home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Silk Road 2015

 

 

Route TURKIJE (1.861 km, 9 days): border Georgia - Erzurum - Erzincan - Sivas - Ankara - Istanbul - Edirne - border EUR (Bulgaria)

 

Dinsdag 6 oktober 2015 (5 km) - Turks Bivak

 

Mijn paspoort wordt direct gestempeld. TOY wordt vlotjes bekeken en dan krijgt ook G zijn stempel mét TOY-vermelding. Om half zes rijden we verder op de kleine weg. In het beginnende schemer slaan we niet veel later af op een onverharde weg en beklimmen een paadje. Vanaf een klein grasterras op een helling kijken we uit op een dorpje in het dal.
Het is te laat en te koud om buiten te zitten. Niet getreurd, binnen is het goed toeven. Lekker noedelhapje en tijd voor Homeland. In het dorp doet de Muezzin de oproep voor het avondgebed.

 

Woensdag 7 oktober 2015 (327 km) - Beste Bandenboer in Erzurum

 

Om negen uur breekt de zon door het wolkendek. Wat een zaligheid. Stoelen buiten en genieten van ons bergweitje, ontbijt, uitzicht en de zon. Tijd ook om de ramen te poetsen en vloer en rubbermatten moddervrij te maken. Het oliepeil is oké.
Eind van de ochtend rijden we weg. De hemel is inmiddels dicht getrokken. De hele dag blijft het zo. Motregens wisselen af met forse stortbuien. Toch genieten we van de rit. Valleien, vriendelijk afgeronde bergen met verkleurend groen, een hoogvlakte en kloven. Soms rijden we majesteitelijk vierbaans en dan weer over een kronkelende tweebaans door kleine dorpjes met hooibergen en boerse rommeligheid. Steevast prijkt er een kleine moskee met een slanke okerkleurige minaret.

 

 

Om 14.00 uur (Georgië-tijd) bereiken we Erzurum. Een waypoint van onze trip in 2009 markeert een Toyotagarage. Iets verderop vinden we wat we zoeken. Een beste bandenboer met een hele goeie uitlijninstallatie. Terwijl G het proces op de voet volgt, zit ik in de wachtruimte met wifi. Ons thuisfront is opgetogen. In Turkije, "dat is al half Europa", laat Iza weten.

Het schemert als we de stad uitrijden. Vanaf de snelweg gaan we een weggetje op en hobbelen door een modderig boerendorpje. Op een paadje tussen even modderige akkers maken we bivak. Buiten is het koud, maar binnen is het knus en warm (genoeg). We drinken Nero d'Avola (proost Nardi) en eten pasta met salades. Vanuit bed zien we in de verte de lichtjes van de snelweg en een stadje. Een haan kraait en een hond blaft om de landelijkheid te onderstrepen.

 

 

Donderdag 8 oktober 2015 (410 km) - Sivas

 

Koud begin van de dag. Een man, met een grote witte Mercedes die in deze omgeving nogal uit de toon valt, snapt niks van ons verblijf.
Op naar Sivas. Heerlijke rit over de E88. Over hoogvlakten met steppen, bergketens en kloven. We genieten, ondanks de bewolking en de miezerregens. Soms dringen vleugjes blauw door de grijsheid heen. Lunch in een nederig wegrestaurantje. Samen met de vrachtwagenchauffeurs laten we ons de rijst met prut en salade voor een paar Euro smaken.

Om vier uur zijn we op onze bestemming. Ook Sivas was een pleisterplaats op een van de karavaanroutes. In een recenter verleden (1993) was dit stadje het toneel van een aanval door een menigte (moslimfundamentalisten) waarbij 37 mensen (Alevieten) omkwamen.

 

Ingecheckt in het Buyuk hotel en aan de slag. We zijn hier in de eerste plaats om aan de update te werken en te douchen. Als we eenmaal thuis zijn, komt het er niet makkelijk meer van. Van die update, bedoelen we...
We "wonen" in een leuke straat met veel kleine winkeltjes. In het restaurant op de zevende verdieping speelt een erg Turkse Turkse band. Mannen dansen op de opzwepende muziek.

 

Vrijdag 9 oktober 2015 - Just another Day in the Office

 

Ontbijt met heel veel olijven. Gewerkt en gevorderd. Zon en regen wisselen elkaar af. Late lunch. Wandeling in de omgeving en diner op de zevende. Zo'n dag was het.

 

Zaterdag 10 oktober 2015 (376 km) - Weer op Weg

 

Nog steeds last van de gekneusde rib (val in Yerevan), vooral bij hoesten. De geknakte vinger wordt alweer een stuk slanker en de blauwe knie is geel inmiddels. Paar uurtjes werken en lunchen. Dolf appt over de vreselijke aanslag in Ankara. Morgen passeren we er over de rondweg. Dit soort geweld is ineens heel dichtbij.

 

In de straat voor het hotel is opwinding en drukte. De gloednieuwe bibliotheek aan de overkant wordt geopend. "Hoogwaardigheidsbekleders" in donkere pakken en witte overhemden zitten onder een gelegenheidstent en aanhoren een speech. Aan de overkant van de straat staan mensen met spandoeken, ze scanderen leuzen. Agenten en beveiligers houden de situatie in de gaten.
Dan wordt vrij baan gegeven aan een grote bus. Een voetbalteam (Karagümrük uit Istanboel) komt aan bij het hotel, verwelkomd door handtekeningjagende fans.

 

 

De demonstratie blijkt van werknemers van een staalfabriek. De staat en "particulieren" zijn ieder voor de helft eigenaar. "Maffia", vertrouwt een zegsman ons toe, "net als de regering trouwens". Al zes maanden hebben de mensen geen loon ontvangen. Steeds weer proberen ze aandacht voor hun zaak te krijgen. Nu dus hier, waar een geldverslindend prestigeproject geopend wordt door diezelfde "maffia".

 

De dag begint en blijft zonnig voor de verandering. Boodschappen en lunch. Voor we de stad uit rijden, bezoeken we de 13e eeuwse Gökmedresse (de Blauwe Madrassa) in Seltjoekse architectuur. Prachtig en maar goed dat de restauratie ter hand is genomen. Het ziet er niet best uit.

Stad uit en westwaarts. We "gassen" zoals het thuisfront dat graag wil. Door mooi leeg heuvelland op ruim 1.000 meter hoogte snellen we voort. Dit is het steppeland van (Oost-)Anatolië. Hier en daar zijn de graanakkers omgeploegd. De weg is vrijwel leeg, op wat sukkelende tractors na. Tweede helft van de middag en op zo'n 150 km voor Ankara neemt het verkeer toe.

 

Om kwart over zes gaat de zon onder en staan we op een boerenpaadje. Naast een veld met watermeloenen die de kramen niet gehaald hebben en voer voor vogels geworden zijn. De autoweg E88 is goed te horen, maar voldoende ver om niet al te storend te zijn. Soepie, Homeland, slapen...

 

Zondag 11 oktober 2015 (721 km) - Van Meloenen naar Edirne

 

Een herder komt met zijn kudde aangewaaierd en de boer op een tractor wipt even aan. Hij zoekt twee joekels van watermeloenen op het veld. Die móeten we meenemen én de zes literfles met water. Om de handen te wassen, gebaart ie. Als de boer weg is, leggen we de allergrootste meloen toch maar weer terug.
Als de 50 kilometer om Ankara heen gerond zijn, betrekt het. Grijsheid, vlagen motregen en een enkele stortbui volgen. Ons maakt het niet uit. Om de 200 kilometer stoppen we voor plas-, koffie- en lunch. Om drie uur hebben we Istanboel gezien, Mette & Jasper op een haar na gemist en zijn we terug in Europa.

Om vijf uur kijken we even rond op de verwaarloosde camping bij Edirne. Mistroostige bedoening is het in de mist en regen zonder andere kampeerders. Dan maar op naar het Rys. Het hotel heeft vier sterren, is gloednieuw en trendy-modern. Vanaf de zesde verdieping overzien we Edirne. Het roofrestarant is uitstekend. Het eten vertoont zelfs culinaire trekjes...

 

Maandag 12 oktober 2015 - Rys-Bezigheden

 

Update schiet op en we eten weer heerlijk op ’t dak.

 

Dinsdag 13 en woensdag 14 oktober 2015 (2 km) - Verhuizen

 

Bijboeken kan niet. Het hotel is vol met internationale ploegen van gehandicapte sporters. Eind van de ochtend rijden we naar het Margi Hotel 800 meter terug. Ernaast is een klein winkelcentrum met winkels en restaurantjes. Handig.
De update vordert en YouTube is niet bereikbaar. De agenda "thuis" vult zich. G koopt drie paar schoenen voor een mooie prijs. De Iran update gaat online. En we wandelen naar het Rys Hotel voor een afscheidsetentje.

 

Donderdag 15 oktober 2015 (20 km) - Nog Eéntje dan én Afscheid van de Zijderoute

 

 

 

Als afsluiting van het Moslimdeel van deze reis bezoeken we onze allerlaatste moskee. De Selimiye moskee in het oude hart van Edirne heeft vier slanke minaretten van 71 meter hoog. In de zestiende eeuw gebouwd in de robuuste Ottomaanse stijl door de beroemde architect Sinan. Het grote imposante bouwwerk moest wedijveren met de Süleymaniye moskee in Istanboel. Opgetrokken uit mooie natuursteen, met veel lood en in sobere kleuren. Zo heel anders dan de blauw betegelde terracotta moskeeën in Centraal Azië. Binnen in de grote en hoge gebedsruimte zijn de kleuren licht en zacht.