home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis South America 2018

 

Route (11 days, 1.681 kms): (A'dam - Montevideo) Atlantida - Santa Rosa - Canelones - Florida - Durazno - Carlos Reyles - Ruta4 - Ruta3 - Young - Algorta - Paysandú - Salto - Termas de Arapey - Border UY/AR (Paraguay River) - RN14 North - San José - Oberá - San Ignacio - Santa Ana - Posadas - Border AR/PY

 

URUGUAY en ARGENTINIË SAMENGEVAT

 

Een nieuwe fase van onze Zuid Amerika rondreis is begonnen. De kennismaking met de UY-Storage-familie werd voortgezet en het was heel fijn om gezellig op La Chacra Holandesa, bij Jan&Marieke, te acclimatiseren. Heel blij werden we ook van de weer fantastisch werkende airco.

Aldus geprepareerd trokken we noordwestelijk door Uruguay, relaxten we in een van de vele termas, reden we vele vele kilometers door het vlakke rivierengebied in noordoost-Argentinië en genoten we op bijzondere kampeerplekken.

Twee weken zijn we pas weg, maar het voelt al veel langer. Nuttige opstartdagen dus en een vlotte toer "met afleiding" in oplopende (tot 42 gr) temperaturen door Uruguay en Argentinië op weg naar Paraguay.

 

Woensdag 12 september 2018 - Het vertrek... as ever

 

Hectisch tot het laatst en een hele korte nacht. Zo'n vertrek dus. Om kwart voor zeven rijdt de taxi door miezerregen naar Schiphol. Nog net geen file. Vlot ingecheckt, douane door en dan is er koffie en rust! Heel veel rust. 

12 Uur vliegen is het naar Sao Paulo. G doodt de tijd met slapen en ik kijk drie films. Om vijf uur wandelen we het hele eind naar terminal 2 en terug en nog eens. Wáár krijgen we de boardingpas voor het vervolg? Gewoon bij de Gol-balie aan de gate, zo blijkt uiteindelijk. Nuttige lichaamsbeweging na de uren van stilzitten. Dat dan weer wel.

Take-off mooi op tijd. Maar dan. Op het punt van starten, floepen de lichten in de cabine weer aan. Het vliegtuig taxiet terug naar de gate. Een oude dame verlaat het toestel. Het hoe en waarom wordt niet duidelijk. Drie kwartier kost het.

 

URUGUAY

 

Moe en suf zijn we als we om half een (lokale tijd, dat is vijf uur vroeger dan in NL) in de nacht op Montevideo Airport zijn. De shuttleservice van het hotel slaapt. Prijzige taxi's zijn er wel. Om een uur gaan we eindelijk plat na een dag van 25 uur.

 

Donderdag 13 september 2018 (31 km) - UY-Storage

 

Om negen uur rijdt Timo voor en een uur later zijn we bij UY-Storage. De Iveco-camper van Monique&Han staat er en niet veel later is er een Duitse Toyota (Michaela) met camperunit en een Franse Citroën-buscamper. Deze medereizigers zijn hun trip in Canada begonnen. In stukken en beten trekken ze naar het zuiden. Wij doen het andersom.

Het is zonnig met een fris windje uit het zuiden. Iedereen is doende met het opstarten van het volgende traject van de reis. Dat is sleutelen en huishouding op orde brengen. TOY krijgt nieuwe stevige spatlappen. In een dorpje 15 km verderop, Soca, boodschappen we in een volgestouwde dorpssuper.

Het is al aardig donker en koud als we brood met worstjes eten.

Om tien uur klauteren we in bed.

 

Vrijdag 14 september 2018 - Airco en Kampvuur

 

Het is grijs, het miezert en er waait een ijzig koude wind uit het zuiden. Juist vandaag ben huisloos. G is de hele dag met TOY naar de werkplaats van Felix om olie en remblokken te verversen en de airco-compressor weer te monteren. Ik vermaak me met schrijven en kletsen en drink warme thee in de camper van M&H.

Eind van de middag eten wij, de kampeerders, bij een warm houtvuur chili-con-carne met de hele familie (Dirk&Ute, Felix&Claudia, hun zoontje en Timo). 

 

 

Zaterdag 15 september 2018 (40 km) - La Chacra Holandesa

 

Zonnig begin van de dag. TOY echter kent niet zo'n mooie start. De Grand Old Lady heeft er geen zin in. Lege accu. De dynamo laadt niet bij. Bij het sleutelen is een stekkertje losgekomen. Wat een geluk dat het hier en nu blijkt. G en Felix fixen het. 

Om half twee schuiven we aan bij Jan&Marieke en Engelse (Landrover) Steve (vader) en Matthew (zoon). Jan heeft een enorme stapel pannenkoeken gebakken. Oudhollandse lunch op La Chacra Holandesa. Dat is nog eens thuiskomen!

 

 

De middag gaat heen met nog meer klusjes, een gezellige happy hour en een rijstmaaltijd bij J&M, gevolgd door weer een heerlijke TOY-nacht. De omschakeling van ons bioritme is nog volop gaande.

 

Zondag 16 september 2018 - Zo'n Zondag

 

Het is koud en miezerig. Jan en de Britten vertrekken naar een Landrover-event. We ontbijten lang, volgen de F1 (liveblog) met een schuin oog en kletsen tot de middag met Marieke. Terwijl G TOY nog verder vervolmaakt (USB-stopcontacten, nieuwe klepkruk), rijden wij naar Atlantida voor boodschappen.

Een Defender met een Duits-Engels stel rolt binnen. 's Avonds eten we gevieren entrecootjes met salade.

 

Maandag 17 september 2018 (86 km) - Doe-gezellig-Dag

 

Prachtig zonnige dag. Er blijven klusjes te doen en veel te bespreken. Jan en G gaan er op uit en komen terug met een uitgelijnde TOY en een fantastisch werkende airco. Onderweg troffen ze de Duits-Engelse Defender met een gebroken steekas. 

Vandaag is er draadjesvlees, spinazie en gekookte piepers. Hoe Hollands wil je het hebben! De wasmachine draait onze eerste ZA-was.

 

Dinsdag 18 september 2018 (365 km) - On the road again...

 

Marieke gaat uit wandelen met het hondentrio en een verwilderd veulen. Wij maken ons op voor vertrek. Afscheid voor een paar maanden.

Toertje langs het strand van Atlantida, koffie met gebak en de koers uitgezet. Eerst gaan we naar de thermale baden in het noordwesten van Uruguay. Dat ligt namelijk (min of meer) op onze route naar Paraguay. Rustige rit door het golvende landschap. Veeteelt, kleine lage boerenhuizen, gebieden met bosbouw en natuurlijk zijn er paarden.

Eind van de middag strijken we neer op Playa Y Camping aan de Ruta 3. Prachtig ruim park aan een rivier bedoeld voor dagtoeristen en kampeerders. We staan er in ons eentje. Toiletgebouwtje, bbq-plekken, frisgroen, schoon en gratis. Pastaatje en vroeg in bed, want het koelt snel af.

 

Woensdag 19 september 2018 (313 km) - Termas de Arapey

 

In de vroege ochtenduren worden we bruut gewekt. Een onheilspellend geluid komt aangedonderd. Het is een strak aanhoudende stormvlaag die eerst kabaal schopt in het bos en  vervolgens tien minuten tegen TOY aan dendert. Dan neemt het af en komt de regen. Poeh... 

 

Om acht uur ontbijten we in een fris ochtendzonnetje met gebakken eieren van Dirk op brood van Marieke. Goed begin.

De termas bij Algarta slaan we over. Na de zigzagroute van gisteren en vandaag gaan we vanaf Paysandú strak noordelijk op de Ruta 3. In dit gebied zijn nog al wat warmwaterbronnen (termas) te vinden. Bij de Termas van Guaviyú eten we een stukje vlees met aardappelpuree.

Noordelijker, 90 kilometer voorbij Salto, is de Termas de Arapey, die bekend staat als de meest chique. Het is een groot terrein aan de Arapey-rivier met allerlei baden binnen en buiten. Tikje vergane glorie. Er is een hotel, winkeltje en een hele grote camping.

We vinden een plek (sector 1, dichtbij een mooi bad) met schitterend uitzicht op de rivier. Een paar uur brengen we door in het warme bronwater. Hapje eten, wandelingetje en lekker inslapen op camping-geroezemoes.

 

Donderdag 20 september 2018 (332 km) - Van B(ad) naar A(rgentinië)

 

Om half tien lig ik in "ons" thermaal bad en klust G.. In de buurt van het stuurhuis hoort hij een geluidje en dat irriteert hem mateloos. Dus wil G uitvinden wat het is. Tevergeefs...

Om twaalf uur rijden we weg, terug naar de Ruta 3 en vandaar zuidwaarts tot net boven Salto. Daar is de grensbrug, of eigenlijk de grensstuwdam.

 

We hebben geen inreisstempel gekregen op het volledig geautomatiseerde vliegveld. Het wordt allemaal geregeld. De uitreis (Uruguay) en inreis (Argentinië) gaan in één vloeiende beweging.

We zijn te hoog voor de "gewone auto doorgang" (d.i. 2.20 m). De vriendelijke UY-beambte helpt ons aan een streepjescodeticket voor de vrachtwagen doorgang. Nadat de hond door de auto heeft gesnuffeld, mogen we gaan.

 

ARGENTINIË

 

Na de grensadministratie rijden we door hetzelfde soort vlakke landschap. Bij een YPF tanken we nu ook de tweede tank vol. Het zal ons niet weer gebeuren, dat we bijna zonder diesel komen te staan zoals gisteren. En er is wifi en een hamburger. We hebben contact met Algerije, waar het bruiloftsfeest van Hanane in volle gang is. 

 

Half drie rijden we full speed over de (meestal) redelijke weg door het vlakke Entre dos Rios naar het noordoosten. Spoorvorming en vrachtwagens, dat zijn de evenementen zo'n beetje.

 

 

Oh ja, we maken een gedenkwaardige stop bij het op Duitsland geïnspireerde La Alamana. Het blijkt een loods vol "regionale producten" te zijn. We kopen een stuk Gruyere-kaas. De regio is ruim, zullen we maar zeggen. Ook gedenkwaardig is een truck met een Maersk-container die totaal ondersteboven in de lager gelegen berm ligt.

 

 

Na zessen (zon onder om 18:45 u) duiken we een klein weggetje op van een bosbouwperceel. Mooi plekkie en ver weg van de autoweg. We eten een heerlijke pasta met toebehoren en drinken onze eerste TOY-wijn!

Begeleid door vuurvliegjes poetsen we onder een driekwart maan onze tanden. Het is windstil, een heerlijke temperatuur. Lekker inslapen op de niet thuis te brengen bosgeluiden. 

 

Vrijdag 21 september 2018 (369 km) - Kleurige plaatsjes en Camping Salto Itati

 

Heerlijk ochtenduurtje in stilgevallen bos. Terug op de RN14 knallen we door en passeren menig vrachtwagen, die hier de belangrijkste weggebruikers zijn. Noordelijker komen we in het gebied van enorme yerbe maté (thee) plantages. In een van de weinige dorpjes aan de route, Santo Tomé, toeren we rond. Charmant plaatsje met veel ruimte en groen rondom de lage kleurige huizen. Een voorjaarshulde wordt gebracht door veelsoortige bloesems in alle mogelijke kleuren en geuren. 

De La Economia, een ons bekende supermarkketen, laat net voor onze verbijsterde neuzen het rolluik neer. Tja, de lange middagpauze met eten en een tukkie is hier heilig. Onze wanhopige blik helpt niet. Om vier uur zijn we welkom.

 

Bij een kleine mercado van het Shellstation gaat het niet veel beter. Twintig minuten zijn ze dicht, zegt een bordje. Gebarend naar het personeel in de zaak worden twee vinger op gestoken. Nog twee minuten? Nee dus. Pas om twee uur gaat de deur weer open. Nog een half uur, daar wachten we niet op!

Bij een van de vele stops worden we staande gehouden. We hadden voor de controle al eerder moeten afremmen, betoogt de politiebeambte. Helaas, we begrijpen totaal niet wat hij zegt. En hij snapt niets van het gereutel dat uit onze kelen komt. Zucht, doet-ie, en hij gebaart ons door.

Later lunchen we brood met Alamanakaas bij een klein heiligdom zonder heilige relieken, maar wel met een uit de kluiten gewassen stier.

Ook in San José doen we een toertje. Ook een heerlijk fleurig dorp met een Jezuïetenrestantje dat we niet vinden. Vanaf hier slingert de RN 14 door begroeide heuvels met meer bewoning.

 

In Oberá doen we ons stadstoertje en treffen we een hulpvaardige toeristeninformant bij het Parque de las Naciones. Blij is ie met de klandizie en de gelegenheid om Engels te oefenen. Het Immigrantenfestival is vorige week zondag afgesloten. Pech.

Eindelijk vinden we een goede supermarkt die nog open is ook. De parkeerwacht, de allervriendelijkste Paola, wil geen parkeergeld hebben. We zijn te gast.

 

De stad uit en op weg naar camping Salto Itati (iOverlander). Mooie rode aarden weg naar een kleine vallei. Op een open plek staan we in prachtige natuur. Er stroomt een beek met een kleine waterval. De hitte van de dag wordt getemperd door een windje. Hier in de sub-tropen liep de temperatuur op naar 34 graden vandaag. Het is vochtig klam en al gauw verlicht de maan ons paradijsje.

Als we de aardappelpuree, gebakken worstjes, komkommer en tomaat bijna op hebben, komt het campingechtpaar (Leila&Roque) buurten.

.

Zaterdag 22 september 2018 - Extra Itati-dag

 

De dampigheid wordt al snel verdreven door de kracht van de zon. Na het ontbijt gaan we naar de grote waterval. Door een koele bosgang wandelen we en langs een rotsige helling klauteren we.

 

 

We blijven vandaag hier. Gewoon nog even genieten van dit heerlijke oord. We installeren ons aan de ruwhouten tafels onder een rieten afdak.

Het is zaterdag en dus komen er families, die vlees roosteren, maté drinken en zich vermaken met "dolce far niente". Wij doen het met achterstallig laptopwerk, verslag schrijven en soep met droog brood.

Om acht uur hebben we weer het rijk alleen. Een half uur lang. Dan melden zich twee families met jonge kinderen en muziek.  Nog voor ze de tent opgezet hebben, gaat het vleesrooster aan . 

 

Zondag 23 september 2018 (145 km) - Jezuïetenruïne in San Ignacio

 

Om tien uur zwaaien Leila&Roque ons uit. Op de weg is het stil, alle winkels zijn dicht. In Oberá scoren we wijn in de enige supermarkt die open en dus beredruk is. Bij Santa Ana maken we een YPF-stop. Tanken en internet. Er moeten betalingen en andere dingen worden gedaan. Het internet stopt ermee net vóór de betalingen gedaan zijn! Tja...

 

Iets noordelijker langs de RN12 ligt San Ignacio. We wandelen er rond over het terrein van wat eeuwen geleden een door Jezuïeten gestichte nederzetting voor de inheemse bevolking was. Na anderhalve eeuw kwam er een eind aan deze missies.

 

Het meest bekend werden de Jezuïeten Reducties (missieposten, nederzettingen) in Zuid-Amerika uit de 17e en 18e eeuw. De inheemse bevolking van een gebied werd er bijeen gebracht. De missionarissen probeerden op deze manier te voorkomen dat de indianen (de Guaraní) "ten prooi zouden vallen aan slavernij en aan de slechte zeden van de Spaanse kolonisten." De nederzettingen kwamen tot grote bloei door productie van suiker, mate en katoen. De Spaanse (en Portugese) kroon verdreef de missionarissen uiteindelijk. Men meende dat de Jezuïeten zich verrijkten, wat niet het geval was. En ook: de weg naar slavenhandel was weer vrij gemaakt. (vrij naar Wikipedia)

 

De Reducties vervielen tot ruïnes. In 1984 werd verschillende voormalige Jezuïeten missieposten tot werelderfgoed verklaard en kwam er restauratie op gang.

 

 

We lunchen in het enige tentje dat open is. Het is bloedheet, de temperatuur is opgelopen naar 42 graden.

Zuidwaarts naar de grens met Paraguay bij Posadas. Om vier uur melden we ons bij het eerste loket. Vanuit de auto geven we ons paspoort! Het is zo gepiept bij de goed Engels sprekende Argentijn. Hij is leraar Engels, maar verdient als douanebeambte twee keer zoveel. 

Dan rijden we naar Paraguay over de 2.550 meter lange hangbrug (de San Roque González de Santa Cruz-brug) over de Rio Paraná.