home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Indochina 2014

 

 

Route (4.200 km, 30 dgn): Malaysia border - Hat Yai - Lampam - Trang - Sikao - Sai Khao - Krabi - Ao Nang - (weg nr 4 - 4090 - 4240) - Lam Kaen - Khao Lak - Takua Pa - Na Kah - Ranong - Kraburi - Chumphon - Tung Wua Laen - AH2 - 35 - ringroad Bangkok - AH19 - Chon Buri - Pattaya - Huai Yai - 331/AH19 - 319 - Prachin Buri - Khao Yai NP - Saraburi - Ayutthaya - Suphan Buri - Kanchanaburi - Dan Chang - Nakhon Sawan - Phitsanulok - Sukhothai - Si Satchanalai - Lampang - Lamphun - Chom Thong - Mae Hong Son Loop (NP Doi Ithanon - Khun Yuam - Mae Hong Son - Pai) - Chiang Dao - Doi Ang Khang - Fang -Tha Ton -Mae Sai - Golden Triangle - Chiang Khong - Laos border

 

Vrijdag 14 november 2014 (vervolg, 159 km) - Van Grens naar P-Lampam-Bivak

 

Half een melden we ons bij het minder ordelijke Thaise grensgebeuren. Auto geparkeerd op een grote volle parkeerplaats. In de rij voor 't paspoortstempel. Oeps, onze loketman kan ons geen in-stempel geven. Écht niet! Hij moet de naam van ons hotel in Phuket weten (we hebben zomaar wat ingevuld: hotel Phuket). Ik wijs hem vriendelijk op ons visum voor 60 dagen. Overleg met collega over dit immense dilemma... Eind van het liedje, de stempels worden gezet. En ons hotel heet: Hotel Phuket!
Het Carnet. Poosje in de rij voor het verkeerde loket. Douanedame, ze spreekt geen woord Engels, worstelt zich op de computer door een vragenlijst. Het valt niet mee, want onze gegevens zijn in het Engels. Bij het volgende loket instrueert G de man hoe hij het Carnet moet behandelen.
Thailand inreizen met je auto kan zonder carnet. Nu hebben we beiden: het TOY-inreisformulier en een gestempeld carnet.

 

Anderhalf uur na aankomst aan de (Maleisische kant van de) grens, zijn we klaar. Niet slecht en we zetten de klokken een uur terug. Uurtje extra dag dus. Big Mac en wifi in een Mac D en dan de WA-verzekering. Na wat heen en weer gezoek, vinden we een bureau'tje bij de uitgang van de grensgebouwen. Voor twee maanden en negen Euro zijn we gedekt. Voor wat het waard is...

 

Op de grote doorgaande weg trekken we noordwaarts. Vlak is het en groen natuurlijk. Regelmatig een plaatsje en langs de brede vierbaansweg her en der handel.
Bij een stoplicht staand zien we een loods met olie-allerlei en een gasfles. Nee, de man kan onze fles niet vullen, maar hij tekent uit waar dat wel kan. En we vinden het bedrijf. Naast de Macro inderdaad. Het hek is al gesloten (het is na vijven), maar wordt gastvrij open gedaan als we er stoppen om een waypoint te maken. Het gaat er professioneel aan toe en zo hebben we weer drie kilo gas in de Australische fles. Kost wel 2 euries!

Om half zeven staan we op een parkeerplaats bij het meer van Lampam. Vlakbij zagen we aan de overkant van de rivier het Lampam Resort Hotel (maar liefst) met kerstverlichting de aandacht trekken.

 

 

Giechelende dames, die overal "yes" op zeggen en gewoonweg niet weten waar het over gaat. Maar we krijgen te eten. Met een Heineken nog wel.
Terug bij TOY begint het te gieten. Onder een partytent genieten we van de bui en de afkoelende avond.

 

We zijn in Thailand!

 

Zaterdag 15 november 2014 (216 km) - Naar Krabi en een Bakkie Troost 

 

De dag begint met weer zo'n heerlijke tropische bui. Het is moessontijd, zoveel is duidelijk. We trekken het dak dicht als de bui even aarzelt. Terug naar het kruispunt en verder richting Trang. In de grijsheid van de doorgaande regen duiken twee fietsers op. Nederlanders? Jawel! Een jaar lang fietsen Harold en Karin een "rondje Afghanistan". Nu "overwinteren" ze in zuidoost Azië (www.wijzijnfietsen.weebly.com).
Onder het dak van een alles-en-nog-wat-handel mogen we schuilen. De allervriendelijkste eigenaar wil eigenlijk dat we erbij gaan zitten. Zo! Sinds Australië is dit de eerste echte overlandersontmoeting. Meer dan een uur staan we daar, drinken koffie (een "bakkie troost" voor het doorweekte stel) en wisselen reiservaringen uit. Heerlijk!

Vlot door via Trang, onderbroken door een TOY-lunch, naar Krabi. Voor het stadje doen we een Toyotagarage aan. Ook hier spreekt men geen Engels. Maar er is een meneer die mee denkt en slim is. G en hij komen tot een vergelijk. Hij lijkt onze 100 te kennen en te snappen wat er aan de hand is. Maandag kan TOY terecht. Fijn voor G, hoeft hij de lekkende keringen niet zelf te vervangen. Na een verkenningsrondje in Krabi rijden we door naar Ao Nang.
Massa's toeristen strijken hier neer bij de zonovergoten palmstranden. Het hoogseizoen is net begonnen en het kost moeite om onderdak te vinden. Een aardige Thaise van de Toeristeninfo belt haar vingers blauw tot we hebben wat we zoeken: een kamer met airco, een zwembad, wifi en een parkeerplaats voor TOY.

 

Heel goed is de internetverbinding niet, maar we kunnen even volop meeleven met het sinterklaasvierende thuisfront. We maken de opwinding mee, dat Olivia vol in beeld op de televisie verschijnt bij de intocht en het jeugdjournaal. Moederziel alleen eten we een heerlijke avondhap in het open hotelrestaurantje omringd door olijke junglebegroeiing. Ach, het kan veel slechter...

 

Zondag, 16 november 2014 - Hoteldag en Massáááááshj

 

Een "gewone" reiswerkdag. We regelen de was, werken aan de update, zwemmen en denken na over "hoe verder". Onze aanvankelijke scepsis over dit deel van de wereld, is niet weg genomen. We houden onszelf nog maar eens voor, dat we van Australië naar huis aan het rijden zijn. Een roadtrip met leuke uitstapjes. Dat is het! Zo, na deze reset kunnen we vrijer de wereld door...

 

Lekkere hotellunch nogmaals in alle eenzaamheid. Andere gasten baden waarschijnlijk zon op witte stranden, snorkelen, varen naar "bounty eilanden", kopen souvenirs, klauteren in de jungle naar watervallen, klimmen rotswand, rijden olifant, kijken traverstietenshows, drinken of worden gemasseerd...
Om zeven uur stappen we in het hotelbakkie dat ons in het dorp brengt. We flaneren over de doodlopende zuidelijke boulevard. Een paar aantrekkelijke restaurants zijn er met mooie terrassen en uitzicht op zee. En er is een overmatig aanbod van allerhande massages. Doorlopend klinkt het "massáááááshj madam? sir?".
Op een terras genieten we van heerlijk eten en dito wijn. De rustige sfeer en de temperatuur is precies goed. Als toetje nemen we een nek/hoofd massage.
Op het veel drukkere en schreeuwerige deel van de boulevard lokken Drag Queens toeristen naar de bars waar traverstietenshows gegeven worden. Overal zijn pezende mensen die klanten binnen proberen te halen. Muziekbandjes doen hun best.

 

 

We kopen een sapje en op een rustig plekje kijken we vanaf een bankje uit over zee. In de baai zijn lichtjes en de donkere vormen van uit zee stekende rotsen. Longboats varen met het bekende knetterende geluid uit.
Om tien uur pikt de hotelbak (een open bestelwagentje waar je met z'n allen op bankjes tegenover elkaar zit) on op. Terug op 't honk.

 

Maandag 17 november 2014 (53 km) - G en TOY hebben een Toyotadag en Ik niet

 

Om acht uur verlaat G het pand. Op naar Toyota. Het gaat er langzaam maar heel goed. Per mail houden we contact. Ik schrijf, lees, mail, zwem en loop muggenbeten op iedere keer als ik de deur uit ga. Een klein half uur heftige jeuk en dan is het over.

 

Rondom het zwembad zijn de huisjes in twee verdiepingen in tropisch groen verscholen schots en scheef geschakeld, een vijver met karpers, kabbelend water. Je waant je toch een beetje in de jungle. De hectiek van dit strandtoeristendorp lijkt van een andere planeet. En toch is het maar tien minuten ver.

 

Eind van de middag is G terug. De nieuwe keringen zijn keurig gemonteerd. Zó weinig heeft het gekost, dat G meteen maar een afspraak maakt om de remblokken te vervangen. Morgenochtend verder.
Weer met de hotelbak naar het dorp. Terug nemen we een tuktuk. Heerlijk. We kunnen op ons eigen tijdstip kiezen en wat waaien lekker uit in de koele avondlucht.

 

Dinsdag 18 november 2014 (58 km) - Maleisië-Update eruit

 

G weer vroeg weg. Ik blijf tot 12 uur op de kamer. Weer eens wat anders: de update gaat eruit vanaf twee locaties. Om half een is G terug. Eén van de remcilinders was niet los te krijgen. Jammer, maar geen nood. En nee, betalen mocht niet, want de klus is niet geklaard. Laatste dingetjes op hotelwifi (videoboodschappen voor kleinkids bv.).
In het dorp parkeren we TOY voor lunch en massage. Twee uur lang worden we onder handen genomen. G kiest een dame die er sterk uitziet. En dat heeft-ie geweten. Mijn Pinky hangt met elleboog en vuist op allerlei punten en doet het nog een keer dunnetjes over met hete kruiden in doek. Heerlijk.

 

We eten Italiaans en rijden terug naar het hotel, waar we onze tent(en) opslaan op de parkeerplaats. Dat is een terreintje naast het hotel voor de rotswand. In de donkere stille nacht zwemmen we nog een poosje en opgefrist slapen we in.

 

Woensdag 19 november 2014 (262 km) - LOUIE's Eerste, Bull's Eye en TOY's Bad

 

Feestelijke dag dus. Louie, ons jongste kleinkind, wordt één jaar vandaag! Ontbijt en boodschappen in het dorp. Dan rijden we om de delta heen naar de snelle 4. En vervolgens over kleinere wegen naar en langs de Andamaanse kust. Een prachtige route is het. Door het groen van NP's en de eerste uren zijn er steeds die prachtige karstbergen. Kleine simpele bebouwing, amper dorpjes. Bij Khao Lak stroppen we om het Tsunami memorial te zien. Er ligt een politieboot die twee mijl voor de kust lag en door het woeste geweld hier strandde. Er vlak bij is een modern kunstwerk in de vorm van een enorme golf. Het brengt het moment terug, dat we hoorden van deze catastrofe ergens in de woestijn van Tunesië. Hoe onwerkelijk het toen was en het nog steeds is eigenlijk...

Pechmomentje. Ineens is er een keiharde knal. Het lijkt wel een pistoolschot. Uh? In de voorruit is een grote ronde tekening verschenen. Dat hebben wij weer. Een steen die gelanceerd werd door een tegemoetkomende auto! Geluk hebben we ook.

 

 

Het ronde ding van wel tien centimeter groot zit onderaan en precies in het midden. De wijsheid komt van mijn wederhelft. Want hij heeft gezorgd voor een reparatieset aan boord. We stoppen in de schaduw en aan de slag. Niet dat dat repareren afgestemd is op zo'n enorme impact, maar toch... Mooi wordt het niet, maar we kunnen ermee thuis komen. Een voorruit als de deze zal hier niet te krijgen is.

 

Ach en wat lunchen we fantastisch. Bij een geweldig Resort (Nang Thong Bay Resort), dat het terras pal aan zee heeft. Het is eb, maar bij vloed rollen de golven tegen de terrasmuur aan. We vieren Louie's verjaardag helemaal in stijl.

 

Eindelijk vinden we een goeie autowasplaats. Na een uur poetsen door boys en de hele familie (vader, moeder en dochter) hebben we weer een stralend witte TOY. Zelfs de cockpit straalt ons tegemoet. Dat is heel lang geleden. Let wel, lieve medelanders, en dat alles voor vijf euro!

 

Het schemert en bij Na Kah snellen we naar een weggetje dat de zee opzoekt. Zelfs in het donker is het duidelijk dat dit strand met niks en niemendal voor even ons paradijsje is. De temperatuur is ook gedaald. Drankje en zitten. Op zee zijn lichtjes van de vissersboten. Bivakpastaatje, wijntje en er is zelfs gsm-ontvangst. Kunnen we ook nog even bij Louie's verjaardag zijn.

 

Donderdag 20 november 2014 (217 km) - Thuis aan de Oostkust

 

Heerlijk wakker worden is het daar aan de Indische Oceaan, tussen de Andamanse Zee en de Golf van Bengalen, een klein eindje onder Myanmar. Het warmt heel snel op. In de schaduw en met de wind houden we het uit tot tien uur.

 

Terug over het weggetje dat prachtig door groene heuvels slingert. Vlak bij de kust zijn een paar huisjes. Eenvoudig. De tijd gaat langzaam hier. Vrouwen vlechten manden en een kind scharrelt rond. We hopen heel erg dat toeristische projectontwikkelaars dit uithoekje niet zullen ontdekken.
De grote weg trekt door heuvellandschap met bush en rubberplantages. Soms duiken karstbergen op, hier en daar is bebouwing en soms een dorpje. Op de weg is het rustig. We volgen de grens met Myanmar (Birma) een paar honderd meter verderop zien we het (zelfde) Birmeese groen.

 

De grotere plaats op de route is Ranong. Een Toyotagarage! Een nieuwe kans om een nieuw lampje voor de koplamp te kopen. We parkeren. Mannen laten hun lunch in de steek en snellen toe. Jazeker, ze hebben de lampjes. Maar nee, oh nee, geen denken aan, G mag ze er absoluut niet zelf in zetten. Wij worden met een drankje en cakeje neergepoot in de airco-klantenruimte en TOY krijgt heul veul aandacht in de werkplaats.
Door de glazen wand heen houdt G alles nauwlettend in het oog. Op het puntje van z'n stoel zit ie. Tot hij het niet meer houdt... Maar geen reden voor zorg. De mannen doen het fantastisch en betalen voor het werk mogen we niet.

 

We laten de kust achter ons voor de oversteek in oostelijke richting naar de Golf van Thailand (Zuid Chinese Zee). Ver is het niet. Het schiereiland is hier smal. Onderweg doen we een bermlunch. Vanaf Chumphon koersen we over kleine wegen op de kust af. We vinden in Thung Wua Lean wat we zoeken. Geen massatoerisme hier. Het is er eenvoudig en landelijk. Langs het weggetje zijn kleine barretjes, restaurantjes en kraampjes. En ergens middenin is een terreintje met wat bomen voor de ochtendschaduw. Helemaal geknipt voor een strandbivak.
Het waait hard en op zee zijn verschillende kitesurfers bezig. Vanaf ons eigen TOY-terrasje kijken we ernaar. Zalig is de verkoelende zeewind.

 

We wandelen naar DM Pizza, een Thai's Italiaans restaurantje. Onderweg informeert G naar kitesurfles. Hij treft Nick, een NL-Kite-instructeur. Het klikt! Morgenochtend om tien uur kan G een les krijgen in kite-control. Leren vliegeren dus...
Bij DM Pizza is het gezellig. Biertje, lekker eten, prima wifi en een goeie reggae-band. Genieten. In de stilte van de late avond kuieren we terug naar ons privé-campinkje. Opfrissen en inslapen in de koele nacht met het geluid van de ruisende zee en bomen.

 

Vrijdag 21 en Zaterdag 22 november 2014 (45 km) - Gerard leert Vliegeren

 

Op vrijdagochtend hebben we de tijd op onze mooie plek. We pikken een douche bij het belendende Nana Beach Hotel. Na de middag rijden we met Nick, zijn collega en een Duits stel naar een baai. Er is wind en je kunt overal staan. Ideaal voor de beginnende kitesurfer. G geniet intens van de techniek waarmee de kite (= vlieger) gecontroleerd wordt. Hij banjert heel wat af door het kniehoge water. Bekaf is-ie.
Het bevalt G zo goed, dat hij ook voor zaterdag een ochtend- en middagles afspreekt. Ik bekijk zijn inspanningen vanuit de schaduw bij TOY. 's Morgens is het vloed. Het water komt tot borsthoogte. Ai, nóg vermoeiender! G oefent met "achtjes draaien". Vanaf mijn positie te zien, doet hij het heel goed, vind ik.
We gaan niet naar het dorp voor de lunch. Een TOY-lunch op zo'n plek is immers niet te versmaden. Hangmat erbij.

 

 

Na de middag gaat G door met kite-control. Als dat onder knie is, komt de plank pas, wat hem betreft. Dus oefent hij verder in achtjes draaien en body-drags (je in een gewenste richting door het water laten meeslepen om je plank terug te kunnen halen). Jammer, een splinter in z'n voet verhindert een plank-ervaring.

 

Zondag 23 november 2014 (623 km) - Een Dagtour naar Pattaya

 

Om zes uur staan we op. Het plakken van een lekkende linksvoor band houdt ons even op, maar om kwart voor acht rijden we. Vandaag rijden we zevenhonderd kilometer naar de overkant van de baai. Daar, vlakbij Pattaya, woont Matthijs (ontmoet in Surabaya) met zijn gezin.
En jawel, juist op deze lange lekkere rijdag bereikt TOY haar 300.000ste gereden kilometer. En wat voor kilometers...

 

 

We trakteren het trouwe thuis-TOY-Flakkee-team op gebak.

 

 

Het gaat goed. Behalve bij de verkeersknooppunten, waar we van weg moeten veranderen. De borden zijn voor een deel in het Thai en dat beheersen we (voorlopig) niet . Bovendien zijn de op- en afritten zijn heel anders georganiseerd dan we gewend zijn. Okee, corrigeren kunnen we goed.

 

Om half vier zijn we op het adres dat onze navigatie had vastgesteld als bestemming. Zoeken en vragen. Dat laatste helpt niet. Niemand spreekt Engels. We vinden een kleine compound waar we binnen kunnen dringen omdat een meisje op een brommer het hek open laat. En zo vinden we de Zwitserse Johann, zeg maar Hans. Hij woont hier al negen jaar. Bellen met Matthijs en via de wifi kunnen we een plattegrondje binnenhalen. Het kost moeite ons los te scheuren von Hans die al zijn motoren en gewonnen bekers met ons wil delen.

 

Om half zes zijn we op het goeie adres. Heel hartelijke ontvangst. Kennismaken met Mirjam, de kids (Jis en Nika) en de logerende ouders van Mirjam (Bram en Ulli). NL-gezelligheid bij barbeque, overgoten met heel veel reiservaringen. Ulli en Bram waren vanaf hun zestigste reisbegeleiders.

 

Voor de deur slapen we in TOY. We hebben een eigen douche en wc tot onze beschikking. Het is windstil en warm. Dat wordt dus een nachtje héél stil liggen.

 

Maandag 24 november 2014 (22 km) - SHIRLEY jarig!, Huiselijkheden

 

Luier-thuis-dagje. Mirjam en de kids gaan naar school, Thies is ziek, Bram en G gaan naar de bandenboer (de gepropte band loopt leeg). Ulli en ik rommelen rond in huis en tuin. We kletsen, zwemmen en laten onze rug masseren door de waterstraal.
Eind van de middag komen de schoolgangers terug en gaan we met ons allen uit eten. Het is de afscheidsavond van Ulli en Bram.

 

Dinsdag 25 november 2014 - Pattaya-ja-ja

 

Afscheid van Bram en Ulli. Als de kids naar school zijn en Thies aan het werk is, rijden we met Mirjam naar het centrum van Pattaya. M geeft Engelse les aan prostituees. De les wonen we niet bij, maar we maken wel even de sfeer mee. Prachtig!

 

We wandelen over de drukke boulevard en G probeert zich te herinneren in welk hotel hij indertijd verbleef. In de baai varen speedboten af en aan met ladingen toeristen die wat verder op zee aan een parachute gehangen hebben achter een speedboat. Zodra ze hun zoute voetjes hebben schoongespoeld worden de foto's. Je kent ze wel, die toeristenfoto's... Hier stoppen ze de kiekjes ook nog eens in een gifgroen plastic gevalletje.

 

Vanaf een terrasje in de schaduw, gossie wat is het heet, bezien we de levendigheid van de boulevard. Om half een treffen we Mirjam op het afgesproken hoekje. Heerlijke Italiaanse lunch en op naar de school van de kids. Het is een particuliere school. Indrukwekkend modern gebouw. Jis kruipt bij G op schoot en laat zich door geen wet daarvan af houden.
Opgefrist in het zwembad doen de kids "homework". Wel ff anders hier. Jis is vier en Nika zeven en dapper slaan ze zich door de Engelse tekst en rekensommen heen.
Voor óns galgenmaal wandelen G en Thies een kilometer heen en terug. Maar de Pad Thai is heerlijk en ook de groenten die M eraan toe heeft gevoegd. Jis heeft het niet gered. Hij slaapt al uren.

 

Woensdag 26 november 2014 (230 km) - Afscheid en Cool Campen in Khao Yai NP

 

 

De kids gaan naar school en wij vieren nemen de tijd om in alle rust te ontbijten. Wat een bijzonder contact hebben we in die paar dagen opgebouwd. Mirjam en Thies wuiven tot we de hoek om zijn.
G besluit toch nog maar even bij de bandenboer aan te gaan en de kapotte band op het dak te voorzien van een binnenband. Hebben we toch weer twee ordentelijke reserves. Pizzalunch en inkopen bij Tesco, een hele grote supermarkt. We scoren stevig bruin brood en kaas. Yammie!

 

Stukkie terug op de 3, westelijk op de Huai Yai Road en noordelijk op de 331. We tuffen gestaag door. Onderbreking voor een tukkie, Noordelijker steken we over naar de 319 (Phanom Sarakham)en via Prachin Buri bereiken we in de beginnende schemer de toegang van het Khao Yai NP. Het is het oudste NP van Thailand en staat sinds 2005 op de Wereld Erfgoedlijst. Vooral de 200 wilde Aziatische olifanten spreken tot de verbeelding. Eenmaal in het park zijn er al snel de dikke drollen van de olifanten, die zelf ergens in het dichte groen schuil gaan.

 

 

Het is helemaal donker als we op de Campground van het park zijn. En warempel, het is een serieuze grote camping. Op velden staan in strak gelid heel veel kleine huurtentjes. Her en der zijn kampeerders met eigen uitrusting. Tenten meestal. Maar wonder oh wonder, er staat zelfs een caravan, een joekel. Een grote groep scholieren wordt beziggehouden door een animatieteam met geluidsversterking. En waar geluidsversterking is, zijn altijd mensen die het heerlijk vinden om zichzelf te laten horen. Eindeloos lang!

 

We installeren ons met asfalt onder de wielen. Boodschappen ruimen, drankje, hapje en voor TOY zitten lekker 24 koele graden. Genieten. We zien elf ranger auto's met de kamperende schooljeugd vertrekken voor een "gamedrive" (tocht in de jungle om wild te spotten). Volle bakken en grote schijnwerpers.
We eten soep met het heerlijke bruinbrood, drinken wijn en zachtjesaan stort G in. Na een frisse douche trekken we tegen tienen de klep dicht. Pikkedonker wordt het als alle lichten op de campground uitgaan.

 

Donderdag 27 november 2014 - Een NP-Campingdag

 

G slaapt uit. We genieten de ochtendrust en -koelte. De jeugd vertrekt wandelend in groepen. Voor een jungletrekking, nemen we aan.
De dag gaat heen met rommelen, ruimen, lezen, mailen, rondje camping. De campingreen grazen en luieren vredig. Een leguaan maakt zich uit de voeten. Mensen pakken in en wij een zetten ons luifeltje op als het gaat regenen.

 

 

Over de wiebelende hangbrug wandelen we een eindje de natte jungle in.
Zo is een daggie NP-camping. Het kan heel veel slechter. En dan hebben we het nog niet eens over de verse-spullen-lunch, het avondeten en een hele koele donsbedekte slaapnacht!

 

Vrijdag 28 november 2014 (165 km) - Baan Hollanda in Ayutthaya

 

We talmen, wetende dat de vochtige warmte ons weer wacht. Twee leraren komen hun licht opsteken over ons, onze TOY en onze explorings. Dan inpakken, een koude douche en weg. Net als de twee schoolgroepen, die in vrachtwagens vertrekken.
Onderweg spotten we een leguaan, een paar apies, een hertje en een kleine schildpad. Geen olifanten! Het bezoekerscentrum is mooi en informatief, bij een uitzichtpunt komt een enthousiaste Thaise op ons af. Haar man is Nederlander en was politieagent in Utrecht. Van blijdschap geeft ze ons een zak pindakoekjes.

 

 

Na de noorduitgang bekijken we een klein tempelcomplex en slaan niet veel later linksaf op een mooie dalweg (de 1016). Om te beginnen is er dat kleine strak-moderne Italiaanse restaurantje. We eten een fantastische salade en spaghetti. Espessootje toe. De vallei maakt sowieso een heel Italiaanse indruk. Prachtig slingert de weg door de heuvels en langs steile wanden.
Dan snellen we voort op de drukke Highway (12) via Saraburi en de iets minder drukke 329 naar Ayutthaya. Opvallend zijn de grote vrachtwagens op gas. Achter de cabine is ruimte gemaakt voor tien gastanks. We zagen tankstations voor uitsluitend lpg. Thailand is een gasland!

 

Ooit was Ayutthaya de hoofdstad van het grote Siamese Rijk totdat vijandige buren, de Birmezen, de stad verwoestten. Nu resten ruïnes. We rijden naar het "Historical Park".
Voor sluitingstijd hebben we nog drie kwartier voor het Historical Study Centre. Het museum is een mooi modern gebouw, ontworpen door een Japanse architect.

 

 

Genoeg tijd dus om de expositie over het oude Ayutthaya te bekijken. En we zijn er alleen. Vlak voor we aankwamen vertrokken een stuk of vijf van die enorme bussen met schoolkids.
Met wat meer inzicht in de historie van de stad gaan we op zoek naar een nachtverblijf. Het is zweterig heet, dus veel haast hebben we niet. We rijden naar Baan Hollanda net buiten het centrum aan de overkant van de rivier.

 

In 1604 kwamen de eerste Hollandse handelslieden in Ayutthaya aan. Het werd een belangrijke handelspost van de VOC. Baan Hollanda (het Hollandse Huis) werd herbouwd op de plek waar in de 17e eeuw de Nederlanders hun nederzetting hadden.
Het is een museum over de handel en wandel van de Nederlanders in Thailand. Het gebouw is een replica van het voormalige VOC-hoofdkwartier.

 

We treffen Bhawan Ruangsilpo (PhD, docente aan de geschiedenisfaculteit). Ze spreekt fantastisch Engels en heeft in Leiden gestudeerd. Enthousiast leidt ze ons rond. En, net als eerder in het Historisch Museum, treffen we ook hier ene Jeremias van Vliet. En nu is hier Gerard van Vliet. Van Vliet is back.
Bhawan is Jeremias heel dankbaar. In dagelijkse VOC-journaals beschreef hij veel en gedetailleerd over Siam en Ayutthaya. Voor de geschiedschrijving en de kennis over het Siamese Rijk blijkt dit van onschatbare waarde, omdat andere bronnen vernietigd en verdwenen zijn.
In de koffieruimte van het museum worden bitterballen en stroopwafels aangeboden met D.E.-koffie! En er zijn boeken over de Nederlandse geschiedenis. Hebben we warempel in het verre Thailand nog even een thuisgevoel.

 

Ondertussen hebben we bedacht dat we de nacht op de naastliggende parking kunnen doorbrengen. Prachtig stil is het met ruimte en uitzicht op de rivier.
Op weg naar een restaurant bezoeken we het oudste tempelcomplex van de stad. Ach ja, ook monniken communiceren volop. Met mobieltjes. In een bootresto eten we een voortreffelijke hap (Pad Thai en vlees met groenten).
Terug bij Baan Hollanda aan de rivier. Het is nog steeds zweterig heet. Onze kleine ventilator brengt nog ietsiepietsie verkoeling.

 

Zaterdag 29 november 2014 (269 km) - Hollandse Koffie, Historisch Ayutthaya, Kwai River

 

De zon dringt zich al meteen weer op, de hoge luchtvochtigheid is alom aanwezig en de wind laat het afweten. Pfffft... Maar het uitzicht is heerlijk. In de rivier voor ons zwoegen kleine sleepbootjes met drie vier vrachtbakken achter zich.

 

 

Tijdens het ontbijt arriveert de professor van Bhawan. Hij is helemaal op de hoogte van ons. Om negen uur drinken we de ochtendkoffie in het koele Baan Hollanda. De prof schuift aan. Wij hebben veel vragen en hij heeft veel te vertellen.

 

Dat deed hij ook in 2004. Toen legden Koningin Beatrix en Willem Alexander een staatsbezoek af aan Thailand in het kader van 400 jaar (vriendschaps- en handels-) betrekkingen. Hij, onze prof, vertelde Trix toen, wat hij ons nu vertelt. Over de geschiedenis van de Nederlanders in Thailand. Over de handel en over de betekenis en effecten van de VOC.
We gaan de tentoonstelling nog eens rond nu met de prof als verteller. Op een video zien we "onze prof", jonger en minder grijs, samen met Trix en WA. Bij de volgende koffieronde presenteert de prof kleine wafeltjes en wij bieden hem een boek aan. "The Dutch, I presume?", een boek met een knipoog over de (eigen)aardigheden van de Nederlanders. Hij vindt het prachtig.

 

Tegen elven verlaten we de koelte van Baan (- huis, dorp, nederzetting) Hollanda. In het centrum van de Historical Site bezoeken we het Nationaal Museum. Mooi oud koloniaal gebouw. Veull Boeddha's in maten, soorten en standjes. Ze komen van allerlei plekken uit het oude Siamese Rijk.
Aan de andere kant van de rivier is in het zuidwesten de Wat Chai Wattanaram, een gerestaureerd tempelcomplex in Khmerstijl. Goed is te zien hoe groot en hoe schitterend het geweest moet zijn.

 

De hitte is slopend. De stad uit en richting noorden vooralsnog. We speuren naar een restaurantje om te eten en precies uit te zoeken welke route we willen rijden. Dat speuren duurt lang en dus moeten we na de lunch weer de nodige kilometers terug rijden. River Kwai, toch ook een dingetje in Thailand, ligt ietsie zuidelijker. Okee, drie kwartier extra rijden dus, maar wel met volle maag.
De wegen zijn breed en het is saai. Vlak land, industrie, suikerriet en rijstvelden. De plaatsen waar we doorheen rijden lijken op elkaar. Dezelfde warwinkel van electradraden, huizen, bedrijven. Overal Toyota, Nissan en andere Aziatische autodealers. LPG stations...

 

 

Kanchanaburi, het tot de verbeelding sprekende stadje aan de river Kwai, van de Brug en van de Birma Spoorlijn (the Thailand-Birma Railway). We zijn er. Het Kwai Bridge Festival is gaande en het is weekend. Volle bak. Het is donker eer we onderdak bij Ruen Maimom Cottages gevonden hebben. Er is geen restaurant, de wifi hapert en de tv geeft alleen Thaise zaken te zien. De cooldown in het zwembad met uitzicht op de door de halve maan verlichte Kwai maakt alles goed. De instantnoodles en een biertje uit de TOY-keuken, daar doen we het vanavond mee. Rustige uurtjes en lekker koel slapen.

 

Zondag 30 november 2014 (16 km) - De Birma Spoorweg en de Brug

 

We verhuizen naar het Felix River Kwai Resort vlakbij de brug. In het stadje bezoeken we eerst het Thai-Burmese Railway Centre. Hier wordt vooral de historische achtergrond van de "Death Railway" belicht. De spoorlijn moest de aanvoerroutes van Japan bij de verovering van India bekorten. En hoeveel harder en rauwer was de realiteit bij de aanleg dan in de broemde film te zien is. Ook hier is het een Nederlander (van Warmerdam, militair) die flink wat redde voor de geschiedschrijving. Omdat hij simpelweg het bevel over de lijn overnam na de capitulatie van Japan.
Het oorlogskerkhof tegenover het museum straalt een serene rust uit. Bijna onwerkelijk na de gruwelijkheden waarmee je geconfronteerd werd in het museum.

 

 

Op naar de brug. Het zijn de dagen van het Festival. De brug is het middelpunt van een show met muziek, maar vooral met veel vuurwerk. Nu we onder en op de brug staan, doen de ontstekingslijnen voor het vuurwerk ons denken aan hoe de brug in de film werd opgeblazen. In het echt werd de brug gebombardeerd. Verschillende keren voordat er genoeg schade was aangericht. Het toeristische prettreintje dat de brug passeert duwt het gruwelijke verleden nog verder weg... We wandelen over de burg naar de overkant om in een bootrestaurant te lunchen.

 

In het hotel doen we de cooldown in airco en zwembad. Jaja, zelf G waagt zich in het water. Dan laten we ons onder handen nemen. Een traditionele Thaise lichaams- en voetmassage. G heeft aangegeven dat het "firm" (hard, stevig) mag. Dat heeft ie geweten. Nu en dan kreunt hij van de pijn. De Thaise, die aan een Sovjet-Russin doet denken, verblikt of verbloost niet. Ik ben blij, dat ik ingezet heb op "medium"!
De twee restaurants in het hotel zijn vrijwel leeg. De meeste gasten zitten waarschijnlijk bij de brug voor "show & diner". Wij volgen het vuurwerk op afstand.

 

Later op de avond komen we tot de ontdekking dat de opa van vriendin Ella aan de spoorlijn heeft gewerkt. Hij hoorde bi de gelukkigen die overleefd hebben. We wisselen uit. In het Jeath-museum is een foto waarop hij staat. In een klein bijbeltje hield hij een dagboek bij.

 

Maandag 1 december 2014 (272 km) - Nog meer Musea en Mooie Rit

 

Eerst bezoeken we het kleine Jeath Museum, Opgezet door alle bij de oorlog in dit gebied betrokken partijen: Japan, Engeland, Australië/Amerika, Thailand en Holland. In een bamboebarak, waarin ooit de werkers aan de spoorlijk woonden, is een fototentoonstelling. En daar is die ene foto, waarop de opa van Ella te zien is. Indrukwekkend moment.
We toeren richting Myanmar naar de Hellfire Pass. De Australiërs hebben een prachtige gedenkplaats voor hun overleden kameraden nagelaten. Een mooi modern gebouwtje, indrukwekkend filmmateriaal en informatieve tekstpanelen.

 

Cijfers: 60.000 krijgsgevangenen werden te werk gesteld. Toen dat niet genoeg bleek om de lijn op tijd de lijn klaar te krijgen werden overal in zuidoost Azië mensen geronseld. Een leger van 200.000 dwangarbeiders (romusha) werden ingezet. Zij hadden het nog slechter dan de krijgsgevangenen.
De lijn kwam er. In 20 maanden werden 415 kilometer spoorlijn aangelegd ten koste van ruim 100.000 doden...

 

We rijden terug en lunchen in een Resort, dat overduidelijk uit een andere eeuw stamt. We eten er heerlijk, omringd door warmteminnende Russen. Via kleinere wegen koersen we noordwaarts. De wegen zijn uitstekend, rustig en voeren door aanvankelijk bush en later door kleinschalige suikerrietvelden. Kleine dorpjes nu en dan. Het platteland waar het leven goed is.

 

Om vier uur bereiken we Dan Chang, zomaar een stadje aan een klein stuwmeer. We rijden een paar, zeer nederige "resorts" langs. We hobbelen zelfs weer eens "onverhard"! Zo vinden we uiteindelijk een heerlijke plek, "Jan Thara Villa". Prima kamer, een trouwdag waardig zeg-maar... G doet tukkie, ik zwem. Ieder z'n hobby.
Het eten in het belendende restaurant gaat niet zonder slag of stoot. Geen Engelse menukaart en geen Engelssprekende dame, maar wel een die heel geduldig en behulpzaam is. En gelukkig zijn er plaatjes.
De avond heeft zowaar een heel behoorlijke afkoeling in petto. Heerlijk. Dan nog wat internetzaken (genieten van felicitaties) en heerlijk slapen.

 

Dinsdag 2 december 2014 (326 km) - TOY's Distributieriem, Suikerriet

 

Tijdens ons TOY-ontbijt op de beschaduwde veranda van de kamer, constateert G dat dit eigenlijk de goeie omstandigheden zijn om de distributieriem te vervangen. This is the time, this is the place. En zo geschiedt!

 

Om twaalf uur is de klus geklaard. G tevreden, ik trots. Douchen en om een uur rijden we Dan Chang in oostelijke richting uit. Suikerriet is overal. In de velden en op de volgeladen vrachtwagens. Bij fabrieken wachten lange rijen oude bakken tot ze gelost worden.

 

We doen een gedenkwaardige lunch. Lang al werd het 999-Resort aangekondigd. Het blijkt een soort boerderij dat een huisjesbedrijf erbij doet. Geen enkele gast is er. Van de menukaart valt weinig te bakken. Maar bij "spaghetti" begint men te reageren. Dat kan dus. Met knor- en boe-geluiden lijkt de bekleding ook geregeld. Niet veel later meldt kokkie ons "no spaghetti". Oeps! Maar wel "macaloni". Ook goed. Nog nooit aten we een macaroni als dit. Plakjes ham, kip, stukken ui en tomatenketchup. Maar ja, het was dan ook een echte onvervalste macaloni natuurlijk.

 

 

Op de grotere routes kunnen we paar uur flink doorstomen naar Sukhothai. Net voor het donker is zijn we in de buurt. Over een kleine weg door rijstvelden komen we bij een meertje met een eilandje. Nou ja schier, het is bereikbaar over een weggetje. Er wordt gekampeerd nota bene. Tentjes staan onder bomen rond een groot sportveld. Hier en daar een bouwval. Zo! Een eindje er vandaan vinden we een mooie stek onder een boom aan het water. Zover mogelijk bij het kamp vandaan.

 

 

De zon gaat onder in prachtig oranje. Nog voordat we ons erop hebben kunnen kleden, zitten we onder de muggenbeten. We eten soep en drinken een wijntje.
Het kamp daarginds op het veld, laat steeds meer van zich horen. De kinderen worden vermaakt met een poppenkast zo te horen. Jawel, en waar een kamp en kids zijn, is geluidsversterking. We kunnen heftig meegenieten dus. Vuurwerk en even de hoop dat het om negen uur is afgelopen. Maar nee, het gaat door tot diep in de nacht. De afkoeling heeft ondertussen een slaapbaar nivo bereikt.

 

Woensdag 3 december 2014 (171 km) - Verruïneerde Dag: Sukhothai en Si Satchanalai

 

Om zes uur heeft de man zijn microfoon alweer te pakken. Geen idee wat hij allemaal te vertellen heeft en waarom... Zucht. Maar onze dag begint vroeg!
Dus ook op tijd naar Sukhothai. Ooit was dit de tweede hoofdstad (na Ayutthaya) van het Siamese Rijk. Het was de stad waar de kroonprins zijn residentie had.
Na de inval van de Birmezen in 1767 kwam er een eind aan het Siamese Rijk. De stad werd verlaten en al wat rest zijn ruïnes. Ruïnes van tempels en paleizen, want die waren van steen. De houten woningen zijn helemaal verdwenen.
Eerst bezoeken we de ruïne van de Wat Si Chum tempel net buiten het Historical Park. Prachtige Boeddha die door een spleet heen de wereld in de gaten houdt.

 

 

In het historische park is het goed toeven. Schitterende vijvers met lotusbloemen, bomen en rond de rode bakstenen ruïnes. Ooit waren dit indrukwekkende paleizen en tempels. Met wat fantasie kun je de gouden pracht en praal van zo'n stad nog wel voorstellen.
Voor de lunch duiken we een van de kleine straattentjes in. En warempel, we treffen er twee NL-stellen voor de derde keer. We worden op een drankje getrakteerd en eten gezellig samen.

 

We rijden over een mooie kleine route naar Si Satchanalai. Volgens onze prof in Baan Hollanda (Ayuthaya) nog veel mooier dan Sukhothai. Het is er inderdaad prachtig. Tempelruïnes en resten van een paleis in een groot groen park (net als in Sukhothai) met prachtige bomen, grasvelden en waterpartijen.

 

Op weg. Naar Lampang. We gaan er "de mooiste tempel van Thailand" bezoeken. Maar eerst bivak. We zijn in heuvelachtig gebied en op een paar honderd meter hoogte. Een slingerweggetje eindigt bij een klein stuwmeer. Langs het asfalt van de dam zitten vissers. Met een tentje zelfs. En wat een mooi plekkie vinden we weer. Al snel is het aardedonker. De hemel trekt open en daar is de bijna volle maan en voor het eerst zien we een schitterende sterrenhemel. Aan de overkant kamperen mensen aan de lichtjes te zien. Genieten. Heerlijke TOY-hap met een wijntje en op tijd naar bed. Wel nodig na de gestoorde afgelopen nacht.

 

Donderdag 4 december 2014 (264km) - De Mooiste Tempel en Watervallen NP (Doi Inthanon)

 

TOY verzet om ontbijtschaduw te creëren. Heerlijk koel is het (26 graden). We zijn net klaar met koffie en muesli als een leger gemeentewerkers enthousiast komt aangereden. Ze storten zich met allerhande maaiapparatuur op het hoge gras van de bermen. De mannen zwaaien ons uit.
Vlak voor we de doorgaande 11 bereiken doen we een leuk ommetje over een piepklein weggetje door een piepklein dorpje. Wonderlijk wat een ander Thailand je daar te zien krijgt. Op de 11 stomen we door. Belinda en Markus (2xperience) laten weten dat ze inmiddels in Bangkok zitten. Onze wegen hebben elkaar ergens ongemerkt gekruist.

 

En kleine twintig kilometer zuidwestelijk van Lampang is de Wat (tempel) Phra That LampangLuang. Het zou de mooiste tempel van het land zijn. Het complex is inderdaad prachtig. De oudste gebouwen dateren uit de 15e eeuw. Veel mensen steken kaarsjes aan, offeren en bidden. En grappig is het om te zien hoe ze direct daarna een selfie maken: ik en de Boeddha, zeg-maar...

 

 

Dan op naar een rondje (de Meahongson Loop) dat in onze gids beschreven staat. Het begint pas echt als we in het NP Doi Ithanon zijn. Bossig natuurlijk, niet veel uitzicht, wel veel watervallen. De eerste, waar je kunt zwemmen missen we volkomen. De tweede, de hoogste, is mooi en toeristisch. Een enthousiaste reisgids staat watertandend bij TOY. Een landcruiser, dat is zijn droom.

 

Op naar de campsite van het park. Bij de entree worden we verwezen. Terug naar de weg en 30 m rechts kunnen we een ticket kopen. De 30 blijkt minstens 300 meter te zijn en op het headquarters doen we ook een kastje-naar-muur-speurtocht. Maar dan hebben we het felbegeerde toegangskaartje. Onder de bomen staan tentjes, veel tentjes. Je kunt hier zo'n tentje met toebehoren huren. G sjouwt met alle beschikbare middelen (onze plankjes en campingstenen) zodat we horizontaal de nacht in kunnen.
Voor onze neus worden (eigen) tentjes opgebouwd, eten gekookt en samen gegeten. Zittend op de grond met blote voeten, de slippertjes netjes naast het grondzeil. Om zich heen de spulletjes in veel plastic zakjes. Lekker sfeertje.
Onderweg hadden we een voortreffelijk lunch in een wegtentje. Vanavond volstaan crackers met ei en kaas en een cup-a-soupie. Wijntje erbij natuurlijk. Het is fantastisch koel. Echt koel. Blouse aan, trui erbij en sokken. Warempel, we slapen weer eens onder dons!

 

Vrijdag 5 december 2014 (200 km) - Jarig: Sinterklaas en de Koning van Siam

 

Feest! Ze zijn allebei jarig. Niet dat we er veel van merken. Hoewel... Vanuit NL komt de speculaas- en pepernotengeur toch wel door in de loop van de dag.

 

Bleven jongelui tot diep in de nacht bezig, om vijf uur pakken de buurgezinnen alweer in. Niet veel later is het alweer een levendige bedoening op de campground. We zien het rustig aan tijdens het ontbijt. Daarna ook is het een beetje opgewarmd zodat we de koude douche aan kunnen. Samen in de grote gehandicaptenruimte. Zo, over opfrissen gesproken!

 

We toeren over een kronkelige bergweg naar het hoogste punt van Thailand. Oh jee, de verjaardag van de koning heeft een lang vrij weekend opgeleverd. Op de camping was dat al te merken en hier... Het is zo ongeveer filerijden. Op de top van de berg (ruim 2.500 m) zijn er een observatorium en veel masten. Maar ook massa's mensen. We wandelen met de stroom mee naar het graf van Ithanon. Er wordt geofferd met wierook en bloemen. Lang blijven we niet en ook de lagerliggende tempels slaan we over.

 

De prachtige bergslingerweg gaat door een tuindersomgeving. Ergens zal er markt zijn, gezien de vele strak en volbeladen Toyota Hiluxen. Al gaande raken we in de ban van de geduldige en herhaalde aanwijzigen dat er "hete koffie" over een afnemende aantal kilometers te vinden is.

 

 

Het blijkt een klein juweeltje langs de weg. Prachtige plek met liefde en zorg ingericht. We eten er heerlijk en nog voor het goeie doel ook. Met het restaurant en een winkeltje wordt geld verdiend voor het weeshuis lager op de helling. Tuurlijk kopen we ook souvenirs (geweven tasjes).
Bij de afslag van een klein dorpje zien we zowaar een motor met Duits kenteken. Tijdens onze bermbabbel knalt een lokale scooterrijder onderuit en schuift tegen een oude kever. De man komt met de schrik vrij.
De Duitse motorrijder heeft eerder Belinda en Markus ontmoet. De reiswereld is soms klein.

 

Eenmaal op de grotere weg schieten we op. Om vijf uur zijn we in het Ferns Resort een kilometer of zeven voor Mae Song Hon. Het ligt een eind van de weg af ingeklemd tussen jungle en kleine rijstveldjes. De rijst is net geoogst en vandaag is de knoflook de grond ingegaan. Een boerin bedekt de veldjes met hooi.
In ons eigen junglehuisje komen we bij van de vermoeiende rijdag. Het resort is weldadig net als het restaurant.
Wat ons opvalt is, dat de mensen hier (van de Shan, een bergvolk dat in grote delen van Myanmar en Zuid China leeft) zo anders zijn dan de Thai die we totnutoe ontmoetten. Ze hebben gevoel voor humor, spreken Engels en gedragen zich als onze gelijken. Wat een verademing.

 

Moe als we zijn slapen we vroeg in om rond middernacht nog een HARIG-contact te hebben met Yara. En we genieten ook na van het telefoongesprek met Zoë...

 

Zaterdag 6 december 2014 (90 km) - Shan, Karen, Padaung: Bijzondere Bergvolken

 

Moeizaam wakker worden na een wel heel lange nacht. We douchen! En hoe. Sinds Pattaya hebben we geen warme douche meer gevoeld. Mmmm...

 

Het is halverwege de ochtend als we op weg gaan naar een klein dorpje in de bush aan de grens met Myanmar. Het is een vluchtelingendorpje van de Padaung, Kayan en Karenstam. De vrouwen van de Karen's doen van jongsafaan ringen om hun hals waardoor deze wordt opgerekt en het sleutelbeen naar beneden gedrukt wordt. Zo ontstaan de zogenoemde "longnecks".
We zijn ambivalent over deze uitstap. De vraag is in hoeverre deze vrouwen dit vrijwillig doen. En of ze vrijwillig een rol spelen in het (etno-)toerisme.
Is het de Thaise overheid dit het (met enige dwang en geldelijke beloning) in stand houdt als toeristische trekpleister... Zijn het de mannen die via hun vrouwen en dochters drankgeld verdienen... Zeker, dit halssieraad komt voort uit de cultuur van de Karenstam. Maar in hoeverre je als toerist bijdraagt in fysieke vervorming of onderdrukking is de vraag. Een vraag, waar we geen eenduidig antwoord op vinden en krijgen.
We besluiten er heen te gaan. Natuurlijk uit nieuwsgierigheid en om de inkomsten die dit de mensen oplevert. Het is een shock om langs de weg het richtingbordje "To see long neck" te zien...

 

 

Oorspronkelijk leefden de Padaung, Kayan en Karenmensen als boeren in Birma. Een vredelievend volk. Vanaf de onafhankelijkheid in 1948 van Engeland kregen ze het zwaar te verduren van de overheid die een burgeroorlog tegen deze mensen vocht. Het werd nog erger met het militair regime in 1962. De mensenrechten van de etnische minderheden werden ernstig geschonden. Er werd gefolterd en mensen werden gedwongen te verhuizen of de uitrustingen van militairen te sjouwen die tegen hun mensen vochten.
Sinds 1992 zijn veel mensen naar Thailand gevlucht. Ze hebben geen officiële status. In het vluchtelingendorp waar we heen rijden, worden ze geduld.
De situatie in Birma is iets verbeterd en men bezoekt de familie "thuis". Maar terug naar Birma wil men niet. Hier hebben ze het beter dan in hun eigen land, aldus een lokale zegsman.

 

Aan het eind van het piepkleine weggetje met doorwadingen door kleine stroompjes, treffen we ze. Prachtige traditionele kleurige kleding en hoofdtooien. Heel blij ogen de vrouwen niet, maar hun trots lijken ze niet kwijt. In kleine kraampjes laten ze zien wat ze kunnen. Ze verkopen hun mooie geweven stoffen, sieraden en muziekinstrumenten. Een vrouw speelt gitaar en zingt een weemoedig liedje. De kindjes zijn gewend voor de camera te poseren. Heel veel toeristen doen dit dorp aan. Troost is het te weten, dat de mensen in ieder geval de kost goed verdienen.

 

Onze gemengde gevoelens zijn niet weg als we dit uithoekje van Thailand achter ons laten...

 

In Mae Hong Son lunchen we in een leuk tentje met uitzicht op een vijver met erachter een indrukwekkende tempelcomplex.

 

 

De route kronkelt mooi door de bergen, de grens met Myanmar volgend. Bij een uitkijkpunt zijn er kleurrijke kraampjes en mensen van de Shan en andere bergstammen die musicerend de kost verdienen. Vrolijke goedlachse mensen zijn het, in hun kleurige traditionele kleding.

 

Pai gaan we niet halen. Rond vijf uur vinden we een heel leuk klein resort (Soppong River Inn) verstopt langs de weg. Op de mooie kamer is er zowaar Apple t.v., de beste wifi totnutoe en uitzicht op tropische groen. Na een goede maaltijd van Shan-gerechten beeldskypen we met H&E, die slecht nieuws hebben gekregen.

 

Zondag 7 december 2014 (176 km) - Koffie in Pai en even thuis in Chiang Dao

 

Scheerbeurt voor G. Zo, z'n Bruce Willis uiterlijk is terug. Ontbijtje, inpakken en op weg. Genieten is het op de mooie kronkelende bergweg met fantastische uitzichten op diepe dalen en puntige bergen aan de Myanmarkant.
Op een uitzichtpunt, alweer de claim van het hoogste punt, treffen we naast de Thai-toeristen weer lokale bewoners in hun traditionele kleding. De kids poseren dollend en wel voor de camera's. Het is zondag en ook voor hen is het een mooie gelegenheid om een extra centje te verdienen.

 

 

Bij de souvenirstalletjes kopen we een paar leuke cadeautjes voor.......
De schitterende route naar Pai is een summum voor motorrijders. Ze zijn er dan ook volop. We zien verschillende Westerse toeristen met gehuurde motoren of scooters. Ideaal is het. De route is heerlijk, het landschap prachtig en overal is er goede en heel betaalbare accomodaties.

 

In Pai parkeren we TOY onder het gouden toezicht van een Boeddha. Op de centrale kruising genieten we van goede koffie en het langskomende verkeer. Dat is hier van alles door elkaar. Vanaf Pai wordt de weg ietsiepietsie minder bochtig. Hoewel er nog een mooie pas te nemen is.
Vanaf de grote noordzuidverbinding, de 107, schiet het flink op. In het noorden rijzen spitse bergen op. Na de bypass om Chiang Dao volgen we de verwijzingen naar het Marisa Resort.
Het ligt een paar kilometer van de doorgaande weg af. Bij de receptie treffen we Ton (Dijkman) die het resort bestiert in het hoogseizoen. Verscholen in een tropisch groen park liggen villa's, bungalows en casalongs (rijtjes van prima kamers). Alle gebouwen liggen verspreid. Er zijn natuurlijke vijvers en stroompjes. Mooi en rustgevend is het!

 

Installeren en om vijf uur geven we ons over aan de deskundige handen van twee vriendelijke dames. Gossie, dit is de beste Thai-massage totnutoe. Met Ton eten, drinken en praten we. Leuk is het om te horen, dat er morgen een filmploeg komt. Een bekende tv-persoonlijkheid komt overnachten en opnames maken voor een programma waarin de provincie gepromoot wordt. Hard nodig, zegt Ton, want het toerisme komt nog steeds niet echt van de grond.
Nog even een paar telefoontjes, dwdd- en Pauw-en en dan slapen we een lange heerlijke nacht.

 

 

Maandag 8 en dinsdag 9 december 2014 - Marisa Resort Dagen

 

Lekker bezig. Van alles bijwerken, websitewerk, BreukBandkopij, contact met het thuisfront... Met Ton bezoeken we een hoog op een bergwand gelegen mooi tempeltje en nemen een afzakkertje in het dorp (Chiang Dao).
De filmploeg is een groots evenement voor de mensen hier. De bekendheden poseren geduldig met iedereen voor voor alle mobieltjes. Onze massagedames zijn voor deze gelegenheid de hele avond gebleven. Ondanks alle afleiding, zoals massages, vordert op dinsdag de update alsnog.

  

Woensdag 10 december 2014 (75 km) - Update eruit en Etappe naar de Thaise bergen

 

Het is toch nog een ochtend-met-uitloop doorwerken geblazen om alles klaar te krijgen. Ton leidt ons rond over het resort en we bewonderen de schitterende villa's. Als de update en een paar videoboodschappen hun weg op het internet hebben gevonden, is het hoogtijd om te vertrekken.
En jawel, dan heeft de Grand Old Lady kuren! Ze weigert te starten. Sodeju, wat nu weer! De oorzaak is snel gevonden. In de garage, waar G niet zelf het lampje in de koplamp mocht zetten, heeft de accuklemmen niet goed vastgezet. Zo!
Fotosessie met en afscheid van Ton. Tien minuten later zijn we terug. Kamersleutel vergeten af te geven...

 

Maar dan is het eindelijk echt zover. We rijden over de rustige landelijke dalweg naar de bergen. Daar kronkelt een klein asfaltweggetje langs spectaculair diepe kloven en door dicht groen. Geweldige rit.
De militairen bij een checkpoint zijn opgetogen en poseren als echte mannen-van-de-wereld. Bij een uitkijkpunt kopen we een voor ons onbekende vrucht. Ziet eruit als een uit de hand gelopen aardappel en de smaak komt in de buurt van meloen. Lekker.
Bij de bedoelde campground (bij Doi Ang Khang) houden we het snel voor gezien. Eindeloos uitzicht, dat wel.

 

 

Maar met geen mogelijkheid is er een enigszins horizontale positie te bereiken. En er kamperen heel veel tentjesjongelui. Een paar kilometer terug hebben we een mooi terreintje gezien. We kijken uit over hetzelfde dal en belendende bergen. Het lijkt een voormalig of aankomend kampeerterreintje. Stroomloze lampjes en waterloze wc's. Een picknickende gezin gaat huiswaarts als de zon onder is.
We genieten van de stilte. Sterren twinkelen aan de hemel en in het dal verschijnen steeds meer lichtjes. Sokken en fleece komen tevoorschijn. Pogingen om een kampvuurtje te maken mislukken jammerlijk. Uiteindelijk eten we knus binnen en duiken we vroeg onder het dons.

 

Donderdag 11 december 2014 (133 km) - Terug bij de Slagboom, via Fang naar Mae Chan

 

Als we door het gaas naar buiten gluren zien we de grote witheid van wolken. In het dal, om ons heen. Zucht, daar gaat de fantastische zonsopgang. De zon schimmert trouwens al een aardig eind boven de horizon die we daaronder ergens vermoeden. Een lichte bries echter brengt de wolken in beweging en tovert ons een prachtig lichtspel. Soms gloort even iets van blauw, dan weer trekt het grijsgrauw dicht of dartelen lichte wolken uit het dal over de rand. Fascinerend schouwspel.

 

We verheugen ons op de rest van de route. We gaan de bergweg verder op om via een "slecht" weggetje naar het dal af te dalen. De aanloop is veelbelovend. Duizelingwekkend diepe kloven en uitzichten. En vooral, een geïsoleerd bergdorpje. Houten huisjes. Een man zit voor z'n deur met pijp in de mond, leunt op een wandelstok en warmt zich aan het vuurtje voor hem. Een jonge vrouw is geconcentreerd bezig met het dunne grijze haar van oma. Vlooit ze haar? Kindjes en ook de jongere vrouwen met wat wij de "bergblos" noemen. Een rood naar paars zwemende blos op de wangen die we vooral in bergen op grotere hoogte zagen. Bij de oudere vrouwen zijn de verwoestende sporen van qat kauwen te zien. Rood en een paar eenzame tanden. Als ze de camera zien sluiten ze de lippen. Soms vergeten ze het even...

 

 

Na het dorp komen we bij een checkpoint. De slagboom is gesloten. Een bord met Thaise tekst kunnen we niet lezen. Wel de uren: "07.00 - 10.00" en "16.00 - 18.00". Twee militairen bemannen de post. In z'n beste Engels, en dat is niet veel, legt de jongeman uit dat we er niet door mogen. G doet ijverige pogingen. Het helpt niet. "No entrance" herinnert de man zich na veel pogingen in het Thai.

 

 

Dus keren we terug naar de driesprong waar de andere weg naar het dal gaat. En die is knap steil soms. Drie laag en tuffen maar om remmen en koppeling te sparen. De personenbusjes kruipen in de eerste versnelling naar beneden.

 

Fruit en vruchten op de hellingen. Vooral zijn er aardbeien, veel aardbeien. Vlak voor we de doorgaande 107 in het dal bereiken, pauzeren we bij 'n tempelcomplex. Een oude man wuift ons binnen de muren. In de schaduw wacht TOY terwijl wij ronddwalen om en in de tempel en bijgebouwen. Gossie... Als we aan de koffie zijn, meldt een monnik zich. Die heeft zin in een praatje. We bedanken beleefd voor de aangeboden lunch. Ook in he dal zijn er bij ieder dorp de rijk gedecoreerde tempelcomplexen.

 

Vlak voor Fang stuiten we op een Tesco. Yes, tijd om in te slaan. In de grote supermarkt spreekt een Thaise vrouw ons aan. Ze is getrouwd met een NL-man. In een rolstoel zit een grote hulpeloze sombere man. Geveld door een hersenbloeding. G weet hem toch een grijns te ontlokken...

 

We lunchen in een modern tentje met cappuccino toe. Het vervolg van de route is heerlijk en comfortabel. Aanvankelijk nog in het dal en later klimmend. Bijzonder zijn de vuilnisbakken die bij ieder huis aan de weg staan. Van oude autobanden gemaakte potten. Leuk.

 

Vlak voor Mae Chan kijken we uit naar bivakmogelijkheden. En ja, ook hier zijn kleine weggetjes. Zo komen we op een terrein uit dat een visresort is. Of wás, liever gezegd. Het blijkt niet meer als zodanig in bedrijf. Twee vrouwen en een man komen uit een huis te voorschijn. Lichte paniek, want ja die taal! Een van de vrouwen belt haar zoon. Reed spreekt goed Engels. Geleerd van Hollywoodfilms, vertelt hij later. G legt hem uit wat we willen. Reed stelt zijn "Mum" gerust, dat we niets nodig hebben dan een plekkie om te overnachten.

 

Een half uur later arriveert Reed. Hij is er bijna ondersteboven van als hij hoort dat we uit Utrecht komen. Zijn zoon heeft namelijk met een beurs een jaar in Utrecht (Veeartsenijkunde) gestudeerd. En zelf in het UMC gelegen. Op de Facebookpagina van zijn zoon duikt hij de foto's van Utrecht op. "Kippenvel" wijst hij op z'n armen. Hij biedt van alles aan. Vanavond uit in Mae Chan, morgen naar de markt of koffie drinken, Pad Thai eten... Hij vertelt waar we zijn woning kunnen vinden.
Het is half acht als we het rijk bij de vijver alleen hebben. Op de vijf honden van de familie na. Een enkele opleving daargelaten, houden ze zich redelijk koest.

We eten soep-met-verse-groenten en smikkelen van heerlijk (Tesco-) stokbrood. En dat met wijn en onder een stralende sterrenhemel. Ook de stilte is hier weer oorverdovend. Tussendoor genieten we van bergen videootjes van Lolo met soms een S&S-je. We bellen nog wat belminuten weg, waar we in Laos niets meer aan hebben. Om half tien zoeken we de TOY-warmte op.

 

Vrijdag 12 december 2014 (157 km) - Een Dag van Grenzen

 

In de schaduw genieten we van de verstilde wereld om ons heen. De Vader van Reed wipt aan op zijn brommertje. Jammer, een praatje zit er niet in. Eén woord Engels kent ie. Met een breed armgebaar omvat hij de rijkdom van deze plek, "Happy!" glundert hij. We zijn het helemaal met hem eens. Ontbijt, koffie, ansichtkaarten... om elf uur gaan we.
In Mae Chan vinden we wel de toegangspoort, maar geen spoor van Reed of zijn onderneming. Gelukkig vinden we wel het postkantoor. Lang leve de iBet met internet en de Translate App. Fantastisch, je kunt het gezochte woord nog laten horen ook.

 

Tot aan Mae Sai rijden we vlot over de brede doorgaande weg. Dan slaan we af naar de Ruak Rivier op de grens van Thailand en Myanmar (Birma). Een stukje zuidelijker nemen we het beroemde Drielandenpunt in ogenschouw. Daar waar de Ruak in de Mekong stroomt, grenzen Thailand, Myanmar en Laos aan elkaar. Een longboat laat zich meevoeren op de sterke stroming van de Mekong. 

 

 

Dit drielandenpunt is het centrum van wat de "Golden Triangle" (de Gouden Driehoek) genoemd wordt. Het beslaat een oppervlakte van zo'n 950.000 km2 en ligt verspreid over de drie genoemde landen. Uit Gouden Driehoek en de Gouden Sikkel (Afghanistan) komt vanaf 1920 de meeste illegale opium ter wereld.

 

Een enorme Gouden Boeddha kijkt in alle rust uit over de brede rivier, de bergen en het toeristenbedoeninkje aan (zijn/haar) zaar voeten. Beetje kuieren, fotoshoots en lunchen in een leuk tentje met uitzicht op de rivier en de landen aan de overkant. Voor het eerst in Thailand zijn we niet tevreden over het eten.

 

De kleine wegen langs de rivier volgend rijden we naar Chiang Khong. Kleine dorpjes, kleinschalige landbouw en rustig plattelandsleven. Een paar vrouwen zijn blij met de grote waterflessen (waarmee we de jerrycans gevuld hebben) en een oude spijkerbroek.

 

In Chiang Khong kunnen we helaas niet terecht in het knusse River House. Maar in het Teak Garden Hotel is het ook goed toeven. Na het inchecken rijden we (12 km) op en neer naar de grens, zodat we vanavond de Thailand-routekaart in orde kunnen maken.

 

Ontmoetingen. Een Thaise reisorganisator spreekt ons aan. Hij heeft veel en lange reizen gemaakt en georganiseerd. Van Bangkok naar Parijs bijvoorbeeld. Door China, Mongolië, Rusland en verder. En natuurlijk heel veel in deze regio. Vietnam zit er nog steeds niet in voor ons, bevestigt hij. Niet zonder gids en zonder permits. Met een grote groep (Honda-) motorrijders is hij op weg naar Vietnam.
Tijdens het eten komt hij met zijn mobieltje aan. Een van zijn collega's heeft TOY ergens on the road gefotografeerd en hem gestuurd met de boodschap ""Look, what I saw!". Hij heeft dikke pret. Want vervolgens stuurde hij hem een foto van onze TOY voor het hotel "Hey what do you think of this". 

 

Beeldskypen met H&E. Ja, in de endeldarm zit een kwaadaardig poliep. En nee, er zijn geen uitzaaiingen, het is operabel en behandelbaar... Opluchting, ondanks alles. Deze grens is gepasseerd. Zij tweetjes gaan nu een nieuwe fase in.
En Dolf meldt dat hij een "gedeeltelijke ruptuur van de brevis longus pees" heeft. En als hij wil blijven hardlopen, en dat wil-ie, dan moet er geopereerd worden. Ook hij kijkt voorlopig even tegen een andere toekomst aan.

 

Zaterdag 13 december 2014 (12 km) - Thailand uit en Laos in

 

Ontbijt, uploaden, inpakken en naar de Thaise grensgebouwen. Prachtig wit en nieuw vormen ze onze eerste hindernis voor we over de "Friendship's Bridge" Laos binnen kunnen rijden.

 

 

Nawoord Thailand

 

Wat een comfortabel en goedkoop reisland was Thailand voor ons. In veel opzichten. Zo was er dat uitgebreide G3-GSM-netwerk, goedgevulde supermarkten (naast alle marktjes en wegkraampjes), prima infrastructuur met (meestal) voor ons leesbare wegborden, goeie accomodatie en een aantal bijzondere toeristische attracties.

En, jawel, het is gebeurd, we zijn gaan wennen aan de afwezigheid van uitdagend terrein. En aan de rustige weggebruikers, de enorme hoge en vrolijk beschilderde bussen, de koninklijke portretten overal met steevast een serie vlaggetjes, de tuktuks in soorten en maten en kleuren en hoe ontzettend schoon het land is. 
Hoe hebben we genoten van de Thaise keuken en de Thaise mensen. Vooral in de noordelijke berggebieden ervaarden we de bewoners als blije, toegankelijke, open en gelijkwaardige medemensen.
En dan was er die overgang van het hete vochtige zuiden naar de koele bergen. Het kamperen werd er een stuk prettiger door. Overal in Thailand hebben we overigens prachtige bivak- en kampeerplekken gevonden. Maar hotels zijn heel betaalbaar, dus wisselden we onze washandjes en koude waterplonzen regelmatig af met warme hoteldouches.

Veel hebben we gezien en gedaan, maar nog veel meer niét. Dat zijn we ons meer dan bewust...