home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis South America 2018

 

 

Route (32 dagen, 5.600 km): BO/CHILI: San Pedro de Atacama - (1e: PASO Sico) - CH/ARGENTINIË: San Antonio de los Cobres - exRN40/RP79 - RN9 - Humahuaca - Purmamarca - San Salvador de Jujuy - Salta - Cafayate - (Paso) Andalgalá - Belén - Tinogasta - (Termas de) Fiambalá - (2e: PASO San Francisco) - ARG/CHILI: Copiapó - (3e: PASO Pircas Negras) - CH/ARGENTINIË: Jagüá - Banda Florida - San José de Jachal - Bella Vista - (4e: PASO Agua Negra) - ARG/CHILI: La Serena - Valparaiso - Santiago - (5e: PASO Cristo Redentor) - CH/ARGENTINIË: Mendoza - San Luis - Villa Maria - Rosario - Gualeguaychu - ARG/URUGUAY: San José – Atlantida - Montevideo Airport - Schiphol Amsterdam

 

SAMENVATTING CHILI/ARGENTINIË ("Passenroute")

 

De Andes, een langgerekte bergketen, kent veel hoge passen. Het gebergte vormt de grens tussen Chili en Argentinië. Deze landen hebben hun grens (-geschillen) geregeld door een lijn langs de hoogste punten te trekken. De grensovergangen liggen dan ook heel hoog. Passen rijden, en zeker deze hoge, vinden we geweldig. Dus besloten we een serie van vijf passen te doen. Vanuit het noorden zigzagden we heen en weer tussen Chili en Argentinië. Daarboven (van 3200 tot 4750 meter hoogte) was het koud, stormachtig, besneeuwd, adembenemend en onveranderd schitterend.

Natuurlijk kregen we in hoog tempo de grensformaliteiten voor de kiezen. Op dit traject betekende het, dat we geen groente, fruit, vlees en melkproducten konden meenemen. Gelaten moesten we toezien, hoe er in onze spullen rondgegraaid werd. Maar die moeite was het meer dan waard.

 

Zondag 11 november 2018 (53 km) - Down to San Pedro de Atacama

 

CHILI

 

Ging de uitreis uit Bolivia lekker snel, bij de grenspost van Chili staat een lange rij toeristenbusjes op hun beurt te wachten. Negentig minuten later zijn we er eindelijk door. Ondanks een nauwkeurige TOY-inspectie komen we weg mét behoud van eieren, zuivelproducten, knoflook, sappen en kruiden. De kwart meloen, een ui en een korstje kaas werden geofferd. Hoog tijd voor een bermlunch.

 

De afdaling is (nog steeds) imposant: in een half uur dalen we 2170 meter over 36 kilometer. Poeh! Met dichte oren scharrelen we door het woestijnstadje San Pedro de Atacama op zoek naar een verblijf. We wilden een hotel, maar daar zien we vanaf. De prijzen zijn enorm, 150 tot 200 dollar is too much. Uiteindelijk vinden we een heerlijke kampeerplek in de binnentuin van Hostal Puritama voor 11 euro. Relaxte sfeer, schaduw, aardige mensen en in het centrum. Helemaal blij en tevreden zijn we. (Hoogte 2443 m)

 

Maandag 12/donderdag 15 november 2018 - Gewoon San Pedro 

 

Werken, relaxen, wandelen, luieren, thuisfrontcontacten, wasjes. Genieten van San Pedro, een woestijnstadje met adobehuizen en stoffige straten. Het is supertoeristisch, maar toch...

Op dinsdagavond drinken we een biertje met Giovanni en zijn vrienden, Matteo en Antonio. Gio is weer in orde en is in zijn eentje naar beneden gefietst.

Er zijn heel wat leuke restaurantjes met lekker eten (guanaco, lama) en livemuziek. Adobe en Agua Loca zijn onze favorieten. We krijgen overlandersgezelschap in de hostaltuin. Twee Landrovers en (gelukkig ook) een Toyota (4Runner).

Ook is het fijn, dat we via het internet de medische ontwikkelingen van enkele familieleden kunnen volgen. Tussendoor zijn we met de update van de website bezig. Dat ook.

 

Vrijdag 16 november 2018 (139 km) - Pukará de Quitor en Valle de la Luna

 

Eind van de ochtend gaat de update eruit, zijn de nl-uitwisselingen afgerond, wij schoongedoucht en is TOY ingepakt. Nog even een Adobe-lunch en wat boodschappen in een klein en volgepakt minimarktje!

 

 

De Geysers El Tatio (90 km noordelijk) slaan we toch maar over. We hebben geen zin meer in het grote gezelschap tourwagens. En ook, we zijn verwende kwasten natuurlijk. 

Een paar kilometer ten noorden van San Pedro zijn de ruïnes van een precolumbiaans stadje, Pukará (fort) de Quitor. Op een helling leefden de Atacamian, een boerenvolk, dat ook van vechten wist. Uiteindelijke overheersten de Inca's en nog weer later de Spanjaarden. Bijzonder ook is het gezicht, dat is uitgehouwen op de punt van een rots.

 

 

Het is heet als we er rondwandelen. Prachtig is het uitzicht op het dal en de berg- en vulkaanketens op de grens met Bolivia. De rivier stroomt door een steil dal van rood gesteente.

Valle de la Luna. Er is veel veranderd in vijftien jaar. Je kunt niet meer vrij met je auto het rondje door de vallei rijden. Vanaf een paar uitkijkpunten bekijken we de prachtige grillig geërodeerde bergen.

 

We rijden de 23CH, ofwel de Ruta Desierto, die over de Paso del Sico naar Argentinië gaat. We genieten van de rit, waar we weer helemaal aan toe waren. Rondom woestijn. In het oosten geflankeerd door de glooiende bergen en er bovenuit stekende vulkanen. In het licht van de dalende zon verliest het landschap iets van haar stugge afweer.

 

In de buurt van het gehucht Socaire slaan we af op een klein weggetje dat richting vulkanen klimt. Prachtige bivakplek op een glooiende vlakte met veelkleurige stenen en stekelige planten en grassen. In het westen zien we de Salar de Atacama glinsteren en in het oosten staan de beschermende vulkanen in slagorde.

 

 

Mooie zonsondergang, eten en dan is het koud. Warm binnen een BB-aflevering gekeken. (Hoogte 3259 m)

 

Zaterdag 17 november 2018 (248 km) - (1e) Paso Sico

 

Tot elf uur verblijven we in ons weidse paradijs. Ergens verderop zjjn drie mensen druk doende met grassen verzamelen. Voor het vee, blijkt later als G poolshoogte gaat nemen.

 

De rit. Langzaam stijgt de weg eerst door een gebied waar roze rotsen in volkomen willekeur lijken te zijn neergesmeten. Glanzend doorsneden met grote en kleine kloven. Dan zijn er vlakten bespikkeld met jonge gele graspollen, waar groepen vicuna's rondscharrelen. Hier een daar een meertje. En steeds zijn daar de reuzen in geel en mokka, met sneeuwplakken. De Salar beneden in de vlakte blijven we nog lang zien. Dan weer rijden we langs geërodeerde kalkzandstenen wanden.

Er zijn stopplaatsen en wandelingetjes naar uitzichtpunten. Daar zijn ook de toeristen, die hier vervoerd worden in Mercedes Sprinters. Gelukkig is het minder massaal dan op de Lagunasroute.

Laguna Agua Caliente, een schitterend zoutmeer met flarden blauw, tegen een decor van zwarte hellingen met een wonderlijk zweem van grijswit. Vanaf dit punt keren de toeristen terug naar San Pedro. We zijn weer alleen op de wereld. De weg klimt naar 4100 meter. Er is niets. Geen huis, geen verkeer, geen mens. Alleen is er die goede asfaltweg met gele, goed in het land passende kleur, strepen.

Daar is de grens. Exact onder het grensbord, stopt het asfalt en begint het gravel.

 

ARGENTINIË

 

Aanvankelijk trekt de goede gravelweg over een kleine hoogvlakte. Later gaat het slingerend, zanderig, stenig of met witte kalkstof over een mooie pas.

 

Twaalf kilometer later, bij een splitsing (Los Barracos) is een groen gebouwtje voor de gecombineerde Chileense en Argentijnse grensformaliteiten.

We treffen er een Grieks stel, dat al vier jaar rondreist in een Toyota Hiace busje. In San Antonio zullen we elkaar waarschijnlijk weer treffen.

 

Vier loketjes moeten we af. Er is niemand. We wachten op de man van de Chileense immigratie. Uiteindelijk komt de man van nummer twee (douane) en doet het werk van nummer een. Als de een klaar is, waarschuwt ie ergens buiten beeld de volgende.  Terwijl we wachten, kunnen we gebruik maken van de wifi. De Argentijnse douaneman, kijkt even in TOY en dat was het. We mogen verder door het mooie berglandschap.

 

San Antonio de los Cobres. Een rommelig en stoffig dorp. Tegenover de Toeristeninfo is een parkeerplaats, bedoeld voor toeristen. Onze Grieks-Europese medeburgers staan er al en koken een potje. Wij gaan "uiteten" in een simpel restaurantje vlakbij. Een lieve vrouw met slecht gebit, tafeltjes met bloemkleedjes en plastic erover en een geprinte menukaart in plastic hoesje. G doet lama, ik koe en Andesaardappelen in de schil met salade. De Grieken, Nikos&Georgia,  komen ook, want er is wifi. (Hoogte 3758 m)

 

Zondag 18 november 2018 (172 km) - Hoog viaduct en Vlakke woestijn

 

Het klokje klept, een haan kraait, de zon schijnt. Tijd om op te staan. Ontbijt in de zon en gezelligheid met Nikos&Georgia. Nikos heeft een boek geschreven over overlandreizen. We kopen het en beloven feedback. Twee nl-dames, op pad met een 4x4 huurauto, geven ons serieus off-road advies.

Prettig, we kunnen naar het toilet van de Mercado Artisanale. Geld pinnen lukt niet en met de pin betalen in het kleine winkeltje ook niet. Onze cashflow (in Arg.Pesos) is nu nog maar 40 euro. Gelukkig hoeven we niet te tanken.

 

Op naar het beroemde Viaducto La Polvorilla. Een viaduct (1948) waar de "Tren a las Nubes" (trein naar de wolken) over rijdt. Het is de vijfde hoogste spoorlijn van de wereld. Dit stukje erfgoed bracht ooit goederen en mensen over de Andes van Salta naar Antofagasta in Chili. Tegenwoordig is dit deel van de lijn een populaire toeristische trekpleister.  Het meccanoachtige bouwwerk overspant een kleine kloof op 65 meter hoogte.

 

In San Antonio zien we de trein nog net vertrekken. Ons pad volgt het tracé zo'n beetje. Maar wij gaan een stuk sneller. Bij het viaduct klautert G via een stoffig zigzagpad de helling op naar een perronnetje, waar de trein zal stoppen. Beneden zie ik hoe mensen zwaar beladen (met toeristenhandel) naar boven sjouwen. Zelfs een lama wordt meegevoerd.

 

En daar is de trein. Majestueus schuift de blauwe sleep wagonnetjes het viaduct over en de tunnel in om dan weer terug te rijden. Dit alles onder luid getoeter. Boven heeft G vol zicht het gedoetje. De toeristen hebben tijd om uit te stappen, foto's te maken en om souvenirs van de toegestroomde locals te kopen. Gave ervaring.

 

Om twee uur zijn we terug in San Antonio, Tijd voor een lunch. In Hotel de las Nubas eten we soep, quinoakroketjes, kaasempanades en salades. Heerlijk! Mét wifi en maar voor 14 euro. Betalen is een probleem. Op de deur staat het visa-vignet. Maar de dame achter de kassa houdt een uitgebreid verhaal in het Spaans. Het komt er op neer dat het nu niet kan. Of wil ze niet? G dringt aan. Dat vignet immers. Nog eens proberen, stelt hij voor. Het maakt de dame errug chagrijnig. En het lukt gewoon. Niet tot plezier van de dame, wel tot de onze. We houden onze cashflow in stand tot nader orde uh pinnen.

 

Dan trekken we uren noordwaarts over de exRN40, die later de RP79 wordt. Stabiel op 3550 meter hoogte gaan we stoffig of ribbelend rechtuit over een vlakte met gele pollen, stof, zand en zout. Westelijk en oostelijk zijn de vloeiende lijnen van bergketens. De blauwe lucht wordt dooraderd met uitgewaaierde wolkenflarden. Later in de middag jaagt de harde wind een gordijn van fijn zoutstof op. Met regelmaat zijn er groepjes vicuna's die bereidwillig hun ruimte even met ons delen. Woestijnrijden is dit. Heerlijk.

 

We rijden door tot de wind tot rust is gekomen en het stof is neergedaald. Dan staat TOY op een zanderige bodem met kleine stugge struikjes tegen een decor van verkleurende bergen. (Hoogte 3440 m)

 

 

Maandag 19 november 2018 (136 km) - LOUIE vijf in Humahuaca

 

Het is goed wakker worden op de Puna hoogvlakte als de zon eenmaal haar warmte laat voelen. Voor even waren we buren van de oorspronkelijke bewoners van het gebied. Her en der zagen we piepkleine nederzettingen aan de voet van de berghellingen. Hun  geschiedenis hier gaat terug tot duizenden jaren.

 

G heeft gelukkig het juiste bronzen busje (voor de stuurverstelling) in zijn alles-en-nog-wat-onderdelen-voorraad. Na het nodige schroefwerk is de speling op het stuur verholpen.

 

Nog ruim 50 kilometer raggen we over de ribbels van de weg. Maar dan is daar de verlossende RN9, een mooie asfaltweg. We rijden door een gebied met veelkleurige en -vormige bergen.

 

 

Een vlotte politiecontrole, fotostops en ontmoeting met een nl-fietser onderbreken de rustige riante rit. Vroeg in de middag bereiken we Humahuaca, een prachtig oud dorp met smalle straatjes met kinderhoofdjes, knusse pleintjes, wit kerkje en kleurige winkeltjes en stalletjes met allerhande souvenirs. In een restaurantje lunchen we heerlijk en (voor ons doen) overmatig. Er is wifi en we kunnen de kleine jarige Lou toezingen en feliciteren. Zijn zus adviseert ons om met vrienden hier in Argentinië een feestje te vieren.

Eindelijk pinnen we weer geld in de pocket, maar olie verversen dat lukt niet. Op een P van een hotel vinden we een mooie overnachtingsplek. De late en zware lunch (met een liter Heineken!) eist zijn tol. We doen een dut, terwijl het ondertussen gaat regenen en onweren. Dorpswandeling en daar duikt de nl-fietser van vanmorgen weer op. Als avondeten voldoet een voorgerecht. En we ontdekken een leuk stukje muziek van Daniel Vedia.(Hoogte 2959 m)

 

Dinsdag 20 november 2018 (73 km) - Eten met Trix, Max en Willy

 

Al vroeg laat de chauffeur van de bus naast ons de motor warm draaien. Wel een half uur lang! De bejaarde Italiaanse Argentijnen komen gedag zeggen. Op z'n Italiaans. Dat is knuffelen en kussen geblazen.

 

Onderweg naar Tilcara stoppen we bij een groot hotel (Huacalera). Lekkere koffie met gebak en een aanbod om te douchen. Dat slaan we af. Nu is dat teveel gedoe en later op de dag willen we een camping met douche.

In Tilcara, ook weer zo'n prachtig oud plaatsje, bezoeken we het archeologische museum. Op de berg wandelen we rond in het oude Pucará Tilcara, een pre-Inka en precolumbiaanse fortificatie. Goed is te zien hoe zo'n dorp was opgebouwd. Indrukwekkend. We kijken van deze hoogte neer in de vallei. Ondanks de loodrechte zon is het uitzicht mooi. Lekkere sapjes en tosti's als lunch.

De vallei, of kloof (Quebrada de Humahuaca), blijft schitterend door de geweldige kleuren van de bergen.

We slaan af op de RN52. Hier ligt een dorp, Purmamarca, tegen een schitterend decor van bergen in allerlei kleuren. Mangaan geeft een paarse kleur, koper geeft een groene uitslag, afhankelijk van het ijzergehalte zijn er diverse tinten rood en kleibestanddelen zorgen voor een gele kleur.

 

Veel oog ervoor hebben we om te beginnen niet. Eerst een camping en een douche. Die vinden we bij Pepe&Lili, een lief en gastvrij echtpaar op camping Los Colorados de Chabelita. De naam is bijna groter dan de camping. TOY staat pal voor een rieten afdak waaronder we schuilen voor de hete zon. Heerlijk, tukkie, lezen, luieren, douchen. Eind van de dag verschijnt het Oostenrijkse stel van de geparkeerde overlandauto (Mitsubishi met fraaie camperunit van GeoCar).

Voor het avondeten gaan we naar het nabijgelegen hotel Manantial del Silencio. En we zijn er op niveau. (Toen nog) Koningin Beatrix, W.A. en Maxima waren hier namelijk ook te gast.

 

 

We ontmoeten er twee nl-stellen die een zelf geregisseerde georganiseerde reis maken. Met Yvonne&Ad delen we de tafel. Hele gezellige avond. (Hoogte 2364 m)

 

Woensdag 21 november 2018 (127 km) - Kleurige bergen, Zwarte olie en grazig Groen

 

Zonnig ontbijtje en nader kennismaken met de GeoCar van de buren. Dan is het tijd om de gekleurde hellingen bij het dorp Purmamarca te gaan bekijken. 

We wandelen door het dorp met de adobehuizen en, natuurlijk, de kleurige souvenirwinkeltjes en stalletjes. Vanaf een hoog punt zien we de bijzondere kleuren van de hellingen pas goed.

 

 

Terug op de doorgaande RN9, verwijdt de kloof zich en zijn er steeds meer bomen en groen. In San Salvador de Jujuy lukt een tweede poging de olie ververst te krijgen. Het kost tijd, maar dan is TOY verlost van de gitzwarte motorolie als gevolg van de slechte diesel (Bolivia). Zo, dat voelt goed.

De drukte van de stad overvalt ons. Dus beslissen we om Salta niet verder te bezoeken. Lekker rijden en genieten van landschappen, dat is wat we vooral willen.

 

De route erna lijkt van een andere planeet. In het dal, op 1400 meter hoogte inmiddels, is er volop gras, landbouw, bomen en groen begroeide hellingen. De weg heeft zich van een heel behoorlijke tweebaansweg vernauwd tot een enkelsporige kronkelweg. Omhoog gaat het door dicht (subtropisch nevel-) bos, langs hellingen en dalen. Dit is zó anders dan de droge stoffige winderige hoge woestijnwereld van de laatste weken.

Bij het tweede stuwmeer vinden we een uitstekende bivakmogelijkheid op een groen groen groen grasveld.

 

 

Paarden scharrelen rond en we kijken uit over het meertje. Geen zuchtje wind en een prima temperatuur. Sinds lange tijd kunnen we de hele avond buiten zijn. In het donker geven vuurvliegjes lichtseintjes. (Hoogte 1452 m)

 

Donderdag 22 november 2018 (223 km) - Weerzien en Schakelen

 

Vanaf het meertje blijft de weg vooralsnog kronkelen door grazige weiden en akkers. Na Salta duikt een enkele wijngaard op. We rijden dan ook de Wijnroute naar Cafayate. Bij het tanken genieten we van een heerlijke espresso doppio met een croissantje. "Goeiemorgen", schalt het. Daar zijn Yvonne&Ad. Gezamenlijke koffie, uitwisselingen en fotoshoots.

 

Het sappige groen maakt plaats voor gekleurde en schitterend geërodeerde bergen en rotswanden. In het dal glinstert een riviertje, soms jaagt de wind stofwolken op en de hitte hangt als een deken om ons heen. Wat een bizarre overgang beleven we nogmaals.

 

 

In Cafayate, een klein wijndorp, rijden we de hete en stoffige camping op. En jawel, wie zijn daar? Nikos&Georgia! Veel bij te praten natuurlijk.

Aan de grote en boomrijke Plaza van Cafayate vinden we (een literfles) bier en El Gaucho. Heerlijk stuk vlees, salades en frieten eten we. Met wijn uiteraard (20 Euro). Terugwandelend, vallen de eerste spetters. Net voor de bui losbarst, bereiken we TOY. Wat is er in zo'n situatie knusser dan in je bed stappen? (Hoogte 1621 m)

 

Vrijdag 23 november 2018 (217 km) - Zo, da's pas een (naamloze) Pas! 

 

De ochtend gaat heen met douchen, ontbijten, feedback geven op het boek aan Nikos&Georgia en boodschappen. Het is half twee als we de RN40 zuidwaarts vervolgen. Mooie vallei met wijngaarden en lieve dorpjes.

Het wordt droger, kaler en ruiger, de bergketens zijn vaag te zien door het stof in de lucht. Honderd kilometer zijn we onderweg als we na een bermlunch afslaan op de RP47, een kleine weg die richting bergen klimt. Het pad is voornamelijk zanderig. Iets hogerop slingeren we door cactussen en keien. Prachtig uitzicht op de vlakte.

Een mijn wordt aangekondigd. We breken ons hoofd over wat "rodocrodito" zou kunnen zijn. Later vinden we op het internet uit, dat het een rose-rode edelsteen (rodocrosito) is. Ook wel bekend als de "inka-steen" die als Argentinië's nationale edelsteen wordt beschouwd.

Vanaf dan klimt het weggetje heel stevig tot drieduizend meter over een spectaculaire route. Het pad slingert over de flanken van bergen en over hoge richels.

 

 

Genieten is het op het pad tussen duizelingwekkende diepten en steile hellingen! Soms veel te smal voor tegenliggers. Die zijn er gelukkig ook niet, want hoe zou er gepasseerd moeten worden.

Het late middaglicht strijkt over de onder ons liggende bergen. Soms zien we de weg ergens kronkelen en vragen we ons af hoe we daar terecht zullen komen. Op een paar huizen en 'n geparkeerde auto in de buurt van de mijn na, zien we niets anders dan het imposante landschap. Geen mens, geen huis, behalve een enkele waaghalzerige koe. Uren bewegen we ons door de  afgelegenheid om uiteindelijk de vlakte aan de andere kant van de bergen te bereiken.

Om acht uur rijden we in Andalgalá rond. Een overnachtingsplek vinden we een eindje buiten het dorp bij een steengroeve. Ruimte en stilte. Het is tien uur als we gegeten hebben (rijstgerecht, salades), de vaat gedaan is en we in bed klauteren. (Hoogte 960 m)

 

Zaterdag 24 november 2018 (89 km) - Belén: TOY-Wash, BG-Hotel en SHIRLEY verjaart 

 

Rustige route tussen vlakte en gebergte. De weg is nog in de maak, dus wisselen we tussen asfalt en stof. In Belén is eindelijk de autowasserij, waar we al zo lang naar uitkeken. Een familiebedrijf dat nog maar een week aan de slag is. De camping is niet geschikt om te werken. Veel dagjesmensen, drukte, stoffig, weinig schaduw. Een hotel dan maar? Yes! Eigenlijk zijn we daar wel weer eens aan toe. Veel vliegen in een klap: airco, goed wifi voor internetwerk, F1 volgen en rust.

 

 

Hotel Belén voorziet in dit alles én biedt zelfs een yacuzzi. TOY staat prachtig ontzout en glanzend wit voor de deur. (Hoogte 1247 m)

 

Zondag 25 november 2018 - Luieren en Jeuk

 

Rustige dag. Wasjes, F1 via liveblogs en heerlijke thuisfrontcontacten. Ook de plannen voor het laatste deel van de reis zijn uitgewerkt. En ik ben heftig te pakken genomen door muggen of ander gespuis. En jeuken dat het doet! 

 

Maandag 26 november 2018 (400 km) - Badderen en uitgebluste TOY

 

Om negen uur rijden we zuidwaarts door de vlakte met kleine struikjes op de RN40. Op de RN60 trekken we richting hoge Andes-pieken. Bizar, maar in Tiogasta zijn (toevallig?) alle (-drie!) koffiemachines kapot.

Het landschap is ondertussen heel erg des woestijns. Twee keer was de Dakar in dit gebied. Op onze navi zien we waar in Fiambala het publiek de helden kon volgen.

Op een kleine weg steken we de zanderige vlakte over naar een bergketen. Daar zijn de Termas de Fiambala. In een cirque zijn dertien baden trapsgewijs tegen de helling op gebouwd. Het is een populair oord voor Argentijnen. Maar nu, op maandagmorgen, is het heerlijk rustig.

Lekker badderen in het mineraalrijke bronwater dat moeder aarde groothartig met ons deelt. Vermoeiend is het ook. Lunch en weer op weg.

Prachtig slingert de weg door een grauw oud gletsjerdal met stenen, keien en opgestuwde grindbergen. Hoger zijn er scherp gekartelde bergen in grijs, zwart en rood met zand in het dal waar een klein klaterend beekje stand houdt in het harde geweld.

 

Om vijf uur sluit de Argentijnse grenspost. We zijn er om half zes. De mannen zijn zo vriendelijk om ons toch te helpen.

Nog vijftien kilometer naar de grens. Op 4200 meter hoogte zijn we en TOY trekt het niet meer. Letterlijk. We denken dat er iets mis is met de hoogtesensor. Verder klimmen naar ruim 4700 meter hoogte op deze manier, is geen pretje. Bivak dus. Tjonge, het is ijzig koud en er waait een harde wind. Happie eten, BB-aflevering en om negen uur kruipen we onder het warme dons. De hele nacht worden we heen en weer gewiegd en flappert het zeil. (Hoogte 4242 m)

 

Dinsdag 27 november 2018 (284 km) - (2e) Paso San Francisco 

 

Beetje gaar wakker na de onrustige en koude nacht. En jawel, G weet het probleem op te lossen. Na inspectie en schoonmaken van de hoogtemeter lijkt er niet veel effect. Maar als G het brandstoffilter vervangen heeft, hebben we zowaar onze ouwe trouwe trekkende brullende TOY weer terug. Dolblij zijn we. Nu kunnen we door met ons passen-heen-en-weer-plan.

Dus klimmen we naar het hoogste punt op deze schitterende route. Precies op de grens zijn we op 4725 meter. Koffie- en fotopauze. Nog 108 kilometer te gaan naar de Chileense grenspost.

 

CHILI

 

En de route, ach de route! Het landschap is adembenemend in dubbele betekenis. Vulkanen in alle kleuren, oude zwarte lavavelden, zand, een schitterende Lagune Verde die heel erg blauw is. Langs de weg en overal in het landschap zijn resten sneeuw. Geen gewone halfgesmolten plakken! Nee, het zijn velden van witte puntige vormen. Surrealistisch beeld.

 

 

De grenspost. In iOverlander had iemand al melding gemaakt van een streng inspecterende dame. En die dame, overigens heel vriendelijk, treffen ook wij. Zo grondig is TOY nog nooit doorzocht. Twee wortels en een tomaat hebben we afgegeven. De verstopte waar vindt ze niet. Onze TOY kent genoeg geheime plekken. Een half uur later is het gedaan.

 

Iets verderop slaan we af op de 31-CH. We worden totaal verrast door wat deze weg ons biedt. De weg is van een heerlijk soort zandbodem en voert door een totaal ander en ook schitterend landschap. Door donkere en woeste kloven en valleien gaat het. Dan weer slingeren we tussen zacht glooiende en pastelkleurige bergen met aarzelend groen in een dalletje. Of zijn er kalkzand-kleurige rotswanden en zand! Intens genieten op deze toptienrit.

 

 

Er is een groepje motorrijders onderweg. We ontmoeten elkaar nu en dan. Bij een fotostop passeren ze ons in een bocht. En oeps, daar gaat er een onderuit door het losse gravel. Gelukkig loopt het goed af.

In het laatste deel trekt onze weg breed en zacht door een rustige vallei. Als we in Copiapó aankomen zijn we gedaald naar een kleine 400 meter hoogte.

 

Copiapó is vanouds een zilvermijnstad. Getankt en TOY wordt wederom stof- en zoutvrij gespoten en gepoetst. In de buurt van de Plaza de Armas Copiapó parkeren we TOY op de P van het Mineraal Museum (tip iOverlander). Mét bewaking. Op de Plaza bekijken we een kerkje, drinken we koffie en eten een happie (Mexicaans). (Hoogte 375 m)

 

Woensdag 28 november 2018 (323 km) - Paso Pircas Negras (3e) en Primeurs

 

De bewaker haast ons op. We moeten weg, want iedere P-plek heeft een vaste klant. Ontbijtje in een restaurant. Check bij politie én Toeristeninfo. Yes, de Paso Pircas Negras is open en er is een grenspost. (Onze kaart was daar niet duidelijk over.)

Welgemoed op pad. De heiigheid verdwijnt als we op de onverharde weg aan de klim beginnen. Ook hier wordt de weg voorbereid op een bredere toekomst. In het begin rijden we tussen mijn en wijn (-veld), wat een aparte combi is.

 

Ook deze rit is weer prachtig en heel anders dan gisteren. Naarmate  we hoger klimmen, neemt ook de schoonheid van deze veelkleurige vulkanische bergwereld toe. Scherpgerande en zacht-afgeronde toppen, vlakten, kloven, dalen en stijgen. Een enkele keer slingert de weg over een puinhelling. Maar in 't algemeen, is deze route ook goed te doen voor hoogtevrezers.

 

Lunchen doen we op een kleine vlakte bij de verlaten Chileense grenspost. De gecombineerde post ligt 43 kilometer vanaf de grens aan de Argentijnse kant. Op de bult van 4166 meter hoogte maken we grensfoto's en weerstaan we de harde en koude wind.

 

ARGENTINIË

 

Onder het afdak van de grenspost mogen we TOY (nog) niet parkeren. Per land zijn er twee loketjes (Immigratie en Douane), die we (natuurlijk!) in de goeie volgorde moeten afwerken. En dus steeds even wachten tot de juiste ambtenaar zich meldt. Eerste primeur. Voor het allereerst wordt gevraagd naar de (verplichte) verzekering en ons emailadres.

TOY-inspectie. Twee dames nemen dat akelig nauwkeurig ter hand. Best irritant zoals alles overhoop wordt gerommeld. De verbandtrommel moet helemaal open en zij maar wroeten en graaien. Ik hijg, heb het koud en vertraag. Steeds pak is alles heel precies in zodat het past. Het helpt. De dame is voldoende afgeleid voor een al te vergaande controle. Ondertussen is dame twee voorin bezig. G moet de ramen zelfs open en dicht doen. Nooit eerder gebeurd.

 

Ondertussen, we staan inmiddels onder het afdak, wijst een ambtenaar op een wel erg zachte band. Daar gaan we, voor het allereerst deze reiseditie. Met veel moeite weet G een dikke spijker uit het rubber te snijden en trekken. En anders dan we gewend zijn, kost het veel moeite en kracht om het lek te dichten. Poeh, en dat mét ademnood in de ijskoude wind!

 

 

Kwart (over vijf) na sluitingstijd van de grenspost, rijden we eindelijk verder door schitterend bergland met prachtige sneeuwvelden van ijspieken. Lang slingert de weg door boven de 4000 meter. Bivak maken willen we pas onder de 2000 meter. Dus blijven we genieten van fantastische uitzichten en kloven.

Eindelijk zijn we gedaald naar een grote vlakte op 2000 meter. Mooie gelegenheid ook voor G om TOY's snelheid te testen. Pedal to the metal. Tot 175 k/u komt onze oude Dame. Duimpie! Hier ook vinden we een toffe bivakplek tussen manshoge struiken op een bodem van grof zand, grind en keien. Yes, en er is hout! G sprokkelt, ik kook en in de windvrije zachte avond genieten we van een kampvuurtje met borrel. Voor het allereerst deze reis!

 

 

Donderdag 29 november 2018 (323 km) - Kloven, Airco en Sleepwagen

 

Pas eind van de ochtend verlaten we de stroomvlakte. De weg slingert door een mooie rode kloof. Steengeworden aardgeschiedenis is omhoog geperst en gevormd tot bizarre rotsbeelden. Dan trekt de RN76 weer recht door een vallei. De besneeuwde toppen van de Andes vormen het decor.

In Villa Union eten we een happie in een restaurant, dat als de simpele eetzaal van een klooster oogt. Banden opgepompt op asfaltbars en daar gaan we. Terug ook op een deel van de route van eerder dit jaar.

 

Uh, wat ruiken we? Oh nee, de airco! Iets met een te dun of te dik ringetje bij de koppeling. De v-snaar wordt verwijderd en zonder airco snellen we voort. Tot de boel voldoende is afgekoeld. Dunner ringetje gemonteerd. Het lijkt nu oké...

Afslag richting Paso Agua Negra. De eerste kloof herkennen we, het tweede deel waren we kwijt. Nieuwe beleving dus. Ergens halverwege de kloof, waar beneden een inmiddels aardige rivier stroomt, staat een auto met pech. Een auto met aanhanger vol surfplanken, om precies te zijn. En twee jongemannen. We slepen ze door de kloof over de soms erg smalle weg met scherpe bochten. G spreekt de jonge bestuurder een paar keer toe, want om de haverklap staat ie onnodig op de rem. Dertig kilometer later leveren we de combi af in Rodeo.

"Onze" Bella Vista Camping is nog in winterslaap. Op Alto Verde een paar kilometer terug, vinden we een plekkie. En een warme douche, zij het dat het straaltje zo kleintjes is, dat je goed moet blijven bewegen. En dat valt nog helemaal niet mee in de ienimini doucheruimte. Pizza in het grappig kleine en eenvoudige restootje. Tien uur, bedtijd.

Gatsie... we blijken onze (nieuwe!) opstapjes te hebben achter gelaten langs de weg, waar G aan de airco schroefde!

 

Vrijdag 30 november 2018 (560 km) - Over Paso Agua Negra (4e) naar de Oceaan

 

Om half tien zijn we, als enige, bij de grenspost aan het begin van de klim. Vlot klaar. Een kaarsrechte weg strekt zich uit naar de lokkende Andes. Ongemerkt klimmen we honderden meters. Ondertussen proberen we te zien hoe het daar in die bergen verder gaat. De weg volgt een geleidelijk opkruipend rivierdal. Mooi en rustig tot dusver. Pas hogerop, als het asfalt weg is, wordt het ruiger en indrukwekkender. Steeds meer sneeuwplakken en muren van ijssneeuw. Spectaculaire uitzichten naar besneeuwde toppen en het grillige dal onder ons. En ijs- en ijskoud is het in de snijdende wind. Geweldig! Koffiepauze op de pas (4754 meter) pal op de grens van Argentinië en Chili.

 

 

CHILI

 

De afdaling zet in. Op weg naar de ruim honderd kilometer verder gelegen Chileense grensburelen. We nemen de "alternativo", een steile zigzag-route, alleen voor dalend verkeer. En dat zijn wij, en wij alleen. Geweldig rijden is het in één laag, zo de volledige controle houdend.

 

De grenspost. Immigratie en Douane zijn snel klaar. Maar dan de TOY-controle. Twee, heel vriendelijke, mannen gaan aan de slag met zaklamp en spiegeltjes. Gedoe natuurlijk. Na drie kwartier hebben ze genoeg gezien. En wij weten weer precies wat we in voorraad hebben.

Na de bermlunch gaat de afdaling door een prachtige kloof met gekleurde bergen. Lager zoeft TOY over asfalt door een vallei met wijngaarden. Ze worden beschermd tegen zon of wind of regen met kaasdoek-achtige afdekkingen. Raar gezicht als een hoek van de vallei ineens een grote witte lap lijkt.

 

 

Op sommige plaatsen is de onderneming mislukt. Treurig schots en scheef staande stokken en rafelige lappen is alles wat rest. 

 

In Serena aan de kust, zijn we aangeland op zeeniveau. Oponthoud door files bij stoplichten in het dorp. En dan is er snelweg! Ook dat is kaassie voor TOY. En G natuurlijk! Ons daggemiddelde schiet omhoog.

Om een of zeven zijn we bij Los Vilos, een dorp aan de Stille Oceaan. Na wat zoek- en rijwerk vinden we het juiste (vis-) restaurant (Marioly) met een parkeerplaats waar we kunnen overnachten. Met uitzicht op zee! Aardige mensen en een heerlijk tongetje op de kaart met een prima witte wijn (Santa Rita!). Dan ook nog inslapen op het ruisen van de golven. Nou dan! Zo'n nacht dus.

 

 

Zaterdag 1 december 2018 (272 km) - Valparaiso en Lekkend Vet

 

Blaffende honden en klotsende zee, dat zijn de eerste geluiden die ons bereiken. De baas van Marioly is druk doende zijn bedrijf in gang te zetten.

In het dorp vinden we een ietwat merkwaardige tent voor ontbijt. Met Nescafé! Uhm... We gaan nog even op zoek naar een smeerput en een smeerpoets die de vetlekkende, want gescheurde, ashoes voor nood kan oplappen. Append overleggen we met Katja&Ivo (in Santiago de Chile) wat er aan opties is in de Chileense hoofdstad.

Eerst op naar Valparaiso. Tanken bij Shell van de snelweg af, kost zo ongeveer een uur. Stoplichten zijn hier (net als in Serena) nogal merkwaardig afgesteld. Bovendien neemt de gemiddelde Chileen ruim de tijd om te gaan rijden als er groen gegeven wordt.

 

 

In Valparaise bereiken we een parkeerplaats in de oude binnenstad zonder mankeren. Het is mistig en dat maakt de stad tamelijk kleurloos. Met de funicular (schuine lift eind 18e eeuw) naar boven. Visjeslunch met uitzicht op de haven. Dan wandelen we door dit stukje werelderfgoed. Het valt ons tegen. Het verval is groter dan de oude en kleurige schoonheid.

Snelweg richting Santiago. De zon is doorgebroken en we hebben zin in kamperen of bivakken. Campings zijn hier niet, dus dat wordt een wildkamp. Ook dat is zoeken geblazen. Alles is in cultuur gebracht voor groente, fruit en druiven. Maar toch... Daar is dat ene lieve op een riviertje doodlopende weggetje. In de berm tussen stofweg en prikkeldraadhek staan we prima.

 

Een aardige man op een brommer op weg naar "mi mama" wipt aan. Of we toch niet beter bij het huis van zijn moeder kunnen gaan staan, oppert hij. Want, er zijn "malo" (slechte) mensen. Hij maakt het koppie-kleiner-gebaar en zijn hand wordt een gericht pistool. We moeten er over nadenken en dan écht zelf beslissen, vindt-ie. Later, als hij terug komt, drukt hij ons op het hart om vooral naar zijn moeder te gaan, als er iets is. Zij is op de hoogte. De lieverd. 

 

Zondag 2 december 2018 (61 km) - Outdoor-Katja&Ivo in Santiago

 

Enthousiaste ontvangst in hun mooie appartement met prachtig uitzicht over stad en bergen. We praten de blaren op onze tongen. Over reizen, van alles, maar vooral over Toyota's! K&I zijn  bezig met de plannen voor een overlandauto. Ivo heeft uitgebreid research gedaan. Ook voor G is er nog een en ander te leren, zo blijkt. Daarmee en met gezellig eten, vliegt de dag om.

 

Maandag 3 december 2018 (286 km) - Paso Cristo Redentor (5e)

 

Telefonisch contact met Toyota Yacopini in Mendoza (Argentinië). En jawel, ze hebben, welgeteld, één set ashoezen op voorraad. Dinsdag kunnen we terecht voor de montage. Super!

Eind van de ochtend zijn we in de buitensportwinkel en kantoor van K&I. La Cumbra (bergtop) is op technische bergsport gericht. Vooral gidsen en specialisten zijn hun klanten.

Heel leuk om te zien en te horen hoe het hier reilt en zeilt met heel toegewijde mensen. K&I hebben dit opgebouwd nadat ze 18 jaar geleden met rugzakken aankwamen. (Zoon) Bas (steile wand-klimmer) kijkt mee op afstand en koopt een voorraadje klimschoenen. Terug gewandeld, lunchen, (schoongewassen) spullen pakken, afscheid.

En daar gaan we. Op naar de Paso Cristo Redentor (ook wel: Paso Internacional Los Libertadores).

 

 

Vlakbij Los Andes staan honderden vrachtwagen langs de weg geparkeerd. Hoezo?

De route aan de Chileense kant bekoort ons niet. Het weer doet geen goed natuurlijk. Het is somber en grijs en hoger wordt het nog natter en mistiger. Voldoende reden om de tunnel (Cristo Redentor) te nemen. Die loopt onder de grens door naar Argentinië. De kronkelweg óver de berg houden we voor gezien. Met dit weer zal daar weinig uitzicht zijn. 

 

ARGENTINIË

 

Ook aan de andere kant, regent het. Er is een gecombineerde Chileens-Argentijnse grenspost. Op zich gaat het vlot. Behalve bij de laatste douane-mannen. G ergert zich rot aan hun gewauwel en het tijdrekken. Ondertussen heeft de koppeling van de airco het wéér begeven. Hier valt iets uit te zoeken! 

 

De afdaling door het dal aan Argentijnse kant spreekt ons meer aan. Doorgesneld via Uspallata door het dal van de Rio Mendoza. Iets te enthousiast een vrachtwagen gepasseerd over een dubbele streep. Precies daar waar een paar agenten geposteerd staan. Het kost wat tijd en acteerwerk van G, maar dan gaan we wél onbeboet verder.

Negen uur en het donkert. In het restaurant van het Gran Hotel Potrerillos eten we uitstekend. Om half elf maken we bivak bij het grotendeels droogstaande stuwmeer. Heel stil en rustig is het er.

 

Dinsdag 4 december 2018 (161 km) - Dag Toyota Yacopini Mendoza

 

Om half tien melden we ons bij Toyota Yacopini. Helaas, de gespecialiseerde monteur is pas om vijf uur beschikbaar. Zo! Da's even slikken. Evengoed blij, dat het ashoes probleem verholpen zal worden. Een aircokoppeling is niet op voorraad.

 

We installeren ons voor een lange dag updatewerk. Besteden we de tijd toch nog nuttig. Tot we om een uur de tent uitgebonjourd worden. Het is pauze. Tot half vijf. Iedereen gaat naar huis voor lunch en siësta.

Daar staan we dan huisloos en wel. Gelukkig is er in de buurt een tentje, waar we kunnen eten, werken en internetten. Om vier uur sluit het ook hier en net als een tropische regen- en onweersbui neerdendert, zitten we weer bij Yacopini.

 

Tussendoor bezien we de bedrijfsvoering. Een groot bedrijf is dit met veel personeel en veel klanten. Tjonge, het geluid is vooral opvallend. Overal praten en bewegen mensen in de grote holle ruimten.

 

Om half acht rijden we weg. Geen lekkend vet meer en voor de 3,5 uur werk betalen we 45 euries. Het begint te donkeren en het regent. Tot half negen rijden we door. Bivak bij een tankstation.

 

Woensdag 5 december 2018 (687 km) - Just driving...

 

Een lange dag, korte pauzes en veel snelle kilometers, dat is vandaag samengevat. Met resultaat. Vijf minuten nadat Harry&Ella op de camping (Carcarañá) een eindje voor Rosario zijn aangekomen, zijn wij er ook. Gezellig samen een plek gekozen en dan bijpraten. Harla staan aan het begin van een reis in de gebieden, waar wij net vandaan komen.

Muggen en het sanitair maken het campingleven hier niet tot een feestje. Wij doen dat wel natuurlijk. Wijntje, gezamenlijk eten en genieten van het uitzicht: twee Toyota's die ongeveer hetzelfde verbouwd zijn. Black en White, ToyLa en TOY. Zo!

 

 

Donderdag 6 december 2018 (452 km) - Natte Vlakten

 

Gezellige ochtend en dan afscheid tot maart in NL. We hebben nog de nodige kilometers voor de boeg. Voorbij Rosario maakt de wat saaie landbouwvlakte plaats voor mooi waterland. Daarna is het weer vanouds.

Nog één keer gaan we de hoge grensbrug over de Rio Uruguay bij Gualeguayche over. De formaliteiten gaan vlot. Of we fruit enzo hebben. Die "ene appel" mogen we houden...

 

URUGUAY

 

Ongeveer halverwege onze bestemming maken we bivak in een prachtig goed onderhouden dorpspark. Mét een klasse-wc!

 

Vrijdag 7 december 2018 (268 km) - Bekend terrein

 

Paar uurtjes en dan rijden we bij UY-Storage binnen. Hartelijk is de ontvangst. G spreekt Timo over de opgeslagen auto van een vriend.

Bij Jan&Marieke is het als vanouds: "thuis-komen" in Zuid-Amerika. Gezellige borreltijd en kennismaken met een Franse driegeneratie-Familie, een Zwitserse eenling, nl-Isbrand met zere rug en een jong (meewerkende) Frans stel. Na een gezamenlijke minestronesoep is het lekker warm onder het dons in de erg koude nacht.

 

Zaterdag 8/Maandag 10 december 2018 - Chacra Holandesa dagen

 

Gezellige dagen van wassen, werken, afgeleid worden, kletsen, borreltijden, boodschappen, samen eten. Dit alles gelardeerd met mooi weer en leuk dierenspul. Het is bijzonder om een kundige aardenfluisteraar aan het werk te zien. Maandag spoelt een forse regenbui het laatste stof van TOY. 

 

 

Dinsdag 11 december 2018 (40 km) - UY-Storage

 

Laatste updatevoorbereidingen, TOY is bijna opslagklaar, afscheid van iedereen en van de ontspannen sfeer op Chacra Holandesa. Bij UY-Storage poetsen en ruimen we. We eten gezellig bij de gastvrije familie. Dansende “Opa Gerard” heeft er een (kleine) fan bij. 

 

Woensdag 12/donderdag 13 december 2018 - Montevideo-A'dam

 

Om 11.15 uur brengt Timo ons (en een Frans echtpaar) naar het vliegveld. Om kwart over drie is de take-off naar Sao Paulo, vanwaar we ruim na negen uur de vliegreis vervolgen. G slaapt en ik dommel “as usual”. Afgezien van wat turbulentie is het een rustige vlucht. 

Op Schiphol staat Jovita op ons te wachten. En in Utrecht lunchen we gedriën Heerlijk Hollands met Volkoren Brood, Kaas en een Harinkie... 

Het mag dan koud zijn in NL, we voelen het warme welkom aan alle kanten... 

 

 

Nog een stukje meerijden door de Andes?