home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis South America 2019

Route (20 dagen, 2.660 km): Boa Vista - Manaus - BR-319 - Porto Velho – Assis Brasil (grens Peru)
 
BRAZILIË 3 SAMENGEVAT 
 
Terug van weg geweest. In 2003 reden we, komend vanuit Venezuela, van Boa Vista naar de grens met Peru. Deze keer kwamen we vanuit Guyana. Het kan niet anders, de verschillen drongen zich op. Met name gold dat voor de BR-319 (Manaus-Porto Velho 900 km), die te boek staat als een “beruchte weg”. Niet dus wat ons betreft. 400 kilometer is flink verhoogd en verbeterd in een relatief goede aardenweg. Voor de rest bestaat ie uit “asfalt” van verschillende kwaliteit. Evengoed was het opwindend om weer op deze legendarische weg terug te zijn. Het aangezicht van het regenwoud was tot onze vreugde minder veranderd dan we gevreesd hadden.
In Boa Vista werkten we de website bij. Op de route naar Manaus genoten we in de buurt van Presidente Figuereido van een bushbivak en in de vroege ochtend een waterval voor ons alleen. In Manaus ging onze “sentimental journey” verder. Met een behoorlijke teleurstelling! We maakten een boottoer op de Rio Negro, ik zwom met roze dolfijnen, in een inheems dorp werd voor ons gedanst en natuurlijk zagen we de indrukwekkende samenkomst van de twee kleuren water van de Rio Negro en de Rio Solimoes. Als klap op de vuurpijl genoten we een concert in het schitterende Teatro Amazonas. Zonder al te veel moeite reden we de legendarische BR-319 naar Port Velho. De scheur in de velg kwam groter terug op een hoogst ongelukkig moment. Voor sappige en andere details verwijzen we naar het onderstaande dagboek.
 

 
Vrijdag 22 november 2019 (126 km) - Ons plein in Boa Vista
 
Via een kronkelpatroon van wegen zijn we naar de rechter weghelft geleid. Daar parkeren we bij de Braziliaanse burelen. Modder en plassen ontwijkend vinden we het juiste kantoortje. Paspoorten worden in gestempeld en we krijgen gewoon weer 90 dagen van de chagrijnige en ongeïnteresseerde dame.
TOY-invoer. Ander kantoortje, andere ambtenaar. Hier is een man bezig, die er of helemaal niets van weet of ambtelijk tot op het bot is. Het kost een heel uur en een hoop ergernis. Maar dan is de TIP geregeld en mag ook TOY weer 90 dagen door Brazilië rijden.
Op het vervolg van de route heeft de modder plaats gemaakt voor topasfalt. Het duurt niet lang meer voor de zon onder zal gaan. Langs de rechte weg door het lege vlakke land zijn nauwelijks mogelijkheden voor een overnachting. Dus rijden we door naar Boa Vista, de hoofdstad van de deelstaat Roraima. De stad aan de Rio Branco schittert in de duisternis. Op een ovaal parkachtig plein (Praca do Garimpeiro) in het centrum, is een parkeerplaats bij een paar mooie bomen. Helemaal geschikt als overnachtingsplek. In een Italiaans restaurant vinden we een prima maaltijd én internet.
Op onze stadsbivakplek is het rustig. Door de buien is de temperatuur en de hoge luchtvochtigheid flink gedaald. Geparkeerde auto’s vertrekken, rondom het ovaal zoeven nog wat auto’s. Da’s alles. Geweldige nacht.
 
Zaterdag 23 t/m maandag 25 november 2019 (15 km) - TOY weer wit en werk in Ibis
 

De ideale autowasserij blijkt te bestaan. En wel hier in Boa Vista! Dat is geweldig, want TOY is aan alle kanten ingepakt met rode stof en hard geworden modder. Aardige mensen gaan aan de slag. Onder in de put is iemand bezig met spuit, borstels en doeken. De ander doet hetzelfde boven de put. De man beneden krijgt nu en dan de straal water in zijn snuit. Het maakt ze niet uit. Het aluminium wordt gepoetst, de banden zwart gemaakt, ieder vlekje moet weg. Zo pezen ze een klein uur door. En dat voor een schamele negen euro! Natuurlijk vinden wij dat een extraatje waard. De mannen zijn er super blij mee.
De stralend witte TOY met glanzende rijplaten parkeren we bij het moderne Ibis-hotel aan de rand van de stad. Hartelijke ontvangst, kamer geboekt en dan eindelijk is er koffie met ontbijt! Dat werd tijd.
De rest van de dag duiken we onder en bereiden de update voor. Dat gaat zondag ook zo. Tussendoor hebben we weer heerlijke thuisfront-contacten. Met de jarige Shirley bijvoorbeeld.
Ook zijn we druk in de weer om het vervolg te regelen. Er zijn een paar data, die we thuis willen zijn. Bovendien hebben we te maken met de TIP-tijd (Temporary Import Permit) voor TOY in Peru. Het is rekenen, tellen, mailen, internetten en afwegen geblazen. Met een hoop moeite en tijd valt de puzzel in elkaar. En de update gaat eruit.
 
Dinsdag 26 november 2019 (268 km) - De lange weg naar Manaus
 
Pas om elf uur wordt onze was terug bezorgd. Een (belangrijk!) T-shirt van G ontbreekt. Met het adres van de wasserij op zak gaan we de stad in. Op “ons plein” bekijken we het monument van de goudzoeker wat beter. Bij de rivier zien we nu in volle glorie de muur van de pioniers. Omdat het lunchtijd is pikken we een prima churrascaria in het Riu Restaurant mee. Volgetankt rijden we Boa Vista uit.
 
De hoogste tijd voor de route van 750 kilometer naar Manaus. In het begin is er vooral veeteelt. Geen regenwoud te zien langs de goed asfaltweg, wel veel secondair bos. Heerlijk toeren is het.
Om zes uur gaat de zon onder. Dus zoeken we op tijd naar een overnachtingsplek. Waar onze route, de
BR-174, een scherpe bocht maakt, is een gehucht van zandpaden. Er is een tankstation met een grote (onverharde) vlakte voor de vrachtwagens die hier de nacht doorbrengen. Vandaag zijn wij aan hun zijde. De temperatuur is gezakt naar 34 graden. Maar lang buiten zijn, zit er niet in. Piepkleine steekdingetjes jagen ons naar binnen. We eten broodjes-kaas, lezen tot de ogen zwaar worden.
 
Woensdag 27 november 2019 (372 km) - Waterval in de jungle
 
Vroeg op weg. Aanvankelijk heeft de jungle ook hier plaats moeten maken voor veeteelt en later zijn er kilometers palmplantages. Palmen voor palmolie? We weten het niet, de bomen zijn nog te klein. Net als in Indonesië heeft het oerbos moeten wijken voor deze plantages. Mooi zijn de riviertjes, moerassen en meertjes.
Bij de grens van het grote reservaat van de inheemse Waimiri en Atroari stammen is er een controle. De stevig bewapende mannen werpen een nonchalante blik in TOY. De vrachtwagens echter worden intensiever gecontroleerd. Ze moeten allemaal de weegbrug op. Er heeft zich een flinke file gevormd.
 

 
Vanaf dit punt ook is het regenwoud in tact. We rijden weer door een groene haag. Ergens zit een klein groepje inheemsen op het asfalt langs de weg. Stilstaan en foto’s maken is nog steeds verboden. Geweldig, dat deze mensen deze majesteitelijke natuur zo respecteren en daarmee redden.
Tussen het groen zijn soms doorkijkjes op meertjes met rondom de weelderige begroeiing. Prachtig.
 

 
Als we het indigenous gebied verlaten, brengt een brug ons over een uitloper van een stuwmeer de deelstaat Amazonas binnen. Vlak voor Presidente Figueiredo, een wat grotere plaats aan de BR-174, slaan we af naar de Iracama waterval. Het terrein is van een hotel, de toegang naar de parkeerplaats bij de waterval kost 2 Euro pp. Met een beetje soebatten krijgen we toestemming van de receptie om op de parkeerplaats te overnachten.
Heerlijk wandelingetje door de jungle naar de waterval. Het water stort zich via een rotstrap naar beneden. Niet heel hoog, wel breed en lekker te beklauteren. Heerlijk fris in alle opzichten teruggewandeld. Buiten zittend zien we het langzaam donker worden. Andere bezoekers verdwijnen tot we dat stukje regenwoud voor ons alleen hebben. Super.
Oh ja, en gelukkig werkt de autosleutel nog. Tijdens het zwemmen ontdekte G dat de sleutel in de zwembroekzak zat! TOYs eten en slapen.
 
Donderdag 28 november 2019 (166 km) – Voor de derde keer in Manaus
 
Ochtendwandeling naar de waterval voor een ochtendbad. Prachtige natuur en wij tweetjes, als een moderne Adam en Eva even samen in het paradijs. Dan zijn we helemaal klaar voor de laatste kilometers naar Manaus.
 

 
De stad is, voor ons onherkenbaar, veranderd. In 1990 kwamen we per vliegtuig aan. De stad telde toen zo’n miljoen inwoners. In die tijd was Manaus uitsluitend over de rivier en door de lucht bereikbaar. De BR-319 was nauwelijks begaanbaar. In 2003 reden we met TOY vanuit Venezuela via Boa Vista naar Manaus. De veranderingen waren toen al gaande. Nu is het een stad met twee keer zoveel inwoners, met moderne gebouwen, brede wegen en wolkenkrabbers. Het centrum en het havengebied zijn “opgeknapt” in de jaren voor 2014, toen Manaus speelstad was voor het W.K.-voetbal. Dat opknappen betekent o.a. dat de beroemde en beruchte favela’s zo goed als zijn verdwenen. Vanaf de rivier waren de wijken van kleine houten huisjes op de hellingen een schilderachtig gezicht. Het dendert over ons heen. We moeten de kennismaking vernieuwen, dat is duidelijk.
 
Manaus (gesticht in 1669) is de hoofdstad van de deelstaat Amazonas. Het is een metropool met ruim 2 miljoen inwoners. De zevende grootste stad van Brazilië ligt midden in het grootste regenwoud ter wereld. De economische motor is de (vrijhandelszone) “Manaus Industrial Sector” (PIM), een van de meest moderne industriële en technologische centra van Latijns Amerika. Het levert een half miljoen banen op. De eerder genoemde WK en de Olympische Zomerspelen van 2016 gaven een extra boost aan de ontwikkeling van de stad. Zo werd er in 2011 een brug over de Rio Negro gebouwd (lengte 3600 m, hoogte 185 m, doorvaart hoogte 55 m), die Manaus met Iranduba verbindt. De favela’s werden geruimd en er kwamen parken voor in de plaats.
 
De verandering van de stad wordt schokkend duidelijk als we bij “ons” Tropical Manaus aankomen. Twee maal (1990 en 2003) logeerden we in dit koloniale hotel met een prachtige tropische tuin. Het sloot recent en in december wordt het geveild (torenhoge schulden a.g.v. slecht beleid en corruptie). Er vlak naast rijst het Tropical Executive omhoog. Met de goed Engels sprekende receptionist kunnen we het gevoel van nostalgie delen. Hij werkte een half leven in het oude Tropical en sinds de teloorgang heeft hij in dit hotel een baan.  
Vanaf de negende verdieping hebben we een panoramisch uitzicht op de stad, de Rio Negro en op ons oude Tropical.
 

 
Met TOY rijden we naar het oude centrum. Bij een bandenboer worden we wijzer. Aha, daar is enige herkenning in de oude straatjes en helemaal als we het prachtige theater zien. We kunnen nog net lunchen van de laatste restjes van een buffet. Bij de toeristeninfo, ontvangen we een berg informatie en ontmoeten we een lokale gids. Twintig jaar al begeleidt hij groepen van Djoser en heeft daardoor basic-NL geleerd. Hij biedt zijn diensten aan en samen rijden we naar een adres voor banden. Oeps, hetzelfde waar we al eerder waren. Maar met zijn Portugees krijgen we nu wel duidelijkheid over de kosten. Terug gewurmd door het drukke verkeer naar het hotel, tien kilometer vanaf het centrum. Het eten in het hotel is oké. Maar de ambiance van het restaurant is er een van een strafkolonie.
 
Vrijdag 29 november t/m zondag 1 december 2019 - Van die dagen…
 
Werken, luieren, lezen, gewoon koele hotelkamerdagen. Het ontbijt is goed en uitgebreid. Voor de lunch eten we broodjes-met-beleg, een yoghurtje en fruit, meegenomen van het ontbijtbuffet. Adembenemend is het om vanuit het zwembad over de Rio Negro de zon te zien ondergaan.
 
Maandag 2 t/m woensdag 4 december 2019 (43 km) – Op pad in de stad en omstreken
 
We verhuizen van het Tropical naar het Ibis-Budget, goedkoper en dichter bij het centrum. Nu "het werk" gedaan is, is het tijd voor de Manaus-experience. Met Amazone-Explorers maken we een boottocht op de Rio Negro. Ik krijg een klap van een van de beroemde roze dolfijnen en we genieten van een traditionele dans in een inheems dorpje.
 

 

 
Op een drijvend restaurant hebben we een voortreffelijke lunch, G wordt belaagd oor een stel kleine aapjes, die het voorzien hebben op een blauw plastic zakje dat hij draagt. Prachtig zijn de waterlelies die aan het eind van hun leven langzaam open gaan om een tweede leven als enorm lelieblad te beginnen. We zien weer hoe de waters van de Rio Negro (zwarte thee) en de Rio Solimões (koffie met melk) kilometers samen op stromen voordat ze mengen tot de wateren van de Amazone rivier. Indrukwekkend om te zien.

In het hotel dommelen we na en voor een avondhapje wandelen we naar het winkelcentrum in kerstsfeer.
We verkennen het historische centrum. Weer helemaal onder de indruk van de schoonheid van het Teatro Amazonia uit 1896 zijn we. Een goed Engels-sprekende gids (want leraar Engels) doet de rondleiding. Er is heel veel te vertellen over dit theater op deze plek. Heel leuk is de maquette in Lego-steentjes. 

 

Het Teatro Amazonas, het operagebouw van Manaus, werd eind 19e eeuw ten tijde van de (eerste) rubberhausse gebouwd. De rubberbaronnen wilden luxe en een stukje Europa creëeren in het regenwoud. De bouw van het gebouw in renaissance stijl (architect selectial sarardim) begon in 1884 en duurde twaalf jaar. De eerste opera (La Giocondo, Ponchielli) werd op 7 januari 1897 uitgevoerd. 
Voor de bouw werden ban uit heel Europa materialen aangevoerd. Een tijdrovende en kostbare zaak. Zo zijn de (198) kandelaars gemaakt van Venetiaans glas en Frans brons. 36.000 dakpannen kwamen uit de Elzas, de stoelen werden gefabriceerd met Engels gietijzer. En de beroemde koepel is van Belgische makelij. 

 

Ook dwalen we door het museum in het oude Paleis van Justitie. In de woning van Gouverneur Eduardo Ribeiro, die de koepel op het Teatro bouwde, zien we hoe de elite in die tijd woonde. Superlunch in restaurant Caxiri.
 

 
’s Avonds wonen we een (gratis) concert bij (350 jaar Manaus) in het Teatro door het Orquestra Amazonas Filarmonica. Wat heerlijk is het om daar in die prachtige zaal te zitten en naar muziek te luisteren.
Na afloop is er op het plein ook muziek, van een heel ander kaliber. Mensen zingen mee met en dansen op de vrolijke muziek van een live bandje.
Met een Uber-taxi’s gaan we terug. Het leuke is, dat het jonge bestuurders zijn met een moderne auto en ze spreken Engels. Om het traditionele taxibedrijf ook omzet te gunnen, nemen ook een paar keer een gewone taxi. En dat is een groot contrast. Oude mannen met gammele wagentjes zijn dat.   
 
Woensdag 5 december 2019 (203 km) - De BR-319, daar issie dan!
 
Toertje stad, Carrefour-boodschappen en om twee uur vertrekt de veerboot. We zien de "meeting of the waters" nog eens.
Aan de overkant is het voller en drukker dan in 2003. Nieuwe gebouwen en een grote helling. De bootjes op het droge en het dorpje met huizen op "hoge poten" zijn er nog steeds. De eerste 200 kilometer is geasfalteerd. Dat schiet goed op. Voor het grootste deel is het terrein open. Het lijkt er erg op, dat (lokale) mensen stukjes land krijgen. Sitio's, waar de bush wordt gekapt en weggebrand. Men bouwt een (houten) huisje en bewerkt de grond. Als de bodem uitgeput is na een paar jaar, neemt de natuur het terrein weer terug. Er ontstaat dan secondair bos. Op deze schaal kan het bos het bijbenen. Dat gaat niet meer als de grote bedrijven enorme percelen gaan bewerken.  
Verder van de weg af vermoeden, hópen, we dat de het regenwoud intact is. We hebben wel sterk het idee, dat er regenwoud verdwenen is langs de BR-319. De gammele houten bruggetjes zijn stevige bouwsels geworden. De riviertjes die we indertijd met pontjes overstaken, passeren we nu over betonnen bruggen.
Er zijn wat meer huisjes, kleinschalige veeteelt en akkertjes.

Wat we wel terugvinden is de bivakplek van toen. Voor de ophoging van de weg is er grond afgegraven, waardoor de open plek lastiger bereikbaar is. Op het nippertje zien we dat er planten zijn gepoot in de natte rode aarde. Gelukkig kunnen we ze ontwijken. Het koelt af en we denken de dag terug. Mixed feelings hebben we. De weg is bijna een doodgewone weg inclusief elektriciteitsdraden. Zeker, voor de bereikbaarheid van Manaus is dat belangrijk. Maar het is een bedreiging voor het regenwoud en jammer voor de avonturiers.  
 
Donderdag 6 december 2019 (218 km) - Van bruggen en pech
 
Na een heerlijke nacht genieten we een lang ontbijt in de schaduw van TOY. Iemand stopt zijn brommertje en komt poolshoogte nemen. De eigenaar waarschijnlijk. Na een babbeltje bekijkt hij in ieder geval de planten. Tussen de bedrijven door lopen we gemene steken op van horseflies (darachtig).
 
Nog een stukje asfalt en dan is daar het deel van de route dat nog niet aan het moderne verkeer is aangepast. Banden op 1,5/2. Wel is de smalle lage weg is een hoge aarden dijk geworden. In de loop van de vele kilometers verandert het wegdek vaak van gedaante. Oude stukjes asfalt, gladde aarde, stenen, kuilen en alles wat je erbij kunt bedenken. Heerlijk om zo te rijden.  
 
Net als we uit gaan kijken naar een lunchplek zitten we op een smal en slecht stuk weg. Het is er nat en glibberig door eerdere buien. Een vrachtwagen is daardoor van de weg gekieperd. Een machine heeft het bakbeest uit de berm geplukt en op zijn banden terug gezet. De lading ligt jammerlijk verspreid. Drie mannen, locals, zijn bezig in de hitte van het middaguur met wolken steekvliegen om hun hoofd een berg rode brandblussertjes een voor een te bergen. De chauffeur en maatje zijn druk doende met de motor. Er is olie op de zuigers gelopen.
 

 
G ziet dat ze onder andere krachtdop 13 en steek 19 nodig hebben. Hij duikt in TOY en stelt een arsenaal aan hulpmiddelen beschikbaar. De mannen zijn helemaal in de gloria. Ondertussen maak ik lunch. Een half uur later rijden we weg bij een stel blije mannen. Een paar kilometer later staat een bakkie vast in de diepe modder. Na een trekkie en ook zij zijn blij. 
 
Niet lang daarna gaat het regenen, bliksemen en donderen. Heerlijk, want ook de temperatuur daalt flink. De weg verandert in een modderige gladde uitdaging.  
In de loop van de dag rijden we over 39 mooie houten bruggen die de gammele van 2003 vervangen hebben. Bij de allereerste is een betonnen vervanger in aanbouw. En ook is er zowaar nog één rivieroversteek met een veerpont. De betonnen brug is nog op de tekentafel. Maar over vier jaar moet ie hier gebouwd zijn.

Vlak voor brug 39 constateren we een zachte band. Rechtsachter is bijna leeg. Poeh! Het schemert al. Gelukkig is de hoosbui gekrompen tot miezerregen. Eerst pakken we het op de gewone zeepsop-manier aan. Geen lek te vinden. Het eerder gelaste scheurtje in de velg zou wel eens de boosdoener kunnen zijn, bedenken we. Met een hard opgepompte band hopen we een goede bivakplek te kunnen vinden. Morgen verder is het idee. Helaas een paar kilometer later is de band alweer zacht en in de smalle berm vinden we een plekkie. Krik eronder, bivakstandje en zo begint een donkere BR-319-bushnacht.
 
Zaterdag 7 december 2019 (244 km) – Op naar de bewoonde wereld
 
Tegen achten zijn we klaar voor de wereld. Een paar vrachtwagens zijn dan al voorbij gestormd. G is vol lof over de aanleg van de weg. In de regentijd blijft ie berijdbaar, keurig bol en verhard met stenen en nette aflopende verharde bermen.
Het regent niet en de zon is achter een wolkendek. Hoog tijd voor de lekke bandenklus. Het gelaste scheurtje is terug, groter dan eerder. Wiel gewisseld en tegen tienen kunnen we verder naar Porto Velho (450 kilometer).
 
De hele dag blijft het droog. De weg is dat meestal ook. Maar niet steeds. Een vrachtwagen staat vast in de modder half in de berm. Een trekpoging door een vrachtwagen is op niets uitgelopen. Jullie hebben 4x4, probeert de chauffeur nog. We beginnen er niet aan, teveel gewichtsverschil. De man rookt gelaten zijn sigaretjes en wacht. De weg blijft ook deze kilometers van gedaante wisselen net als gisteren.
De eerste activiteiten van aangekondigde wegverbetering zijn in dit gebied gaande. Een grote ploeg mannen legt de laatste hand aan een nieuwe houten brug. G steekt zijn licht op en de mannen zijn helemaal blij met zijn nieuwsgierigheid.
 
Driehonderd kilometer voor Porto Velho wordt het landschap opener. Er zijn kleine fazenda’s en soms duikt er een brommertje op. We naderen de "bewoonde wereld". Hier is dat in de vorm van het kleine dorpje Realidade met zandwegen en een tankstationnetje waar nota bene wifi is. Tijd voor familie updeetjes!
 
Na het dorp tellen we nog twee bruggen. Totaal waren dat er op de route vanaf Manaus (gisteren en vandaag) 47.
Vanaf het dorp is de BR-319 geasfalteerd. Ooit, lang geleden, en van slechte kwaliteit. Tot onderhoud is het nooit gekomen. Ergo, afwisselend is er zand al dan niet met stenen, zijn er gruwelijke kuilen of is er zomaar ineens een stuk goed berijdbaar asfalt.
 

 
Maar dan zijn we op het punt waar de Trans Amazonia Highway (BR-230) samenkomt met onze BR-319. Strak asfalt, keurige strepen. Het is meteen een stuk saaier. In de schemer bereiken we Humaita. We komen prima terecht op de parkeerplaats van een restaurant (van het Quality hotel). In de airco van het restaurant eten we. Heerlijk weer even vrij van steekvliegen, die nu al heel wat kriebels en bulten hebben opgeleverd. Op de P overnachten we prima in, op dorpse geluiden, een kraaiende haan, een muziekje.
 
Zondag 8 december 2019 (204 km) – Porto Velho
 
De 200 snelle asfaltkilometers naar Porto Velho leggen we af door boerengebied. De fazenda’s zijn groot en in de grasvlakte grazen kuddes witte koeien. Er is bijna niemand op de weg.
Bij de Madeira rivier doemt een hoge brug op die doet denken aan de Wijdenboschburg in Suriname. In 2003 was er nog een veerpont en de opdoemende hoogbouw zat nog in de hoofden van architecten.
In de stad vinden we vlotjes onze weg door de verlaten straten. In het Oscar hotel biedt Fabio, een Braziliaanse piloot (uit Pirenopolis!) handige tolk-hulp. De kamer wordt een stuk goedkoper als we in de lobby via Booking.com boeken. TOY krijgt een keurige overdekte parkeerplaats en wij lunchen in het restaurant op de vijfde verdieping.  
G doet een dutje en ik vermaak me op het dakterras in een klein zwembadje in gezelschap van een Amerikaans gezin met Oma. Mooi uitzicht over de stad.
We eten in het enige restaurant in de stad dat open is. In het donker wandelen we door de lege brede straten met ongelijke of verdwenen stoepen. Leuke Italiaanse tent, maar het eten is ietsje te ver afgedwaald van hoe de Italianen het bedoeld hebben. Lekkere Malbec, dat wel!
 
Maandag 9  december 2019 – Oscar Hotel-dag
 
De laundry-service van het hotel is top evenals het uitgebreide ontbijt. We luieren kijken Lubach en Kopspijkers terug en bereiden de volgende update voor. Het is nog een dag of twee naar de grens met Peru. In alle rust en met het verwerken van foto’s beleven we alles nog eens terug. Heerlijk!
 
Dinsdag 10 december 2019 (487 km) – Van Trans-Amazonia naar Trans-Pacific 
 
Schoongewassen spullen opgeborgen, bed opgemaakt en watertank gevuld. Tegen de middag vertrekken we. De route trekt golvend door koeienland.
 

 
Fris groen is alles, hier en daar plekjes bos met veel palmen. Aanvankelijk is de weg nog goed, maar enorme gaten in het asfalt drukken ons tempo. Al rijdend eten we een broodje en als we de deelstaat Acre binnen rijden, krijgen we een uur verlenging van de dag. Zes uur tijdsverschil met NL nu.
In een dorp, Senador Guiomard, vinden we fantastisch onderdak op een SESC-terrein, een educatieve instelling. De toestemming er te overnachten kregen we na de gebuikelijke babbel met bewaker en zijn chef. Er zijn leslokalen, een zwembad, douches en wc. Een groot mooi terrein is het. Bestraat, gazons, en hekken rondom. En er is bewaking. We staan vlak bij de grote mangoboom. Niet eronder, en maar goed ook. De hele nacht horen we de vruchten op de grond kletteren.
Drankje, lezen, buiten koken en eten. Er zijn de typische dorpsgeluiden. Beetje gebabbel op afstand, een blaffende hond. Jammer van de schijnwerpers rondom.
 
Woensdag 11 december 2019 (308 km) – Op naar Assis Brasil aan de grens
 
Tijdens onze dagopstart druppelen de personeelsleden en docenten binnen. Ze vergaderen en de tuinman veegt alle neergestorte mango’s op.
Wegrijdend in het dorp scheelt het een haar of we hadden een auto in de flank gehad. Een jonge knul komt ergens van buiten de TOYse zichtlijnen aan gescheurd. Poeh! En als we oversteken na een supermarkt bezoek, moet ik rennen voor mijn leven. Een bus rijdt hard door de straat en remt geen millimeter. Overstekend wild was ik.

Tweede etappe naar de grens. Weer een mooie route door het parkachtige landschap bespikkeld met bomen en witte koeien. De weg heuvelt en is soms lieflijk glad en dan weer venijnig door de gaten.

 

 

Tegen twaalven zijn we in Brasiléia/Cobija ruim 100 kilometer voor ons einddoel. In een lokale churrascaria eten we van een goed buffet. In gesealde alubakjes nemen we avondeten mee. En dat alles voor elf euro inclusief colaatje. Op het tankstation kunnen we een poosje op het internet en in een joekel van een supermarkt doen we nog wat boodschappen.
 
Op naar het grensgehucht Assis Brasil. Midden in de Rio Acre is daar het drielandenpunt (Bolivia, Peru en Brazilië). Een kwartier voor we er aankomen, ontmoeten we fietsende overlanders! De Franse Kevin is anderhalf jaar aan het wereldfietsen en zijn vriendin Maïwenn is er sinds vier maanden bij. We spreken af elkaar te ontmoeten in het dorp. Wij gaan kwartier maken.
 
En dat lukt wonderwel. Bij een kerkje is een grasveldje met bomen en een paar gebouwen. Ik vind dat soort plekken, maar G weet bijna altijd iemand te vinden, die toestemming geeft. En meer. Junior, buurman en beheerder, zegt ons de sleutel toe van de vergaderruimte. Later op de avond, na een bijeenkomst, hebben we aldus de beschikking over wc én douche.
Onze fietsende Franse vrienden zijn dolblij met dit alles. Terwijl de dorpsjeugd een balletje trapt, drinken wij een biertje en wijn met brood en kaas. De meegenomen maaltijd delen we. Geweldige avond. Langzaam verdwijnen de brommertjes, wandelende mensen, de spelende kids en de vergaderende gelovigen. Douchetijd! Kevin&Maïwenn verplaatsen hun tent naar binnen. Om half elf is het stil  bij het kerkparkje.
 
Donderdag 12 december 2019 (5 km) – Het échte afscheid van warm Brazilië
 
Junior komt afscheid nemen. En na een gezamenlijk ontbijt zwaaien Kevin&Maïwenn ons uit. Bij de ingang van het dorp terug op de doorgaande weg, parkeren we bij de grenspost van Brazilië. Het is vlot gedaan. Op naar de Rio Acre, waar een brug de pont van indertijd heeft vervangen.
Halverwege de oversteek verlaten we Brazilië voor de laatste keer. Een warm afscheid in alle opzichten.