home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Silk Road 2015

 

 

Route (712 km, 4 days): border (Uzbekistan) - Dashoguz - "Door to Hell" Gas crater - Darvaza - Ashgabat - Gaudan - border (Iran)

 

Donderdag 27 augustus 2015 (38 km) - Grensgebeuren en Woestijnbivak

 

Daar is het hek. Twee geüniformeerde mannen doen open. Paspoortcontrole. En dat is dan twee maal vijf dollar. Uh? We hadden gelezen over de bedragen die betaald moeten worden. Dus overvallen als we zijn, denken we met een eerste kostenpost te maken te hebben. G geeft een biljet van tien dollar. Dan gebaart het mannetje: nóg één voor zijn collega. Sh.... We beseffen, dat we met een illegale kostenpost van doen hebben. Terugnemen kan niet, maar méér krijgt-ie dus écht niet!

 

Een paar kilometer verder, bij modern ogende grensgebouwen, stelt een jongeman zich voor en wijst waarheen we moeten gaan. Ook in het Oosten gaat de zon niet voor niets op. Na de eerste dienstverlening (zorgen voor Engelstalige inreisformuliertjes en invulassistentie) lispelt ie: "Madam, maybe you have one or two dollar for me?" Maar natuurlijk, híj doet er tenminste iets voor!

 

Immigratiebalie, formuliertje en dan betalen bij de bank aan een ander loketje. Het inreisstempel is niet zomaar gezet. We willen ook naar een ondergronds meer. En dat kan niet met een transitvisum, vinden de immigratiemannen. We pleiten, want anderen konden er wel heen. Zonder succes. Op een geprint velletje prijkt de verplichte route van onze Turkmeense doortocht in woord (plaatsnamen) en beeld (kaart). De politie geeft zware boetes als je ergens anders betrapt wordt, waarschuwt de vriendelijke man nog. We leggen ons bij de feiten neer.

 

G gaat met TOY de auto-invoer-route. Hier wordt alles, verzekering, brandstof-, wegentax, enz., in één keer geregeld en betaald. Ik loop de passagiersroute. Net als aan Oezbeekse zijde worden tassen minutieus uitgepluisd. Van de lokale reiziger in ieder geval. Alles, ieder stukje kleding, wordt bekeken en bevoeld.
Een douanier graait zo'n beetje door mijn, uit voorzorg leeggemaakte, schoudertas. Zonder handschoenen! Gauw klaar. Want wat moet je met zakdoekjes, dropjes, kauwgom en dat soort prullaria... In de auto wacht ik tot G klaar is met de TOY-papierwinkel.

 

Twee uur na aankomst rijden we naar de laatste check. We hebben zo'n schik van onze jonge vriend dat G vijf dollar in een paspoort stopt en hem duidelijk maakt dat hij het paspoort echt nog even moet controleren. Steeds weer dook hij op het goeie moment op. Als er vertaald moest worden, om ons eraan te herinneren het paspoort niet te vergeten en te zeggen waarheen we moesten... Zo verdien je wel een bribe. Toch?

 

Het laatste hek. Een jongeman komt naar het raam. Paspoort en "one dollar". Ook al is het maar een dollar, hij krijgt het niet. Toch iets goed gemaakt van die overval-binnenkomst. Hij snapt het en op een draf gaat ie naar het hek en dan liggen vier Turkmeense dagen voor ons.

Zes uur is het. Voorlopig rijden we door vlak landbouwgebied net als in Oezbekistan voor de grens. Wegen en huizen zien er vooralsnog beter uit.

 

Turkmenistan, twaalf keer Nederland en een gesloten politiestaat. Vanaf de val van de Sovjet-Unie (1991) heet het de Turkmeense Socialistische Sovjetrepubliek. Ruim vijf miljoen inwoners (met een gemiddelde levensverwachting van 61 jaar) bevolken dit vlakke Islamitische woestijnland. Dat is tien mensen per vierkante kilometer.
Al vanaf 1881 was Turkmenistan deel van het Russische Rijk. Vanaf de jaren dertig hadden de Stalinisten het voor het zeggen. Na de onafhankelijkheid transformeerde de stalinist Niazov tot nationalistisch alleenheerser en noemde zich Turkmenbashi ("Leider der Turkmenen"). Sinds 1999 was hij "president voor het leven". Aan 's mans geestelijke gesteldheid kan getwijfeld worden.
Van Wikipedia citeren we:
"Niazov introduceerde allerlei buitenissige zaken in Turkmenistan: de Ruchmana ("Boek van de Ziel"), een boek waarin hij zijn filosofie uiteen heeft gezet (......) en het voor ieder huishouden verplicht stellen van het hijsen van de nationale vlag bij zonsopkomst en strijken bij zonsondergang (ieder dag opnieuw). Ook prijkt het gelaat van de president op alle bankbiljetten. Hij voerde een feestdag in ter ere van zijn ouders en ook feestdagen voor de meloen en het tapijt. Schoolmeisjes werden verplicht een bontmutsje te dragen. Ook is het sinds 2005 verboden te playbacken, ook in besloten kring. (...)". Later vertelt de Duitse Ambassade medewerkster dat ziekenhuizen gesloten werden. De Turkmeen is van nature gezond. Zodoende. Een bleef er open, maar mensen mochten er niet dood gaan. Zieken werden weggestuurd met een gunstige prognose om vervolgens thuis te sterven. Ook Universiteiten waren niet meer nodig, opleiding was overbodig. Deze maatregelen werden door zijn opvolger teruggedraaid.
Na zijn overlijden in 2006 werd Berdimuhamedow gekozen uit een kleine kliek rondom Niazov door 90% (!!!) van de kiezers. Hij is nog steeds aan de macht. Hoewel er inmiddels meerdere partijen zijn toegestaan is er geen sprake van oppositie, democratie en respect voor de mensenrechten.
Een belangrijk deel van de inkomsten komt uit (geïrrigeerde) landbouw (katoen) en veehouderij (Astrachan-wol). Daarnaast is het land rijk aan bodemschatten.

 

Dashoguz heeft een uitstekende rondweg en ziet er welvarend uit. Veel fancy gebouwen. We maken een ommetje door een woonwijk omdat de vierbaansweg pal voor onze neus afgesloten wordt. Wegwerkzaamheden. We rijden lokale auto's na, want een omleiding wordt niet aangegeven.

 

De gladde vierbaans brengt ons buiten de stad naar de woestijn. Dit is de Karakum-woestijn en die ziet er ook uit als een woestijn. Zandheuveltjes met woestijnse struikjes. Yes, een pad! Het slingert door een droog chott van de weg af.

Het is zeven uur als we dan eindelijk met de voetjes in het zand aan een sappie zitten. Drinken is er vanmiddag behoorlijk bij in geschoten.

Als de zon ondergaat koelt het af en duiken er muggen op. De maan komt op en geeft zoveel licht dat de sterren vage puntjes worden. Tegen tienen begint onze eerste echte woestijnse bivaknacht!

 

Vrijdag 28 augustus 2015 (271 km) - Kloppen op de "Door to Hell"

 

Weldadige woestijnuurtjes. G verzamelt hout voor een kampvuur. Om elf uur rijden we door het zachte zand terug naar de ons toegewezen route.

 

 

De noord-zuid weg is niet al te best. Gaten, hobbels en redelijk wat verkeer. Waar het vlak is, wordt geïrrigeerd en zijn er katoenvelden en andere akkers. Voor het grootste deel echter bestaat het landschap uit zanderige heuveltjes met lichte begroeiing. Heerlijk. Voor de lunch gaan we van de weg af over een paar heuveltjes. Mooi zand. Om vier uur zijn we bij de afslag naar de "Door to Hell", een brandende gaskrater.

 

The Door to Hell: In 1971 ontstaan na een foutieve boring door de Russen. Er spoot water en gas naar boven. Men dacht dat het vanzelf wel zou ophouden. Dat deed wel het water maar niet het gas. Giftig gas was het. Dieren scharrelden er rond en stierven. Archeologen bedachten, dat het beter was, het gas aan te steken. Vanaf een heuveltje rolde men een brandende autoband naar beneden. Een enorme explosie volgde en sindsdien brandt het.
National Geographic was hier, volgens onze zegsman (een lokale gids). Iemand in brandbestendige kleding werd de krater in gelaten. De temperatuur en de grootte van het gat werden gemeten en hij nam monsters. Tot ieders verbazing werden daarin onbekende bacteriën aangetroffen. De krater bleek meer dan 30 meter diep en 65 meter in doorsnede.
Nog steeds dacht men dat het na een jaar of wat vanzelf zou ophouden. Maar al ruim 45 jaar ronkt het er dat het een lieve lust is. En de toeristenindustrie is er maar wat blij mee...

 

Een paar honderd meter verderop staat achter een paar heuvels een Dragomantruck. Rondom zijn de mensen druk doende hun tentjes op te zetten.
Over een zanderig pad rijden we de zes kilometer naar de krater. Zo, daar is-ie dan. Vanaf een heuveltje kijken we naar het gat in de aarde. Vlammen komen uit de zwartgeblakerde wand en de bodem. Dichterbij voelen we de hitte, zeker als de wind even onze kant op draait. Wat een bizar verschijnsel! We denken terug aan een andere boring die fout ging en een enorm moddermeer veroorzaakte. (zie: Indonesia :: Java :: )

 

We rijden wat rond en vinden een mooie plek op een heuvel. Vandaar hebben we een prachtig zicht op de krater en het landschap.
Heerlijk rust en tijd voor een drankje. Het schemert, als we aan de pasta zitten. Een Prado brengt de eerste Dragomanreizigers. Opgewonden stuiteren ze naar de kraterrand en installeren hun fotoapparatuur.
Als het donker wordt, verandert de kuil in een roodgloeiend gat. Inderdaad doet het denken aan hoe we ons de hel voorstellen. Dragomanmannen komen voor een babbel. Als iedereen vertrokken is, genieten wij nog een poos van het bijzondere uitzicht. Ook vanuit ons bed kijken we neer op dat rood-gloeiende hellevuur. We genieten een heerlijke nacht, om niet te zeggen een "hemelse"!