12 april 1998 - Het eerste nieuws vanuit Spa/België
Vandaag precies een week geleden (zondag 5 april) passeerden we een wegwijzer boven op de Pietersberg bij Maastricht. Op die wegwijzer was te zien, dat wij zo'n 2500 km voor de boeg hadden op de Grande Randonnée 5 (GR5) naar Nice.
Voordien hadden wij woelige tot hectische dagen gehad. Gerard had de nacht ervoor zijn bed zelfs niet gezien. Het afscheid was te gek. Een gezellige groep meewandelaars: vanaf huis naar het station. Daar groeide het gezelschap uit. We moesten dan ook bijtijds beginnen met afscheid nemen.
En daar gingen we! Om 14.15 uur kwamen we met de trein aan in Maastricht. Het regende, dus hier was onze eerste test. Het ging fantastisch. Maar goed ook, want we zouden nog vele uurtjes regen krijgen.
De tweede test: de beklimming van de Pietersberg. Ook dit ging voortreffelijk. Om het te vieren, hebben we daar dan ook een pannenkoek gegeten. En nog vele hoogtemetertjes volgden.
Die eerste dag liepen we wel een stukje verkeerd. Maar het kaartlezen, de bewegwijzering in de gaten houden, kletsen en om je heen kijken tegelijkertijd en toch de juiste route lopen, gaat inmiddels veel beter.
Moe, maar uiterst tevreden klopten we om ongeveer vijf uur aan bij hotel Limburgia in Kanne, net over de Belgische grens. Na een rustdag zijn we dinsdag 7/4 verder gegaan. Via Visé, Herstal (Luik) en Banneux zijn we gisteren hier in Spa aangekomen.
Inmiddels zijn we wat getraind en lopen we zo'n kleine 20 kilometer per dag. Nog wel houden we om de twee dagen een rustdag. Maar dat zal in de komende tijd gaan veranderen.
Deze week was het weer slecht. D.w.z. er viel veel regen en daardoor waren de bospaden en landweggetjes modderig en glad. Vooral bij klimmen en dalen, levert dat hachelijke situaties op.
De eerste materiaalpech diende zich aan in Visé. Een stiksel van Gerard zijn rugzak liet los. Gelukkig was er in Visé een cordonnerie (d.i. een schoenmakerij), waar een en ander weer vastgestikt werd. Per slot van rekening moeten die twee rugzakken (en wij dus ook) totaal ruim 30 kilo dragen. Ook zijn de eerste blaren opgekomen en behandeld.
Het contact met het thuisfront verloopt goed via onze E-mail faciliteit. Het is iedere dag weer spannend om te kijken of het internet berekbaar is. Onze ouders mailen er lustig op los met hun computer. Zo zie je maar, boven de 80 maar nooit te oud om te leren.
Wij leren steeds beter hoe onze rugzak in- en uit te pakken en hoe deze te dragen. Wel behoorlijk wennen al die instelmogelijkheden.
Ook het maken van foto's met de digitale camera gaat inmiddels naar wens. Leuk hoor om veel foto's te kunnen maken zonder alsmaar rolletjes te hoeven kopen. Kortom, van-alles-en-nog-wat went en we hebben er zin in.
Nou luitjes, dat was het dan voor de eerste keer, we houden jullie op de hoogte.