home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis South Amerika 2020

 

Route (27 dagen, 4.735 km): (Peru) - Lima - Nazca - (Chili)- Arica - Iquique - Tocopilla - San Pedro de Atacama - (Argentinië) - San Antonio de los Cobres - de Puna - Belén - Andalgala - Déan Funes - Cordoba - Buenos Aires 

 

CORONAREIS SAMENGEVAT 

 

Deze reis veranderde geleidelijk in een gedenkwaardige coronatrip. Toen we vertrokken op 5 maart was er nog weinig aan de hand op het Zuid-Amerikaanse continent. Maar stukje bij beetje werden we links ingehaald door het beruchte virus.
Zo kon het gebeuren, dat we in eerste instantie besloten om de geplande trip (Peru, Chili, Argentinië, Bolivia, Peru en eindigend in Ecuador) af te breken. In plaats daarvan wilden we via Argentinië naar Uruguay waar we TOY een jaar konden achter laten en zelf naar Europa terug zouden kunnen. Dit veranderde al snel toen de grenzen van Uruguay dicht gingen en niet veel later ook die van Chili, Argentinië en veel meer landen.
Op de dag dat wij Argentinië binnen gingen, werd ‘s avonds de totale lockdown afgekondigd. Daar op die hoge Jama pas waren wij ons niets daarvan bewust, net als de grensbeambten. De inreis ging makkelijk en vlot, er werd ons niets in de weg gelegd. Later ontdekten we, dat buitenlanders in een verplichte veertiendaagse quarantaine moesten. Maar toen zwierven wij, niet helemaal onbekommerd, door de prachtige Puna, een woestijngebied op grote hoogte in het uiterste noordwesten van Argentinië.
We bedachten dat we onze quarantainetijd het best konden doorbrengen in Tinogasta op een prachtige goed geoutilleerde camping (Los Olivos) van een NL/Arg echtpaar. Helaas, alles in dat gebied was potdicht. In Belén liepen we vast. Na wat heen en weer gestuiterd te zijn tussen coronaposten, moesten we daar in quarantaine. Twee dagen later werden we echter onverhoeds op pad gestuurd richting Cordoba. Maar ook daar kwamen we niet aan. In Deán Funes, een dorp 140 noordelijk van Cordoba, werden we van de weg geplukt en nogmaals in quarantaine geplaatst. Een week stonden we in ons uppie op een camping/dagrecreatie terrein. Achter slot en grendel!
Met de fantatsische hulp van Bastiaan Z van de NL-ambassade lukte het uiteindelijk om een vliegticket te boeken en naar Buenos Aires te komen. Zelfs voor TOY vonden we een ideale oplossing. Veilig en wel staat ze gestald bij Andean Roads, vanwaar ze terug verscheept gaan worden naar NL zodra dat weer mogelijk is.
Want, inmiddels hebben we besloten om onze reis via Zuid-, Midden- en Noord-Amerika naar Alaska en dan verschepen via Japan naar Rusland om overland naar huis te rijden, helemaal af te breken. We denken, dat er nog wel anderhalf tot twee jaar overheen zal gaan, voordat het virus écht onder controle is en we weer vrij en veilig kunnen reizen. En waar kun je dit beter afwachten dan thuis?

 

In onderstaand dagboek zijn de ontwikkelingen, de onverwachte wendingen en onze belevenissen, ofwel: de rollercoaster van enkele weken, van dag tot dag te volgen.

 

 

SCHIPHOL

 

Donderdag 5 maart 2020 – Een goed begin? Het halve werk?

 

De reis begint vlot en voorspoedig. Jovita brengt ons weg, Schiphol is leeg en stil. Geen wachtrij te bekennen. Natuurlijk! Corona? Lukte het daarom niet om de afgelopen dagen een thermometer (voor de TOY-apotheek) te vinden in de buurt?
Nieuw aardigheidje: bij de securitycheck mag alle elektronica gewoon in de tas blijven. Hoe makkelijk wil je het hebben!

Maar dan. Een half uur vertraging. En erger, in het vliegtuig krijgen we niets te eten of te drinken. De aanschaf van een superzout broodje-met-beleg moet het hongergevoel stillen. Is Air Europa een budgetmaatschappij?
Drie uur later kopen we in Madrid voor de zekerheid en vanwege grote dorst een paar flessen water en broodjes. Een forse wandeling en twee uur later boarden we voor de grote oversteek van 11,5 uur. Ha, we krijgen te eten. Een hele sobere hap weliswaar, maar toch. Met water en wijn. En dat was het dan ook meteen. Zelfs geen ontbijt krijgen we de volgende ochtend.
Om het feest compleet te maken, een half uur voor de landing voel ik een steek in m’n hoofd gevolgd door een zware hoofdpijn. Gelukkig heeft Air Europa wél paracetamol aan boord. Urenlang is mijn gezichtsveld verkleind. Toch een afkickverschijnsel, want geen “coffee-in-the-morning”? De koffieshop op het vliegveld wordt bestormd door de passagiers. 

 

PERU 

 

Vrijdag 6 maart 2020 (283 km) – Heftige Lima-uren

 

Taxi. Op naar TOY bij Carlos 30 kilometer ten oosten van Lima. Voor TOY niets dan lof. Stoffig en wel laat ze meteen haar motorretje horen.
Op weg. Uh? Wat nu? De Garminkaarten zijn verdwenen! Maar dat is het niet alleen, ook mijn nieuwe iPad weet niet wat navigeren is. De cursor gaat alle kanten op, behalve de goeie. Zo zoeken we onze weg door het nog altijd hectische verkeer van Lima. De bandenboer heeft genoeg banden, maar niet de maat die wij moeten hebben. Dan ontdek ik dat m’n voeten opgezwollen zijn als sappige meloenen. Túúrlijk is dat overdreven, maar ‘t geeft toch een aardig beeld.

Ondertussen lieve lezer… Als er één dingetje, zeg maar gerust EEN DING, is dat als een rode draad door ons reisleven marcheert, dan is het wel DE AIRCO. Want die doet het weer eens niet. Samen met bovengenoemde navigatiebeperkingen, de ongelofelijke verkeersinfarcten in Lima en de hitte… dan hebben jullie wel een beeld hoe we eraan toe zijn na de reis, moe, vuil, jetlaggerig-en-wel… AutoSolar, een accu-en-meer bedrijf zit gelukkig buiten de stad.  

Eindelijk! Met een gloednieuwe (camper-) accu rijden we ten lange leste zuidwaarts op de Pan Americana Sur. Tijd om te genieten van het woestijnlandschap links en de oceaan rechts. TOY doet het geweldig.
Mooie rit.

We overnachten op de leuke binnenplaats van een hostal, Peru Kite Paracas Camp. Kleurig en gezellig is het er.

 

Zaterdag 7 maart 2020 (201 km) – Airco-raadsel en kaas 

 

Na een lange nacht voelen we ons een stuk beter. De weigerachtige airco is en blijft een raadsel. Er lijkt genoeg gas in te zitten want de compressor draait…. Afijn, we parkeren het probleem tot Chili.

Hostal-ontbijtje. Op pad. Flink doorgereden over de mooie route. Bijtijds zijn we in Nazca. Boodschappen in het stadje. Op de camping zien we pas, wat voor kaas we hebben. Het is geen stuk, het zijn plakjes. Tussen iedere plak zit een plastic velletje. Het geheel is gesmolten geweest en weer opgestijfd. Jakkie…
We kamperen weer bij Fundo San Rafael in Nazca. Zwemmen, douchen en eten in hotelresto. Het is er stil zo aan het eind van het seizoen. Door het coronavirus zijn de vooruitzichten voor de vakanties van het noordelijk halfrond (Canadezen en Amerikanen) heel slecht.  
Een jong stel (Canadees/Ecuadoraans) met een enorme zelfbouw camper wordt onze buur. Ze hebben hun handen vol aan hun drie jonge kids.

 

Zondag 8 maart 2020 (483 km) – De Nazca-lijnen

 

Vroeg op en yoghurtje. Om half zeven worden we opgehaald voor een vlucht boven de Nazca-lijnen. Tot onze verbazing gaat het op het kleine vliegveldje net zo toe als op een groot internationaal vliegvel. Spullen door scan, paspoort, inchecken, enz.

 

 

Fantastisch is het om die beroemde tekeningen van uit de lucht te zien. Hier en daar lopen er wielsporen over de lijnen. Zelfs de Pan Americana Sur trekt dwars door een grote voorstelling. Het landschap is prachtig. Helemaal des Atacama’s. Okerkleurige bergen, sporen van oude stromen, droog en levenloos.

 

 

Thuis koffie en verder ontbijt. Op weg voor een lange en fantastische rijdag. Alles is precies zoals het zijn moet. Prachtige kilometers tussen woestijn en oceaan. Vlak aanvankelijk, zandduinen later, soms rotsige doorsteken, zandhellingen tot aan de weg, prachtige uitzichten over de oceaan. Lunch in een klein restaurantje met uitzicht.
G geniet van het rijden op de goede tweebaans asfalt weg. Het verkeer bestaat voornamelijk uit grote vracht-kolossen. Heerlijk om in te halen. Soms kruipen ze met 30 km omhoog. Hier en daar een dorpje of stadje. Rij-genietdag.

Even voorbij Mollendo op de P van een hotelletje (iOverlander) overnachten we. Het ligt vlakbij de kust. Bij het zwembad drinken we een biertje en is er wifi. Dat is het zo ongeveer. Geen gast te bekennen. In de TOY eten we “knipsoep” van lunchresten met een toastje. En wijn! Vroeg in bed en zo stil is die Stille Oceaan nou ook weer niet.

 

Maandag 9 maart 2020 – Mooie oceaan-woestijnrit naar de grens

 

Rustig ontbijtje in aangename temperatuur met lichte bries. Heerlijk! Een paar kilometer onderweg laat de locatievoorziening van m’n nieuwe Pro het er helemaal bij zitten. Stokstijf staat het blauwe stipje stil ergens in Peru… Gelukkig doen de Garmins (inmiddels weer met kaart) netjes hun werk en schiet de iPhone ook te hulp waar nodig. Zo trekken we weer prachtig tussen Atacama woestijn en Stille Oceaan zuidwaarts.

 

 

Bij Ilo is een enorme petrochemische industrie. Fabrieken, schepen, schoorstenen… De woestijn is ineens heel ver weg.

Steeds meer gaat TOY hobbelen. Bij inspectie blijkt, dat bij de band rechtsachter staaldraden door het rubber heen de naar buiten steken. Op een benzinestation vinden we een vlakke ondergrond en schaduw voor een bandenwissel.

 

 

Om vier uur zijn we bij de grens met Chili. Helemaal goed, netjes binnen de TIP-TOY-tijd verlaten we Peru.

 

De GRENS

 

Invulformulieren worden aangereikt. Vragen over van alles wat Chili niet mee in mag (groenten, fruit, en zuivel- en dierproducten) en een corona-formulier (door welke landen gereisd, of we besmette personen hebben ontmoet, enz.)
De eerste post is het corona checkpoint. Het formulier wordt zorgvuldig bekeken. Onze lichaamstemperatuur wordt gemeten en met een gestempeld papiertje kunnen we de grensprocedure in.  

 

 

In een gebouw zijn de loketjes van Peru-uit en Chili-in bij elkaar. Iedere beambte is behulpzaam en wijst waar  we verder moeten. Als TOY voorzien is van een nieuwe TIP volgt de laatste stap: de inspectie.
Een lieve speurneushond ruikt en ruikt en ruikt. Letterlijk wordt alles afgesnuffeld. Niets fouts te vinden. Later vinden we veel harige sporen van een hond-in-de-rui. We zijn in Chili. Tijd voor wat rust en regelwerk.

 

CHILI

 

Maandag 9 maart 2020 (vervolg, 328 km) – Arica

 

In Arica vinden we een ATM in een supermarkt. Met geld en verse waar zoeken we een overnachtingsplek. Het wordt een P-plaats bij zee. In een klein tentje vlakbij eten we empanada’s en een visje. Op de golfslag van de Stille Oceaan dromen we weg.

 

Dinsdag 10 maart 2020 (41 km) – TOY-hersteldag-acties

 

Rustig ontbijtend zien we achter de vlakke strook landbouwgrond de golven hoog opschuimen.

 

 

Rondvragend en -rijdend vinden een bandenboer(tje). Zoals veel bedrijven hier is het klein rommelig en, als het over auto’s gaat, een vettige boel. Hij en zij runnen de tent. Dat is, hij rust, zij zit en ontvangt de gasten. Tot wij aankomen. Dan komt hij in actie. Zij belt met een bedrijf in Iquique. Yes, daar kunnen we gelukkig banden in de juiste maat kopen.

 

 

Met G’s hulp lukt het om het piepkleine lekje te vinden in de band. De totaal versleten band blijft achter, op de gescheurde velg komt een andere band met binnenband. Zo hebben we toch nog een reserveband.

Op zoek naar een bedrijf voor het monteren van de nieuwe remklauwen. Gevraagd, gezocht, gereden, nada… De twee uur tijdsverschil met Peru waren we even vergeten. Lunchtijd. We zoeken het beste hotel in town. In het 5-sterren hotel hebben we het restaurant voor ons alleen, prima eten en wifi. Ook later in de lobby downloaden we van alles, maar vooral kaarten op de oude iBet, zodat we weer kunnen navigeren. En natuurlijk is er whatsapp.

Verder met onze queeste. Een goed Engels sprekende serveerster van het hotel bezorgt een adres voor de airco. Daar worden we onmiddellijk en deskundig geholpen. Oude gas eruit, nieuw gas erin. En warempel, er vloeit weer koude lucht uit de roosters. Geweldig!

Tijd voor de remmen. De gasboer bezorgt ons het volgende adres. De remklauwen voor en de remolie moesten vernieuwd worden. Die spullen hebben we mee genomen uit NL. Maar achter blijken de remblokken ook versleten. Gelukkig heeft het bedrijf ze, in bijna de juiste maat. De mannen werken zich een slag, en roest, en olie in de rondte. Twee uur later is ook deze klus geklaard.

Ondertussen heb ik een paar overnachtingsplekken gezocht. We rijden de stad uit. In het kleine dorpje Azapa vinden we een gave plek. Geen golven, geen auto’s, niets anders dan rust. Bij een lief dorpskerkje staan we. Twee dames geven ons hun zegen en wij hen een matrasbeschermer. Prima temperatuur. Sapjes, soepje, broodje.

 

Woensdag 11 maart 2020 (346 km) – Van kerkje naar Iquique  

 

Heel dorps worden we gewekt door hanen en honden. De dames die voor de Padre poetsen en vegen, passeren groetend en lachend. We mogen de wc gebruiken en kunnen het water vullen. G maakt de accupolen schoon en TOY start weer “tik-lopen”.
Over een klein weggetje slingeren we naar de 5 die zuidwaarts gaat. Op naar Iquique. Prachtige rit nog steeds tussen zand en water. Okerkleurige hellingen, zandheuvels, bergen, dalen, hoogvlakten (op zo’n 1200 meter) en kloven. Vlakbij Iquique slaan we af om “El Gigante de Tarapacá” te bekijken. Een reuzefiguur (totale lengte 115 m.) op een heuvel gemaakt door beschavingen in de periode van 1000 v.C. tot 1400 n.C. Waarschijnlijk was het een afbeelding van een godheid die een vroege astronomische kalender vormde. Zo kon de gewascyclus worden bepaald. (bron: Wikipedia)
Dichter bij Iquique zien we twee spookdorpen. Ooit werd hier salpeter gedolven in de mijnen Santa Maria en Humberstone. Nu rest een roestige verzameling gebouwen.

 

In Iquique kopen we bij de bandenboer twee (goedkope) Chinese banden in de juiste maat. Het bedrijf dat ze moet monteren, sluit juist als we er aankomen. Een auto vol met banden is niet handig. Dus brengen we ze terug naar het bedrijf waar ze gekocht zijn. Morgenochtend pikken we ze op.

Het is al laat en in de stad zijn geen kampeer- of bivakmogelijkheden. In het Ibis Budget vinden we een kamer met een superdouche. Prima buffet.

En zo kan het gebeuren, dat we de toespraak van Donald Trump op CNN live zien. Schokkend, zoals hij erbij zit en hoe hij Europa afschildert als incompetent. Túúrlijk heeft hij weer een vijand van buiten nodig. De commentaren erna liegen er niet om. Niemand snapt er iets van en vindt dat hij erg tekort schiet in allerlei opzichten. Maar Donald T lijdt aan een “America first”-syndroom en de symptomen zien we hier. Inmiddels heeft de WHO de corona-uitbraak officieel tot een pandemie verklaard. Het dringt tot ons door dat deze trip wel eens heel anders kan gaan uitpakken. We hebben veel om over na te denken. 

 

Donderdag 12 maart 2020 (135 km) – Ibisnacht en corona… Oei

 

Na een goed ontbijtbuffet, halen we de banden op. Bij het montagebedrijf moeten we wachten. Een paar uur later zijn we klaar: drie banden gewisseld voor elf euro. Van de monteurs krijgen we een adres voor olie verversen. Ook hier aardige mensen.

Geld gepind op het centrale mooie pleintje en heerlijke lunch op een gezellig terras. Na een wandelingetje trakteren we onszelf op koffie met gebak en maken we gebruik van de wifi.
In de paar uur dat we niet online waren, zijn de corona-ontwikkelingen razendsnel gegaan. In Nederland, maar ook op dit continent. El Salvador sluit de grenzen voor Europeanen en Guatemala volgt mogelijk ook. Vooralsnog geldt dat voor vliegen. Hoe het toe gaat aan de landsgrenzen wordt niet duidelijk. 

 

Tja, wat als… Alles overziend beslissen we “ons rondje” (Chili, de Puna in Argentinië, Bolivia, Peru en TOY stallen in Ecuador) af te breken. Teveel onzeker- en onduidelijkheden. We gaan op weg naar huis! Dat is: we  rijden naar Uruguay waar TOY een jaar gestald kan worden. Dat geeft licht voor als alles uit de corona-hand gaat lopen. Op het nippertje lezen we berichten die erop duiden, dat ook Argentinië de grenzen gaat sluiten. Oeps, nu krijgen we haast. Want om naar Uruguay te reizen moeten we wel Argentinië door. Rekenen en kijken. In twee drie dagen zouden we de grens kunnen halen. Hét voordeel is, dat we ook nog tijd hebben om de Puna (woestijngebied in het noordwesten van Argentinië) te bezoeken. En zo rijden we laat in de middag de stad uit. We nemen de kustweg en genieten van het landschap. Tegen achten gaat de zon onder en staan we op een rotsig strandje aan de oceaan. Mooie zonsondergang met een wijntje. Later zien we een prachtige sterrenhemel.

 

Vrijdag 13 maart 2020 (371 km) – Van kust naar San Pedro de Atacama

 

Heerlijke rustige nacht. We vervolgen de prachtige oceaan-woestijnroute tot Tocopilla waar we landinwaarts gaan. De weg klimt geleidelijk op naar een vlakte op 3000 meter. En jaael, het is natuurlijk "vrijdag de 13e". Genoeg reden voor de airco om er maar weer mee te stoppen. Jammer... In Calama met z’n oude kopermijnen, tanken we. Ook hier is het stil.

Het is heerlijk om in San Pedro terug te zijn. We installeren ons op de vertrouwde binnenplaats van Puritama Hostel & Camping. Sandra, beheerster, herkent ons. Rust, maar niet totaal. De berichten over corona en sluitende grenzen blijven toenemen. We eten in restaurant Adobe. In de nacht en ochtend raken onze darmen van slag. Aangepast eten en heen en weer rennen naar de wc. (Hoogte 2.444 meter)

 

Zaterdag 14 maart 2020 – Rust en onrust

 

Zaterdag houden we een klus- en rustdag. Daar zijn we aan toe na al het gehaast van de afgelopen dagen. Stuurolie ververst, dagboek bij geschreven en info verzameld. In de schaduw van de binnenplaats overlegt een groep backpackers over hun opties nu de corona-ontwikkelingen in vliegende vaart het reizen beïnvloeden. Wat zijn de (door-) reismogelijkheden, wat vergoedt de verzekering, de financiële consequenties… Terugvliegen naar Europa schijnt al een stuk lastiger te zijn inmiddels. Ze gaan ervan uit, dat ze de corona-bui hier kunnen afwachten. 

 

Over het sluiten van de Argentijnse grenzen vinden we tegenstrijdige berichten. De mensen van het hostal verzekeren ons dat we de Paso de Jama gewoon over kunnen. Morgen rijden we naar de grens en dan merken we het wel. Gelukkig hebben we de verklaring van Chili, dat ons “corona-goedkeurde”. Ondertussen appen we met het “opgehokte” thuisfront (familieleden op leeftijd die de deur niet uit mogen). Er is alle tijd en ruimte om een heleboel zin en onzin uit te wisselen. Het eten in een restaurantje is zodanig, dat we samen van het voorgerecht eten en nog genoeg voor een latere maaltijd mee kunnen nemen. Onrustige nacht door feestende mensen.

 

Zondag 15 maart 2020 (276 km) – Grens op de hoge Jama Pas

 

We doen wat inkopen en dan rijden we de lange stijgende weg op naar de pas. Vanuit Bolivia reden we deze weg al twee keer eerder. Nu gaan we die afslag voorbij en verder omhoog naar de Jama pas waar de grensovergang met Argentinië is. Halverwege schieten we een gestrand Zwitsers gezin te hulp. De versnellingspook van hun oude Mercedes-campertje is afgebroken. Moeders is in een staat van paniek, het kind speelt met z’n vrachtwagentje en Pa houdt het hoofd koel. Lang verhaal kort. Moeders lift met iemand mee naar beneden met de afgebroken pook. En Pa leert van G hoe hij zonder versnellingspook naar beneden kan komen. We slepen hem de weg op en daar gaat ie. Opvallend veel overlandauto’s rijden ons tegemoet.

 

 

De route gaat door een woestijnse hoogvlakte met zoutmeren en al. De alpaca’s kijken nauwelijks op en een woestijnvos wil vriendjes worden. Om 13:00 uur zijn we bij de ruim 4.000 m hoge grens.

 

 

Vijf kilometer verderop melden we ons bij de gecombineerde Chileens/Argentijnse post. Corona is hier geen thema. Je moet het melden als je in China bent geweest of uit een land komt met corona. Het is niet duidelijk hoe de corona-situatie in Peru, Chili en Argentinië is. Er lijkt nog niet heel veel aan de hand te zijn.  

De dame achter het loketje bladert zich suf. Onze paspoorten hebben nogal veel stempels die kris kras door elkaar gezet zijn. Ze stelt vast dat we van Peru door Chili zijn gereisd. Ondertussen staan we voor de zekerheid kriebelhoest te onderdrukken en lopen we even naar buiten als de neus gaat lopen. De hoogte is in volle omvang voelbaar. Binnen een half uur mogen we verder. Ook TOY wordt niet onderzocht op fruit, groenten en dierlijke producten.

Net na de grenspost is een tankstation annex hotel annex koffiezaak met goede wifi. Daar updaten we het thuisfront en horen we hoe nijpend de situatie in NL aan het worden is: de scholen gaan dicht en iedereen moet zoveel mogelijk thuis werken. Het maakt ons onrustig. In Uruguay hebben Duitse vrienden een vlucht naar huis gevonden en Belgische kennissen zoeken nog. Maar wij zijn in Argentinië!

 

ARGENTINIË  

 

Zondag 15 maart 2020 (vervolg, 276 km) – Alleen in de ruimte

 

Nog een beetje verbaasd over het gemak waarmee we het land binnenkwamen, rijden we Argentinië in. Mooi golft de weg over de gele hoogvlakte met heuvels en bergen en langs grillige kloven. De sporen van heftige regens zijn hier en daar goed te zien. We slaan af op een onverharde weg, die naar San Antonio de los Cobres leidt.

 

 

Ergens in dit weidse landschap slaan we ons bivak op terwijl de lucht betrekt en er regenspetters vallen. Het onweert tot de wind gaat liggen en de zon weer doorbreekt. (Hoogte 3.678 meter)

 

Maandag 16 maart 2020 (115 km) – Weerzien met San Antonio de los Cobres

 

Ontbijten en wandelen voordat we verder trekken over de goede grindweg. Dichterbij het einddoel komend, duiken we vanaf de hoogvlakte een kloof in met prachtige rotsformaties in warm oranje. De weg wordt een pad en is aangetast door de regens.

 

 

Daar is het beroemde trein viaduct Polvorilla weer, dat we nu vanuit het noorden bezien. Verderop staan er fietsen langs het pad. In de schaduw van een rotsblok luncht een Frans gezin (leslamasfutés.com). De ouders tandemfietsen met bepakking en ze hebben ieder een kind (4 en 6 jaar) voorop. Het meisje van tien fietst zelf. Ze zijn al een jaar onderweg. Poeh!

 

 

In de vrijwel lege straten van San Antonio pinnen we en boodschappen we in een van de kleine winkeltjes. De winkelier vraagt waar we vandaan komen. Als we Nederland noemen, doet ie een stap achteruit en bevraagt hij ons. Hoe lang we hier dan wel zijn. Hij lijkt te zeggen, dat we naar het ziekenhuis moeten. Later ontmoeten we een overlandend Duits stel op de fiets. Ze werden aangehouden door de politie. Omdat ze al een jaar in Zuid Amerika rondreizen, hoefden ze niet in quarantaine. Heel raar is het, dat de grensmensen niets hebben gezegd over een verplichte quarantaine! Wel iets om rekening mee te houden. Gelukkig ligt er een groot en leeg woestijngebied voor ons.

We vinden pied-à-terre bij Hosteria de las Nubes, dat we nog kennen van de vorige keer. Gezellig is het er niet, maar ze hebben goede wifi. In deze coronacrisis willen we onszelf graag updaten. En zo geschiedt. De spanningen en reisbeperkingen nemen toe. We proberen contact te maken met de NL-ambassade. Maar die site lijkt behoorlijk overbelast. Tussendoor eten we prima. Voor het hotel, brengen we de nacht door. (Hoogte 3.770 meter)

 

Dinsdag 17 maart 2020 (88 km) – Puna 1, bergen, zand en zout

 

Allebei hebben we onrustig geslapen. De ochtend vliegt voorbij met hotelontbijt en communicatie met veel mensen thuis en reizend in Zuid Amerika. Verschillende mensen zitten ergens vast. Fijn is het vooral om contact te hebben met onze kids en kleinkids. Sinds gisteren zijn de scholen gesloten en werkt iedereen zoveel mogelijk thuis. Het is heftig, we voelen ons heel ver weg van alles wat er in NL gebeurt. Dat vage gevoel van heimwee wordt een vast onderdeel van de reis.

 

Maar evengoed, we zijn hier en we gaan verder. We zeggen het Duitse stel gedag, die ook bezig is hun opties te inventariseren. In het dorp scoren we geld, diesel, water en vier zwaar gezoete yoghurtjes.

De route. Eerst rijden we een stuk op de hobbelige stoffige RN51 die naar de Sicopas leidt. Dan slaan we af op een RP129, een goede grindweg, die slingerend klimt. Koffiepauze. We laten lucht uit de banden voor meer comfort.
We klimmen en klimmen en dan is er dat geluid. De stalen band om de dieseltank blijkt gebroken. We combineren lunch- en reparatiepauze. Gelukkig is er een bocht met voldoende ruimte tussen helling en afgrond. G heeft schik en de juiste beugels met spanbandje. Anderhalf uur later zijn we gerepareerd en gevoed weer op weg. Over een pas van bijna 4800 meter gaat het en over een golvende hoogvlakte met gelige graspollen waar troepen lama’s en alpaca’s even naar ons omkijken. Genieten.
De weg is breed vermoeden we, omdat er verderop mijnen zijn. Bij de zoutvlaktes wordt o.a. lithium gemijnd.

 

 

Om half vijf strijken we neer op een geurend tijmveld omringd door golvende bergen waar besneeuwde toppen nieuwsgierig overheen gluren. Genietend van de zon ontspannen we. De hoogte straft al te groot enthousiasme direct af. (Hoogte 3.990 meter)

 

Woensdag 18 maart 2020 (196 km) – Puna 2, nog meer zout en toch weer corona

 

Tuttelen tot een uur of elf. Vuil en gelekte dieselverbranding, want de ingedeukte dieseltank lekt. De TOYse reisjaren worden hier en daar merkbaar.
Nog steeds is er dat droge woestijnlandschap met eindeloze vergezichten. Steeds meer besneeuwde toppen duiken op. Nu en dan scheurt een mijnauto ons tegemoet en verder zijn we alleen op de wereld.
Al sinds gisteren rijden we door het regionale park, Reserva Provincial de Los Andes  maar dan zijn er ook bordjes van parken die hiervan een onderdeel zijn. Zo is er Los Colorados. Voor we het weten rijden we door een bergketen van oranje gesteente. Afgerond, grillige vormen, kloven en grindvelden. Schitterend kronkelt de weg naar boven. Adembenemende uitzichten. En er zijn zoutvlaktes met allerlei kostbaarheden die gemijnd worden.

Op een kleine vlakte in de Desierto del Diablo lunchen we heerlijk in de schaduw van de klep. De nachten zijn koel, om niet te zeggen koud, maar overdag kan de temperatuur oplopen tot 30 graden. We hebben een route uitgestippeld die tamelijk dichtbij de grens met Chili loopt. Vlak voor het gehucht Tolar Grande komen ons twee fietsers tegemoet.

 

 

Het Franse stel werd aangehouden in het dorpje waar ze inkopen deden. Ze mogen niet verder (naar de grens). Ook kregen ze een uitgebreide corona-check. Corona, zelfs hier in deze uithoek van de woestijn issie! Vijf dagen moeten ze terugfietsen naar San Antonio, daar naar het ziekenhuis voor een medische check en dan door naar Salto. We zijn het er over eens, dat Argentinië nog niet het slechtste land is om vast te zitten. Tamelijk goedkoop, redelijke gezondheidszorg, enz.

 

We nemen hun advies ter harte en gaan het dorp niet in. Blij zijn we als we er zonder problemen voorbij zijn. Wel besluiten we de route te verleggen. Verderop is de afslag naar de grens. We vermoeden dat daar ook controles zijn. We zijn pas een paar dagen in Argentinië. Dus die twee weken quarantaine hangt ons boven het hoofd. Het blijft gek, dat ons bij de grenspassage daarover helemaal niets is gezegd!

Nu rijden we heerlijk door de lege woestijn, door bergketens en door barre zoutvelden. Betere quarantaine kun je je niet voorstellen. Maar toch, we slaan af op een weg dwars door de Salar de Arizaro. Een kleine zestig kilometer ruige zoutvlakte tot we aan het eind de Cono de Arita bewonderen.

 

 

Na de zoutvlakte komen we in een golvend leeg grindveld terecht. Tijd voor een bivak. Lekker in de zon denken we de dag na tot de wind opsteekt en de zon onder gaat. Het wordt heel snel koud. Geen nood,
TOY beschermt ons tegen de elementen. De wind wakkert aan en draait. Hij dendert flink op de achterkant. Na een pastamaaltijd klimmen we vroeg in bed. In de loop van de nacht gaat de wind liggen. (Hoogte 3.590 meter)

 

Donderdag 19 maart 2020 (102 km) – Puna 3, indrukwekkend landschap 

 

Pas als de zon onze vlakte heeft opgewarmd, staan we op. Ontbijt en koffiepauze gaan soepel in elkaar over. Rond het middaguur rijden we het spoor (RP44) verder. De glooiende hellingen zijn bekleed met zachtgele graspolletjes en een vaste gezel is de bergtop die met poedersuiker bestrooid lijkt.
Dit is het begin van een indrukwekkende rijdag. We trekken door donkere bergen en kloven, maken steile afdalingen en beklimmingen, gaan over een indrukwekkende bergpas van 4500 meter om daarna af te dalen naar een zoutvlakte op 3300 meter, de Salar de Antofalle, die langgerekt tussen pastelkleurige bergen ligt. Met dit uitzicht lunchen we.

 

 

Op het smalste deel steken we over om dan weer naar grote hoogte te klauteren over een smal stenig pad. Heerlijk slingeren we door een lieflijke vallei die goudgekleurd wordt door de graspolletjes op de hellingen. Uiteindelijk passeren we een kleine vlakte met water. Een groene oase is het waar lama’s, alpaca’s, ganzen en vogeltjes een goed leven hebben.
De “bewoonde wereld” (Antofagasta) naderend, slingeren we door een dal waar geboerd wordt. Er zijn kleine huisjes van stenen uit de vallei en hekken waarachter lama’s en schapen grazen. Voor het bivak slaan we af van de RP44 om bij rotspartijen uit te kijken over een vlakte met een gebergte in pasteltinten aan de horizon: Los Nacimientos de Catamarca.
Zo’n dag dus. Op een mijnauto na, zagen we geen tekenen van menselijke hedendaagsheid. We constateren dat dit weer écht een toptien rit was. Geweldig was de afwisseling van woestijn op deze grote hoogte.
(Hoogte 3.727 meter)

 

 

Vrijdag 20 maart 2020 (428 km) – Puna 4, over corona gesproken…

 

De dag begint goed. Heerlijk zonnig is het in ons paradijsje. G heeft besloten om iets aan de lekkende hoes van de aandrijfas te doen. Aldus… Om twaalf uur rijden we weg.
De weg slingert door glooiende vlakten. De mensvijandige woestijnvlakte ziet er breekbaar uit. Een uur later rijden we Antofagasta de la Sierra binnen. Flinke naam voor een klein stoffig woestijnoord. In de hoofdstraat zien we het politiebureau met agenten die mondkapjes dragen.
We gaan toch maar niet op zoek naar het hotel annex camping voor de wifi. Alles ziet er potdicht uit. Dit lijkt verdacht veel op een woestijndorp in lockdown. Geen mens te zien. Door naar El Penon. Mooie route over goed asfalt. In het landschap liggen oude zwarte lavastromen.

 

 

In El Penon stuiten we op een roadblock. De eerste! We worden bevraagd, er wordt overlegd en onze temperstuur wordt gemeten. Men gebruikt een okselthermometer die met handgel gedesinfecteerd wordt. Mmmm! We mogen door, maar moeten op de weg blijven en we mogen geen enkel dorpje bezoeken. Overal is het cornonastil. Nauwelijks mensen te zien en op de weg een enkele vrachtwagen of bus. Uur later: Belén, een provinciestadje aan de grote doorgaande RN60.

 

Bij een grote controlepost worden we aan de kant gezet. Buspassagiers staan netjes in een rij om getempt te worden. Wij worden apart onder de loep genomen. Waar we heen willen, waar we waren, hoe lang, enz. Afijn, ze weten niet direct raad met ons. We betogen dat we in Tinogasta bij Nederlandse vrienden (camping Los Olivos) twee weken quarantaine gaan houden en laten een foto zien. Ten langen leste, na het opnemen van de temperatuur (weer onder de oksel) worden we begeleid door een politieauto. De stad uit en om het verderop gelegen Londres heen tot een laatste controlepost.

Nog 170 kilometer is het naar Tinogasta. We rijden zo hard als mogelijk zodat we er snel kunnen zijn. Helaas. 60 Kilometer verder wordt ons weer de weg versperd. Nasty boys hebben hier post gevat. Het enige wat ze doen is wijzen in de richting waar we vandaan komen. Terug moeten we! Niemand mag erdoor. We bellen met Monique van Los Olivos. Dan blijkt dat camping en hotel gesloten zijn. Ze mogen geen enkele gast toelaten.

Terug. Ik zoek en vind een camping 15 km zuidelijk. Maar helaas, weer lopen we vast. De mensen hier zijn een stuk vriendelijker. Ze begrijpen ons probleem. Een jonge politieman probeert een en ander uit te leggen met een vertaalappje. Na een uur en weer een temperatuurmeting door een dokter in een opgeroepen ambulance worden we door een politieauto begeleid naar de grens van hun district. Terug naar Belen moeten we. Dan kunnen we naar Hotel Belén, leggen ze uit. Scheuren dus maar weer in het pikkedonker.

 

Maar zo eenvoudig is het coronaleven in de woestijn nu ook weer niet. De volgende blokkade dient zich aan,
20 km voor Belén. Op de heenweg was hier nog geen post! Praten, temp meten, uitleg, vertaalapp, hotel Belén is dicht! Eind van het liedje, we maken bivak in de berm bij de post.
Morgen mogen we om acht uur rijden naar Andalucia, zeggen ze. Geen idee waar dat ligt en hoe het verder gaat. Natuurlijk willen we rijden maar wel richting Uruguay. En we willen het internet op. Het thuisfront wacht op berichten. Ook is ons inmiddels wel duidelijk dat al die posten niet veel verder denken dan hun eigen dorp of district.

Je zou het bijna vergeten, maar we maakten ook een mooie rit vandaag. Vanaf 4000 meter hoogte daalden we af naar 1200 meter. Over dorre woestijnvlakten, door kloven met dreigend donkere grillige rotsen met zandhellingen en door ruime valleien waar mensen de grond bewerken. (Hoogte 1.224 meter)

 

Zaterdag 21 maart 2020 (22 km) – Tsjechen en terug naar Belén  

 

We hebben bermgezelschap gekregen. Vroeg in de morgen kwamen ze aan, twee auto’s met klimmers. Lekker geklommen in de bergen hadden ze. Maar toen ze daar vandaan kwamen, moesten ze in quarantaine. Met politiebewaking voor de deur zaten ze met z’n allen een aantal dagen in een klein huisje. De algehele lockdown wordt zeer serieus genomen. En de buitenlander is de kwaaddoener, de brenger van onheil, de importeur van het coronavirus. Zo voelden ze zich behandeld. Een deel van de groep werd ernstig gestresst. Zódanig, dat zij wel mochten vertrekken. De rest van de groep, vier Tsjechen en hun twee Argentijnse chauffeurs/gidsen, blijken even hulpeloos als wij. Een echtgenote van een van de mannen heeft vliegtickets geboekt voor een vlucht vanuit Salto naar B.A. Want net als wij, net als de meeste reizigers, willen ze naar huis.

De mannen van de deze post doen hun best en zijn aardig. Er wordt heen en weer gebeld met hogere instanties. Eindelijk mogen ze vertrekken onder escorte. Wij verhuizen voor schaduw naar de overkant. Ook voor ons wordt gewerkt. Rond twaalf uur is er een politieauto. We worden naar een camping gebracht, vertelt men. Helaas zonder wifi. Pablo, een van de politiemensen zorgt ervoor dat we in Londres op het politiebureau even het internet op kunnen. Dan begeleidt hij ons nog in de buurtsuper. We graaien snel e.e.a. bij elkaar, want we nemen aan, dat we anderhalve week te overbruggen hebben.

 

En jawel, daar zijn we dan weer. Terug bij de controlepost waar we eergisteren waren. Daar is ook een zijweggetje naar een dagrecreatieplek. Langs de (droge) rivier is een stoffige strook waar in betere tijden de Argentijnse families picknicken en vlees grillen. Een wc en douche is er niet. Maar we hebben water en voldoende “poepzakken”! Onze quarantaine (ook wel: corontaine) gaat nu officieel in.
Ai, er is gezelschap: een Zwitsers stel met een Mercedes Sprinter Camper. Met mondkapjes communiceren ze op vijf meter afstand.  

De politie benadrukt dat we een eind weg van de Zwitsers moeten gaan staan. We mogen ze zelfs niet bezoeken. De Zwitsers lijken het prima te vinden. Afijn…. Zucht…. 

Later krijgen we nog maar eens een check up van een arts. Jaja, de provincie Catamarca, waar we nu zijn, heeft nog geen enkele corona-patiënt. Maar hoe het verder moet? De totale lockdown zal een keer eindigen. En dan?

 

In al deze pech, zitten er ook dingen mee. We vinden G’s lievelingsblouse terug en G ontdekt dat zijn iPhone soms een paar kleine streepjes 3G heeft. Yesssss, net nadat hij de nodige MB’s heeft ingekocht en we blij appjes zien binnenstromen, belt m’n zus vanuit NL. Het is twaalf uur daar en dus ben ik jarig! Heel even horen we elkaars stemmen voor de verbinding wordt verbroken. Maar appen gaat prima. We zijn zo blij, dat we dit fragiele lijntje naar de buitenwereld hebben. Dat is nog eens een verjaardagscadeau! Onder de bomen vlak naast de rivier vinden we schaduw en briesjes wind. We stellen ons in op een poos kamperen. In ieder geval beleven we een heerlijke avond. Het zal vast wel wennen. (Hoogte 1.294 meter)

 

Zondag 22 maart 2020 (544 km) – Q7, Jarig en weggestuurd naar Cordoba

 

De dag begint feestelijk met een gebakken eitje. Althans, dat is uh was de bedoeling. De tafel staat klaar, de olie is al in de pan en dan... Twee mensen van de Defensa Civil Belén komen aan gereden. Hoe snel we klaar kunnen zijn om te vertrekken, vragen ze. Uh… vertrekken? Via die en die route mogen we naar Cordoba. Alleen vandaag kan dat nog, tot 20:00 uur mogen we rijden. Daarna mag niemand meer de weg op. Verbouwereerd pakken we als een haas in. Onze escorte gaat ons voor naar het lokale ziekenhuis voor een gezondheidsverklaring. Na de laatste coronapost bij de uitgang van het plaatsje worden we door gewuifd.

We snappen er niets van, maar we rijden! Over een haas gesproken, die racet een eindje met ons mee tot ie er genoeg van heeft en tussen de struikjes verdwijnt.

 

 

Uren knallen we over de rechte en lege weg. Rechts eindeloze pampavlakten en links een bergketen. Het is warm en de airco laat het nog steeds afweten, maar we rijden!
Langzamerhand dringt het tot ons door, dat we misschien wel in het beruchte afschuifsysteem terecht zijn gekomen. Al eerder hoorden we van andere reizigers, die doorgeschoven werden naar de volgende provincie. (bv van Jujuy naar Catamarca). Ons maakt het niet uit zolang we in de goede richting rijden…

De eerste hindernis is Andalgala. Bij de entree van het middelgrote plaatsje is eerst TOY aan de beurt.
Een man van top tot teen ingepakt bespuit TOY met een desinfecterend goedje. Bij iedere stap klotst het spul uit het reservoir over z’n rug.
Een paar meter verder gaan wij door de inmiddels vertrouwde procedure. Het “vrijgeleide” papiertje uit Belén helpt. Onder escorte, deze keer van de ambulance, worden we naar de dorp-uit post begeleid. G laat zijn Spaanse uitlegpraatje horen. Aandachtig wordt er geluisterd.

 

 

Maar toch, er is gewoon weer dezelfde controle-riedel voordat we verder racen door het lege en kale landschap. Bij een paar kleine dorpjes staan simpele zielen, die grijnzend onze papiertjes bewonderen. En ook is er nog een post die ons waarschuwt voor dengue-muggen.

 

Na de kronkelende passage van de bergketen ligt er nieuwe vlakte voor ons met dezelfde rechte lege weg. Bij een plasstop worden we besprongen door muggen. Nog nooit waren we zo snel terug in de broek en de auto! Het kan niet verhinderen dat we een grote hoeveelheid bulten oplopen. 

Uren rijden we zo door. Op de RN60 die zuidelijk naar Cordoba leidt, zijn er wat meer auto’s op de weg. Alles bij elkaar zien we de hele dag enkele personenauto’s en een tiental tankwagens. Het virus heeft de weg effectief schoongeveegd.

Honderdveertig kilometer voor Cordoba, Deán Funes. Hier is weer een grote en serieus uitziende coronastop. We worden naar de berm gedirigeerd. Paspoorten, medische verklaring, de “vrijgeleide”, alles wat we aan papieren hebben wordt uitvoerig bestudeerd. Waar zijn we het land binnengekomen, hoeveel dagen geleden, door welke provincies enz. We wachten. Ongeduldig, want we moeten ons haasten om voor acht uur Cordoba te bereiken. Er wordt gebeld, geschreven, gepraat. Een uur later wordt ons duidelijk gemaakt, dat we naar het ziekenhuis worden gebracht. Politieauto voor, politieauto achter. Je zou je bijna belangrijk gaan voelen. In het primitieve regio-hospitaaltje krijgen we direct een (dubbel) mondkapje aangereikt. Ieder apart worden we onderzocht in een klein smoezelig behandelkamertje. Temperatuur (oksel), hartslag, zuurstofsaturatie, longen, niets ontsnapt aan de aandacht van de geconcentreerde in zichzelf pratende vriendelijke vrouwelijke arts.
We zijn weer geslaagd!

Met vier extra mondkapjes en de gezondheidsverklaring worden we TOY terug in gestuurd. En weer is het wachten geblazen. Niemand doet een poging om uit te leggen, waarop of waarom we wachten. Dat is, om de zoveel tijd komt een aardige agent in de buurt van TOY en steek zijn hand op. Nog vijf minuten, laat hij ons zo weten. En het worden heel veel “vijf minuten”. Als een van de politieauto’s weg rijdt, start G om te volgen. Maar dat was ff niet de bedoeling. Dus wachten we en wachten we. Om een uur of acht, is G het helemaal zat. Hij stapt uit en laat z’n ongeduld merken: we gaan rijden of we gaan hier overnachten. Niet heel veel later is er beweging. We worden geëscorteerd naar de binnenplaats van het politiebureau. Moeten we hier de nacht doorbrengen? Nah ja, niet ideaal, maar het is tenminste iets.

 

 

Geïnstalleerd, want Cordoba ligt onbereikbaar ver. Het is al laat en we zijn er aan toe om ons op te frissen, te eten en bij te komen van een stressvolle en vermoeiende (verjaar-) dag. Om een uur of elf liggen we in bed. Half uur later, stemmen buiten. We worden geroepen en er wordt op TOY gebonsd. We moeten weg! Weg? Uh, we begrijpen er helemaal niets meer van. En nog steeds doet niemand geen poging iets uit te leggen. De wederzijdse frustraties lopen zodanig op dat het nogal heftig wordt. G staat in zijn onderbroek in een kring van schreeuwende agenten en schreeuwt terug.
Het eind van het liedje is natuurlijk, dat we het dak dicht dien en ons boeltje pakken. En daar gaan we. Buiten het dorp is de Balnéario, een groot park voor dagrecreatie annex camping. De begeleidende en heel boze agent doet lelijk en snauwt ons af. En weg is ie.

De beheerder van de Balnéario sloft voor ons uit en wijst een plekje aan. Het terrein maakt, zelfs nu midden in de nacht, een prima indruk. Slapen! Want dit is toch echt wel een verjaardag waarvan je moet bijkomen. Toch? (Hoogte 991 meter)

 

Maandag 23 maart 2020 – Q8, rustige dag met douche

 

Het wordt een rustige lange lege dag. We moeten nog bijkomen van gisteren. De emoties zitten hoog vandaag. We keutelen de dag door en proberen te wennen. We houden elkaar voor dat we zoveel beter af zijn dan al die vluchtelingen in de stroom tussen Turkije en Griekenland. Dat helpt! En ook komt er veel meeleven, hulppogingen en suggesties van vrienden en andere reizigers. 

 

Meestal hebben we 1G en soms 3G ontvangst. Dan appen we even. Olaf plaatst een bericht op de website, zodat onze volgers geïnformeerd zijn. We maken het wasje van Belén af, lezen, doen dutjes, wandelingetje over het omhekte en afgesloten terrein. En, na acht dagen zonder, kunnen we eindelijk douchen. Koud, maar toch… Heerlijk.

Ondertussen is er contact gemaakt met de ambassade. Dat heeft de commissaris van het politiebureau geregeld. Bastiaan Z, werkzaam voor de ambassade, wordt onze levenslijn. Het doet zo goed om weer menselijke aandacht krijgen. Ook krijgen we informatie over de regels van dit moment. Want Argentinië is in een totale lockdown en dat heeft natuurlijk allerlei consequenties. Onze behoeften en wensen zijn in kaart gebracht en Bastiaan gaat proberen om voor ons een plek te vinden met wifi. Want gewoon bellen is wel erg duur. Hoe dan ook, tot en met zondag zitten we in ieder geval vast. Pas dan is onze verplichte quarantaineperiode (gerekend vanaf 15 maart) voorbij.  

Vanavond eten we oosters, een heerlijke vegetarische noedel maaltijd. Eind van de avond zitten we in rust onder ons afdakkie. De dorpshonden blaffen, een brommertje passeert.

 

Dinsdag 24 maart 2020 – Q9, MIRRE en YARA jarig en politieboodschappers  

 

Boven in ons bed hebben we zowaar redelijke ontvangst. Dus gaat het los. Bellen met de jarige Mirre en Yara. En met Iza, die we al als geslaagd kunnen beschouwen. Blij én verdrietig is ze. Geslaagd ja, maar zonder al de toeters en bellen waar ze zich zo op had verheugd.
Wat zijn we blij met de mogelijkheid tot contact. Honderden euro’s hebben we al besteed aan bellen (met de ambassade enz.) en het aanschaffen van mb-tjes. Het is het allemaal waard.

En zo begint er weer een quarantainedag. G bereidt zich voor op de noodzakelijke reparatie van de lekkende dieseltank. Het is een drukkend warme dag, we zijn dus wat blij met het zwembad.

 

 

Voor de lunch trakteren we onszelf op een blikje haring in tomatensaus met toastjes en een koppie thee. En dan, daar is zowaar weer een politieauto. Ze zijn ons niet vergeten! De “kampbewaarder” heeft ze waarschijnlijk gebeld nadat we hem gezegd hadden dat we boodschappen nodig hebben. Lijstje gemaakt op ons beste Spaans en een kwartier later worden de spullen keurig afgeleverd. Uiteraard met inachtneming van de juiste afstand. Heerlijk, we hebben weer eieren, uien, tomaten, wortels, aardappels en brood!

 

 

We genieten van couscous met groenten en hard gekookte eieren. Het lijkt bijna op een rustige zomervakantie zoals we die lang geleden maakten. Warme nacht na een warme drukkende dag.

 

Woensdag 25 maart 2020 – Q10, regendag

 

Een uur na het ontbijt, barst de bui los om vervolgens tot in de avond door te gaan. En niet zo’n klein beetje ook. Nu en dan dondert het onweer over ons heen.

Gelukkig kunnen we soms het internet (1G) op via T-Mobile op G’s telefoon. Van de Bastiaan horen we, dat
“alles nog loopt”. Meer duidelijkheid is er niet.

Ook lukt het eindelijk om ons te registreren op de site voor gestrande reizigers, de Bijzondere Bijstand Buitenland, een samenwerking tussen overheid, verzekeringsmaatschappijen en ANVR. Later worden we inderdaad gebeld door iemand van de alarmcentrale. We bestaan weer! 

Er is levendig contact met vrienden die gestrand zijn in Ecuador, met Argentijnse vrienden in Buenos Aires die vast zitten in hun buitenhuis, met lieve lieve vrienden in NL en met kids en kleinkids. Voor Lou beantwoorden we een serie vragen over onze situatie.
Dankzij whatsapp kunnen we heel wat uitwisselen. Begin van de avond laten M&P weten, dat ze morgen zeker Sao Paulo gaan halen. Zondag vliegen ze naar huis. Geweldig dat ze het gered hebben.

 

Donderdag 26 maart 2020 – Q11 met een lokaal simkaartje

 

De zon schijnt weer. Gewone luizige Q-dag. Wasje, doucheje, happie eten, internet. Ach, wat moet je als ook het geluid van de films en series die we hebben, het niet doet, als je boeken op “boeken” niet gedownload blijken… Inderdaad, de rust bewaren en het leven in een-tandje-lager schakelen.

Contact met Bastiaan. Er komt schot in de zaak. Helaas vraagt de persoon bij wie we terecht kunnen, heel veel geld voor “zijn gunsten”. Overleg. Misschien toch beter om hier te blijven tot onze corontaine is afgelopen. Agenten komen onze paspoorten en andere info fotograferen.

En we hebben inmiddels een lokaal simkaartje. Dat maakt het internetcontact een stuk vlotter (3G) en goedkoper. We besluiten om niet meer te verhuizen naar de (dure) plek met wifi maar blijven hier. Lachen om Tik-Tok-dansje van kleindochters inclusief bloopers, genieten van videootje en gesproken teksten van kleine kleinkids. Heerlijk, allemaal afleiding in onze dorre allenigheid. Nou ja, er zijn de honden natuurlijk. Ze komen regelmatig even kijken of er wat te snaaien valt.

Nederlandse vrienden helpen ons zoeken naar een uitweg. Een Duitse vriendin, inmiddels thuis, zet een whatsapp-groepje op van corona-fugitives in Zuid-Amerika. We appen “all over the place”. In Ecuador genieten K&I van hun paradijselijke vastzit-plek, Franse vrienden vliegen vanuit Iquique in Chili (waar ze de auto achterlaten) naar Santiago en dan door naar Parijs. Voorlopig ook de laatste vlucht. Maar afijn, we gaan ons meer en meer schikken in ons lot. Er zijn ergere dingen per slot.

Zo genieten we van een pasta met veel verse spullen en een wijntje. Allemaal van de boodschappen die weer bezorgd werden. Sterker, deze keer zelfs op kosten van de dorpse gemeenschap.

 

Vrijdag 27 maart 2020 – Q12, een dag met stress, verrassingen en DE VLUCHT

 

Bewolkt, zacht zonnetje. Helemaal een dag voor G’s klus. Slangen verleggen naar tweede tank, zodat de eerste niet meer mee doet en dus geen diesel meer lekt. Simpel gezegd, lang gedaan.

 

 

Begin van de middag! E-mail. Er is een extra repatriëringsvlucht geregeld voor dinsdag 31 maart. Dié willen we. Aan de slag. Uren aan de telefoon met een doorlopend irritant wacht-muziekje. Eindelijk een KLM-medewerker: nee we moeten via BuZa en/of de Ambassade boeken. Maar ook daar komen we geen steek verder. Gelukkig hebben we Bastiaan, onze redder in nood. Hij boekt. Yes! We kunnen het bijna niet geloven, over een paar dagen vliegen we echt! Dat is, we hebben een ticket. Nu er nog heen…

Onze Argentijnse vriend Norberto is ondertussen doende met het zoeken van een parkeermogelijkheid. In de lockdown is dat geen eenvoudige opgave. En Bastiaan gaat aan de slag om de nodige documenten te regelen, die we nodig hebben om te mogen rijden.

 

Zaterdag 28 maar 2020 – Q13, Het gaat door!

 

Papieren druppelen binnen net zolang tot we het idee hebben: nu zijn we niet meer tegen te houden. Klusjes, poetsen en vooral vaak en veel e-mailen, whatsappen, beeldbellen, grapjes uitwisselen. De Internationale vastzitters hebben direct of via forums of andere media levendig contact. De kids en vrienden worden geïnformeerd. Feest. Iedereen blij, onze Catherine voorop!

 

Zondag 29 maart 2020 – Q14, Last Quarantaine-Day en een verrassing

 

Klusjes. TOY straalt weer nadat G haar heeft gepoetst. Contact met Norberto, voor wie we een hele dikke documentenmap samenstellen. We gaan TOY op de longterm Parking bij het vliegveld achter laten. Later zal hij TOY naar een betere plek brengen. Daar heeft hij allerlei papieren en verklaringen voor nodig. Als voormalig accountant weet hij daar alles van. Ergens ten noorden van Buenos Aires zullen we sleutel en papieren aan hem overhandigen.

Tassen grotendeels gepakt, dingen uitgezocht, onze “bewaker” blij gemaakt met allerlei en wachten op de medische keuring. Om acht uur rijdt de ambulance voor. Ja hoor, we zijn nog steeds helemaal in orde. De arts is blij met onze, nu overtollige, medicatie (anti-malaria, breedspectrum antibiotica, enz.) Weer krijgen we zo’n (recept-achtig) papiertje met de gezondheidsverklaring. Ook voor de corona-controleposten hebben we een flink dossier klaar liggen.

Weer de gebruikelijke internetcontacten en een beeld skype met Zoë c.s. Ze maakt zich zorgen om ons.

En dan! Laat in de avond krijgen we lmail van Andean Roads. Dit bedrijf in Buenos Aires verhuurt campers, er is een camping en opslagruimte. Eerder hadden ze ons laten weten, dat ze geen plek meer hadden. Nu dus toch wel. Geweldig! Heen en weer geappt. Als we in bed liggen, komt het finale appje binnen. Het vervoer naar het vliegveld is geregeld. Heel blij zijn we. We gaan meer en meer geloven in een voorspoedige afloop…

 

Maandag 30 maart 2020 – Avontuur tot het einde

 

Om vijf voor zes staan we in het donker voor het gesloten hek. Niemand te bekennen. Niet onze “bewaker” die we gisteravond nog eens extra geïnformeerd hadden over het tijdstip van ons vertrek.

 

Niet de politie die ons voorbij de dorpscheckposten zou begeleiden. We appen Bastiaan. Schoondochter Eva zoekt een alarmnummer voor ons op en terwijl we bellen, duikt de beheerder op. Dacht-ie dat we om zeven uur wilden vertrekken. Poeh… Bastiaan leeft mee: wat een pannekoek!

 

Door het stille dorp rijden we naar de provinciale weg. De posten zijn nog leeg. Op de lange rechte weg kunnen we ongehinderd voort. Langzaam kleurt het oranje in het oosten. Vlak voor Cordoba bereiken we de snelweg. Nergens een controlepost vooralsnog. En dat blijft zo de hele dag. We tanken en vinden een kop koffie. Verder is er een stilgevallen wereld zonder beweging op enkele vrachtwagens na. Alle tolstations zijn onbemenst.
Hier en daar staat een politieauto die soms een personenauto laat stoppen. Maar niet ons, wij lijken bij de bestelwagensoort te horen. De 800 km gaan snel. Haverwege de middag al bereiken we Buenos Aires.

We vinden Andean Roads en oriënteren ons op een nachtverblijf. Uiteindelijk zijn we blij met een rustig plekje bij een spoortalud. Stoeltjes buiten en genieten van de rust en stilte. We zijn al zoekend voor de zekerheid de nodige politieauto’s uit de weg gegaan. En dan, als we toe zijn aan eten, komt er alsnog een politieauto over het hobbelpad aangereden. Ze bezweren ons, dat we weg moeten. Te gevaarlijk hier. Ingepakt en daar gaan we. Terug naar het YPF-tankstation, waar we eerder werden weggestuurd. Daar is het veilig volgens de agenten. In het donker staan we op de ruime parkeerplaats.

 

Totdat iemand van het station komt aankloppen. We liggen inmiddels in bed. Discussie. Ons betoog dat de politie ons hierheen stuurde, doet ze niets. Het is “privado” en daar gaat de politie niet over. Dat snappen we. De politie komt erbij. Ze adviseren ons naar een P-plek aan de overkant van de straat te gaan. G rijdt erheen terwijl ik in bed lig. Via een grote rotonde komen we er en zijn we nogmaals klaar voor de nacht. Maar niet voor lang. Een andere politie-auto meldt zich. Deze keer is er een heel vriendelijke geduldige agent bij.
Het is te gevaarlijk hier, legt hij uit. Wat nu? Hij belt met een Shellstation. We kunnen er terecht. En daar gaan we. Politie-auto voorop, dan wij. Met open dak hobbelen we over versleten straten door de donkere nacht terwijl ik boven in het bed lig. Hilarisch! De twee kilometer blijken er vijf. Bij het Shellstation, onze vijfde bivakplek van vandaag, vinden we eindelijk rust en veel meer stilte dan bij de YPF. Samen in bed hikken we nog een poosje na.

 

Dinsdag 31 maart 2020 – Dag TOY

 

Het betrekt en het gaat regenen. Van Chris van Andean Roads hebben we inmiddels begrepen, dat hij ook verschepingen regelt. Nu we “dit rondje” al hebben afgebroken en tot de conclusie zijn gekomen, dat vrij en veilig reizen er de komende twee jaar niet meer in zit, besluiten we TOY naar huis te halen. Dus maken we TOY meteen maar (RoRo-) reisklaar, zodat Chris haar kan verschepen zodra dat mogelijk is.

Om kwart over negen precies staan we aan de poort van Andean Roads. De drop-off is heel precies geregeld i.v.m. corona. TOY staat onder een afdak en Chris is een heel aardige man. Het voelt goed om TOY hier achter te laten.

De taxi rijdt voor en daar gaan we. Nog zestig kilometer naar het vliegveld zijn er te gaan. Bij een viertal posten is er controle. Het ziet er hier vervaarlijk uit. Militairen met automatische wapens bewaken de boel.
Ruim op tijd zijn we bij het vliegveld. Hal C is gereserveerd voor de reizigers van onze vlucht. Buiten staat iedereen op ruime afstand van elkaar. De ambassadeur is er voor afscheid en hoort verhalen aan. Via hem bedanken we Bastiaan nog eens.

 

 

Bij de entree wordt iedereen getempt en dan zijn we binnen. Natuurlijk is er nergens iets te eten, alles is gesloten. Maar daar hadden we op gerekend. In een tas hebben we van alles, ook dingen uit de koelkast. De mensen dirigeren de reizigers zo snel mogelijk door naar de gate.

 

Het is geweldig om het thuisfront vanaf hier te informeren. We gaan écht! In het Air France vliegtuig is het wennen aan zoveel mensen dicht om ons heen. Sinds onze vlucht naar Peru hebben we dat niet meer mee gemaakt… Tjee, en we genieten zowaar van een 3-gangen-vliegtuigtuigmaaltijd.

 

Dinsdag 1 april 2020 – Oost west, thuis best

 

Na een rustige vlucht landen we op een doodstil Charles de Gaulle in Parijs. Zo’n bizar gezicht, al die geparkeerde vliegtuigen. Omdat we hier Schengen binnen komen, gaat de bagage door de scan. De tas met eetspullen wordt er tussen uit gevist. Een beetje verbaasd volgen we hoe de tas nog eens door de scan gaat en daarna helemaal wordt uitgepakt. Een stukje zachte kaas blijkt de boosdoener. Dat ziet er uit als een pakketje springstof. Pas als het helemaal uitgepakt en beroken is, wordt dat duidelijk. Hilarisch.

 

Na een koffieloze ochtend zijn we ozo blij met de Fransen. Er is niets te krijgen, behalve koffie! Halleluja...
De KLM-vlucht naar Amsterdam gaat vlot en daar is Jovita! Geen knuffels deze keer… Ook in Laren begroeten we de meiden op afstand. En dat blijven we doen. Met kids en kleinkids, met buren, vrienden.

 

 

Zo blij zijn we, dat we toch al zo vlot thuis konden komen. Geweldig. Het prachtige voorjaarsweer bereidt ons een extra welkom. Thuis…