home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis South America 2017/2018

 

Route (32 days, 4.375 km): (Chile: 221 km) Puerto Montt - Osorno - Border Ch/Arg (paso Antonio Samore) - (Argentina: 3.595 km) Villa la Angostura - S.P.de Bariloche - El Bolsón - P.N. los Alerces - Esquel - El Maitén - Antigua RN40 - San Junín de los Andes - Zapala - Chos Malal - Barrancas - Malargüe - San Rafael - San Luis - Villa Mercedes - Gral Levalle - Jovita - Rufino - Venado Tuerto - Santa Isabel - Junin - Chacabuco - Mercedes - Buenos Aires - Campana - Gualeguaychu - Border Arg/Uruguay - (Uruguay: 559 km) Colonia del Sacramento - Atlantida - Montevideo Intl Airport -  (NL) A'dam/Schiphol - Utrecht

 

ARGENTINIË 4 SAMENGEVAT

 

Dit traject voerde voor het grootste deel door Argentinië. Na de lange grijze regenperiode in Chili was het een verademing om wolkeloze luchten en zon te zien. We toerden door het mooie merengebied bij Bariloche, we genoten van P.N. Los Alerces met de bijna 60 meter hoge woudreuzen, de kleine maar bijzondere Cañón del Atuel was even onze woonstee en zes condors waren onze buren.

Maar het echte grote genieten begon toch en vooral in de Patagonische Woestijn. Het voelde als thuiskomen in deze imposante natuur van ruimte, openheid, warmte en ruigheid. 

En juist toen de temperaturen opliepen tot (ruim) boven de 30 graden, begaf onze airco het. Bent U er nog? Sinds de grote ingreep in Perth/Australië in 2013 genoten we onbekommerd van koele luchtstromen. En nu dus dit! Wordt vervolgd...

Het wordt eentonig misschien, maar ook nu beleefden we weer prachtige uren in het gezelschap van medereizigers. Bijzonder waren de dagen bij de gastvrije en onderhoudende Alicia&Norberto in Buenos Aires. Terug in Uruguay bezochten we tot slot het oude Colonia del Sacramento voor we weer heerlijke relaxte dagen in goed gezelschap genoten op La Chacra Holandesa, bij Marieke&Jan. TOY is ondergebracht in een overdekte stalling en wacht in het gezelschap van een veertigtal mede-overlandauto’s op ons tot later dit jaar. 

 

 

Zaterdag 17 maart 2018 (462 km) - Wisselvalligheid en Landjewissel

 

De dag begint zonnig. Maar juist als we eraan gewend raken, is het voorbij en wordt het weer gewoon grauw en miezerig. Begin van de middag is het en we zijn in Angelmo, een westelijke wijk van Puerto Montt.

Angelmo, bekend vanwege de haven waar vissersbootjes hun thuis vinden. Het krioelt er van viswinkels en -restaurantjes. Alles is op toeristen gericht en het is er druk, heel druk.

Mijn darmen zijn nog niet klaar voor een overmaat aan vislucht. Ik blijf in TOY. G gaat op stap en geniet. Blij eet hij van een (zurige) garnalenhap als hij terugkomt. Oeps, dat had hij beter buiten bereik van mijn reukorgaan kunnen doen. Het gaat maar net goed.

 

Snelweg naar Osorno. Het weer laat niet veel anders toe dan kilometers aftikken. Onderweg lunchen we een dagmenu in een wegrestaurantje. Met een regionale soep als hoofdgerecht. Dat is, een hele goeie bouillon met een prachtig gare kippenpoot, een aardappel, een maïskolf, een kwart winterwortel en kruiden. Lekker en het past fantastisch in ons ingewandenherstelprogramma.

In Osorno tanken we alles vol bij Shell. Het miezert nog steeds als we oostwaarts rijden door een landschap van groene weiden met bomen. Witbonte en bruine koeien plukken mistroostig aan het gras. Brabant, maar dan groter, vinden we.

 

Langzaam klimmen we op in de Andes. Bossen, meren en bergen duiken op. Kronkelend stijgen we naar de grenspost. Het gaat redelijk vlot daar. Voor de grens-zelf moeten we nog 20 km rijden. 

 

Boven op de (Cardenal Antonio Samoré) pas maken borden duidelijk, dat je van land wisselt. Ook de naam van het natuurgebied verandert. Aan de Chileense kant heet het Parque Nacional Puyehue en in Argentinië begint het Parque Nacional Nahuel Huapi.

 

Argentinië

 

Prachtige rit door het gebergte met bossen! Zwarte kegels bedekt met sneeuw. Of we kijken op tegen witgrijze steile hellingen als van marmer oplichtend in de dalende avondzon. 

 

De Argentijnse grenspost is 17 kilometer verderop. Ook daar is het snel gedaan. Niet veel later vinden we onze plek voor de nacht. Een kleine zandgrinderige vlakte aan het lago Pireco dat in verbinding staat met het grote Nahuel Huapimeer.

 

Zondag 18 maart 2018 (267 km) - Licht, Lam en Lekker Rijden

 

Met zes koude graden begint de dag. Even de kachel aan en opstaan wordt een stuk makkelijker. Maar het is droog en de lucht vertoont voldoende blauw om vertrouwen in de rest van de dag te hebben. Zelfs het water in het meertje is gezakt.

 

Om tien uur rijden we weer door het prachtige landschap van het P.N. Puye Hue. Er zijn stroompjes en grauwe kale staketsels van dode bomen.

 

 

Getroffen door een van die vulkaanuitbarstingen? De bodem is van een gelig soort fijn grind. Flinke muren zijn gebouwd om het losse materiaal tegen te houden.

 

Bijna waren we vergeten hoe de wereld eruit ziet zonder een dik grijs wolkendek. We genieten intens van het gevoel van ruimte.

 

Op de RN40 pikken we ons oude spoor van 2003 op. Ook NaMa en Harla waren hier. In Villa Angostura doen we een (toilet en wifi) stop bij een YPF-tankstation en kopen we allerlei lekkers in een goedgevulde supermarkt. Het is een welvarend dorp met een Zwitserse Alpensfeer.

 

Bariloche. Het stadje ligt in een schilderachtig decor. Het ligt tegen het Lago Nahuel Huapi aan gevleid met hoge wit besneeuwde Andestoppen op de achtergrond. Niet alleen daardoor maar ook door de chalets lijkt Bariloche op een Europese Alpen stadje. Niet verwonderlijk als je bedenkt, dat zich hier immigranten uit Noord Italië, Zwitserland, Oostenrijk en Zuid-Duitsland vestigden. 

Net als in Villa Angostura lijkt alles hier om toerisme te draaien. Het grote meer voor de watersport en ten zuiden van de stad ligt een skioord, Villa Catedral.

Ook om z'n chocolade is Bariloche bekend. Het is zondag en alles is gesloten. Iedere chocoladeverleiding wordt aldus in de kiem gesmoord. Het vullen van de gasfles moet ook nog even worden uitgesteld.

 

Er is troost, bestaande uit een overvloed aan restaurants. En die zijn wél open. Na dagenlange darmperikelen, voelen we ons weer helemaal top. Dus! We vinden een parkeerplaats pal voor "El Boliche de Alberto". En laat die nou een super cordero (lam) patagonica voor ons in petto hebben. Salade erbij, glaasje wijn. Mooie zondag.

 

Verder zuidwaarts naar El Bolsón. Een fantastische route. We trekken langs meren, door dalen en klimmen over passen. We kijken uit op bergen in schitterende kleuren. En nog steeds is er blauwe lucht én licht. Op zo'n duizend meter hoogte rijdend daalt de temperatuur naar een graad of vijf. Maar de zon blijft.

 

In El Bolsón gaan we op zoek naar de Estancia van een Duits stel (K&C). Via hen hebben we onze WA-verzekering voor een groep Z.A.-landen geregeld. In het dorp bellen we. We zijn welkom en horen hoe we de boerderij kunnen vinden.

 

 

Ergens aan het einde van een weggetje toeteren we bij het hek. K verwelkomt ons. Geïnstalleerd op een veldje, babbel met de Zwitserse buren Gaby&Franz en opwarmen bij ons kacheltje. 's Nachts worden we gestoord door en van de heftige rivier.

 

Maandag 19 maart 2018 (17 km) - Lek

 

G doet een TOY-check en dan ontdekken we dat de vloermat bij de bestuurdersplek weer nat is. Het oude euvel? Dikke pech, maar het goede is, dat we het hier en nu ontdekken. De omstandigheden zijn optimaal voor diagnose en therapie. Grasveld, volop water, stroom, haarföhn en mooi weer.

Om een lange klusdag te bekorten: om half vier rijden we weg bij de boerderij. Lek gedicht en heel blij dat het gelukt is.

 

In het dorp zien we een camper met Duits nummerbord bij een gasvulstation. Yes! Onze (Australische!) gasfles kan weer een poosje mee (€3 voor 3 kg). Kennisgemaakt met Christa&Stefan (reiselephant.blogspot.de). Stefan is jarig. Op de fruitbomencamping van El Bolson (la Chacra) vieren we dat in hun camper. En dan slapen we een stille en tevreden nacht.

 

Dinsdag 20 maart 2018 (120 km) - Parque Nacional Los Alerces

 

Half twaalf rondje boodschappen en dan zuidwaarts op weg naar het P.N. Los Alerces. De zon schijnt, het is windstil en warm, een omgeving met gele grassen, heuvels, lariksen, cipressen en peppels. We parkeren TOY in de brede berm voor een buitenlunch. Onze stoeltjes weten weer waarvoor ze gemaakt zijn. Verse broodjes, vers beleg en zon, deze dag kan niet meer stuk.

 

 

In een klimmende bocht staat iemand te wuiven. Daar zijn Katja&Ivo, een Nederlands stel op vakantie. In Santiago (Chili) hebben ze een buitensportzaak die ze in twintig jaar hebben opgebouwd.

 

De Landrover van K&I staat bij de toegang van het park voor de TOY-neus. Eerst rijden we naar de Pasarelle waar we in 2003 geluncht hebben, Door het groeiende toerisme is er nu een (betaalde) parkeerplaats en een wandelpaadje naar de hangbrug.

Er zijn een paar heen en weertjes voor nodig, maar dan staan we op de mooie parkcampsite Lago Verde samen met K&I.

 

 

Met vereende krachten en middelen worden er hapjes en wijn op tafel getoverd en kookt Ivo een geweldige minestronesoep.

Onder het grote afdak, hebben we een uiterst gezellige avond. Maar om twaalf uur is het pas echt feest. Katja wordt jarig! We blazen oranje ballonnen op, er wordt gezongen en gedronken. Om 'n uur of een kijken we nog even op naar een schitterende sterrenhemel voor we ons warmen onder het dons.

 

Woensdag 21 maart 2018 (89 km) - Alerces Excursie

 

Het is tien uur en twee graden als we wegrijden naar de parkeerplaats. Vandaar wandelen we naar de hangbrug (de Pasarelle) en nog eens een half uur later zijn we bij de aanlegplaats van de boot.

Met een man of zestig varen we over het gletsjermeer naar El Alerzal, een deel van het park waar de oude Alerces te zien zijn. Rustig tochtje met mooie uitzichten op de gletsjer.

 

Het Parque Nacional Los Alerces bestaat sinds 1937 en is 263 duizend hectare groot. Het is genoemd naar de grote oude bomen die er groeien. De Alerce Fitzroya cupressoides, patagonische cypres, wordt gemiddeld 50 meter hoog met een diameter van 4 meter. De soort stamt uit de tijd van voor onze jaartelling. Er zijn knapen van 60 meter hoog en 3.000 jaar oud.

Ze gedijen in de vochtiger delen van de uitgestrekte bossen in het park niet ver van de gletsjermeren waar een mild klimaat heerst. Er zijn plekken waar tot vier meter regen valt per jaar.

 

De boot brengt ons naar El Alerzal, het best geconserveerde deel van het park: "De bamboeachtige vegetatie op de natte plekken onder het bladerdek van de hoge bomen is karakteristiek voor dit gebied." (uit: Dominicus). 

 

De gids (een bioloog) spreekt rap Spaans. Samen met K&I (ook onze onze tolken) beleven we onze eigen wandeling langs bamboe, imposante beuken, watervallen, gletsjerstromen en uiteindelijk torenen er ook steeds meer Alerces op. Tegen het eind van de wandeling reikt de grootste en indrukwekkendste 2.600 jaar oude Alerce Milenario naar de hemel in 57 indrukwekkend rechte meters. Schitterend.

 

Op de informatiepanelen komen we zowaar een oude bekende tegen. De op drie na oudste boom (en dus van de oudst levende wezens) ter wereld. De 4.000 jaar oude Cypres (de Zoroastrian Sarv) die we in Abarkuh in Iran zagen.

 

 

Om half zes zijn we terug bij de hangbrug. Moe en voldaan, zoals dat heet. Afscheid van K&I. Als we wegrijden, begint het te regenen. Goeie timing. Via de zuiduitgang verlaten we het park. In Esquel belanden we in een Pizzeria, die echt alleen maar pizza's en wijn heeft. Verder niks, zelfs geen espressootje.

 

Om tien uur staan we op een plek die we van tevoren hadden uitverkoren. Op een "dood"-lopend weggetje achter het kerkhof bij de toegangspoort naar een boerderij en naast een oud vervallen treinspoortje.

 

 

De wind is in rust, de regen gestopt en de temperatuur aangenaam als we buiten tanden poetsen. Weer goeie timing, als we onder het dons liggen, tikt de regen op het aludak.

 

22 maart 2018 (164 km) - Jarig

 

Heerlijke nacht en zonnige feestelijke dag om te beginnen. We kijken vanaf onze heuvel naar beneden op het boomomzoomde kerkhof. Symbolisch is het wel. Ik werd geboren naast een kerkhof. Hier zijn heuvels aan alle kanten. Joggers rennen voorbij en de boer tikt aan zijn pet als hij in zijn Toyota Hilux stapt na het sluiten van het hek. 

 

Bij het YPF-tankstation duiken we het internet op. Wat een feestelijke lieve boodschappen via allerlei wegen weten mij hier in Argentinië te vinden. Er is zelfs een slimmerik, die onmiddellijk belt als ie ziet dat we online zijn. Tot half twee zijn we zo doende.

Nu het dan toch zo laat geworden is, gaan we ook maar meteen feestelijk lunchen. Bij "Don Chiquino" eten we fantastisch. Een NL-stelletje identificeert ons en een man van de (Alerces-) boot komt binnen om ons te begroeten. TOY is een opvallende verschijning.

 

Half vier rijden we dan eindelijk Esquel uit en de pampa's op over de RN40. Er is zon, bijzondere wolkenformaties en stormachtige wind. Dat het vandaag zou gaan stormen hoorden we gisteren in het park. Daarom vaart de boot vandaag niet. Met name in het woud zou het gevaarlijk kunnen zijn door afbrekende takken of omvallende bomen.

 

Bij de afslag van de RP12 nemen we afscheid van onszelf. Onze route van 2003 ging oostwaarts en we rijden nu door de pampa's in noordelijke richting. Prachtig is het. De zon licht de graspollen goudgeel op, grillig gevormde bergketens aan weerszijden, populieren, lariksen. Een vlucht ganzen vliegt op, prachtig belicht tegen de donkere bergen.

Waar de RN40 afbuigt naar het westen gaan wij verder op de onverharde RNiS40. Intens genieten we van dit trekken door weids land. We hebben het gemist deze voorbijtrekkende lege ruimte. Back on track, exploringgevoel!

 

 

Voor El Maitén eindigt het toeristische stoomtreintje dat vanaf Esquel twee keer per week rijdt. En in the middle of nowhere passeren we een totaal onverhard dorpje. Afgelegen en eenzaam ligt het daar stoffig te wezen.

 

Voor ons doen vroeg, zes uur, staan we op de pampa langs een weggetje naar een huisje ergens ver weg. Fantastisch 360 graden uitzicht. De pad-eigenaar wipt aan en geeft ons zijn zegen. We eten kliekjessoep en slapen de jarige dag ten einde.

 

Vrijdag 23 maart 2018 (45 km) - Genieten in de Patagonische Woestijn

 

De hele nacht was het rustig, maar tegelijk met ons staat ook de wind op. Van alle kanten wordt er aan TOY geduwd, getrokken en gerukt.

 

Wat een geweldige exploring-rijdag beleven we autowandelend door de grote golvende vlakte met bergketens en blauwe luchten, bizarre witte wolken, gele graspollen en de stekelige struiken op de zanderige bodem.

 

 

De onverharde weg slingert eindeloos voort door de Patagonische woestijn. Pampa's, steppen, savannen, toendra..., hoe je het ook noemt, heerlijk is het.

Nu en dan duikt een groepje bomen op waarin zich een boerenhoeve schuil houdt. Paarden weten iets eetbaars te vinden op deze barre droge bodem met schrale begroeiing.

 

Later op de dag rijden we een deel van de Antigua 40 (ofwel: RNiS40, ex40), dat eenzaam en verlaten door een gebied van kleine zachte heuvels slingert. Sympathiek en intiem is het er. Wij zijn er en niemand anders, zoals steeds de laatste dagen. We mijmeren over de voor ons onbekende geschiedenis van deze befaamde Ruta Nacional 40.

Het smalspoortje (Esquelbivak) kruist met regelmaat ons pad. Op de kaart is te zien hoe het door het land slingert. Ooit aangelegd om de troepen naar het zuiden te vervoeren. Prachtig ook zijn de wonderlijke formaties van rotsen en grote afgeronde blokken. Alsof een reuzenkind steentjes heeft gestapeld.

 

 

Het laatste deel de RN237 en de 234 is geasfalteerd. Vanaf de stuwdam kijken we uit over het stuwmeer voor we Junin de los Andes binnenrijden. Weer terug op ons spoor van 2003.

Beide tankstations in het dorp worden verbouwd. De banden kunnen niet worden opgepompt en bij de pomp staat een lange file. Het internet ligt er ook nog eens uit in een groot gebied. Het kan minuten, uren, maar ook dagen, duren voor het weer in orde is.

 

Dat verandert onze plannen. morgen zijn Mirre en Yara jarig. En die willen we bellen. Dus vertrekken we naar Zapala 200 kilometer noordelijk. Jammer, want we hadden het Mapuche museum willen bezoeken.

Het is na zessen als we wegrijden. Kwart voor acht gaat de zon onder en dan wordt het snel donker. De route loopt over een hoogvlakte en kruipt weer op naar ongeveer 1.000 meter hoogte. Als de dalende zon even de ruimte krijgt, wordt het landschap in zacht geel en goud gekleurd. 

In het bijna duister vinden we nog net een mooie woestijnige bivakplek. Half negen eten we rijst met gehaktballetjes in pittige saus met boontjes (uit blik). De wind laat zich slechts nu en dan voelen en horen onder de sterrenhemel met maansikkeltje. 

 

Zaterdag 24 maart 2018 (275 km) - MIRRE 18 en YARA 13

 

Prachtige begin van deze feestelijke dag. Zon, woestijn, bergketens, over de ruige heuvels stapt een ruiter rustigjes voorbij. De wind is nog koud, We genieten met de klep open en nemen de tijd.

 

 

Na een uur rijden zitten we in Zapala in een tankstation voor cappuccino en internet. Heerlijk om de jarigen te spreken.

Vier uur. Op weg met goed asfalt aanvankelijk recht over een vlakte en zoetjesaan stijgend. Een schitterend gebied is het. Oostelijk ketens van prachtig geërodeerde bergen in een palet aan pastelkleuren in de lage zon. Westelijk de donkere schaduwkant van tafelbergen. Kloven, rivierdalen en hier en daar oases van groen. Zo klimmen we naar de pas op 1.500 meter. 

 

In Chos Malal toeren we rond op weg naar de Municipal (gemeentelijke) camping. Het is een leuk oud plaatsje met beboomde straten en hier en daar koloniale gebouwen. Op de camping staan we onder bomen. G ligt voor de algehele TOY-check op z'n witte zeiltje en ik maak avondeten. Jammer, het is te koud om buiten te eten. Dus genieten we binnensTOYs van tomaat-mozzarella, soep en broodjes ham. Met wijn klinken we op de jarige kleindochters.

 

Zondag 25 maart 2018 (118 km) - ZON-dag en Meer

 

We ontbijten buiten. Sterker, G bakt eitjes. Is dat zondag of is dat zondag? De twee andere campers zijn al lang vertrokken. Wij rommelen en genieten van zon en koffie. Twee families barbecueën en brengen ons heerlijke vleesempanades. Zo gaan ontbijt, koffietijd en lunch soepel in elkaar over. Het is inmiddels 18 graden.

 

Om half twee rijden we, na een dorpstoer, verder op de RN40. Nog steeds is het een prachtige route. Vandaag rijden we hoger dan gisteren door een berggebied met kleine kloven. De lucht is intens blauw en een paar besneeuwde Andestoppen gluren over de bergketens.

 

Dan ruiken we iets. Links bij het voorwiel stijgt rook op. Een remblok is blijven hangen, denkt G. Slijtage, vuil, zoiets zal het zijn. Op de bochtige bergweg kunnen we gewoon verder rijden zonder al te veel te remmen. Het is warm. Dan blijkt de temperatuurweergave verdwenen is uit het dashboard. Zekering stuk? G onderzoekt nader en ontdekt dat de koppeling van de airco-compressor is verbrand. In plaats van een bivak rijden we door naar Barrancas, waar zonodig internet te vinden is. 

 

 

 

Onder de bomen en op het stoffige zand van camping El Domuyo in Barrancas doen wij ieder onze klussen. G sleutelt en doet nog wat andere klusjes van z'n checklist en ik schrijf achterstallige dagen bij. Het mooie is, dat we dat allemaal buiten doen in zomerkleding. Buiten eten, buiten zitten, gewoon buiten zijn! Na de avondpasta wandelen we door het dorp, waar een paar grote witte beelden in de maak zijn.

 

Maandag 26 maart 2018 (206 km) - Toffe Rijdag naar Malargüe

 

Kwart voor elf rijden we weg van het stoffige rommelige campinkje. Net buiten het dorp is een politiecheck. Rijbewijs, paspoorten en autopapieren. Als we klaar zijn komt van de andere kant een colonne offroadauto's aangereden. Vooral Toyota's. Er wordt gezwaaid, met lichten geknipperd, duimpies gegeven. We herkennen elkaar als toffe rijders.

 

De rit van vandaag is weer wonderschoon. Samengevat, schitterende bergen in pastelkleuren, passen, Andespieken, een eindeloze vallei met zachtgroene begroeiing, een riviertje, meertjes... Glad asfalt en gelukkig ook nog gravel. Gitzwart vulkanisch gesteente en een kleine maar indrukwekkende zwarte kloof. Langs de weg opvallend veel offer-altaartjes. Weinig auto's, blauwe luchten, flarden wit. En dit alles in woestijnuitvoering.

De temperatuur loopt op naar 25 graden juist nu de airco kapot is. Poeh! Drank- en internet-stop in een piepklein dorpje, Bardas Blancas. Het inwinnen van info over de airco-koppeling vordert. Daarna daalt de weg 600 meter naar een enorme vlakte op 1.400 meter.

 

In Malargüe, een wat grotere plaats, strijken we neer op de grote en goed geoutilleerde gemeentelijke camping. Onze Britse buren, Chris&Mick, rijden in een brute Toyota 80 serie uit 1994 (met daktent). De kliekpasta-soep en heerlijke verse salades zijn heerlijk. Nog lang kunnen we buiten zitten. 

 

Dinsdag 27 maart 2018 (178 km) - Cañón del Atuel met Kampvuur

 

Appen en bellen met NL over de airco-perikelen. Douchen, keutelen, en dan is het alweer gauw twee uur. 

Om half vier uur (na een zonnige terras-lunch) rijden we noordelijk Malargüe uit en de hoogvlakte (1.500 m) op. Landbouw- en weidegebied met veel populieren (peppels, poppels) die van geel naar oranje verkleuren. De herfst is aanstaande. Aan de horizon zijn blauwgetinte bergketens. Onbewolkte lucht, zon en 30 graden. We rijden soms met de ramen open of dicht als de herrie ons teveel wordt. 

De weg buigt in oostelijke richting over de pampa met struikjes en grassen. En zoutvlaktes! Het Zoutmuseum is gesloten. 

 

Niet veel verder slaan we af van de RN140 voor een ommetje door de Cañón del Atuel. Vanaf (Lago) El Nihuil slingert de onverharde RP173 langs de kloof die werd uitgesleten door de Rio Atuel. Het moet ooit een machtige stroom geweest zijn, gezien de diepte van het ravijn. Nu is het een klein en getemd watertje. Stroommannen hebben bezit genomen van de rivier. Vanaf het Lago Nihuil en verderop gelegen stuwmeren wordt water door buizen gestuwd om elektriciteit op te wekken.

 

In een reeks haarspelden daalt de weg een paar honderd meter de kloof in naar het riviertje. In miljoenen jaren heeft het water de aardlagen blootgelegd. Door de verschillen in gesteente, hardheid en kleur is een prachtig natuurmonument gecreëerd. De late zon geeft zwarte schaduwen en verdieping van de kleuren. We genieten en stoppen met grote regelmaat.

 

En dan is er dat kleine spoortje naar achter een grote rotsformatie. In een droge rivierbedding staan we omringd door rotsen, groene struiken op een magisch vloer van roze-oranje zand en stenen in zachte kleuren.

Zes condors draaien met de thermiek boven onze woonstee hun rondjes.

 

Gewoon zitten en om ons heen kijken, is wat we lang doen. De hutspot smaakt (peen en ui gekookt, restvlees in stukjes erbij, pakje aardappelpuree). De wijn ook. En eindelijk ook is er tijd en gelegenheid voor een kampvuur. Het hout, dat we op het dak meesjouwden vanaf Lago Christie (Villa O'Higgins/Chili) gaat op in vlammen. Tot half twaalf genieten we van ons maan- en vuurverlichte paradijsje. 

 

Woensdag 28 maart 2018 (85 km) - San Rafael en Rust bij Santa Rita

 

Heel langzaam kruipt de zon over de rotswand naar ons toe. De koele nacht wordt een opgewarmde dag. Lang ontbijten en genieten van het uitzicht. We maken een wandeling dieper de rotsige bergen in. De rivierbedding kruipt slingerend omhoog. Sporen van woeste stromen zijn overal zichtbaar. De regen die in de bergen en hogerop valt wordt via deze bedding afgevoerd naar de rivier in de kloof. We zien de wonderlijkste rotsformaties in alle denkbare kleuren. En de condors begroeten ons ook vanmorgen.

 

We rijden verder door de Cañón del Atuel met zijn rotswanden en rotsen in bizarre vormen in wit, oranje, aubergine, roze, groenig en zwart. Een wand met vormen die doen denken aan een enorme beeldengroep. Of zomaar een groep van grijzige kegels vlak naast een oranje wand. Dichter bij de stroom is er groen van bomen en struiken.

 

 

Op een passeerpunt is een betonnen smeerbrug. Die kan G niet links kan laten liggen. TOY erop en mét lamp inspecteert hij in alle rust ieder onderdeeltje onder TOY. Een rubber van de uitlaat zit los. Verder is alles top.

 

 

Zo'n beetje aan het einde van de kloof is het heerlijk uit kijken over het helblauwe Valle Grande Reservoir. Hier en daar steken de grillige vormen van rotsen boven het water uit. Daarna mag het stroompje weer rivier worden. Hier ook begint het watersportgebied. Met name wordt er geraft. Lekker hapje in een restaurantje mét uitzicht. Tegen de tijd dat we San Rafael bereiken is er weer vlakke pampa.

 

Na de hete (33 gr) aircoloze uren zijn we toe aan een douche en een beschaduwd kamp. De mogelijkheden zijn niet dik gezaaid. Maar 15 kilometer buiten het stadje moet een prima camping zijn. Erop af. Pech, gesloten.

Het kost moeite, maar dan we kunnen de nacht doorbrengen in de enorme tuin van een bedoening ernaast. Het terrein, Santa Rita, heeft een sportveld, bomen en een paar zomerhuisjes. Onder een paar vriendelijke bomen en een eindje van de drukke weg af eindigt deze mooie dag om tien uur.

 

Donderdag 29 maart 2018 (66 km) - Pardone, Honing en Privé-Park

 

Om acht uur sta ik fris en fruitig op, na een lange en goede nacht. De terreineigenaar komt langs voor de 500 pesos, dat is 25 euro. Best veel, vinden we, voor alleen een nacht staan. G houdt hem dat in alle duidelijkheid voor, ook al kwamen we het bedrag gisteren (via de telefoon van zijn zoon) overeen. De man int het geld, maar komt even later alweer terug. Mét een pot honing en de sleutel van een huisje voor toilet en douche. Bij het afscheid, zegt ie tot twee keer toe "pardone".

 

Opgefrist en kaalgeschoren (G) rijden we in een rondje langs wijngaarden terug naar San Rafael. Wifi bij YPF en boodschappen in een grote supermercado. Daar beseffen we pas goed, dat de paasdagen aanstaande zijn. En vooral: Goede Vrijdag. Dat is hier de belangrijkste dag. Morgen is alles maar dan ook alles gesloten. Iedereen slaat groots in en de kassa's werken traag, heel traag. In alle rust staat men een klein half uur in de rij. "Tranquilo" is het magische woord. Kunnen wij nog wel wat van leren. Maar of we het ook willen?

 

Via de San Martin Plaza rijden we de uitgestorven stad uit. Vijfentwintig kilometer buiten San Rafael strijken we neer onder het groen van een parkje. Schaduw, wind, achter muurtjes en groen een paar onbewoonde, ongebruikte gebouwtjes. Op het groene gras lunchen we. Het is er zo heerlijk, dat we tot bivak besluiten. Ontspannen uurtjes.

 

Vrijdag 30 maart 2018 (316 km) - Sap in San Luis en Babylonië in Villa Mercedes

 

In de schaduw van onze voortuin (100x100 meter) nemen we de tijd. Dan snellen we 200 rechte kilometers over de vlakte naar San Luis. De temperatuur loopt op naar 37 graden. Oef!  

Tosti en grote glazen versgeperst sap in San Luis. En dan verder op de RN 7 richting Villa Mercedes. Een eindje voor de stad is een recreatiepark aan een riviertje. Na wat Babylonisch heen en weer gepraat lijken we toestemming te krijgen van de portiersdame om te blijven voor de nacht.

 

TOY staat net mooi gepositioneerd als een jonge vrouw komt aangelopen. Ze heeft onze communicatie bij de portier gevolgd en het "misverstand" begrepen. Kamperen is niet toegestaan, het park sluit om negen uur. Ze biedt aan om duidelijkheid te halen en te brengen. Namelijk dat wij hier graag blijven en niets nodig hebben. 

 

Soledad&Sebastian lossen het op. Van het een komt het ander. Uren zitten we samen, zij drinken matte en wij sap. Ze nodigen ons uit voor de lunch morgen. Om negen uur is iedereen vertrokken en hebben we het rijk alleen. De weg horen we en verder is het stil. Echt een Game of Thrones avond.

 

Zaterdag 31 maart 2018 (185 km) - Asado bij S&S en Donderende Paasnacht

 

Rustige zonnige ochtend op onze privé-camping aan de droogstaande Rio Quinto. Om één uur zijn we bij Soledad&Sebastian. Hun huis is niet groot, maar ze hebben een quincho. Dat is een grote ruimte met een parilla (vuurplaats), lange tafel, aanrecht, diepvries, flat screen, geluidsinstallatie, wijnen. Op zondagen komen vrienden of familie bij elkaar. En zonder barbecue (asado) is zo'n samenzijn niet compleet. 

 

Ook wij worden getrakteerd op een asado. Heerlijke wijn erbij, goed vlees en salades. Gezellige uren met gesprekken over van alles. Vooral zijn S&S erg opgetogen over hun aanstaande reis naar Europa. Voor het eerst zullen ze buiten Argentinië zijn. Zoals we al van andere Argentijnen hoorden, houdt zo'n reis in dat in drie weken tijd, met bus, vliegtuig, trein, een flink aantal Europese steden worden bezocht. Twee dagen Amsterdam zijn in hun programma opgenomen. Wie weet kunnen we elkaar nog ontmoeten.

 

Om half vijf vertrekken we. Het is bewolkt en nu en dan spettert het. We hebben er nu geen moeite mee, want het scheelt een heleboel warmte. Desondanks wordt het nog 29 graden. We knallen dus gewoon een paar uur door over de vlakte waarop vooral graan en maïs verbouwd wordt. Grote silo's geven enige reliëf aan het landschap en natuurlijk de groepjes bomen rondom een boerenhoeve. Net de Noord-Oost polder, vinden we, maar wel een hele, hele grote. 

 

Om 19:15 uur, een kwartier voor zonsondergang, vinden we een mooie plek onder bomen op de enige camping in de wijde omtrek aan het Lago San Augustin. Een gemeentelijke camping van een klein dorpje. Honger hebben we voorlopig niet.

Nu en dan regent het, er is wat weerlicht, een dondertje soms. De soep later in de avond eten we binnen. Na de Game of Thrones barst de onweersbui pas goed los.

 

Zondag 1 april 2018 (396 km) - Pasen met Jovita en Isabel

 

Enorme plassen en afgebroken takken getuigen van de zware buien afgelopen nacht. Zowel TOY als wij hebben het prima doorstaan.

 

Paasontbijt. Dat is, zachtgekookte eieren, koffie en uitzicht op het meer. Om half twaalf rijden we zuidwaarts op de RN10 i.p.v. oostwaarts op de RN7. We hebben een heel speciale reden voor dit ommetje van 90 kilometer. Er ligt daar een dorpje met de naam "Jovita"! 

 

 

Jovita is een lief dorpje en dat kan niet anders. Toch? 4.800 inwoners zijn er, lezen we op een bord. Er is een bibliotheek (hee Jovita!) en alles is potdicht. Gelukkig vinden we bij YPF koffie met een tosti.

 

Urenlang en honderden kilometers ver gaat het over kaarsrechte tweebaans asfaltwegen. Door vlak weideland of enorme landbouwpercelen met voornamelijk maïs en graan. Het regent met regelmaat, maar dat past prima in onze grote N.O.P. én in ons aircoloze bestaan.

 

Bij Rufino is de RN7 afgesloten. We zagen al veel wateroverlast, maar verderop is de weg niet meer begaanbaar. Honderd kilometer naar het noorden moeten we voor de RN8 die ook oostelijk gaat. Vooruit dan maar. Daar gaan we. Het is een waterrijk gebied, zelfs in de auto ruik je de moerassen. Van de RN8 slaan we af in zuidoostelijke richting. Na Jovita passeren we nu ook (Santa) Isabel als ode aan onze Isabellen thuis!

 

 

Het is 'n uur of zes en tijd voor een bivak. Om zeven uur gaat de zon onder en dan wordt het snel donker. Weinig mogelijkheden in dit natte gebied. Een tankstation bij Gral. Arenales vinden we niks. Maar aan een zijweggetje bij het dorp is een prachtig grasgroene berm, die niet blank staat, en een dikke boom.

We zijn net klaar met het avondeten, als twee politiemannen (zwaailicht aan) aan de TOY-poort kloppen. Paspoorten en autopapieren willen ze zien. We worden goedgekeurd. Ze denken dat we bij het tankstation veiliger staan. Maar ze begrijpen dat we de drukte en al dat licht liever niet willen. Het eind van het liedje is, dat we ze kunnen bellen als er iets is. Hoe veilig wil je het hebben?

 

Maandag 2 april 2018 (277 km) - Sweet memories in Mercedes

 

Gewekt door kwetterende vogels en een enkele passerende auto. In het dorp is de stroom uitgevallen. YPF is vleugellam. Er kan niet getankt worden, er is geen wifi en geen koeling.

In Junin, een stadje aan de RN7 doen we op het internet enkele noodzakelijkheden. En we zien hoe blij Rosalie met ons videootje is.

 

Niet al te lang blijven we op de RN7. Via de RP30 steken we over naar de zuidelijker gelegen RN5. Dat is de weg waaraan Mercedes ligt. Een stadje waar we 15 jaar geleden een ongelofelijk dolle avond beleefden in een parilla.

Daar is het dan. We herkennen de tuin waar we overnacht hebben. Het restaurant is van eigenaar gewisseld en van soort veranderd. Ook gesloten trouwens. Een passerend en uitsluitend Spaans sprekend aardig echtpaar haalt ons over achter hen aan te rijden. Naar een "prachtige plaats met een heleboel parilla's".

 

Twaalf kilometer buiten de stad midden op de pampa is een boomrijk gebiedje (Tomás Jofré) waar Argentijnen uit de wijde omgeving hun weekenden en vrije dagen vieren. Aan onverharde stoffige wegen liggen een stuk of vijftien (parilla) restaurantjes met tuinen waar het gezellig toeven is. In het midden is een groot veld met kraampjes. Mensen picknicken en kinderen spelen. Het is druk dit lange vrije weekend met mooi weer.

We drinken wat met een "picada" (plank met hapjes) erbij. Daarna rijden we terug naar Mercedes. Bij "ons" restaurantje is nog steeds geen teken van leven. In het centrum van de stad kijken we rond en pinnen we.

Twintig kilometer verder op de RN vinden we een mooi stil bivak aan een paadje bij een riviertje tussen bomen. Na de GOT (Game of Thrones) is het goed slapen.

 

Dinsdag 3 april 2018 (92 km) - Op naar Buenos Aires

 

We gaan een paar dagen in Buenos Aires doorbrengen. Via YPF-wifi blijken we van harte welkom bij Alicia&Norberto (ontmoet op Estancia Angostura).

 

Begin van de middag lunchen we lekker Italiaans in Puerto Madero, het gerenoveerde voormalige haventerrein van Buenos Aires. Oude pakhuizen zijn omgetoverd in kantoren, winkels en woningen. De laatste 25 jaar is er een metamorfose geweest. A&N wonen in een van de enorme wolkenkrabbers. 

 

Aan de keukentafel van de hartelijke en gastvrije Alicia&Norberto praten we elkaar bij. Om 'n uur of half tien vertrekken we naar een gezellig en goed restaurantje. Daarna rijdt Norberto door de oude binnenstad en worden we getrakteerd op een Buenos-Aires-by-night-tour. Ver na middernacht tollen we ons (logeer)bed in op de 23e van de 46 verdiepingen tellende woontoren (130 meter hoog).

 

 

Woensdag 4 april 2018 - Patrick's Day en Airco-Safari

 

Was in de wasmachine, laptoppen en laat in de ochtend op weg. Noordelijk de stad uit (gevieren) naar een Toyotadealer op zoek naar airco-specialisten. Zonder veel resultaat keren we via El Tigre terug richting B.A.

 

Groot B.A. telt 12 miljoen inwoners. Er zijn flink wat brede avenida's met veel verkeer. Midden in het oude stadshart rijden volop stinkende vrachtwagens. De havens aan de Rio de la Plata zijn alleen zo bereikbaar.

Het transport in Argentinië bestaat voornamelijk uit vervoer over de weg. Bovendien wordt alles overal vandaan via B.A. het land in gedistribueerd. Een landelijk netwerk van spoorwegen of havens is er niet. Nu de stad ook opgebroken is voor de aanleg van ondergrondse wegen (voor vrachtwagens en bussen) is de puinhoop compleet. Kolometers file en langzaam rijdend verkeer dus.

 

Terug in de stad gaat de zoektocht voort. A&N bellen en we rijden langs bedrijven die niet meer bestaan. Na al dat gedoe en rijden in drukte, stank en warmte zijn we blij als we om een uur of zeven weer "thuis" zijn. Op de hoogste etage, op 130 meter hoogte relaxen we en kijken we uit over de Rio de la Plata en de stad.

 

Donderdag 5 en vrijdag 6 april 2018 - La Boca en een Tango-Dinner

 

Donderdag bezoeken we La Boca. In deze oude wijk vestigden zich begin vorige eeuw de Italiaanse immigranten uit Genua. Vissers waren het. De kleine haven is nu vervuild en in onbruik.

 

 

De wijk is in trek bij toeristen. In de smalle straatjes staan kleurige huizen, zelfs de straatstenen zijn in vrolijke kleuren geschilderd. Verschillende van de primitieve oude huisjes van hout en golfplaten staan nog overeind. Heerlijke gewandeld en gegeten op een binnenplaats.

 

Vrijdag regent het, is de stad verstopt door de beruchte blokkades van groepjes stakers. We werken de ochtenduren na een langdurig ontbijt. Op iedere vraag over Argentinië en Buenos Aires gaan ze in. Na een leven lang als accountants bij een grote internationale firma hebben ze heel veel kennis opgedaan. Stukje bij beetje krijgen we vlagen van inzicht in dit grote land. We lunchen thuis. Later in de middag gaan we te voet naar een tango-dinnershow met een wijnproeverij vooraf. Goed eten en een fantastische show.

 

 

Zaterdag 7 april 2018 (75 km) - Buiten in Campana

 

Mist en regen. Om elf uur rijden we noordelijk de stad uit naar het buitenhuis van A&N. Het plan om met de veerboot naar Colonia in Uruguay te varen, is gewijzigd. Nu we al een eind op weg zijn, kunnen we net zo goed over de weg en "de brug" naar het buurland reizen.

 

In het weekendhuis op de Country Club El Bosque brengen onze vrienden veel tijd door. Vrijwel ieder weekend zijn ze hier met of zonder kinderen en kleinkinderen. Zoals gebruikelijk in Argentinië eten we laat. Na twaalven klimmen we weer in ons TOY-bed.

 

Zondag 8 april 2018 (406 km) - Van Argentinië naar Colonia in Uruguay

 

Ontbijt en op naar de brug-grensovergang. Vlotte passage. Wij zijn de enige mensen die nu de grens oversteken. 

 

Uruguay 

 

Lunch in Mercedes (ja ja, alweer een). Daarna rijden we lekker door op de redelijk goeie weg door vriendelijk golvend landbouwgebied. Op naar Colonia del Sacramento, waar we om vier uur zijn.

 

Colonia del Sacramento. De oudste stad van Uruguay in het zuidoosten op de oostoever van de Rio de la Plata tegenover Buenos Aires. In 1680 gesticht door de Portugezen en vervolgens kwam het onder wisselend gezag van Portugezen en Spanjaarden en werd het uiteindelijk deel van het onafhankelijke Uruguay.

Het oudste gedeelte heeft een ongestructureerd Portugees stratenplan en is Unesco Werelderfgoed. Het "Spaanse" deel heeft rechte brede straten in ruitvorm.

 

Het is heerlijk kuieren door de oude straatjes met kinderhoofdjes en oude platanen. Het weer werkt niet mee, het is betrokken en het miezert. Met uitzicht op de grauwe Rio drinken we iets. En als we een prachtige bivakplek bij de historische oude muur gevonden hebben, eten we in El Drugstore.

 

 

Maandag 9 t/m Donderdag 12 april 2018 (307 km) - La Chacra Holandesa

 

Rustige rit door  frisgroen golvend landschap. Om twee uur zijn we bij Marieke&Jan op La Chacra Holandese (Atlantida). Warme ontvangst. De middag en avond gaan op aan gezelligheid, kletsen en drinken. Marieke's lasagne is heerlijk.

 

 

Dinsdag gaat G met Jan op pad, in de hoop een bedrijf te vinden dat gespecialiseerd is in aircobehandeling. Hij komt een klein stapje verder.

En verder zetten we de KLM aan het werk. Onze ticket is gewijzigd. In plaats van halverwege de middag zouden we al om zes uur in de ochtend moeten vliegen met een wachttijd van tien uur in Sao Paulo. Na contact met KLM komt het goed. We vliegen via Panama en vertrekken midden op de (zater)dag.

 

Woensdag werkdag. Het is meteen ook de warmste dag van de week. Niet heel handig als je onder en in TOY bezig bent. Aan het eind van de dag is alles klaar. En dan is er een gezellige gezamenlijk borrel-met-hapjes die uitmondt in gezamenlijk eten. Met M&J, de Nieuw-Zeelandse Derek&Melissa en de Canadese J.P.

 

Op donderdag werken we aan de website en maakt Jan ten afscheid zijn favoriete asado. De temperatuur is gekelderd naar een gevoelstemperatuur van 19 graden. Hier heet dat "koud" en wij vinden het fris. In NL zouden ze er jaloers op zijn.

 

Vrijdag 13 april 2018 (40 km) - Van Chacra naar UY-storage

 

Nog een dag voor website en ander internetwerk. Onderbroken door burenbabbels. Tassen ingepakt en 's avonds melden we ons bij de opslag van de Duitse Dirk. Er is een kleine camping met luxe toiletgebouw, waar we de nacht doorbrengen.

 

Zaterdag 14 en Zondag 15 april 2018 - Home

 

Felix, de zoon van Dirk, brengt ons naar het vliegveld. Onderweg blijkt dat hij monteur is en dat hij ons bij terugkomst kan helpen met de airco.

Een vlucht van zeven uur naar Panama-stad gevolgd door een tien uur durende vlucht naar Amsterdam.

 

 

Jovita, Iza en Yara verwelkomen ons op Schiphol en in Laren wacht ons de rest van het gezin én bruin-brood-met-kaas en koffie. Voor zondag (en maandag en dinsdag) staat een heerlijke serie knuffelafspraken gepland.

 

Home...