erop, drie minuten wachten en eten maar. Wijntje!

 

Maandag 30 september 2019 (352 km) – Wat een smeerboel

 

In het ochtendlicht kunnen we de omgeving pas goed bekijken. Het beekje hoorden we al, nu zien we hoe het water over de rotsen kabbelt. En we zien ook dat G aan zijn schoenen zwarte kit heeft. Een onbehoorlijke hoeveelheid. Die vinden we ook op de rubbermat voorin. Poetsen dus. De gezichtreinigingsdoekjes blijken heel handig. Ook voor dit soort spul.

We rijden via een kleinere route terug naar de BR-376. Het gaat langzaam op de tweebaansweg. Want kolossale vrachtwagens zijn massaal uit hun hol gekropen deze maandagmorgen. Op de golvende vlakte op 900 meter hoogte wanen we ons in Noord Frankrijk. Golvend, graanvelden, groene bosschages, alleen de dorpjes zijn anders.

Terug op de hoofdroute, gaat het nauwelijks sneller. De weg wordt hier nog omgebouwd naar vierbaans. Regelmatig wachten dus. Bovendien loopt de weg door dorpen en steden. Overstekende bewoners moeten snel ter been en slim zijn .

Voor de lunch stoppen we bij een wegrestaurant. Een hele grote die berekend is op veel busgezelschappen. Het is te zien aan de afmetingen van de eetruimte, maar ook aan de toiletten. Dertig heren kunnen tegelijk aan de bak, zo telt G. Het buffet is erg goed. Veel groenten, salades en rauwkost. Super en dat voor 7,50 euro pp!

We knallen door. Onderbreking bij een Havan. Die keten zagen we al heel vaak. Vooral een grote kopie van het vrijheidsbeeld van NY trekt de aandacht. Exploring dus! Een uitgebreide Hema is het, zeg maar. G vindt er tot zijn grote vreugde zijn favoriete poetslap. Koffietje, internet en verder.

We rijden een klein stukje van de route die we in 2003 reden, toen van Iguazu naar Sao Paulo. Nu buigen we af naar het noorden. Even voorbij Rolandia duiken we een landbouwweggetje op om voor een houtwal een prima plek te vinden. De weg is onhoorbaar en om ons heen raspen de krekels. Een piepklein maansikkeltje ligt op haar rug naar de melkweg te kijken. 

We merken goed dat we noordelijker zijn. De temperaturen liepen op tot een eind boven de dertig graden. Gelukkig koelt de nacht slaapbaar af.

Hadden we al genoemd hoe ellendig veel venijnige verkeersdrempels we hebben genomen dezer dagen? “Redutores de velocidade” heten die dingen. En reken maar dat ze het verkeer afremmen. En flink ook.

 

Dinsdag 1 oktober 2019 (505 km) – Nog een rijdag

 

Het is heerlijk wakker worden in de schaduw van de houtwal. Het is meteen al wel 25 graden, ‘s middags loopt de temperatuur op tot 42 graden.

 

BR 0919 371 TT ochtendschaduw

 

We hobbelen terug naar de weg. Het schiet lekker op, ook op de tweebaans weg. Het is beduidend rustiger hier in het binnenland. Gelukkig zijn er nog wel de lange vrachtwagens om te passeren. Wordt het toch minder saai.

De weg voert door golvend landbouwgebied. Later zijn er paarden en vooral grote kuddes witte koeien. Het is inmiddels vlakker. We steken de gestuwde Parana rivier over en op slag lijken we in een andere wereld. De dorpjes zijn kleiner en primitiever. Bij de dam eten we nog net een prima visje in een charmant restaurantje. Dit is de Mato Grosso, het échte achterland van Brazilië. Later in de middag pauzeren we bij een, roadhouse-achtig wegrestarant. Het verleden is hier bijna aanraakbaar.

 

BR 0919 387 TT wegresto oud

 

Bivak! In het omhekte weide- en akkergebied zijn weinig mogelijkheden. Overnachten bij een pompstation zoals veel overlanders doen, stellen we toch maar uit. Verderop is een dorpje. En daar zitten we in ieder geval verder van de autoweg af. En jawel, het kan niet mooier. In Rio Brilhante vinden we een plek op de binnenplaats van hotel Cattani. Voor een totaal van 17 euro hebben we een mooie rustige plek, wifi, wc, douche mét handdoek en we krijgen nog ontbijt ook. Super.

We bakken worstjes met oud brood. Na de hitte van de dag en vooral na de laatste uren met de zon op de voorruit, is douchen een waar genot.

 

Woensdag 2 oktober 2019 (263 km) – Bonito

 

Het ontbijtbuffet is geweldig. De vanouds Italiaanse eigenaren vinden het wat leuk om zulke aparte gasten te hebben. In het dorp doen we een paar boodschappen en dan is het: hit the road en pedal to the metal. Nog steeds landbouwgebied, voornamelijk stoppelvelden zien we. Mais, suikerriet, vee. Van horen zeggen wordt hier ook soja verbouwd. Tanken, happie eten en om half drie bekijken we blij Bonita, het doel van vandaag. Bij de toeristeninfo boeken we een wandeluitstap langs watervallen. Alles is hier heel eco geregeld. Je kunt nergens terecht op eigen houtje. Je koopt dus een voucher en dan ga je met een gids iets zien of doen. De toeristenman is overijverig en probeert alvast dingen voor de Pantanal te verkopen. Dat gaat ons wel een beetje te vlug.

Geen enkele bank in het dorp wil ons voorzien van realen en een optocht van prachtig aangeklede kindjes kost ons heel wat omrijden en tijd.

Om 5 uur staan we op de camping Rio Formoso. De rivier zien we niet, wel een andere overlanderauto van een weinig toegankelijk Zwitsers stel. Geen beheerder, geen info, maar alles is in orde. Eigen veranda met gootsteen en oké-toiletgebouw. Tuttelen, lezen en gaatjes in het muggengaas gedicht. Een kliek van het middageten verandert in een prima avondmaal. Ondertussen koelt het ook nog eens af. Dat wordt lekker slapen.

 

Donderdag 3 oktober 2019 (151 km) - Do Peixes

 

Ongekend! De dag beginnen we met de wekker. Op naar de excursie van vandaag. Vanaf de afslag naar de Fazenda Rio do Peixes loopt een rode aarden weg door de weilanden, waar witte koeien lodderig opkijken als we passeren. Een koe is aan het bevallen. Ze stopt schielijk met haar zware arbeid als honden blaffend achter ons aan gaan. Mama koe is niet gediend van onze belangstelling en stelt de bevalling toch maar even uit.

Op de fazenda zijn de meeste gasten al gearriveerd. Igor, de gids van vandaag, spreekt redelijk Engels. Ontvangst met koffie en rijstebrij, de specialiteit van de fazenda. Met twaalf mensen wandelen we de weide over naar het dal van de Rio do Peixes door een restant tropische bush. Een schitterende blauwe vlinder laat zich niet vast leggen. Voor de middag zien we zes watervallen en we zwemmen in de poelen ervoor.
Heerlijk is dat. Het roept herinneringen op aan een paar droomplekken in Australië.

 

BR 0919 467 TT g zwemt

 

Wij wandelen voor de groep uit, zodat we in stilte de bosgeluiden kunnen horen. Terug bij de boerderij hebben we even het rijk alleen. En dan de lunch! Een lange tafel met koude gerechten en salades, op de houtvuurkachel pruttelende potten, andere gerechten worden warm gehouden en een dessertbuffet.
Een beeld van Antonius overziet dit alles… Dan is er tijd voor rust en uitbuiken.

 

BR 0919 485 TT bewaakt buffet

 

Na de middag bezoeken we nog vier watervallen en zwemplekken. Het was een heerlijke excursie. Als laatste vertrekken we van de boerderij. Blij zijn we, want de bevalling is volbracht. Een zorgzame moederkoe likt haar kleine witte kalf. 

Oh ja, vanmorgen ontdekten we pas, dat we gisteren een tijdszone zijn over gegaan. Weer een uur verder van huis dus.

Op naar Miranda, dat als de poort naar de Pantanal geldt. Nog net voor zonsondergang arriveren we bij een hostel/camping midden in het dorp. Maar op ons bellen, volgt geen reactie. Dus rijden we naar een kampeergelegenheid een paar kilometer buiten het dorp. In het stikdonker amper te vinden. Donkerte en rommeligheid alom. Een oude man komt aangesloft. We schijnen te zijn waar we wilden zijn. Maar, merken we, hier willen we toch niet zijn. De beschrijving op iOverlander beloofde iets heel anders.

Terug naar het dorp. En daar vinden we een heleboel ruimte en lucht op de “Parque de Expositionés 16 de julho”, een soort veemarktterrein met een heule grote parkeerplaats en veel grasvelden. Er is een vleugje wind. Mirandezen joggen en wandelen er of laten hun hondje uit. Dit is beter, veel beter. Na de overvloed van vanmiddag kunnen we prima toe met soep en (oud!) brood. We zitten buiten tot het voldoende is afgekoeld voor de nacht.

 

Vrijdag 4 oktober 2019 (6 km) – Mirandadag

 

Op zoek naar een plek waar we ons kunnen oriënteren op de Pantanal. En die vinden we. Vanaf de straat zagen we de aantrekkelijke Parking van Hotel Pantanal.

 

De Pantanal, het grootste draslandgebied ter wereld is met 150.000 km2 bijna 4x zo groot als Nederland. Het grootste deel ligt in Brazilië, maar het strekt zich uit tot in Bolivia en Paraguay. Het wordt gevormd door een bassin, een deuk in de aardkorst, waar het water vanuit hoger gelegen delen naar toe stroomt. Langzaam stroomt het water vervolgens weg via de Paraguayrivier. In de regentijd (dec-mei) stijgt het waterpeil meer dan drie meter. Deze jaarlijkse overstroming maakt het land vruchtbaar. 90% van het gebied is in gebruik voor landbouw en veeteelt. Afval van industrie en goudwinning beginnen een serieus probleem te worden. (bron: Wikipedia)

 

G spreekt Renato, de receptionist. Het helpt, dat de eigenaar, Peter, Nederlands is. Voor 20 euro kunnen we er staan inclusief ontbijt, wc, douche, handdoek, wifi en zwembad. G gaat op pin-jacht. Met geld, sap, verse broodjes en ham voor de lunch komt hij terug. Bezweet, dat wel. Het is 44 graden die als 47 worden gevoeld. De zoon van de eigenaar, ook Peter, komt babbelen en de toeristenmanager van het hotel adviseert over de Pantanal. We eten lekker op het terras van het hotel.

 

Zaterdag 5 oktober 2019 (174 km) – De Pantanal, als er één kaaiman…

 

Inmiddels hebben we helder wat we op eigen houtje willen gaan doen. Na de boodschappen rijden we op de BR-282 in westelijke richting. Tijdens de koffiestop blijkt het flink afgekoeld en waait er een heerlijk windje. We slaan af op een onverharde weg dieper de Pantanal in. In deze periode is het hier droog. Dat heeft voordelen. Er zijn veel minder muggen en hopelijk komen de dieren dan samen bij de resterende plassen.
We lunchen op een zijweggetje bij een ienimiene (indigenous) dorpje.

Het is heerlijk toeren op de weg die riviertjes en plasjes oversteekt over hoge houten bruggetjes. Nu het droog is, kun je ook beneden langs. De bruggetje vormen handige uitkijkpunten. Het is een leeg gebied met fazenda’s die vrijwel allemaal ook aan (eco-) toerisme doen. Op dit moment staat het toeristenseizoen op een laag pitje, merken we. Maar ‘n enkele andere weggebruiker zien we en welgeteld één safari-auto.

 

BR 0919 636 TT kaaiman

 

En dan spotten we onze eerste kaaiman. Gaaf! Vogels zijn er veel. Jammer, we zijn geen vogelkenners. Dus genieten we gewoon van de aanblik. Vanuit een kleine vijver “blaffen” reuze-otters ons toe. Naarmate de middag vordert zijn er grote groepen capibara’s te zien.

Dan zijn we op een punt, dat we zowel westelijk als oostelijk zouden kunnen gaan rijden. Er is zowaar een boerderij met een bereikbare eigenaar. Volgens hem is de oostelijke loop te rijden nu het droog is. Overleg. Toch maar westelijk. Daar krijgen we geen spijt van. De middag vordert en bij poeltjes en strandjes langs rivieren liggen kaaimannen in alle maten. Oerbeesten zijn het met hun grofgetande staart en woeste kop.
De weg gaat over veel hoge houten bruggetjes, die een prachtig uitkijk- en fotopunt vormen. Ook heel fijn is het, dat we hier alleen op de wereld lijken te zijn.

 

BR 0919 671 TT brug

 

Bij Porto da Manga steken we met een veerbootje de Paraguay rivier over samen met drie mannen en hun “bakkie”. In het dorpje aan de overkant klinkt muziek uit een enorme speaker. Oeh, het doet ons denken aan de weg van Manaus naar Porto Velho. Zij het, dat die door dicht tropisch regenwoud gaat en heel veel langer is.

Niet veel later vinden we een ideale bivakplek achter een terp waar gebouwd moet gaan worden. De wind waait hard en het voelt bijna koud ondanks de vijfentwintig graden. Al snel is het pikkedonker. Knus binnen. Wat een heerlijke dag was dit.

 

Zondag 6 oktober 2019 (273 km) – Corumba aan de Paraguayrivier

 

Vroeg wakker na een stille nacht onder het dons! Het heeft regelmatig geregend en nog steeds spettert het een beetje uit het grijze wolkendek. Om acht uur rijden we weer op de rode gravelweg in westelijke richting. Geleidelijk wordt het heuvelachtig en is er meer begroeiing. In Corumba heerst rust en stilte. Aan de rivierkade staan pastelkleurige Portugese huizen en het museum dat gesloten is tot een uur. Tijd dus voor de lunch in Hotel Nacional. Het museum blijkt om half drie nog steeds gesloten.

 

BR 0919 699 TT overlanders ontmoeting - corumba

 

We ontmoeten er de Poolse overlanders (van de supermarkt in Miranda). Dan maar terug richting Miranda. Het miezert nog steeds. In de poelen en meertje groepen grote witte reigers samen. We installeren ons weer op “ons” plekje bij Hotel Pantanal. Toch een beetje thuiskomen.

 

Maandag 7 oktober 1019 (218 km) – Oostelijke Pantanalroute

 

Met een pot verse koffie aan boord rijden we in een uur naar Aquidauana. Daar slaan we af op de MS-427. Deze rode aarden weg van 225 kilometer loopt door het oostelijk deel van de Pantanal. Ook hier zijn veel fazenda’s. Het lijkt erop dat deze boeren nauwelijks toeristisch bezig zijn. Droger is het hier ook. Tegen een decor van een lage bergketen zijn kuddes witte koeien heel zen aan het grazen. De zon schijnt, maar een windje voorkomt dat het bloedheet wordt. Genieten van het rustige rijden. Bruggetjes huppelen op in de weg over droogstaande poelen. Nu en dan wat lokaal verkeer. Koffiepauze en lange lunch aan de kant van de brede weg.

Na de middag laten de dieren zich weer zien. Naast vogels in soorten en maten krijgen we nu de reuze miereneter veel beter in beeld. Een langharig beest met spits voorkomen en een enorme pluimstaart.

 

BR 0919 805 TT reuzen miereneter

 

De tel raken we kwijt, zoveel zien we er. Geweldige koddige beesten. G rent als vanouds achter de armadilla (gordeldier) aan. Hij wordt er bedreven in het snelle dier te videoën. Zonder ongelukken. Dozijnen capibara’s, ook met baby’s, hagedissen, een groepje wilde zwarte varkens, wilde honden, een paar hertjes …. En we zien door het kreupelhout heen een dier dat zich op geen stukken na laat identificeren. Een vage foto hebben we.
Toen G het benaderde, ging ie er hoorbaar vandoor. Inmiddels weten we dat het een tapir was. Het is te droog voor de kaaimannen, geen enkele hebben we er hier gezien.

Het is een heerlijke rit. Kwart voor zes gaat de zon onder. Gelukkig hebben we dan net een plekje voor de nacht gevonden. Bij een fazendahek staan we mooi bij een boom met dikke stam en wijde takken. Nog een enkele auto passeert. We blijven binnen vanwege insecten. Nu en dan laten we motor even lopen voor de airco. Best uit te houden zo. Als we naar bed gaan is de temperatuur aangenaam en is er weer dat beste briesje. Dan slapen we in op de geluiden van de laatste actieve tjielpers, tetters, fluiters en andere natuurgeluiden.

 

Dinsdag 8 oktober 2019 (526 km) – Noordoostwaarts

 

Onze reisplannen zijn bijgesteld. We gaan niet naar de Noord-Pantanal (600 km rijden). Na twee heerlijke dagen zijn we voldoende Pantanal-bevredigd. Bovendien is het daar heter en zijn er meestal veel muggen. Ook moeten we onze tijd in de gaten houden. Liever rijden we nu richting Brasilia. Daar ergens gaan we ook de website updaten.


Het voorgaande schreef ik vanmorgen vroeg. De dag is nu ten einde. Dat is, G ligt er al in en ik volg zo dadelijk. En wat zijn we weer goed terecht gekomen. TOY staat gratis achter op de parkeerplaats van het Thile Hotel in Jatai. Uitzicht over lager gelegen stadsdelen naast de tuin bij het zwembad, waar we morgenochtend kunnen douchen. Eenvoudig maar prima gegeten in het restaurant. In luie banken in de lobby met wifi gehangen.

En dit na een lange rijdag, die begon met lichte regen. Later op de dag kregen we helse stortbuien voor de kiezen. Vanaf het bivak toerden we over de natte modderige weg. In dit deel van de Pantanal zagen we sporen van bosbranden.

 

BR 0919 860 TT verbrand bos

 

Uiteindelijk was er asfalt. Over een pas passeerden we de bergketen die steeds aan onze rechterzij geweest was om zo te komen op een vlakte op zo’n 700 meter hoogte. Daar snelden we over rechte tweebaanswegen door enorme akkers zo ver het oog reikt. Graan, soja, maar vooral veel suikerriet. Hier en daar waren er de enorme silo’s en verwerkingsfabrieken die opdoken uit de licht golvende en soms strak platte vlakte. Het verkeer werd de hele dag uitgemaakt door aan landbouw gerelateerde trucks en machines.

Korte onderbrekingen voor koffie, tanken met wifi, eenvoudige TOY-lunch. En zo geraakten we hier in Jatai na ruim 500 kilometers. Als steeds ging G naar de receptie. Stelde zijn vraag met uitleg over de wereld bereizen, veilig voor de nacht, enz. enz., aan mensen die geen woord anders dan Portugees verstaan. De dames trommelden de Engelssprekende zoon van de eigenaresse op. En toen was het pleit snel beslecht. Tuurlijk kunnen we daar gaan staan. Douchen? Dat kost de halve kamerprijs. Nah, dan douchen we maar niet. Eind van het liedje is, dat we voor niets staan en kunnen douchen en toiletteren bij het zwembad.

Inmiddels is het ook nog eens flink afgekoeld. Want vandaag bleef het, ondanks de regen, steeds 30 graden. Gewoon onder het dons dus vannacht. Deze keer niet met natuur- en bushgeluiden, maar met stadsgeluiden op de achtergrond. Ons horen jullie niet mopperen… 

 

Woensdag 9 oktober 2019 (399 km) – En net als je denkt... 

 

Zo, dat was een prima douche en goed ontbijt. Tien uur vertrekken we. Bij een échte Toyota-shop hebben ze geen oliefilter op voorraad. Maar in Rio Verde, een uur verder op onze route, ligt het al klaar voor ons. Twee 7e-dagsadventsmeisjes snappen niet wat wij al reizend in Jatai te zoeken hebben.

Vlotjes de stad uit. Vlakbij Rio Verde vertelt een politieman waar we moeten zijn. Ook bij deze Toyota-vestiging is het personeel heel behulpzaam en zeer geïnteresseerd in TOY.

De temperatuur loopt op naar 37 graden. In een dorpje kopen we broodjes in een supermarkt, die we met verse ham en kaas als lunch verorberen. De BR-060 trekt vervolgens dwars door Goiãna, een behoorlijk grote stad. Het kost een uur, maar dan hebben we wel een indruk van alle handeltjes die de mensen hier ondernemen. Een gezellige rommelige en kleurige drukte is het langs de straten. Daarna stomen we op de autoweg weer lekker door. Halt bij een tankstation. Wifi, drankje, de benen strekken. De kilometers tellen op. Het landschap is heuvelachtiger en we zien meer terug van de cerrado. Dat is het landschap van frêle boompjes, struikjes, grassen. In Mali heet dat de brousse, woodlands in Australië en bush op heel veel andere plekken. Ofwel, de savannen. De Cerrado is een uitgestrekt gebied. Het wordt ernstig bedreigd, meer nog dan het Amazone woud, door de verbouw van soja.

 

We gaan van de autoweg af en langs een klein boerenweggetje vinden we een bivakplek. We zijn een piepklein dorpje gepasseerd. Onze komst is niet onopgemerkt gebleven. De ene jongeling op een brommer na de ander rijdt voorbij en terug op de doodlopende weg. Op een uitzondering na spreekt niemand ons aan.

Soepie. Juist, als we bedenken, dat er weinig te melden is vandaag, duikt in het donker een politieauto met zwaailichten op. G zit buiten met fleecejack aan. Opstaan, handen hoog, jack uit, zakken binnenste buiten! Tuurlijk doet G dat netjes zo met een pistool op hem gericht. Binnen hoor ik geamuseerd hoe G na deze openingsscene in zijn eigenste mediterrane taaltje de mannen uitlegt hoe het zit. Paspoorten getoond. Als ik naar buiten gedirigeerd wordt, is de dooi al ingetreden en zit het pistool terug in de holster. Dan is er eindelijk ruimte voor bevrediging van nieuwsgierigheid. Over het reizen, kamperen, enz. Ach, we zijn wel wat gewend ondertussen!

 

BR 0919 909 TT politie controle

 

Net klaar met tandenpoetsen en buitentoilet als de bui los barst. Fantastische slaaptemperatuur, de regen klettert op ons dakkie en in de verte rommelt het. Heerlijk!

 

Donderdag 10 oktober 2019 (53 km) – Pirenópolis

 

We zien hoe de kinderen van de boerderij opgehaald worden door de schoolbus. Het is droog inmiddels. Na het ontbijt toeren we over kleine modderige weggetjes terug naar de BR-135.  Heuvelachtig terrein met heel veel bananenplantages. Kleinschalige boerenbedrijfjes en kleine woninkjes.

Om 10:30 uur rijden we Pirenópolis binnen. Bij camping Bela Vista vinden we geen gehoor. We zoeken onze weg richting een andere kampeerplaats. En daar is Karllus op zijn brommer. Hij is de eigenaar van Bela Vista. Hij overtuigt ons dat we met hem mee moeten. Hij is jong en enthousiast met zijn bedrijf bezig. Natuurlijk gaan we mee.

Het is heet, maar onder een boom is voldoende schaduw. In gezamenlijk inspanning snoeien G en Carluz een paar takken weg en dan kan het dak open. Rustige middag, gesprekjes met Carluz, werken aan de update, zwemmen en eind van de middag wandelen we naar het centrum. Wat een mooi stadje! Prachtige bestrating van donkere steentjes in de lengte. Kleine huisjes, beschilderd, nog gewoon bewoond en niet gerestaureerd. In het centrum is dat anders. De meeste huizen zijn veranderd in pousada’s, hostels, souvenirzaakjes, galeries, barretjes en restaurants. We eten Goïaans (risotto, hét gerecht in deze streek) in een straatje waar het ene na het andere restaurant is.

 

BR 0919 927 TT eetstraatje

 

In het weekend wordt het druk. Dan komen er vooral mensen uit Brasilia. Teruggewandeld. Bij TOY hebben we tijd nodig om af te koelen.

 

Vrijdag 11 t/m zondag 13 oktober 2019 – Bela Vista dagen 

 

De wasmachine draait, handwasjes, dekbed gerepareerd, “werken” en kennismaken met arriverende gasten. Vrijdag is het veel drukker in het centrum. We eten fantastisch in een Japans restaurant. Zaterdag beleven we een hete werk- en zwembaddag. Ook hier is er altijd iemand die muziek laat horen. Helaas, wij houden meer van stilte. Het is ook “kinderdag”. De hele dag klinkt er geknal van vuurwerk. En veel gezinnen met kinderen gaan 's avonds uit eten. Dat is te merken. We moeten wachten op een tafeltje bij het Japanse restaurant. Bij de buren brengen we de wachttijd door met een koud biertje en een lekkere aperitiefhap. Met de manager, een goed Engels sprekende Portugees uit de Algarve, hebben we een diepgaand gesprek. We hebben te doen met de kleine kindjes, die slapend worden meegezeuld. Die optocht mensen bekijkend vinden we dat er maar weinig leuke of mooie mensen te bekennen zijn. En, tjonge, wat veel overgewicht is er omhuld door totaal foute kleding…

De stroom valt uit in het hele dorp. Een gejuich gaat op. Mensen zingen en maken ook hier een feestje van, want dat kunnen de Brazilianen. Geweldige sfeer. Het komt weer goed en het gewone geflaneer wordt hervat.

Zondag is het rustiger op Bela Vista. We zetten alles op alles om uiterlijk maandag klaar te zijn. Met het trage internet is dat een uitdaging. 

 

Gelukt! Dus is het weer de hoogste tijd. We gaan. Karllus zou ons nog wel een tijdje willen houden. En dat zou zo gek nog niet zijn. Want het is goed toeven op deze rustige en mooie camping met alles wat een mens nodig heeft en de lieve hulpvaardige Karllus. 

 

Pantanal vogels:

 

Pantanal vogels 600