home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis GR5/E2 1998

 

 

26 juni 1998 - Nyon, rustdagen en schrijven 

 

Vanaf Villers-le-Lac hebben we in de volgende plaatsen (soms een dorpje, dan weer een gîte in de bergen) overnacht: Grand Mont, Pontarlier, Cluse-et-Mijoux, Malbuisson, Morond, Mouthe (2 rustdagen), Chapelle-des-Bois, les Rousses, St-Cergue, Nyon. Aan de overkant van het meer (van Geneve) zien we de Alpen opdoemen met als stralend middelpunt: de Mont Blanc. In het weekend varen we over, om stukje bij beetje hoogte te winnen (dan wel te veroveren).

 

De route in de Jura slingerde voor een groot deel over de grens met Zwitserland. Met regelmaat volgden we oude grensmuurtjes of liepen we over paden langs schitterend bemoste eeuwenoude grenspalen. En dat het vaststellen van de grenzen een nauwkeurige, serieuze zaak was, blijkt wel uit de ingekerfde streep boven op de paal met de precieze hoek van de loop van de grens.

 

Zo wandelend komen we veel geschiedenis tegen. Onderweg naar hier liepen we over een oude Romeinse weg (van Nyon naar Parijs). Je kon de uitgesleten karrensporen nog zien. En noordelijker bijvoorbeeld (Lotharingen en de Vogezen), liep de route regelmatig langs de oude Frans-Duitse grens. Daar heeft zich het nodige oorlogsgeweld afgespeeld. Ook daarvan waren heel veel sporen te vinden (slachtoffermonumenten, oorlogskerkhoven, oude bunkers, resten van kazernes en loopgraven, enz.)

 

Grenzen dus! We komen ze volop tegen. Ook in andere opzichten. Wat te denken van ademnood, als je te snel naar boven loopt? De grenzen van Gerard z'n achillespezen, lijken zich inmiddels wat meer met hun huidige rek-lot verzoend te hebben.

En nu doemen dus aan de overkant die Hoge Alpen op. Ze vormen een nieuwe uitdaging. Uiteraard zijn we inmiddels aardig getraind: qua conditie en hoogtegewenning. De hoogste top tot nu toe was ruim 1400 meter. Daar komen er in de komende weken wel duizend bij. Maar we weten ook, hoezeer dat klimmen beloond wordt.

 

En dan nu iets over rituelen. Voor de wandelaar wordt de kern van de uitrusting gevormd door: de schoenen en de rugzak. Deze twee zaken krijgen dan ook zeer speciale aandacht. Na een dagwandeling worden onmiddellijk de schoenen uitgedaan en gelucht. Dat betekent: zooltjes eruit en ergens (zo mogelijk, en bij voorkeur) buiten neer zetten. Als er modder, koeienflatsen en andere ongerechtigheden aan hangen, dan gaan de schoenen eerst onder de kraan en worden helemaal schoongeborsteld (met een lichtgewicht nagelborsteltje). En dan maar hopen dat ze de volgende dag weer droog zijn. Als de zon schijnt, is dat meestal geen probleem. Gelukkig hebben we soms een kachel, een radiator of zelfs een föhn ter beschikking. 

In de rugzak heeft alles inmiddels een vaste plek. En het inpakken, met name na een inkoopdag (cruesli, fruit, yoghurtjes, enz.), is wel eens passen en meten. Heel precies pakken we in, dat is: zware dingen zoveel mogelijk hoog en tegen de rug aan. Daarnaast moet de proviand voor onderweg makkelijk bereikbaar blijven. Groot kan dan ook de frustratie zijn, als je klaar bent met inpakken en dan iets vergeten blijkt te hebben.  Overnieuw beginnen dan maar.

En als de rugzak op de rug zit, volgt een laatste check: (G) "hangt mijn petje?" en (B) "zonneklep?" (onderdelen die aan de buitenkant van de rugzak bevestigd zijn). Dan op pad. Even wennen, maar na een uurtje weet je niet beter. Afhankelijk van de omstandigheden moeten er onderweg kledingstukken uit of juist aan. 

 

Kortom lui, we zijn lekker bezig en dat blijven we tot in Nice.