Route (1.035 km, 14 days): Montevideo - Atlantido - Punta Ballena - Treinte y Très - Quebrada de los Cuervos - Cerro Chato - Durazno - Trinidad - Mercedes - Fray Bentos - Border Uruguay-Argentina
URUGUAY SAMENGEVAT
De verlossing van TOY verliep in een redelijk tempo, vijf dagen om precies te zijn. Inclusief weekend en chauffeursstaking. Vanuit ons hotel konden we zowel de oude binnenstad als de haven prima belopen. Daarna brachten we heerlijke dagen door bij La Chacra Holandesa, bij Marieke en Jan. Fijn om zo'n gastvrije en gezellige plek te hebben om TOY en onszelf reisklaar te maken.
Langs de kust trokken we oostwaarts. Punta del Este, een mondaine badplaats maakte zich op voor de kerstdagen en de aansluitende zomervakantie.
Genoeg kust vonden we en we reden het binnenland in naar de Quebrada de los Cuervos (Kraaienkloof). Wat een rust heerste op de prachtige campsite van het N.P. De eerste kerstdag wandelden (of beter: klauterden) we rond en door de kloof.
Vanaf deze plek trokken we 60 kilometer over slingerende stoffige grindpaden noordelijk en vervolgens over asfalt door de eindeloze golvende graslanden verder zuidwestelijk. Leeg van mensen, vol met koeien, paarden en schapen. Zodra het mogelijk was, zochten we onverharde wegen op. Daar waar je vrijwel niemand tegenkomt en er weer echt genavigeerd moet worden.
Een keer of vier kampeerden we in de campingzone van een dagrecratiepark. Gratis en met eenvoudige voorzieningen, Tja, en soms heb je pech. Zoals die zaterdagavond in Treinte Y Très. Want zo kun je het wel noemen als dreunende bassen en helse Dance-music je alle mogelijkheid tot slapen benemen.
En er waren ontmoetingen. Met Eduardo en Bernardo in MVD en met Marieke & Jan en hun gasten. In Cerre Chato was er de allervriendelijkste Manuel. En natuurlijk, laten we niet vergeten het pistool van Dirk te noemen!
De laatste kampeerplek in Uruguay, in Fray Bentos, is er ook een om niet te vergeten. Prachtig uitzicht op de Rio Uruguay en de brug naar Argentinië. En... een eigen badkamer met sleutel. Wastafel, wc en douche met warm water. Dat schept verwachtingen. Toch?
Aardige mensen troffen we en er is de geliefde Zuid Amerikaanse thee, de mate. Het is een aftreksel van jonge blaadje en knoppen van de mateplant. Mensen lopen (of rijden) rond met een thermosfles heet water, een cula (mok, vroeger een kalebas) en een bomba (rietje, lurkpijpje).
We genoten van het rondzwerven door het binnenland. Vanwege het rondzwerven, maar ook om op deze manier een beeld van het land te krijgen.
Zo was Uruguay. Voor (sappige, smeuïge, serieuze, mooie, e.a.) details en belevenissen: zie het dagboek onderstaand.
Donderdag 14 december 2017 - Nachtelijke aankomst
Vijftig minuten te laat stijgt onze Boeing 777 op. Touchdown in Sao Paulo na twaalf rustige vlieguren. Dan een fikse wandeling naar terminal 2, vijf kwartier wachten en twee uur vliegen naar Montevideo. We zijn er.
Onze hoofden functioneren na de lange vlucht, een vier uur langere dag en een voorafgaande nacht van een uur of vier niet echt optimaal. Maar onze taxi staat klaar. En ook ons bed in het Radisson Victoria.
Vrijdag 15 december 2017 - Jarige Gerard en Bijkomen
De appjes en mailtjes stromen binnen. Dat helpt om een jarig gevoel te krijgen, want vanuit onszelf komt het niet. Vanaf de zestiende etage kijken we uit op de containerhaven, die niet echt de Rotterdamse allure heeft.
Eduardo, onze inklaringsagent, meldt zich per mail. De IMO-classificatie 9 (vanwege de accu's en 25 liter diesel in de tank) gaat ons geld kosten. Zo werkt dat hier in Montevideo. Contact met NL bevestigt wat we verwachten. Valt niets aan te doen. (Beschrijving inklaring :: FAQ :: zuid amerika 2017/2018)
Na een prima ontbijt op de 25e, in gezelschap van de crew van de Sao Paulo-vlucht, gaan we aan de slag. Papieren ordenen, mailen, schrijven, voorbereiden.
De dag begint met 29 graden en het zal oplopen naar 33. Toch even wat anders dan het koude en natte weer thuis.
Eind van de middag kuieren we rond. Het Radisson ligt aan het vermaarde Plaza Independencia met het bijzondere Palacio Salvo en om de hoek het Téatro Sólis. Het straatbeeld in de oude stad is vooral rustig. Weinig mensen en auto's, wel heel veel bussen. Het oogt ook een tikkie kleurloos. Door de grijsbewolkte hemel en de gebouwen van grijzige stenen en beton. Na sluitingstijd versterkt door de neergelaten grauwe rolluiken.
Lekker en pittig geprijsd stukje vlees en een groot glas stevige Uruguayaanse wijn op een terrasje. Mooi eind van een lome verjaardagsdag.
Zaterdag 16 december 2017 - Verkennen en Verzekeren
Ontbijt, mailtjes en aan de wandel. De eerste overlanders-ontmoeting. Voor de Canadese Ambassade naast het hotel staat een GMC-buscamper geparkeerd. Een Canadees gezin (300dayssouth.com) is 2,5 maand onderweg.
Dan is het hoogtijd voor een hete stadswandeling. Op naar de Rambla, de uitgestrekte boulevard tussen monding van de Rio de la Plata en de stad. We ronden de punt waar ooit de stad begon. Bij het passeren van de terminal Cuenca del Plata zien we onze eigenste Cap San Artemissio liggen, het schip waarop TOY naar hier werd gecruised. Ze is er!
Bij de Mercado del Puerto genieten we van schaduw, colaatje en rust. En vooral van het schitterende oude gebouw. Vroeger een overdekte markt, nu vinden winkeltjes en restaurantjes er onderdak. Op de open vuren van de parilla's worden enorme hoeveelheden vlees gegrild. Leuke straatjes en pleintjes in dit oude stadsdeel.
Verder via de Rambla. Poeh, wat een hitte. Heet en moe terug in het hotel. Voor de verzekering (Argentinië en omringende landen) moet het een en ander verzameld en verstuurd worden.
Rustige uurtjes tot half negen. Dan worden we opgehaald voor de dinnershow in El Milongon. In gezelschap van Chilenen, Argentijnen en Brazilianen genieten we van heerlijk eten (vlees!) en van de show van tango, milonga (waaruit de tango is ontstaan) en ook is er de Candombe.
Wikipedia: "De Candombe is een op percussie gebaseerde muziekstijl, die zich heeft ontwikkeld onder de voornamelijk Afro-Uruguayaanse bevolking van Montevideo. Voor veel uitvoerenden is het niet alleen een muziekstijl, maar ook een levensvorm, een gemoedstoestand, een cultuur." De Candombe is opgenomen als immaterieel Wereld Erfgoed.
Terug in het busje wordt het na alle gratis flessen wijn een dolle boel, Keihard knalt "Another Brick in the Wall" van Pink Floyd uit de speakers en nog harder zingt het internationale gezelschap mee. Tja plusminus leeftijdgenoten...
Zondag 17 december 2017 - Eva verjaart en Wij rijden rond
Bij het ontbijt stuiten we op Nederlandse reizigers Annette, Thaddeus en hun dochters, Jools (4) en Pippa (2,5) (momspiration.nl). We kletsen zó lang, dat de bediening weer helemaal blij wordt als we eindelijk gaan.
Met de hop-on-hop-off-bus maken we een stadstour. De grauwte van de oude binnenstad maakt plaats voor beboomde brede straten en koloniale huizen. Heel leuk zijn de kleurige muurschilderingen, die we met regelmaat zien. Knappe en leuke muurkunst soms. Hier een voorbeeld bij een kleuterschool.
Diepe indruk maakt de stad niet. In de voormalige groentenmarkthal, de Mercado Agricola de Montevideo, lunchen we.
Na de regen en onweersbuien van afgelopen nacht is de temperatuur omlaag geduikeld naar een graad of twintig. Het is stormachtig. Het water wordt woest opgestuwd en op de Rambla geschuimd. Boven in de bus zelfs worden we nat. Steenkoud zijn we inmiddels. Bij het eindstation, de Mercado del Puerto, warmen we ons.
Voor het avondeten wandelen we naar Fogon, een prima restaurant. Bijna gooit een bezoeker roet in het eten. Roet, nou ja, parfum eigenlijk. De man is er overmatig mee besprenkeld. Parfum en voedsel gaan écht niet samen! De ober begrijpt ons probleem volledig. We verhuizen naar een ander tafeltje.
Maandag 18 december 2017 - IMO en Politieshow,
Om tien uur melden we ons bij het kantoor van Eduardo (Kessler). Vandaar naar de “Direccion Nacional de Migracion” met Bernardo (zoon). Er moet het nodige worden ingevuld, gekopieerd, bestempeld en nog eens... Eind van de dag hebben we uitzicht op een spoedige inklaring. Ondanks de staking van chauffeurs in de haven en ondanks de IMO-classificatie. TOY en de container worden daardoor als hoogst gevaarlijk beschouwd en de container moet op een apart terrein geopend worden en daarna gereinigd.
Het kost natuurlijk een dikke duit extra. Eduardo is behoorlijk verontwaardigd. Van dezelfde vervoerder krijgt hij overlandauto's binnen zonder IMO. Natuurlijk gaan we de vervoerder aanspreken. Maar morgen hebben we TOY!
Ons plein is omgetoverd voor een feestelijke politieshow. Uit alle delen van het land worden agenten geëerd met een medaille en oorkonde. Veel hoogwaardigheidsbekleders (o.a. de president), bewaking, een groot scherm, erehaag van ceremonieel aangeklede agenten, politie-te-paard, een trits politiehonden, pers en publiek. Zo, die mannen en vrouwen moeten wel heel heldhaftige dingen gedaan hebben!
We eten weer heel gezellig bij ons om de hoek. We nemen het kleinste stuk vlees, de kleinste salade en daar hebben we meer dan genoeg aan. Samen!
Dinsdag 19 december 2017 (69 km) - TOY-dag en Onderdak bij la Chacra Holandesa
Voor de middag doen we een rondleiding in het Téatro Solis en het Palacio. Bijzondere gebouwen en verhalen. Onderin het Palacio Salvo is het Tango-museum en wel precies op de plek waar een kroeg was. Hier componeerde Gerardo Matos Roddriguez in 1916 de wereldberoemde Tango la Cumparsita.
Heerlijke ochtend en mooie afsluiting van Montevideo.
Half drie melden we ons bij Eduardo. We lopen een paar kilometer naar en over het haventerrein naar de auto van Eduardo waarmee we verder rijden. De haven van Montevideo ligt aan een natuurlijke baai van de Rio de la Plato en is smal en langgerekt.
Nog meer formulieren, stempels en wachttijd later staan we in de stromende regen bij de container. De verzegeling wordt verwijderd en jawel, wat een heerlijke aanblik. Daar is TOY! Bevrijd van binders en hout, rijdt G haar naar buiten.
Zeiknat en koud zijn we ondertussen wel. Dan elders nog de allerlaatste stempels van de douane.
Terwijl ik wacht in TOY duikt Tim (van Tim & Sanne, overlandsolutions.nl) op voor het raam. Zojuist hebben ze hun auto afgegeven bij KMA. Met de veerboot gaan ze naar Buenos Aires vanwaar ze naar huis vliegen.
Hartelijk afscheid van de mannen Kessler met nadrukkelijke uitnodiging voor verblijf op hun farm. Bij het hotel pikken we onze bagage op en wurmen ons de stad uit. Het is inmiddels spitsuur.
Om een uur of zeven zijn we bij Marieke & Jan. Dit Tukkerse stel is drie jaar geleden geëmigreerd. Op hun terrein kunnen overlanders terecht. Knusse sfeer. We kunnen zelfs zo bij hen aan tafel schuiven. Zo maken we uitgebreider kennis met hen en met de "workaways", de Poolse Jacek & Dominika.
En dan, eindelijk, onze eerste TOY-nacht.
Woensdag 20 december 2017 - Klussen en Fietsen
G monteert een nieuwe thermostaat lekker op zijn gemak. Later in de middag fietsen we op mountainbikes een kleine tien kilometer naar Atlantido. Boodschappen en een caprese in de Hipermercado Inglesa.
Het schemert als we terug zijn. Met het hele gezelschap, ook de Zwitserse Martin en NL-Manon & Ralph zijn erbij, drinken we wijn. Kletsen, wisselen uit, bekijken foto's en hebben we pret. Supergezellige uurtjes.
Het is tegen tienen als we ons in TOY opwarmen. Soepie, brood en kaas en heerlijk slapen.
Donderdag, 21 december 2017 - Een Warme Lazy Dag
G gaat met Jan mee naar het dorp voor "technische" boodschappen. Helemaal aan hem besteed natuurlijk. In het "campinggebouwtje" ga ik aan de slag met de laptop. Niet dat het hard opschiet, want we laten ons flink afleiden door de gezelligheid.
Het is Bonte Avond, zoals Jan zegt, want morgen vertrekken Ralph & Manon en ook wij. Op een van de terrasjes wordt er op z'n Uruguyaans gebarbecued. Lekker vlees en, on-Uruguayaans gegrilde groente en salades. Met grappen, uitwisselingen, serieuze gesprekken, raadsels en kunstjes wordt het inderdaad een bonte avond.
Vrijdag 22 december 2017 (130 km) - On the Road en in de Ban van een Pistool
Contact met het thuisfront... Meer laatste dingetjes en nog steeds is alles niet gedaan. Dan ontdekken we dat Marieke negen jaar lang collega van onze zwager Ebo was. Tjeee.
Rond de middag rijden de Landrover van de dutchiesfromdenmark.com (R&M) en wij weg. Zij gaan naar huis en wij beginnen nu echt.
Boodschappen in Atlantido bij Hipermercado Inglese. We lopen er Laura, vriendin van Marieke, tegen het lijf. Met zuivel, verse groenten en fruit rijden we eerst terug het binnenland in om een opslagmogelijkheid te onderzoeken.
Een ogenschijnlijk onneembaar fort duikt op. Verboden toegang borden, groot hek, muren, portiersgebouwtje,,, Maar geen levende ziel of belknop te bekennen. Het hek is los, dus schuift G het open. We rijden het terrein op. Rechts is een klein kampeerterrein en verderop zien we een woonhuis en grote gebouwen.
Als we overal rond gereden hebben duikt ineens een dame-buiten-adem op en een, zeg maar, mollige man in onderbroek, voor zover zichtbaar. Jawel, het is de gezochte Dirk. Hij en zijn vrouw Ute zijn zich de jantandjes geschrokken. Met getrokken pistool komt hij op ons af. We doen nog net geen "hands-up", maar leggen uit. Gerustgesteld laat hij de kogels op zijn hand glijden. We hadden moeten toeteren en de bewaker zal vast in slaap gevallen zijn, mopperen ze.
De situatie ontdooit, we worden rondgeleid. Prima plek. Ook Dirk bevestigt dat een auto nog steeds twaalf maanden gestald mag worden in Uruguay.
Terug naar de kust. Het is heet, 36 graden. Vooral Punto Colorado is mooi. De hele kustlijn is bezaaid met dorpjes en vakantiehuizen. De meeste zijn eenvoudig en hangen tegen verwaarlozing aan.
Een gedenkwaardige ervaring in Punta Ballena. We tanken. De jonge Cubaanse Xavier is diep onder de indruk. Wij doen waarvan hij al een leven lang droomt en waarvoor hij alles en iedereen heeft achtergelaten op Cuba. Hij wil vooruit en uiteindelijk de wereld bereizen. En daar zijn wij. Wij leven zijn droom! Hij komt gewoonweg niet uit zijn woorden, tranen biggelen over z'n wangen.
Een paar kilometer verderop vinden we een plek op de camping van Punta Ballena. Argentijnse buren, onbewoonde tentjes onder de bomen en op het veld een paar campers.
Zo, daar zitten we dan. Wijntje, hapje en eten maken. Veel verse groenten met noedels en salade. Heerlijk.
De afwas is net gedaan als een zootje muggen ons te pakken neemt. We duiken weg, frissen ons op en om negen uur gaat bij G het licht uit. Ik schrijf nog even.
Wennen en tegelijk vertrouwd is het verkeersgeluid van de weg naast de camping.
Zaterdag 23 december 2017 (245 km) - Punta del Este en Treinta y Très
Relaxt begin van de dag op het grasveld. G plakt reflectiestickers en in TOY constateer ik tevreden dat alles weer vindbaar is.
Verder langs de kust. Punta del Este is welvarend en mondain zoals veel populaire badplaatsen. Fantastische huizen en appartementgebouwen, jachthavens, restaurants. Opvallend genoeg is het nog steeds rustig. Later horen we dat Kerst vooral een familiegebeurtenis is. Pas na kerst wordt het druk. Erg druk. Geen kamer is meer te krijgen dan en restaurants zijn volgeboekt.
"De Hand" is inmiddels een iconisch beeld voor Uruguay geworden. Vijf enorme vingers steken vanuit het strand omhoog. Na een vruchteloze poging De Hand zonder mensen te fotograferen, zoeken we een restaurant. Dit is dé gelegenheid om ons kerstdiner te genieten. Heerlijk eten, aardige mensen en uitzicht op de jachthaven en TOY.
Na nog eens 15 kilometer kust slaan we af om door te steken naar Ruta 8. Tijd voor verandering. Liever trekken we onverhard door het lege binnenland van Uruguay. Golvend landschap met groepjes bij elkaar schuilende bomen waar vooral koeien en schapen de leegte vullen. Hier en daar kleine nederige huisjes. Weinig verkeer.
Het weer is veranderd. Grauw en grijs is het en het motregent. Ook de weg is prima om kilometers te maken. Pedal to the metal en de iPod shufflet ons door onze favoriete nummers. Tegen de tijd dat we Treinta y Tres naderen is het zonnig, de lucht blauw en zijn de wolken wit. Goeie timing.
Om zeven uur hebben we het leukste plekje op de "zona camping" van het Parque Rio Olimar. Het is een groot dagrecratiepark. Gezellig druk is het met kids in de speeltuin, picknickende families, voetballende jongelui en een band die zich opmaakt voor een avondoptreden.
Wij staan aan het randje op fris gras tussen hoge bomen voldoende ver van lampen en gedruis. Uitzicht op een kleine lagune van de Olimar rivier met een spoorbruggetje uit vervlogen tijden.
Om negen uur eten we brood en soep. De wind gaat erbij liggen en ook de recreatieve geluiden nemen af, waardoor het verkeersgedruis van de Ruta 8 meer hoorbaar wordt. Toch heel slaapbaar. Tot een uur of een!
Want dan... Ergens in het park wordt een geluidsinstallatie op full power gezet. Dancemusic, schatten we in als onwetenden. En hard oh jee, hard, zó hard! We worden door de bassen zo ongeveer uit bed getrild. Oordopjes helpen ook niet echt. Uren gaat dat door tot bijna misselijkmakend toe.
Déja vu! In Thailand stonden we aan een mooie rustige boulevard klaar voor de nacht, toen een auto met een complete deejay geluidsinstallatie aan kwam zetten en in het kielzog een troep jongeren. Hún zaterdagavondvermaak ging beginnen.
Een paar honderd meter verderop in het park staat net zo'n auto met eenzelfde troep jongeren. Dus maken we het nog eens mee. Maar deze keer hebben we helaas geen enkele uitwijkmogelijkheid. We verduren het. Tot half zes, dan pas zijn de gewone nachtelijke geluiden weer hoorbaar. Slapen!
Zaterdag 24 december 2017 (55 km) - Quebrada de los Cuervos
Om half tien staan we op. Heerlijk weer is het en rustig. Het park is nu gevuld met joggende sportievelingen, wandelende mensen en een vader die zijn kleine meid leert fietsen.
Eind van de ochtend zetten we onze geldverkrijgstrooptocht voort. En gelukkig, midden in Treinte Y Tres vinden we een (Republica-) bank die ons voorziet van stapels pesos.
Noordwaarts op Ruta 8 en 25 km later linksaf op een dirtroad naar de Quebrada los Cuervos, een 175 meter diepe kloof. Heerlijke slingerweg door golvend land. Hier en daar een boerderijtje, paarden, koeien.
Bij de toegang naar het N.P. is een uiterst vriendelijke Uruguyaan, die ons alles tot in de puntjes uitlegt. In rap Spaans en niet gehinderd door onze wazige blikken. Toch wordt alles duidelijk. Uiteindelijk!
Op de camping installeren we ons. Wind doet de boomblaadjes ritselen, vogels tjilpen, een paar hagedissen snuiven geurtjes op en een lief poesje zoekt gezelschap. Zonnig, blauwe lucht, wat witte wolkjes, frisgroen gras en glanzende boomblaadjes.
Onder het afdak zijn tafels en banken. Heerlijke ruimte voor lunch en andere dingen.
Een Fransman en een Duitser, backpackers, horen bij de twee tentjes op het veld. Samen verkennen ze het land met een huurautootje.
Geweldig om zo de warmte van de dag door te brengen. Morgenochtend maken we de wandeling door de kloof. Vandaag genieten we een relaxte middag en avond.
Zondag 25 december 2017 (148 km) - Kerstdag Wandeling
Om negen uur lopen we in de hete zon naar de kloof. Mooi dat het kerst is. In Uruguay is dat een familiefeest. Dus hebben we dit natuur-rijk helemaal voor ons alleen.
Wat een wandeling! Hoewel... Soms wandelen we een stuk, maar grote delen klauteren we langs een rotsige wand. Met hulpmiddelen. Een touw, een stok en een buff . Zo gaan we de kloof in en er weer uit.
De wanden zijn begroeid met bomen en met verspreide palmen. Het is een stevige uitdaging, we genieten van de inspanning en van de natuur. Op de mirador puffen en kijken we uit.
"Thuis" douchen en lunchen. Klaar om weer op weg te gaan.
Op gravelwegen, soms niet meer dan karrensporen, trekken we 60 kilometer naar het noorden tot we de R7 bereikt hebben. Vandaar rijden we in zuidelijke richting.
Bij een klein dorp Cerro Chato slaan we af naar het recreatiepark Salto de Agua. Geen waterval te bekennen. Wel een zwembad en beschaduwde picknickplekken met barbecuetafels. Ook hier is een (gratis) campingzone. TOY staat prachtig onder een paar mooie ruisende lariksen.
Overal relaxen families. Beetje praten, de kids zwemmen, muziekje, een hapje en een drankje erbij. Het is de aanloop naar de barbecue in de avond.
We maken kennis met Manuel, zijn vader en gezin. Hij spreekt goed Engels. Wat een gemak. Hij is helemaal verguld met onze aanwezigheid daar. Hij maakt een selfie van ons drieën "voor de council". Hij maakt zich er sterk om toeristen te lokken naar het dorp en dit park is daarom belangrijk.
Als de laatste dagrecreant vertrokken is, zoeken wij ons bed op. Slapen in stilte en koelte.
Maandag 26 december 2017 (160 km) - 2e Kerstdag, Quiches en Koeienland
Zalige ochtenduurtjes. G is geïntrigeerd door het mannetje dat de barbecue-tafels metselt. Zonder waterpas namelijk. En dat is te zien.
In het dorp zoeken we de winkel van Manuel op. Hij en z'n vrouw bakken quiches en andere hartige taarten. We staan gezellig aan de toonbank tot we weer op de hoogte van de thuisnieuwtjes zijn en heel wat dorpelingen begroet hebben.
Rond de middag rijden we over de kronkelende en golvende R7 in westelijke richting. Yes, eindelijk is het zover. G laat de banden aflopen! Zo, dat is een stuk comfortabeler.
Uren rijden we door een golvende grasvlakte. Veel koeien, paarden en een perceel met struisvogels. Naarmate we Durazno naderen worden de boerderijen groter en luxer. En nog steeds zijn er in die eindeloosheid de groepjes bomen waar het vee schaduw vindt.
Heerlijk om hier 200 kilometer doorheen te rijden. In het comfort van TOY en koelte van de airco. Buiten is de lucht strakblauw en zinderen 36 graden.
G kan vooral ook genieten van alle TOY-se aspecten. In gedachten reist hij door de hele auto, alle techniek, de verbeteringen. Zeg maar zoiets als, Zen en de Kunst van het Motoronderhoud.
Korte pauze voor quiche en water. Behalve de met regelmaat passerende boomtransportauto's, is er geen ander verkeer. Ze gooien stofwolken op en altijd wordt er gegroet.
Durazno, 30.000 inwoners, aan de Rio My. Begin van de middag, we toeren door straten met oude platanen. Op het Plaza Sarandi parkeren we. Onze reisgids informeert dat hier het beste restaurant in town te vinden is. In La Forola genieten we van een fris drankje, salade en kip. Het is okee, kwalificaties zijn relatief!
Om vier sluit de tent tot zes uur. Geen nood, op het terrasje voor de deur kunnen we het internet op met de wifi van La Farola. En we hebben er de gezelligheid van voorbijgangers. In de naastgelegen schoenenwinkel scoor ik Crocs.
Half zes meldt de eigenaresse zich. Ze was in Nederland en trots laat ze haar foto's zien. Leuk mens. We eten om half acht in eenzaamheid. De gereserveerde tafels zullen pas vanaf tien uur bezet worden.
Rond die tijd zijn wij al lang geïnstalleerd op de campingzone bij Playa El Sauzal. In het donker een plek zoeken, valt niet mee. Het is er bomvol met kamperende roosterende muziek draaiende mensen. Maar ook hier is er ergens een "achteraan". En daar staan we prima. Gelukkig geen extreme muziek of geluid. Gewoon alles des campings. Vanuit ons donkere hoekje zien en horen we het aan en wachten we op verdere afkoeling.
Dinsdag 27 december 2017 (203 km) - Privé Badkamer in Fray Bentos
De ochtend is rustig, heel rustig. De wiet rokende buurjongelui zullen vast wel wat tijd nodig hebben om bij de dag te komen. Wij, ondertussen genieten van koffie, het prachtige licht door de gekrulde boompjes met speelse blaadjes.
Voor de lunch zoeken we nogmaals La Farole op. Om twee uur rijden we via Trinidad en Mercedes over kleine onverharde wegen naar Fray Bentos aan de grensrivier de Uruguay. Westelijker zijn er meer landbouwvelden. Graan, maïs, aardappelen en bosbouwpercelen.
Leuk, als navigator kan ik flink aan de bak. Want de juiste koers houden op kleine stippellijntjes die kronkelen of met scherpe hoeken zich ergens heen bewegen is een hele kunst. We hebben dikke pret. De airco koelt en buiten is het 37 graden.
Eind van de middag komen we terecht op Camping Municipal van Fray Bentos aan de brede Rio Uruguay. We kijken uit op de brug die we morgen over gaan. Prachtig uitzicht.
De beheerder is vereerd met onze (3 euro betalende) aanwezigheid. Met alle egards worden we behandeld. We krijgen de sleutel van een privé badkamer. Met een warme douche, begrijpen we. Daar verheugen we ons erg op.
Drankje, relaxen, eten en dan eindelijk op naar die badkamer van ons. Tjee, tjonge, tjakkes! Geen drup water komt er uit het gammele douchekopje. W.c. spoelt niet en het kraantje boven het wiebelende wastafeltje geeft het na een paar drupjes ook maar op.
We liggen dubbel.
Dan maar opfrissen bij TOY. Er is genoeg privacy voor een vertrouwde bushdouche. Opgefrist klauteren we in ons bed.
Woensdag 28 december 2017 (25 km) - Corned Beef en over de Brug
Laat wakker. Het is al behoorlijk warm. Ontbijtje. G besluit meteen maar iets aan het kapotte rechter achterlicht te doen. Checkt zijn theorietjes en vindt een oplossing. Als altijd. Knapperd.
Ons privétoilet heeft nog altijd geen water. Dus wordt het privé-sjouwen met emmers water voor het doorspoelen.
Kwart voor een rijden we Fray Bentos in. We vinden Pizzeria 33 als enige resto geopend. Lekker gekoelde ruimte, salades en kip. Prima lunch.
Iets verderop langs de kust ligt het Industriële Museum. Het is gevestigd in de vroegere Anglo-fabriek. Dat zegt niet veel. Maar als we Liebig en Corned Beef noemen, gaan er vast wat lichtjes branden.
In deze vleesfabriek (eind 19e E) werden "de beste" (want van Uruguay) koeien aangevoerd en verwerkt. Een Duitser, Liebig, was in Duitsland opgeleid als chemicus en hij wist een procedé te ontwikkelen om de proteïnen uit het vlees te extraheren, waarvan de “corned beef” gemaakt werd. Geconcentreerd werden deze producten naar Europa getransporteerd.
WOI was een brenger. Zowel de Duitse als Engelse troepen werden ermee gevoed. Ook werd hier uitgevonden hoe vlees in blik geconserveerd kon worden. Tijdens WOII kwam dit goed van pas. Zij het dat het nu uitsluitend naar het Engels leger ging.
De Corned Beef van onze jeugd kwam dus hier vandaan.
Dit alles wordt met groot enthousiasme verteld door een jongeman (student Engels). Hij is trots op deze prestatie van Uruguay. De rondleiding is pas om vijf uur (en was om tien uur). Maar er is geen kip en hij geeft ons gewoon een privé rondleiding.
Het gebouw is oud en in een ernstige staat van verval. Het complex is sinds de fabriek stopte in 1979 eigendom van de staat en behoort inmiddels tot het World Heritage op het gebied van Industrieel Erfgoed.
G kickt bij het zien van die oude technologie. Bizarre verhalen over het slachten. Bijzonder ook is, dat alles (behalve de uit Engeland ingevoerde machines) hier geproduceerd werd.
We zijn onder de indruk van het kantoor, waar sinds de sluiting helemaal nets is veranderd. Bevroren in tijd. Schitterend.
De kantoormensen maakten lange dagen van 10, 12 uur. Ze mochten alleen kort van hun plek voor een toiletbezoek, een rokertje en de lunch. En verder moesten ze domweg blijven waar ze waren. namelijk aan het bureau. Met 25 man deden ze alles wat gedaan moest worden voor een fabriek waar 1.500 mensen volcontinu werkten.
Op kantoor werkte 43 jaar lang een zwaarlijvige man van 2.05 meter. Hij zat op een gewone maat stoel aan een gewoon bureau. Om zijn bloedsomloop op gang te houden op die lange zitdagen bewoog hij zijn voeten heen en weer. Het resultaat is zichtbaar. Twee gleuven zijn er uitgesleten in de houten vloer. Arme man, denken we, terwijl we er een foto van maken.
Mooie afsluiting is van onze trip door Uruguay! We rijden naar de brug die het afgelopen halve etmaal ons uitzicht was. We gaan naar Argentinië.
Vóór de brug is de grenspost. Paspoorten aan een loketje en met de autopapieren naar de douane. Dat is alles. De uitreis en de inreis zijn in één klap van een half uur geregeld.
Zachtjes rijden we de hoge brug over de Rio de la Plata op naar het groen aan de overkant.