home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Indochina 2014

 

 

Route (1.700 km, 11 dgn): Thai border - Ban Hua Xai - Nam Thong - Udomxai - Ban Nam Miang - Luang Prabang - Kasi - Vang Vieng - Vientiane - Paksan - Pakse - Veun Kham - Cambodja border

 

Zaterdag 13 december 2014 (vervolg, 93 km) - Thailand uit

 

Boodschappen bij Tesco. G vindt het batterijtje voor de TOY-sleutel. Eindelijk! Het piepkleine schroevendraaiertje om de sleutel open te schroeven kan hij lenen. Zo, de afstandsbediening werkt weer. Yoghurt, cruesli, eieren, fruit... Check. Op naar de grens!

 

De uitreisprocedure aan Thaise kant vraagt meer tijd dan verwacht. Er zijn papieren in te vullen, te kopiëren en te betalen ook. Stom, want het is lunchtijd. En dan kost het hier en daar een extraatje om de mannen aan het werk te houden. Maar vooral, ónze lunch schiet er helemáál bij in!
Bij de zoveelste stempelpartij komen we erachter dat TOY maar dertig dagen in het land mocht zijn. Dat was ons ontgaan. We zijn gewend aan het Carnet en dan geldt (zelden) een eindtijd.
Na discussie krijgen we niet de 1.000 Bath (2,50 Euro) boete voor een dag overschrijding (de 13e nov. inreis en de 13 dec. uitreis!). De opslag van TOY in Thailand volgend jaar gaat ons dus ook een boete kosten. Gelukkig is die gemaximaliseerd op 10.000 Bath (= 250 Euro). Ahum!

 

Dag Thailand en Hallo Laos...

 

Over een krakelingachtig verkeersplein, worden we vriendelijk maar onontkoombaar op de rechterweghelft geleid. In Laos rijdt men namelijk rechts. Dan de (vierde) Vriendschapsbrug over en op naar de inreisprocedure.

 

Aan Laotiaanse zijde treffen we meer gevoel voor humor. Visum is snel verkregen. Betalen, extraatje voor het weekend, paspoortencheck, TOY invoeren, WA verzekering (3 wk: € 5,50). En onverwacht kunnen we doorrijden zonder dat iemand wenkt of laat weten, dat het rond is.

 

Een beetje verbouwereerd zijn we. Zeker als ook het gsm-signaal van Thaise bodem ons nog steeds bereikt. Bananen en appels zijn de voorlopige lunch en ondertussen whattsappen we foto's en videootjes in het familienetwerkje met Leidsche Rijn, Parijs, Laren en Utrecht. Zo, we kunnen de internetloze periode wel weer aan.

 

We koersen op Luang Prabang. Sinds we TOY verscheepten in 2012 rijden we voor het eerst weer rechts. Thuis zijn we het gewend, maar hier moeten we er zowaar aan wennen. Pas om vier uur lunchen we. Slecht voor G, hij krijgt daar hoofdpijn van.
De 3 trekt eerst noordoostwaarts om vervolgens zuidoost te gaan. Prachtig berglandschap. Langs diepe dalen en door kleine dorpjes met voorraadschuurtjes en traditionele houten huisjes op hoge poten. Eronder stapels stookhout. Vrouwen, mannen, kinderen ook, ze komen lopend van de veldjes ergens in de dalen. Dragen spullen in rugmanden met hoofdband. Een enkeling is in het rijke bezit van een fiets. Tegen het eind van de middag kruipen gezinnen naast de huisjes rond een vuurtje.

 

De zon is al onder als we eindelijk een bivakplek hebben gevonden. Een open terreintje vanwaar een klein paadje naar een snel stromend beekje leidt. Achter bosjes zijn we vanaf de weg nauwelijks zichtbaar. Het is 22 graden en dat is een heel geschikte temperatuur om weer eens wat meer van het eten te maken. Hier struikel je niet zoals in Thailand over de restaurantjes. Dus eten we TOY's. Uitje en kool fruiten, blikje witte bonen in tomatensaus erbij, gebakken ei erdoor en tomatensalade erbij.

 

Om acht uur begint de nacht op dit plekje naast de weg waar het (vrachtwagengrens-) verkeer is stilgevallen. Het is helder en de sterren hebben vrij spel. Oh jee, vergeet ik bijna onze verstekeling te melden. Een muis dus. Na het nodige graafwerk kunnen we onze Tasmaanse muizenval niet vinden. Dat wordt dus een Laotiaanse zoektocht!

 

Zondag 14 december (230 km) - Bergdorpen, Bergvolk en een Dirt Road

 

Vroeg op na een hele lange nacht. Als we om negen uur wegrijden is de temperatuur van elf naar dertien graden gestegen. Het vervolg van de route is weer prachtig. Het berglandschap, de diepe dalen, de tropische begroeiing op de steile hellingen, de kleine dorpjes.
Nog steeds zijn er de vuurtjes. Maar ook badderende mensen bij een beekje of pomp, spelende kids, sjouwende vrouwen en meisjes. Een paar keer leidt onze vraag of we een foto mogen maken tot een serieuze vorm van paniek. De meiden vluchten weg.

 

Nog steeds scharrelen varkens in de berm, lopen koeien duf achter elkaar aan, kijken waterbuffels hautain op, spurten geiten de weg over en pikken kippen met een wolkje kuikens, hanen, eenden zo hier en daar hun graantje mee... Nog los van de kids, de honden, gaten in het asfalt en de vele vele haarspeldbochten, is het dus opletten geblazen. Da's toch ff kicken na Thailand, waar door het hele land brede en goede wegen zijn.

 

TOY heeft een geluidje. En wat blijkt. De garage van de achteraskeerringenvernieuwing (hahaha scrabbelen!) blijkt de moeren niet vast genoeg aangedraaid te hebben. Met de momentsleutel draait G de makkelijk bereikbare moeren aan. Later komt de rest wel.

 

Bij Nam Thong bereiken we de doorgaande noordzuid-verbinding. Linksaf is het 18 kilometer naar Bo Ten waar we volgend jaar de grens naar China hopen over te gaan. Rechtsaf gaat het in 185 kilometer naar Luang Prabang en vele honderden kilometers meer, naar Vientiane. Maar eerst naar Luang Prabang voor de viering van G's verjaardag.
Deze belangrijke noord-zuid verbinding slingert oud en versleten eindeloos veel haarspeldbochten door. Heerlijk rustig toeren dus met fotostops bij kraampjes, dorpjes, uitzichten... Het eten nemen we zelf ter hand. De wegkraampjes zijn van een andere allure dan in Thailand. Voor het avondeten kopen we bij een restaurantje stukken geroosterde eend. We krijgen er taugé en een paar handen kruiden bij.

 

Vanaf Udomxai, waar G wel zoekt, maar niét muizenval en piepklein schroevendraaiertje vindt, duikt de weg ineens ver de vorige eeuw in. Er wordt aan gewerkt, maar voorlopig is het een heftige dirt road. Stoffig en smal kronkelt ie langs ravijnen en hellingen. Soms filevorming als een shovel de afgeschraapte helling aan de ravijnkant deponeert. En stofhappen. Onze glanzend witte TOY verandert in een roestbruine Dame.
Na vijftig kilometer slaan we het bivak op bij het enige terreintje met mogelijkheden. Het stof bereikt ons net niet.

 

 

Op deze 1.100 meter hoogte is het om vijf uur 16 graden en daalt de temperatuur snel met het ondergaan van de zon (half zes). Knus binnen smikkelen we van de eenden-met-allerhande-groenten-soep. Beetje lezen. Op de weg rommelen steeds minder vrachtwagens voorbij. Dan gaan we G een jaar ouder slapen. Onder een heldere sterrenhemel. Tja!

 

Incidenten vandaag. Twee keer benadert G een Toyota Landcruiser 200. Helemaal opgetogen, want als die auto's hier rondrijden, moeten er ook dealers en garages zijn. We hebben nog iets nodig. G tikt beleefd op het sterk getinte raam van de bestuurder. Ten lange leste zakt de ruit drie centimeter. Nog voordat G zijn vraag heeft kunnen stellen, klinkt het bars en afwerend. "No No". Raampje dicht, G verbouwereerd achter latend.

 

Maandag 15 december 2014 (144 km) - Gerard JAAAAAAAAAAAAAAAAArig

 

Nog in bed liggend horen we de eerste verjaardagsvisite rond TOY knorren. Op ons, nou ja hún, eigen veldje lopen twee enorme zeugen met hangbuiken rond. Echte belangstelling voor de jarige tonen ze niet. Maar de traktatie (afvalvlees en botjes van onze eend) schrokken ze met graagte naar binnen.

 

 

Om negen uur hobbelen we in het stof. Geleidelijk wordt het beter. De laatste vijf kilometer voor de afslag strekt het vernieuwde asfalt zich stralend voor ons uit. Het scheelt bergen stof op de huisjes en mensen in de dorpjes.
Ook dit stuk van de 13N is niet al te best, maar toch een heel stuk beter. Aanvankelijk min of meer recht over een vlakte, maar dan slingerend door prachtige karstbergen. Een hoge kegel steekt triomfantelijk door de wolken heen. De Nam Ou rivier is onze gezel geworden.

 

 

Ze biedt heerlijke doorkijkjes. Luang Prabang naderend zijn er in de dorpjes steeds meer stenen huizen. Heerlijke tocht met feestelijke koekie-met-koffie-pauze.
Rond de middag zijn we in Luang P. Leuk stadje met prachtige (Franse) koloniale huizen. De meeste zijn nu in gebruik als hotel, We lunchen op een terrasje in kerstsfeer aan de Nam Ou. Rondje centrum. Onze bergrivier voegt zich soepel samen met de Mekong die statig en breed langs het "schiereiland" van het oudste deel van de stad stroomt.
In het Ramayana Hotel treffen we Jeroen, de Nederlandse manager. We worden verliefd op een koninklijke kamer met verjaardagskorting in dit prachtige oude huis. Ooit was dit het verblijf van een Laotiaanse Prinses. Echt geschikt voor ons dus. Jeroen geeft ons bergen aan nuttige informatie.

 

Dan volop genieten van de felicitaties die via allerlei kanalen binnen stromen. Over de avondmarkt struinend zoeken we onze weg naar "the Blue Lagoon". Eigenaar is een Zwitser en het is dé plek voor goed Westers voedsel. Daar zijn we nu aan toe. Heerlijk dineren we in een prachtige ambiance.

 

 

Maar bij het toetje gaat het pas echt los. De obers komen in optocht aan. "Happy Birthday" klinkt het boven het kaarsje. De gasten zingen mee en komen G feliciteren. Nou ja, als dat geen feestje is!
Terug via de avondmarkt (sjaals). Op onze koninklijke kamer bellen, skypen, facetimen, mailen, Facebook... Het wordt een latertje.

 

Dinsdag 16 december 2014 - Luang Prabang verkennen

 

Bij het ontbijt ontmoeten we een stugge afwerende heer en drie toegankelijke Canadezen. Het is duidelijk, we hebben niets van de wereld gezien voor we een toer door Canada gemaakt hebben.
Kuiertje over de lokale ochtendmarkt pal naast het hotel. G sleutelt het garagefoutje weg en doet klusjes.
Ik lees de BB en het NL-nieuws, schrijf en redigeer.

 

Wandelen door Luang Prabang. Lunchen en koffie op verschillende terrasjes aan de Mekong. Genieten van de aangename temperatuur en het stadje. De villa's uit de Franse koloniale tijd zijn goed geconserveerd. Tussen de grote statige panden verschuilt zich hier en daar een traditioneel houten huisje waar het leven geleefd wordt zoals we dat op het platteland zagen.

 

We ontmoeten Maria Pia en David weer (hotel in Chiang Khong/Thailand) en het Franse stel (Sébastien et Aurélie) die we bij de Laotiaanse grenspost (Ban Hua Xai) tegen kwamen. Een dag na elkaar zijn beide stellen in twee dagen met een longboat over de Mekong naar Luang Prabang gevaren. Dan is er nog het Duitse stel, dat na ons pint en onze visakaart in de gleuf aantreft. Pffft, loopt ook weer goed af!
Nooit gedroomd dat we ooit nog eens een Zwitserse kaasfondue (Blue Lagoon) in de tropen zouden eten. Maar het is een feit!

 

Woensdag 17 december 2014 - EVA Jarig, dus Verwendag

 

Om te beginnen maakt G de klus van gisteren af. Dat is, hij loopt alles na op euveltjes en doet klein onderhoudswerk aan de remmen.
Rond lunchtijd zijn we klaar voor de rest van de dag. Koffie met gebak vanwege Eva. Na de middag bekijken we het beroemde gouden (63 cm hoge) Luangprabangboeddhabeeld. Het is te vinden in de tempel van het koninklijk paleis waarvan we nu al een paar dagen de buren zijn. Schoenen uit (zoals overal in tempels, musea, winkels, huizen, ...). In het halfduister zien we het mooie beeldje dat vele levens gekost heeft. In het voormalig Koninklijk paleis, een sober gebouw, gluren we in het leven van het laatste koningspaar. Het bed ziet eruit of je zo in kunt stappen.
In 1975 kwam er een eind aan het Koninkrijk Luang Prabang. De communistische partij vond het welletjes. De kroonprins maakte een doorstart. Hij sympathiseerde met de vrijheidsbeweging en werd minister in de regering van de Pathet Lao.

 

Op naar een voetbehandeling: pedicure (heul hard nodig) en voetmassage (heul lekker). Zo, op de verjaardag van onze schoondochter zijn de voetjes in orde. Het is al halfdonker als we terug wandelen. Op de avondmarkt is het drukker. Als altijd zijn we op zoek naar aardigheidjes voor het thuisfront. Voor Eva vinden we een paar mooie zijden sjaals. Het avondeten genieten we in "l'Élephant", een Frans restaurant in een mooi koloniaal huis.

 

Terug op onze kamer. Jeroen vertelde, dat dit de kamer is die een Laotiaan niet wil hebben. De kamer is hoog en dat trekt geesten aan. Over geesten gesproken, hij heeft ons een muizenval bezorgd. Een Laotiaanse muizenval. Dat is een plastic vierkant met lijm erop. Ach arme muis, hij had beter buiten kunnen blijven.

 

Donderdag 18 december 2014 (149 km) - Volgende Etappe

 

Na het ontbijt wandelen we nog eens over de ochtendmarkt. Veel verse spullen. Vrouwen van het platteland zitten met hun waar op een plastic zeiltje. Als er niet ingepakt hoeft te worden, ordenen ze hun handeltje.

Dat ratten en honden op het Laotiaanse menu staan, dat wisten we. Maar nu ondekken we dat men hier ook graag smikkelt van deze grote zwarte torren Keurig in carré wachten ze op consumptie. Iets verderop zijn nog levende torren. In de schaal is een zwarte bewegende massa te zien is. Heb je ze in ieder geval vers! Om het compleet te maken zien we onderweg dat ratten (of cavia's?) te koop aangeboden worden. Ze zijn een delicatesse! 

 

 

Inpakken, afscheid en koffie met iets erbij. We vervolgen op de N13 naar Vientiane door bergen. Zo nu en dan duiken ze op door de blauwe heiigheid heen, de kegelvormige karstbergen. Het ongerepte landschap raakt ons diep.
Dorpjes liggen langs de weg in een korter of langer lint van huisjes op de smalle strook tussen asfalt en afgrond. Bij de centrale wasplaats poedelen vrouwen. Hoe doen ze dat toch! Ze dragen de sarongs tot boven de borsten en wassen zich.

 

 

Baden lijkt een sociale gebeurtenis. Mensen kuieren met handdoek en plastic korfje met zeep naar de pomp. En bedenk wel, dat we inmiddels hoog zitten en de temperatuur de meeste tijd rond de 15 graden zit.
Op deze etappe genieten we vrijwel doorlopend van mooi uitzicht op bergen en dalen. Het is niet helder, bij lange na niet. En dat geeft die intrigerende schakering aan blauwtinten. Adembenemend.

 

Lunch van stokbrood met ham en kaas (uit eigen keuken). Zo, da's weer eens iets heel anders. Ondertussen zien we de vrachtwagen met scootertjes en die met de grote pvc-pijpen weer voorbij komen. Dat gebeurt steeds. Zij sukkelen gewoon door, terwijl wij stops hebben voor foto's, ergens neuzen, eten...

 

Bij de afslag van de 7 in oostelijke richting overwegen we om alsnog naar de "vlakte der kruiken" te rijden. Die vlakte is niet alleen bekend vanwege de raadselachtige kruiken. Jarenlang bombardeerden de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog het gebied (illegaal, want zonder parlementaire toestemming). Gemiddeld werd er iedere acht minuten een bom gegooid... Laos heet het "meest gebombardeerde land ter wereld" te zijn. Nog steeds vallen er slachtoffers (spelende kinderen, boeren) door de blindgangers.

 

Toch maar verder op de 13N. Langs de weg is een jongetje met een stokje, waaraan drie cavia-achtige beestjes bungelen. Lokale info zegt dat het (bos-) ratten zijn. Maar het is een delicatesse op het Laotiaanse menu.
Een moeder en kids stuiteren op ons af. Een jongen heeft een akelige wond aan zijn handpalm. Totaal ontstoken. De hand is gezwollen en hij kan 'm amper bewegen. Het enige wat we kunnen doen is er een hansaplast met trekzalf op doen. Hij blijft glimlachen ook als G het aandrukt. Stoer ventje!

 

En er zijn kinderen, heel veel kinderen in Laos. Een derde van de 7 miljoen inwoners is jonger dan 14 jaar. De levensverwachting voor mannen is 61 en voor vrouwen 65 jaar. (Bron: landenweb.net)

 

Fotostop bij een moeder met kind in de rugdraagdoek en een koppel kids. Vijf zijn er van haar, telt ze en die ene op haar rug ook natuurlijk. De kinderen dragen de pluimen van bloeiend gras. Overal langs de weg is men hiermee bezig. Met snijden, op maat maken, in bosjes binden of met sjouwen. De kinderen smullen van onze banaantjes en een klein ventje is blij met de ballon.

 

Om de berg de baas te blijven en de weg in de bochten wat te verbreden worden er pockets volgestort met grond. Dat levert tenminste, hoewel niet erg aantrekkelijke, bivakmogelijkheden op. Voorlopig gokken we op het "Hot Spring Water Resort".
Vijf huisjes zijn er te huur en een kamer(tje) of vijf. Ernaast is een kleine warme waterval met een vijver waar de lokale jeugd speelt. In de tuin besproeit een jonge enthousiaste vrouw de beplanting. Ze spreek redelijk Engels gelukkig. Ja hoor, we mogen op het grasveldje staan. Haar grootouders zijn hier begonnen en zij wil het graag voortzetten. Grootse plannen heeft ze.
Even later meldt zich de motorrijder die we eerder langs de weg zagen. Matt uit Londen, semi-retired, vertelt enthousiast over de Ho chi Min route die hij de afgelopen dagen reed.

 

In het winkeltje van het resort-zakenvrouwtje kopen we een paar biertjes. Dan schuiven we aan in het houten familie-restaurantje ernaast. Het is dé pleisterplaats voor de chauffeurs van die kolossen van ouwe vrachtwagens. Overgoten met veel bier eten de mannen sticky (=kleef-)rijst met wat vlees of groenten. Tja, en als je daarvan afwijkt kost dat een uur wachttijd. Dat doen we dus, want wij eten gebakken rijst en padthai met groenten.

 

Vrijdag 19 december 2014 (216 km) - Adembenemend...

 

Want dat is de rit van vandaag. Het is een combinatie van van alles. De ongereptheid van de immense kegelvormige karstbergen, steile wanden waarop bomen zich weten te redden, de dorpjes, de mensen...
De vroege ochtendzon klautert boven de grillige bergtoppen uit. Het tegenlicht geeft een schitterende schakering aan blauwtinten met de wuivende graspalmen op de voorgrond. Later op de dag laten we de bergen achter ons. Het wordt vlakker, er zijn minder bochten te nemen, in de dorpen zijn steeds meer stenen huizen. We schieten sneller op. Vriend Matt hebben we niet meer gezien. Hij zal zonder verdere pech Vientiane hebben bereikt.

 

 

Deze dagen in de bergen zagen we verschillende keren vrachtwagens met pech. Hier en daar werd zelfs het hele motorblok ter plekke gereviseerd met primitief gereedschap. In de vette boel van olie en smeersel zijn de mannen bezig. Waar mogelijk hebben ze een kampie gebouwd.
En dat gebeurt allemaal langs de smalle weg. Gelukkig is het er niet druk want het verdere verkeer moet zich erlangs persen.

 

In een vallei worden sinaasappels geteeld. De prachtige pyramidevormige stapels in de kraampjes moeten de klant lokken. 

 

 

Hee fietsers! Stop voor een praatje Het zijn Jessica en Kevin uit Alaska. Via China zijn ze naar hier gefietst. Enthousiast stel en we móeten écht naar Alaska, naar hen, komen!

 

Met enige moeite hebben we in Kasi stokbroodjes gescoord. Heerlijk lunchen dus met ham en kaas en uitzicht op een meertje. Vang Vieng doen we niet aan en om een uur of vier bereiken we de buitenwijken van Vientiane. En jawel hoor, daar doemt het alom bekende Toyota-bord op.
De mensen spreken weliswaar niet al te best Engels, maar ze zijn uiterst hulpvaardig. TOY kan morgen (zaterdag! en klantenfeest op het bedrijf) om acht uur onderhanden genomen worden én ze hebben de benodigde onderdelen. De chef werkplaats is ervan overtuigd dat ze de vastzittende remzuiger los kunnen krijgen. Geweldig! Wat een dienstverlening!

 

Om half zes checken we in in het Ibis. Nieuw, modern en eenvoudig functioneel. Prima voor nu. We eten indoor. Pasta en een steak.

 

Zaterdag 20 december (24 km) - 40 Jaar T&J en Toi-Toi-Toyota

 

G is vroeg weg. Een paar uur later mailt hij opgetogen, dat het gelukt is de vastzittende remzuiger los te krijgen. De monteur is goed, de manager functioneert als tolk en G mag zelf meehelpen. Het uurtarief is ongekend laag. Dus krijgen ook de achterremmen een flinke onderhoudsbeurt. Zo houden we de Grand Old Lady fris en fruitig. Ze moet ook nog een flink eind rijden, wat ons betreft. Ondertussen houd ik me bezig met mailen, China-research, tekst editten, enzo...
Eind van de middag is ie daar dan weer, mijn blije G. Er zijn visitekaartjes uitgewisseld. Op onze weg naar China willen we volgend jaar nogmaals naar deze garage voor (goedkope) service en onderdelen.

 

Rondom het Ibis zijn allerlei koffietentjes, bars en restaurantjes. We drinken een borrel op 40 jaar T&J en eten Frans in "le Provencal". De steaks zijn te groot voor ons en de kliekjes snijden we fijn en gaan in een box mee. Goed voor morgen.

 

Zondag 21 december 2014 (204 km) - Nog Wat en Meer

 

Op weg naar de Wat (tempel) Si Saket zien we warempel de Australiërs van Luang Prabang. Zoals de meeste toeristen gingen ook zij met een busje in twee dagen naar hier en waren ze eerder met de slowboat van de grens naar Luang Prabang gevaren. Gisteravond zagen we de drie Canadezen ook al.
De Wat Si Saket is vooral bekend vanwege de ruim 2.000 boeddhabeelden en beeldjes. We zwerven er rond en constateren dat we wat Wat-moe worden.
Op weg dus. Eerst op zoek naar stokbrood. Die vinden we in het koffietentje schuin tegenover het Ibis. Lekkere koffie en lekker gebak ook. En jawel, er is zelfs een winkel met typische expat-producten. Zoals Wasa knäckebröd. Prima voor China! Het boodschappenlijstje voor volgend jaar wordt langer en langer!
Op naar die andere bezienswaardigheid in Vientiane, de Pha That Luang (als je het snel zegt, krijgt het een heel andere betekenis...). Een Stupa is het, waar de botjes van een koning uit de tijd van het Vientiaanse rijk begraven liggen. Origineel is het niet. De Fransen hebben het in de eerste helft van de vorige eeuw overnieuw opgebouwd. Dat de stupa helemaal met bladgoud bedekt is, zien we niet zo. Het lijkt verdacht veel op een kwastje goudverf.

 

 

Bij een van de naastliggende tempels ligt een enorme Boeddha. Heel relaxt. We ontmoeten er een NL-stel uit NH en ze hebben net die befaamde Duitse Dame ontmoet, van 77 (of bijna 90 in andere versies), die in haar eentje van Duitsland naar Australië reist in een auto van 80 jaar oud.

 

Time to go. We zitten vlot op de 13S. Dezelfde 13 waarover we naar Vientiane reden, maar toen heette het nog de 13N. North dus en nu dus South. Logisch? Wel als je bedenkt, dat de N ten noorden van Vientiane ligt en deze zuidelijk.
We rijden door de Mekongvallei. Het is er vlak en de weg recht. Nu en dan zijn er Mekongdoorkijkjes. De huizen zijn voornamelijk van steen. Er is veel bedrijvigheid. De stalletjes langs de weg verkopen groenten, fruit, suikerrietstengels en andere producten van het land. Zit de weg dichtbij de Mekong dan verschijnen de stalletjes met eindeloos veel gedroogde soorten vis.

 

 

Bermlunch met stokbrood en lekker opschieten. Tijd voor bivak. We overwegen een bivak langs de dirtroad vlakbij de Mekong. Voordeel, we krijgen signaal van de Thaise GSM-mast. Nadeel, de harde wind jaagt wolken stof de lucht in. Verder. Op een van de plekken waar grond gestort wordt om het land op wegniveau te brengen, vinden we een prima plek.
Knus binnen terwijl de wind rondom TOY jakkert. Heerlijk. Eten met de vleeskliek, wijntje en vroeg slapen.

 

Maandag 22 december 2014 (471 km) - Gewoon een Rijdag op de 13S

 

Half negen rijden we. De weg is goed met de gebruikelijke gaten, hier en daar met grond opgevuld en soms een vers geasfalteerd stuk. Minder bossen en bomen. Landbouwgrond. De rijstveldjes liggen er gelig bij na de oogst. Rubber- en cassaveplantages, suikerriet- en maisvelden. Een enorme moderne suikerfabriek doemt op in het landschap. Er zijn verschillende cementfabrieken en een bedrijf waar cassave tot tapioca (meel) verwerkt wordt. Veel bedrijvigheid dus in de vallei.
Maar de wegkraampjes zijn er ook. Boeren bieden meloenen te koop aan en op erven ligt cassave te drogen.

 

 

Leuk is het om een bedrijfje te zien waar die kliko's van autobanden gemaakt worden. Rustig tuffend zijn er steeds die merkwaardige landbouwtweewielers met aanhanger waarop van alles vervoerd wordt.

 

 

Het gaat ook wel eens mis. Een Hilux is met zo'n vaart achterop een vrachtwagen geknald dat die meters vooruit gelanceerd is. Ziet er niet goed uit...
Nu en dan duikt een tempel op. Veel vaker zijn ze in aanbouw. Nog steeds zijn er dieren langs de weg, maar veel minder dan in de bergen. Vooral de honden hebben er lol in om de weg over te steken. Wel sukkelen er meer (water)buffels in de berm. En natuurlijk is de Mekong er. De hele dag, nooit verder weg dan twintig kilometer.

 

Een bijzondere lunch hebben we. In Seno, een plaatsje aan een kruispunt, eten we kip in een wegtentje. Gezien de verzameling pootjes en vleugels moet het een bewegelijk ding geweest zijn. De smaak is goed. Met kleefrijst. Die hadden we totnutoe nog niet geproefd. Het moest er toch van komen. Als de Laotiaan ervan eet, ziet het er smakelijk uit. Maar in onze mond plakt een kauwgom-achtige, vaag naar rijst smakende bal.

 

 

Op naar de "pizzakraam". Arme Italianen... Wat zouden ze beledigd zijn, als ze zagen tot wat een zoete meelbal met een soort van kaas, met een soort van worst, hun pizza verworden is. Het best herkenbaar zijn de plakjes ham. Ze worden "gebakken" in een pan met een roostertje erboven. Er is een vuilnisbak in de buurt!

 

Om een uur of vier zijn we in Pakse. We willen www (wifi, water en w.c.) Het is te vinden bij een Toyotagarage. En G doktert dieper uit, wat de prijzen van onderdelen zijn. Op een voorruit zouden we vier maanden moeten wachten! Maar we komen er ook achter waarom er hier zo veel meer Land Cruisers rondrijden dan in Thailand, dat als welvarender te boek staat. Namelijk, in Laos komt er 50% belasting op de basisprijs, maar in het buurland 200%!

 

Een eindje voorbij Pakse geeft OSM een stippellijntje richting de Mekong. Het is een piepklein hobbelig rood stofpad. Net breed genoeg voor TOY. Na een kilometer of vier zitten we midden in de bush en ligt de Mekong voor ons. Onzichtbaar voor ons moet ergens bebouwing zijn. Een paar mensen komen even kijken. Ze begrijpen onze gebaren- en mime-taal. Ze vinden het wel leuk dat we hier gaan slapen.
Zo, tijd voor soep en stokbrood met ei en ham. Het is windstil, warmer en er zijn kleine mugjes, merk ik al gauw. Tja, de bush! Later op de avond steekt er een verkoelend windje op.

 

Dinsdag 23 december 2014 (137 km) - Hartkloppingen en soepele Grensovergang

 

De mensen van gisteren passeren ons bivak en dalen af naar de rivier. Vrolijk groeten ze. Beetje nieuwsgierig en verlegen. We geven een en ander weg. Een oude man proeft sceptisch aan een noot. Maar dan... Helemaal weg is ie ervan.
Terughobbelend over het rode stofweggetje zien we een groepje vrouwen met hakken en schoffels over de schouder. Ook zij zwaaien vrolijk. Leuk!

 

Er resten nog ruim 100 kilometer op de rechte en vlakke 13S naar de grens. Vaartje van 90. Net als de Hilux voor ons. Dan... ineens verdwijnt de Hilux in een wolk rood stof. Dat gebeurt vaker. Maar nu is er ook het geluid van hevig remmen. In een fractie van een seconde remt G en wijkt uit naar links. En maar goed ook. In het rode stof doemt de stilstaande Hilux op. We kunnen er nog net omheen. Onze voorganger reed bijna z'n bestemming voorbij. Keek even niet in z'n spiegel en ging op de rem staan, half in het rode stof naast de weg. Tsjonguh... En dan is er ook nog die hond die onze wielen net weet te ontwijken en besluit ook een meneertje zijn brommertje plompverloren te keren. Het duurt even voor ons adrenalineniveau back to normal is. Niet heel veel later staan mensen naast de weg waarop een verkreukeld brommertje ligt. Zo kannie wel weer even.

 

Ongeschonden bereiken we de grens om tien uur. De gebouwen zien er redelijk nieuw uit. Een geüniformeerd persoon wijst langs welke twee loketten we moeten. Bij het ene geven we het TOY-inreisformulier af. Bij het andere worden onze paspoorten uitgestempeld. En dâwasset...

 

 

Nawoord Laos

 

Laos heet arm te zijn. Het meest opvallend vonden we het verschil tussen noord en zuid wat dit betreft. In de bergen in het noorden zag het leven er zowel armer als meer traditioneel uit. Woningen van (gevlochten) hout en kleinschalige landbouw. En wat waren daar veel kinderen! Maar veel schooltjes hebben we niet gezien.
In het midden en zuiden daarentegen was veel meer hedendaagse economische bedrijvigheid. In dit stroomgebied van de Mekong (we kruisten talloze rivieren die zich naar de Mekong spoedden) is het vlakker en waren de velden groter. Cassave, suikerriet, rijst, groenten en fruit werd er verbouwd. Ook aan de stenen huizen was te zien dat de welvaart groter is.

 

De Laotiaanse keuken is een stuk simpeler dan we in Thailand gewend waren. Het komt neer op noodle-soepen, die je vooral op smaak brengt met kleurige (zeer) pittige prutjes. Of het is kleefrijst met een visje of kip en wat groenten. In Luang Prabang en Vientiane daarentegen genoten we van verrukkelijke exotische (= Europese) restaurants. Ach ja, het Franse koloniale verleden vonden we ook terug in het heerlijke stokbrood en de koloniale huizen.

 

Nog even memoreren we de ritten in de noordelijke bergen. Dat was een adembenemende ervaring. Het fantastisch samenspel van karstbergen, zon, veldjes en wuivende pluimen. Dit is het Laos, dat in ons hart gebakken zit...

 

De Mekong. Ze was er toen we Laos binnen kwamen. We raakten haar even kwijt in de bergen van het Noorden. In Luang Prabang vonden we haar terug en nog eens in Vientiane. Vandaar tot aan de grens met Cambodja week ze niet meer van onze (rechter-) zijde.