home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis South America 2019

 

Route (11 dagen, 1.780 km): (grens Brazilië) Inapari - Puerto Maldonado - Cuzco - Abancay - Puquio - Nazca - Lima - Amsterdam/NL

 

PERU SAMENGEVAT 

 

In 2003 reden we dezelfde route van de grens naar Cuzco. Weg- en rivieroversteken zijn inmiddels flink gemoderniseerd. In Peru waren we in de eerste plaats om in Lima (hoofdstad) te eindigen. TOY mag hier drie maanden verblijven terwijl wij in Nederland zijn. Het was geweldig om vanuit het Amazone-bekken de Andes in te klimmen en vanaf grote hoogte weer af te dalen naar het woestijngebied aan de kust.
Ook in andere opzichten was er het een en ander te beleven. We liepen akelige insectenbeten op, leden aan hoogteziekte en kregen een darminfectie. In Cuzco kwamen we enigszins bij, zodat we toch helemaal van de (verkorte) route daarna konden genieten. In Nazca kreeg G ook nog eens een heftige allergische reactie te verwerken.
Ter afsluiting lieten we TOY met een gerust hart achter bij een stalling in de buurt van Lima. Wijzelf genoten nog even van het mooie weer en een paar fijne hotelnachten voor we naar “winters” Nederland terugvlogen. In de volgende fase (vertrek begin maart) van de Zuid-Amerika rondreis gaan we Peru verder exploreren.

 

Donderdag 12 december 2019 (229 km) - Binnenkomst enzo

 

Aan het eind van het dorpje Inapari zijn de grensburelen. Immigratie gaat vlot, in zover dat twee ambtenaren aardig wat tijd kwijt zijn aan onze paspoorten en het typen van de gegevens in de computer. Met name de meerdere doopnamen en de tussenvoegsels vormen een lastige puzzel. Per paspoort kost meer dan een kwartier. We mogen blij zijn, dat we de enige passanten zijn. Het gaat allemaal heel precies toe, ook bij de invoer van TOY en het leveren van de 90-dagen-TIP.

Om tien uur rijden we. De primitieve onverharde weg van 2003 is een nette asfaltweg geworden door hetzelfde landschap als aan de andere kant van de grens. Zo ongeveer de hele route, 200 kilometer naar Puerto Maldonado, wordt op heel veel plekken onderhanden genomen. Dat betekent wachten tot de man of vrouw het rode bordje “pare” naar het groene “siga” omdraait.

 

Ergens tussen twee van die klusplekken in ontmoeten we overlanders. Een Duits stel (Toy 80 met daktent, woonachtig in Colombia) en een Tsjechisch stel (Toy 70). Gezellige boel, er wordt gedold en uitgewisseld.
In Iberia rijden we door het gehucht naar de oude landingsstrip waar we in 2003 met de hele groep kamp maakten. Het zou nog steeds kunnen. Ruimte genoeg.

Onderweg lunchen we in een van de vele mini restaurantjes langs de weg. Bestellen doe je hier niet. Je krijgt gewoon de daghap. Je kunt nog wel kiezen tussen pollo (kip), carne (vlees) of pescado (vis). Het wordt standaard geserveerd met witte rijst, frieten (van aardappel of maniok) en/of aardappelpuree. Voor we geknipperd hebben met onze ogen staat er een voorgerecht, bouillon met vlinderpasta en een stukje vlees, voor onze neus. Dat op zich is al een hele maaltijd. De karaf aanlenglimonade hoort er ook nog bij. De dame zet met bonkige doortastendheid pats boem alles zo op tafel. Heerlijk. Functioneel is het, eten en wegwezen.   
Om vier uur zijn we in Maldonado. Daar is ie weer, onze sentimental journey. Hoe schitterend was de oversteek over de rivier 16 jaar geleden! Piepkleine pontjes met één auto erop voeren toen heen en weer. Nu leidt een flinke nieuwe brug ons de stad binnen.

Aan het Plaza Armas vinden we een bank waar we kunnen pinnen. En, na een speurtocht, houden we halt bij een leuk restaurantje met een allerliefste eigenaresse, Maria. Haar zoon Paolo spreekt Engels. We installeren ons met een koud biertje en gaan even los op het internet. Om half elf klauteren we in TOY die op straat geparkeerd staat. (Hoogte 200 m)

 

Vrijdag 13 december 2019 (350 km) - Vrijdag de dertiende? Écht wel!

 

Het zou rustig zijn, volgens Maria. Dat viel tegen. De hele nacht was er geluid en onrust. Muziek, brommertjes, auto’s, kletsende mannen, blaffende honden, een haan, een ratelende kliko, een snurkende buurman! Heel vroeg in de ochtend rijdt de vuilnisauto voorbij met een gezellig maar keihard muziekje. Als klap op de vuurpijl zit er vlakbij ook nog eens een duif te koeren. Geen feestelijke eerste Peruaanse nacht dus, kun je wel zeggen. Ach ja, het is dan ook vrijdag de 13^e!

 

 

Koffie gezet voor onderweg en bij Maria aan het ontbijt. We vertrekken in een heerlijk zonnetje. Maar niet voor lang. Urenlang denderen tropische buien over ons heen. Door de grijze natte muur is er nauwelijks iets te zien van het landschap en de dorpjes.

Het dringt door, dat we nog de nodige “kerstversiering” op TOY te plakken hebben. Gecheckt en bevestigd. In de regen rent G van het ene winkeltje naar het andere. Uiteindelijk hebben we genoeg lengte om achter op TOY een meter rood-wit reflectorlint te plakken en op TOY’s zijkanten drie stukjes. Zo, alles is weer volgens de wet. Begin van de middag gaan de stortbuien over in gestaag druppelen.

Na 130 kilometer begint vroeg in de middag de klim de Andes in. Heel geleidelijk aanvankelijk. Ergens onderweg herkennen we de gammele en ratelende brug waar toen maar een auto tegelijk over mocht. Nu rijden we over een stevige nieuwe. En ook een waterval. De weg liep toen onderlangs. Nu kijken we vanaf de weg meters naar beneden naar hetzelfde punt.
In de nattigheid gaat de klim alsmaar door. Wachtend bij wegwerkzaamheden kopen we een zakje nootjes. Het blijken half gepofte maiskorrels. Toe aan een snackie en leuk voor de kids die er alles aan doen om iets te verdienen.

 

 

Ondanks het weer is het genieten. Tot TOY kracht verliest. Déja vu! Brandstoffilter? Ja hoor! Daar staan we dan in de miezer en beginnende schemer op ruim 4000 meter hoogte naast een smalle bergweg. Maar we hebben een reservefilter aan boord. Vervangen en klaar is Kees. Dan ook blijkt een heel ander probleem.
In een paar uur tijd zijn we van 300 meter naar deze hoogte gereden. Dat voelen we en niet zo’n klein beetje ook… Op vrijdag de 13^edoe je dat soort dingen blijkbaar.

We hebben haast, het wordt snel donker. Daardoor vergeten we een foto te maken op de Abra Pircuyani-pas op 4.825 meter. Op 3.750 meter is er bij een restaurantje dat kleumend in de ruige weidsheid staat, plek voor ons. Het tentje is potdicht, iemand gluurt door een raampje naar de vreemde nieuwe buren. Dan gaan de luikjes definitief dicht. Na de gestoorde nacht en vermoeiende dag liggen ook wij er vroeg in. (Hoogte 3.750 m)

 

Zaterdag 14 december 2019 (111 km) - Vrijdag de 13^e heeft een staartje  

 

Dat is, wij allebei hebben een forse diarree met buikkrampen opgelopen. De mais van gisteren! We voelen ons dramatisch na een half doorwaakte nacht en een lijf dat van een andere planeet is. Gelukkig staat er bij dit huisje ook een wc-blokje. Bij alle huizen heeft de overheid ze neergezet. Mannen- en vrouwenhokje en buiten een wastafeltje met de tekst “handen wassen verplicht”.
Onze buurtjes zijn vriendelijk maar blijven op afstand. Aan voedsel moeten we even helemaal niet dénken! Nuchter en gammel rijden we om half zeven weg voor zo’n kleine 100 kilometer naar Cuzco. Vele onderbrekingen bij toiletten van tankstations en voor tukkies. We voelen ons heel slecht. We willen een hotelkamer in Cuzco. In het vriendelijke en moderne Cuzco Parque Hotel vinden we wat we nodig hebben. Een begripvolle ontvangst, een badkamer en een bed, waar we regelrecht in verdwijnen. (Hoogte 3.440 m)

 

Zondag 15 december 2019 (187 km) – Tja, zo’n verjaardag dus…

 

Geweldig om alle verjaardag wensen in ontvangst te nemen. Welgemoed op het ontbijtbuffet af. De ingewanden zijn nog niet op orde. De papayasap doet goed, de koffie niet. We drinken veel cocathee omdat dat goed is tegen hoogteziekte. Want oh, wat hebben we daar een last van! Kortom, we peuzelen een beetje van dit en een beetje van dat.

Op de kamer even rusten, inpakken en op weg. De geplande ruige bergroute laten we schieten. In plaats daarvan rijden we de Longitudinal Cuzco die via een zuidelijke boog naar de Panamericana Sur en naar Lima gaat. Voor ons geldt, dat we zo snel mogelijk omlaag moeten en een niet al te ingewikkelde weg voor ons willen zien. Evengoed telt deze route ook een stuk of wat 4000’ers en dus een heleboel haarspelden.

Het is zondag en na een toertje door de stad rijden we op de geplande route. Medeweggebruikers zijn vooral kolossen van trucks. Het is een prachtige route over passen, door dalen en imposante kloven. Onderaan steile hellingen kolkt een cappuccino kleurige stroom, verspreid liggen lieve dorpjes.

 

 

In het begin genieten we van de zon. Hoger klimmend komen we in de “nevelzones”, die steevast worden aangekondigd.

 

 

Door laaghangende bewolking en mist ronden we de passen. Later gaat het weer regenen, zelfs hagel teistert onze voorruit.  We doen rustig aan en hebben onderbrekingen voor powernappies. Een lichte verbetering constateren we.

Eind van de middag zijn we op 2.400 meter bij Abancay. We hobbelen door de smalle straatjes van het provinciestadje.  We komen weer goed terecht. Hotel Turistas is een oud koloniaal gebouw. Alleen een kamer zonder (direct) buitenraam is nog beschikbaar voor 35 euro. Heerlijk bed! Onze jarige Job ligt daar als snel in. Half zeven is het en het restaurant gaat om tien uur open. Althans, zo hadden we dat begrepen. Want als we ons even na tien uur opgedoft en wel melden, blijkt het gesloten. Om tien uur!  
Aan de overkant van het straatje is een lief pizzeriaatje met kleine pizzaatjes. Een zo’n mini eten we samen maar amper voor de helft op. Het glaasje wijn smaakt me wél. En zo werd G dan “officieel een oude taart”, volgens Yara. (Hoogte 2.400 m)

 

Maandag 16 december 2019 (301 km) - Wat een dag!

 

Meer trek in het ontbijt vanmorgen. Goed teken. Om 11 uur rijden we de stad uit. Het is mooi weer en de route is fantastisch. Dat komt goed uit, we zijn ook weer helemaal in staat om ervan te genieten. Nog steeds volgen we de kolkende rivier. Hier en daar zijn er in onbruik geraakte hangbruggen. En ergens zien we een kleine ruïne uit de Inkatijd.
Op lunchtijd treffen we een klein restaurantje dat forellen kweekt. Verser kan niet. Dit is dé kans op een serieuze verjaardagsgoedmaker. Tja, de taal. Want hoe wordt de forel bereid? De bestelde blijkt gefrituurd. Lekker, maar… Eind van het liedje is, dat G nog twee forellen eet. In bouillon gekookt en in boter gebakken. Jammer dat de laatste door een overdaad aan zout, nauwelijks meer naar forel smaakt. Evengoed, G is blij en heel jarig. Alsnog.

We ronden passen tussen 4000 en 4500 meter. Eind van de middag rijden we op een hoogvlakte. De dorpjes zijn er nog nauwelijks aangeraakt door de moderne tijd. Kleine huisjes, primitief, hier en daar half achter de opgehoogde weg verdwenen. Mensen keuvelen in groepjes op straat, een vrouw zit breiend op de stoep.

 

 

Soms mogen we een foto maken. Maar meestal duiken de vrouwen weg zodra ze een camera zien. Op de vlakte scharrelen kuddes alpaca’s rond. Flamingo’s genieten in een meertje van de laagstaande zon.

 

Bij de eerste schemer, krijgen we haast. De hoogte is nog steeds voelbaar. Gelukkig dalen we na een pas voldoende om bij Puquio op zoek te gaan naar een overnachtingsplek. Maar eerst is er een fruitcontrole. De bananen mogen we houden en de rest “is er niet”. Vlak voor het dorp is er ook nog een uitgebreide politiecontrole. Alle papieren worden bekeken, inclusief de verzekering. De onze is Argentijns (niet de Soat) en levert geen enkel probleem op (Item op iOverlander). Het heeft zoveel tijd gekost dat we in het donker Puquio binnenrijden. We wurmen ons door smalle straatjes. Geen doen. Linea recta rijden we het stadje weer uit. Bij een tankstation met veel ruimte kijken we rond. Niet naar ons zin. De beheerder tipt ons. Een klein eindje verder vinden we inderdaad een goeie plek. Geen enorme schijnwerpers zijn er, maar de schitterende lichtjes van Puquio in het dal. Aan de weg is zelfs een klein restaurantje “Senor del Huanca”. En een wc, die zó nodig is dat G de primitiviteit ervan aan kan.
Om half negen hebben we enorme borden met voedsel voor onze neus. Er zit genoeg goeds in om onze aarzelende trek te bevredigen. Heerlijk frisse nacht en op de enkele passerende auto’s na, is het stil. Nou ja, de hond blaft en de haan kraait natuurlijk. (Hoogte 3.330 m)

 

Dinsdag 17 december 2019 (146 km) - Bergwoestijn en G reageert

 

Zonnig begin van de dag. En niet alleen door de zon. Eva is jarig. Hopelijk vinden we later nog internet om haar te kunnen feliciteren. Heerlijk ook om weer een eigen thermosfles koffie te kunnen opgieten.

Nu bij daglicht zien we de omgeving pas goed. Op de helling zijn kleine perceeltjes afgezet door stapelsteenmuurtjes met de prachtige aloë vera. Een deel van een oude route, ook met steenmuurtjes, loopt vanuit het dal naar boven. Een bejaarde vrouw met getaande huid klimt moeizaam naar ons toe en houdt haar hand op. Ze is blij met de dingen die we haar geven. Een oude man rust even uit terwijl zijn ezeltjes voortsjokken. Het land op deze hoogte is droog en dor. Toch bewerken een vader, moeder en zoon met ontroerende inzet hun landje.

 

 

De weg is goed en het is zonnig terwijl we over de hoogvlakte toeren. Aanvankelijk is het een dor-gele vlakte met groen van eucalyptusbomen. Kleine dorpjes waar zich in alle rust het leven afspeelt alsof er geen wereld van computers en smartphones is. Adobe huisjes, soms beschilderd, domineren nog steeds.

Vandaar rijden we de westelijker gelegen pampa (4000-4500 meter hoog) binnen. We genieten intens.
En nog meer, als de bergwoestijn opdoemt. Adembenemende uitzichten over het kale gele gebergte. Dan ook begint de afdaling richting Nazca dat op 580 meter ligt.

Onderbrekingen zijn er ook. Bij een betaalstation bijvoorbeeld. Op iOverlander hadden we al de lovende reviews gelezen over de toiletten daar. En inderdaad! Bij ons voorzichtig darmherstel komt dat heel goed van pas. Een Frans stel passeert (Mercedes Sprinter met Jazz2 camperopbouw). Ze zijn niet erg geneigd tot contact. We drinken koffie en vermaken ons met een man en vrouw die heel toegewijd de kerstversiering aanbrengen in het tolgebouwtje.

We lunchen in een ieniemienie restaurantje. Een vrachtwagenchauffeur en zijn maat verzekeren ons dat het in heel Peru veilig is. En de somber kijkende eigenaresse staart zo’n beetje voor zich uit. Wij eten een heerlijke goed gevulde soep.

 

In Nazca tanken we en dan installeren we ons op de hotel-camping Funda San Rafael. Een stoffige, maar mooie plek. We zijn er in ons uppie. Eindelijk kunnen we de jarige Eva bellen.
Aan de slag. G checkt de remblokken en heeft even de handen vol aan een vastzittend cuppie. De manager had ons gewaarschuwd. Er is een feest tot tien uur. Tja, en we zullen het weten ook.
Déja vu? Ja dat ook. Om kwart over acht komen we namelijk bij het hotel-resto dat om acht uur sloot. Hebben wij weer… Maar het komt goed, we krijgen te eten. We missen de rijke Braziliaanse buffetten. Hier krijg je een bord met de onontkoombare witte rijst, frites en vlees, vis, of kip en een beetje salade met geluk. Een restant kip nemen we mee. Goed voor kippensoep morgen. In de comfortabele lobby zijn we nog een poosje bezig op de laptops. Het feest is afgelopen en het is stil en donker op onze kampeerplek. Heerlijke slaap temperatuur.

 

Midden in de nacht doet G balsem op zijn droge lippen. Bijna direct daarna zwellen niet alleen zijn lippen op, maar ook tong, neus en oogleden. Zijn handpalmen en voetzolen jeuken enorm. Op zijn lijf huis verschijnen grote rode jeukende vlekken. Poeh, heftig! We houden het op een allergische reactie, door verzwakking na de diarree, hoogteziekte, insectenbeten, veel tropische sappen en heel veel ananas. Tja, en de klovenbalsem blijkt vijf jaar over datum… (Hoogte 583 m)

 

Woensdag 18 en donderdag 19 december 2019 - Slinkende G en TOY-oké

 

Blij zijn we, als de zwellingen, die eruitzien als een uit de hand gelopen Botox-behandeling, zoetjesaan afnemen. Over de oorzaak breken we het hoofd. De jeukplekken zijn er nog wel. Ondanks alles, beleven we prima campingdagen. TOY-tuttelen, werken in de lobby op lederen kantoorstoelen, zwemmen, koud biertje…

 

 

G rondt de remcup-klus en algehele TOY-inspectie af. De check- en meeneemlijstjes groeien gestaag.
De voorbereidingen van de update vorderen, de was is gedaan, spullen voor de thuisreis zijn verzameld.
De hele dag brommen kleine vliegtuigjes over. Toeristen bekijken vanuit de lucht de beroemde Nazca-lijnen. Wij stellen dit uit tot de volgende reisfase.

 

Vrijdag 20 december 2019 (449 km) - Woestijnrit naar Lima

 

Ingepakt, TOY bij de wasstraat afgeleverd en ontbijt in het hotel. Om negen uur is de brave maar ietwat slome jongeman nog maar halverwege. Maar we gaan, we moeten uiterlijk vijf uur bij Carlos zijn in Chaclacayo, een kleine 40 km ten oosten van Lima. 

De weg is super. Langzaam dalen we richting oceaan. Het is écht woestijn zoals we dat ons van de Atacama in Chili herinneren. Kaal, leeg en weids is het landschap. Passages door heuvelruggen, afgeremd door de verkeersdrempels in dorpjes, merkwaardige tenten in de stoffige woestijn, groene oases in dalen, een begeleid konvooi van vrachtwagens… En wij toeren gewoon door, drinken koffie al rijdend, doen een eetkstop en schieten lekker op.
Tot we bij Lima zijn. Daar rijden we regelrecht de vrijdagse drukte in op weg naar de oostelijke Carretera Central. Een omleiding voor de aanleg van een metrolijn leidt tot een heerlijke chaos. Niets is of wordt geregeld. Iedereen doet maar wat. G voelt zich als een vis in ’t water. Maar het extra uur slinkt snel op deze manier.
Nog net op tijd zijn we bij Carlos. Vriendelijke man. Opslagplek en procedures besproken. TOY-happie van laatste restjes met de laatste wijn. Achter de muur dendert de hele nacht zwaar verkeer. Slapen is dus niet echt een feestje. (Hoogte 730 m)

 

Zaterdag 21 en zondag 22 december 2019 - Miraflores Lima

 

Laatste poets-, ruim- en inpakdingen. TOY staat met losgekoppelde accu’s onder een zonnedoek en wacht geduldig op onze terugkeer.

 

 

Om kwart over tien stappen we in een oud wagentje, een (Uber-) taxi die ons naar het Radisson Hotel in Miraflores (wijk van Lima) zal brengen. Tjonge, dat wordt een tweeënhalf uur durende barre ervaring. Over nauwelijks onderhouden straten en door afbraakbuurten hobbelen we stapvoets of staan stil tussen stinkende auto’s. De chauffeur maant dan om iPhone of camera weg te houden. Ze kunnen door het open raam zo uit je handen gegrist worden.
Langzaam zijn er betere buurten. Miraflores ligt aan zee en is zichtbaar de wijk voor de welgestelden. Prachtige straten, mooie gebouwen, beste bussen…! Poeh, dit is een ander gezicht van Lima dan we in eerste instantie zagen.
We installeren ons in een kamer met veel glas op de tiende van het fraaie designhotel. Uitzicht op de brede 28 of July Boulevard. Ontspannen hotelzondag met een fantastisch ontbijtbuffet en wandeling. Eind van de dag gaat de update (Amazonia) eruit.

 

Maandag 23 december 2019 - Lima’s verkeersinfarct tot in de lucht   

 

Tot vijf uur kunnen we beschikken over onze kamer. Tof! We doen allerlei klusjes, tuttelen en doen voorbereidingen voor de Peru-update. Helaas lukt het niet meer om een stadsrondrit te maken. Volgende keer dan maar.

Om vijf uur rijdt de taxi voor. Het verkeer in Lima is eigenlijk een groot infarct. Vijf kwartier doet onze taxi over de kleine twintig kilometer naar het vliegveld. In de vertrek/aankomsthal zet zich dit voort en zelfs tot in de lucht. We vertrekken een half uur later, omdat de bemanning in het verkeer vast zat.

 

Dinsdag 24 december 2019 - Warmte in kil NL

 

We hebben een heerlijk rustige rechtstreekse vlucht. Op Schiphol brengen we een paar gezellige uren door met Michelle&Peter, die op eerste kerstdag terugvliegen naar Zuid-Amerika.
Dan stuitert Yara in onze armen. En Mirre rijdt ons door de koude nattigheid naar warm-Laren voor een oer-Hollandse andijviestamppot. Dat is nog eens thuiskomen!