home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Australia 2013
::
top end
  • algemeen
  • perth melbourne
  • tasmania
  • de-sydney-tour
  • deserts 3
  • deserts 4
  • deserts 5 (csr)
  • top end
::
reisverslag
Australia 2013 :: top end :: reisverslag
 
Route (2.500 km): Halls Creek - Kalkarindji - Daly Waters - Katherine - Darwin - rondje Litchfield NP - Darwin 
 
Vrijdag, 28 juni 2013 (161 km) - Old Halls Creek en Onvermoede Kloven                        
 
Half elf rijden we weg van de camping. Boodschappen bij de IGA en tanken. We zijn klaar voor de oversteek naar de Stuart HWY. De Duncan Road is een brede gravelweg met lichte ribbels om te beginnen. 
Uitstapje naar de “China Wall”. Tikkie hoog-in-de-bol wel om deze, weliswaar bijzondere en inderdaad op een muur lijkende, rotsformatie te vergelijken met de Chinese muur. Het is een toeristische attractie. Een offroadbus met toeristen en twee andere auto's staan er geparkeerd. Yes, ook 'n Toyota LC 100 met een aardige eigenaar. G kan nu het stuurhuis vergelijken met de onze. Beweegt ook. Dat stelt gerust. 
Vijtien kilometer verder is de “Old Halls Creek Town Site”, de oorsprong van het dorp waar we vanmorgen vertrokken. Eind 19e eeuw vond men hier goud en gelukszoekers kwamen van alle kanten toegestroomd. Het kerkhof is interessant. En verder liggen er her en der verroeste antieke auto- en machineresten. 
Ook hier is een toeristenbus. Op klapkrukjes zitten ze aan de lunch. De dochter van een van de dames gaat in november naar de “Uni” in Maastricht. Mooie stad, zeg ik. Opgetogen reacties. Hee, daar woont André Rieu toch! Jawel, in een klein kasteeltje dat ie zelf heeft opgeknapt, worden we geïnformeerd. André! Hoezo tulpen, klompen en windmolens? 
 
Dertig kilometer verderop rijden we de Saw Pit Gorge in. Een mooie intieme kloof met een oranje rotswand en een spiegelende waterpoel. Witte gums rondom. Een paar kampeerders nemen stof en hitte voor lief. Wij niet. Terug op de Duncan Road lunchen we boterhammen met kaas en ham. En alle boodschappen verdwijnen weer uit het gangpad.  
Door de Albert Edward Range gaat het. Een keten van oude bergen versleten tot vloeiende heuvels bespikkeld met bolletjes spinifexgras. Een prachtige lucht erboven. Met de zon in de rug is het onbekommerd toeren. De goedwerkende airco maakt korte metten met de 32 vochtige graden. 
 
 
Vanuit de vlakte springt de weg pardoes het Great Antrim Plateau op. Noordelijk van hier (Ord River Regeneration Reserve) weten we het Purnululu NP (de Bungle Bungle). Voorbij het park verandert het landschap schielijk en dramatisch. Veeland en dus is het een kale boel. 
We hebben ons oog laten vallen op Marella Gorge, zo maar 'n naam op de kaart. Onze reisgidsen weten van niets. Om half vier rijden we bijna het onbewegwijzerde paadje voorbij. Na honderd meter is er een hek. Geen ge- en verboden, maar wel is in het roest nog net leesbaar “Marella Gorge”. 
En zo vinden we ons ultieme droombivak aan de rand van de kloof. De rotsen in het oosten vlammen oranje op in de laagstaande zon. Beneden kunnen we nog net de rivier zien. Naar het westen toe kijken we door de lengte van de kloof. Zo mooi en helemaal voor ons alleen! Hoewel... Een lawaaiige troep kaketoes kakelt voorbij. Verderop komen ze tot rust in een boomkruin.  
 
Met een fris sapje laten we het uitzicht op ons inwerken. Een licht briesje doet z'n best om ons een beetje te verkoelen. Na de eerste-dag-verse-maaltijd zitten we nog lang buiten in de zwoele donkerte. De maan laat zich nog niet zien. De sterren delen het firmament met de wolken. En eenmaal in bed tikken zachte regenspetters tegen het tentdoek. 
 
Zaterdag, 29 juni 2013 (461 km) - Koeien en Kilometers
 
Genietend beginnen we de dag op deze bijzondere plek! Licht bewolkt, zonnig en een harde wind. Alle klokken gaan op NT-tijd. In een handomdraai wordt de dag anderhalf uur bekort. Ontbijt. Vandaag is dat een smakelijke uitsmijter. De kaketoes vliegen weer in een witte wolk voorbij. Minder lawaaiig en nog niet zo voltallig als gisteravond in de schemering. 
Tien uur, 24 graden. We rijden het spoor terug. De Duncan Road buigt af naar het noorden (Lake Argyle, de Zebra Rock Mine, Kunnunurru) en wij slaan af naar het oosten op de Buntine HWY. Niet veel later passeren we de grens naar de Northern Territory. 
 
Nog steeds veeland. Prachtige grote stieren met een nekbult en een flubbernek staren ons een poosje na. Meestal zijn ze verzameld in de buurt van een “dam”, bij de waterplaatsen. Langs de afrastering nadert in de verte een langgerekte stofwolk. Een gemotoriseerde cowboy jaagt in z'n eentje zo'n 600 stieren naar een andere weide (yard). 
 
 
Lunch onder de vage schaduw van een boompje. G pompt de banden op. De weg is goed en vanaf Kalkarindji (Wave Hill) zal er asfalt zijn. 
Urenlang trekken we door het nauwelijks veranderende landschap. Muziek, praten of in stilte genieten van dit samen door-de-wereld-gaan! Telstra-signaal bij Kalkarindji. Ik lees mail voor. Op naar Top Springs, een roadhouse 170 kilometer verderop. 
Vanaf Kalkarindji (een Aboriginal dorp) wordt het een “stuk drukker”. Vijftien tegenliggers tellen we. Waaronder twee roadtrains en twee “slepies”, dat is: de ene gammele auto sleept de andere.  
Half vier zijn we bij Top Springs. Hier heerst de stilte, er is geen leven te bekennen. We slaan af op de Buchanan HWY die ons over ruim 180 onverharde kilometers naar de Stuart HWY zal brengen. De grasvlakten zijn inmiddels bekleed met struiken en bomen. De woodland-savannah (boomsavannen). 
 
Rond vier uur slaan we af op een paadje. Tussen frêle boompjes vinden we een stekelgrasvrije plek. Een klein beetje schaduw en een briesje zorgen voor wat verkoeling. Ruisende bomen en krekels. Ik heb tijd (en licht) om (bewaar-) salade te maken. G verlekkert zich in een offroadtijdschrift. 
Het is pikkedonker als we om zeven uur eten. Tussen het geboomte kijken we op naar een wolken- en maanloze stralende sterrenhemel. 
Negen uur. G trekt de klep dicht en ik pak mijn laptop. Een nieuwe Ozzie-nacht begint. 
 
Zondag, 30 juni 2013 (440 km) - Warme Bron Badderen en Worstjes in Katherine 
 
Strakblauwe lucht. De dunne boompjes zwiepen olijk in de harde wind. Achter TOY ontbijten we beschut. Half tien. We beginnen aan 160 snelle gravelroad-kilometers. Gewoon dezelfde weg, dezelfde boomsavannen en twee tegenliggers. Onderbreking voor het enkelspoorlijntje van Alice Springs naar Darwin. 
Elf uur. De stoffige Buchanan HWY (Murranji Stock Track) komt aan bij de Stuart HWY. Koffie. Hoewel het verkeer vergelijkbaar is met het platteland van Groningen, voelt het voor ons als “druk”.  
In 1999 reden we een halve dag op deze weg zonder iets of iemand tegen te komen. Maar ja, toen was onze generatie nog braaf en hard aan het werk. Diezelfde generatie is nu “los gelaten”. En dat zullen we weten ook. Want het zijn vooral “grey nomads” die de wegen bevolken.  
Veertig kilometer noordelijker, komt de mail weer binnengerold. Genieten van een Zoë-videoboodschap. 
Lunch in Daly Waters. Indertijd was het een beroemde pub aan een stoffig weggetje. Nu is het een trekpleister van de eerste orde. Campers, caravans, bussen... Klik-klak gaan alle digi-camera's. Het interieur is waar het allemaal om draait. Het hangt vol. Met smoezelig geworden b.h.'s en dito slipjes, petten, geldbiljetten, t-shirts...
 
 
Wij zijn de busstromen net voor en nuttigen een typische Ozzie-lunch, een (barra-) burger en colaatje. 
Doorstomen naar Mataranka, 160 snelle asfaltkilometers. De warmwater bron slaan we over deze keer. Op naar Katherine. Vier uur is het als we badderen in de hot springs aldaar. Heerlijk is het in het heldere warme water met rondom de paradijselijke tropische begroeiing. Zo, daar kikkeren we van op. 
Het Boab Caravan Park is vol. Maar we mogen op een grasstrook staan. Geen stof, alle voorzieningen bij de hand, schaduw, Telstra-signaal en burenbabbels. En jawel, het is zondag. Dat betekent, er is vanavond bbq (worstjes en brood) en live muziek. Zo! 
Om zes uur zitten we met onze buren (boerenechtpaar uit het zuiden van WA, Kimberleytrailer) aan de picknicktafel. Eigen wijn en broodje-gegrilde-worst gratis van de campingeigenaar. 
Het went. Ook hier speelt een grijze oudere jongere de muziek van onze jeugd. Cliff Richard's “the Young Ones”, een eigengereide uitvoering van “put your sweet lips on the phone”, Johnnie Cash, de Shadows... En Running Beer wordt hartstochtelijk meegezongen door de verzamelde Ozzies! 
 Onze boerenburen vertellen over het leven op het platteland. Iedere dag fietsten de kinderen een half uur naar de schoolbus en dan was er nog anderhalf uur te gaan naar de basisschool. Voor de middelbare school gingen ze uit huis naar kostscholen in Perth, gevolgd door Universiteit, carrière, huwelijk.  
  
En in de zwoele nacht dromen we vast vooruit naar Darwin. Allerlei te regelen daar en dan ook komt de tijd “thuis” heel snel dichterbij... 
 
Maandag, 1 juli 2013 (310 km) - Daar is Darwin, Toyota-Enzo-Dag, Hidden Valley  
 
Laat opgestaan, lang ontbeten en dus is het half elf als we van de camping wegrijden. Bij de lokale Toyota-dealer steekt G zijn licht op over (benodigde) onderdelen, nummers, prijzen. Telefonisch leggen we een afspraak (a.s. maandag) vast bij Toyota Bridge in Darwin. Tot G 's hele grote vreugde blijkt er in Darwin een zogenaamde “Wrecker” te zitten. Een bedrijf, dat auto's in handzame onderdelen uit elkaar knutselt en die vervolgens verkoopt. Veel goedkoper dan nieuw natuurlijk! 
Half een. Pine Creek. Het Railway Resort is nu klaar. In de prachtig moderne pub lunchen we een prima pizza en scones met een cappuutje. 
Ten zuiden van Darwin ligt Palmerston. De Wrecker! G vindt wat hij zoekt. Het opslagbedrijf daar in de buurt ziet er goed uit, maar heeft voorlopig geen plek voor TOY. 
 
Vier uur. Op Hidden Valley krijgen we het enig beschikbare plekkie toegewezen. Klein, stroomloos en scheef en 49 dollar duur! Nah ja, we hebben daarvoor dan wel gras, een hoge mate van intimiteit met belendende kampeerders, een blèrend buurmeisje en ook prachtige bomen in onze achtertuin. 
Het is vandaag Territory Day. In 1978 maakte de Northern Territory zich los van South Australia. Het vuurwerk knalt en op de camping wordt een race gelopen. Met suikerrietpadden (canetoads).  Dikke padden met een rugnummers sjokken verdwaasd rond binnen een lage omheining en winnen dan. Of verliezen... Weten zij veel! Voor ons zijn de winnaars degene die over het randje springen. Gatsie, wat een vieze dikkerds zijn het. In heel Australië is men druk doende om ze uit te roeien, en hier... 
 
 
Heerlijke temperatuur. Sappie, nootje, boekie, laptoppie, iBettie... We eten een heerlijke verse groentensoep en halen lamskoteltjes, frieten en salade van de campingbistro (= snackbar). Om elf uur zijn we toe aan een TOYse slaapnacht. 
 
Dinsdag, 2 juli 2013 (46 km) - Darwin-Doe-Dag (1)
 
De buren met het blèrmeisje pakken in. Vouwwagen, tent, een berg vuile was en andere zooi. Moeder, het blèrmeisje heeft het van geen vreemde, tettert dat het een lieve lust is. Pa, een sullige lieverd, verleent zwijgend hand- en spandiensten. Moeder duikt nu en dan in de tent waar broer en zus ruzie maken. Ze deelt een paar petsen uit. Het maakt de kids niet uit, ze kabalen gewoon verder. Maar alles verdwijnt uiteindelijk in, op of achter de auto. Ten afscheid informeert Moeders nog maar eens of ze echt niet een paar kinders aan ons kwijt kan. En dan komt een diepe rust over ons... 
 
Tien uur. G heeft de nieuwe draagband onder de tank aangebracht, zijn hoofd is gemillimeterd (Haar voor Yara!), de vaat gedaan en TOY rijklaar. Richting stad, naar Toll, de verscheper. 
Amy, een lieve behulpzame en moeilijk te verstane, jonge vrouw heeft niet het beste nieuws. De vaste afvaartschema's bestaan alleen op papier. Te weinig vracht, cyclonen, hoog water, laag water..., allerlei redenen voor de vrachtboot om in de haven van Darwin te blijven. Over januari/februari 2014 valt al helemaal niks te zeggen. Vervelend! Vertel Amy wat! Er zijn soms motorrijders bijvoorbeeld, die ook naar Oost-Timor willen! Iedere dag bellen ze of komen langs. En zij moet ze afpoeieren of aan het lijntje houden. Arme Amy en arme wij. 
Maar afijn, we weten tenminste hoe de procedures zijn. Drie dagen voor verscheping auto brengen. Voor die tijd carnet uitstempelen bij douane en dan hopen... De tijd dat de afvaart wordt uitgesteld, staat TOY voor niks op het Toll-terrein. Supertoll wass! 
Een medewerker die bekend is op Oost Timor vertelt ons nog een en ander over de gang van zaken in de haven. Met carnet kunnen we met een halve dag de auto weer op straat hebben! 
 
Lekkere lunch bij Chow aan de “Waterfront”. Dan naar Customs. Aardige douanedame. Weer wijzer. Ticketbureau, ergens anders in het centrum. Benagellakte vingertjes raggen vlotjes over het toetsenbord en er rollen een paar mogelijkheden uit voor de retourvlucht naar Amsterdam. Espressootje en ontbijt- en lunchinkopen bij Coles. 
Terug naar Hidden Valley. We schuiven een plekje op en eten daarna boterhammen en salade. Op het internet vinden we een mooie retourvlucht. Een stuk goedkoper ook dan de benaggellakdame in de aanbieding had. De laatste Ozzie-weken beginnen concreter te worden. 
Volgende aktie: het zoeken van een logeeradres voor TOY en maatregelen zodat TOY in optimale conditie aan het Aziatische vervolg kan beginnen. 
Dan slapen we in, tegen het decor van verkeersgeruis. Gelukkig houdt het vliegverkeer zich 's nachts gedeisd.  
 
Woensdag, 3 juli 2013 (64 km) - En nog zo Een (2)
 
Nog voor het ontbijt staat TOY op de krik. Krik kapot! Bij U-Store-it vinden we een mooi vakantiehuisje voor onze Oude Dame. Schoon, droog, ventilatie, veilig. TOY krijgt een heerlijke douchebeurt. Glanzend wit is ze weer. En bij de Wreckers (voor een tweede torsiestang-spanner) maken we mensen blij door de naam te leveren van “dat jongetje dat zijn vinger in een gat in de dijk stak”. Hans Brinker dus! Met het internet en de iBet bij de hand, liggen de afbeeldingen zó op de desk! 
Centrum in voor lunch (Laksa en Curry), koffietje, rondje Novotel Atrium, wijn inkopen, bandenboer. Campingworld is minder groot dan verwacht. Gasfles gevuld en leuk tafeltje gekocht. Een opstapje (de onze is gekrakt) hebben ze echter niet. 
 
Op kampeerplekkie 130 blijken onze buren zowel Fred & Magda (Two Dutchies) als Nanette & Gerrit ontmoet te hebben. Zó, waar een klein land al niet groot in kan zijn. Naast Hansje Brinker en André Rieu dan! Nu TOY zo schoon is, kan G de onderkant ook eens goed inspecteren. Rondje camping om de ideale laatste-week-werkplek te kiezen. Een paar uur later is alles geregeld met de KLM. Zo, kunnen we overmorgen Iza gaan verrassen. Goeie gedachte om mee in te slapen... 
 
Donderdag, 4 juli 2013 (26 km) - Volle Maag en Lege Batterij (3)
 
In de kampkeuken met de laptoppies. Maar het vlot niet echt. Het is plakkerig warm. Na alle frisheid moeten we er behoorlijk aan wennen. Om vier uur zijn we er helemaal klaar mee. Naar Cullen Bay willen we. Een jachthaventje met een paar restaurantjes, leuk uitzicht en een beetje wind, glaasje witte wijn en lekker eten (Yots). 
Goed doorvoed keren we terug en dan is de stroom op. Dagenlang al trekken we stroom uit de batterij zonder behoorlijke afstanden te rijden zodat ie kan laden. G schiet het campingmannetje aan. Verderop is een “permanent resident”, die er niet is. Er is een stopcontact waar stroom op staat. We verhuizen voor een nacht.  
 
Vrijdag, 5 juli t/m dinsdag, 9 juli 2013 (83 km) - Nóg Vijf  Darwin-Doe-Dagen 
 
Het thuisfront is blij, dat we al zo snel terug komen. We wisselen weer een videoboodschap uit met Zoë en hebben heerlijk beeldcontact met Lois. Diverse oppas- en logeerafspraken staan al in de agenda. 
 
 
Een paar dagen hebben we hier zelfs een eigen badkamer met bijkeukentje. En stroom natuurlijk. Als de camperaccu helemaal verzadigd is, verhuizen we terug naar 130. De laatste dag staan we (illegaal) op een parkeerplek. Mét schaduw, in de wind en dichtbij de kampkeuken waar we de laatste hand leggen aan de update. 
Onder garantie krijgen we nieuwe beugels voor de tweede tank en de claim bij BF Goodrich vordert voor geen meter... 
Het zijn dagen van werken, luieren, burenbabbels en TOY-toers. En... krabben! We zitten onder de muggen- en midgesbulten. Mijn benen zijn een bende! Nu en dan zwemmen, stadsritjes, eten aan Cullen Bay en Darwin Waterfront Lagoon. Relaxt vakantieleventje. 
Maandag brengen we de dag door bij Toyota Bridge, waar TOY tot op het bot in optimale conditie wordt gebracht. Onder het toeziend oog van mijn TOYse G. Gekoelde ruimte zonder bijtend ongedierte en mét koffie, (eigen) lunchpakketten en wifi. Eindelijk een dag, waarop we productief zijn. 
 
Woensdag, 10 juli 2013 (33 km) - Dag Darwin 
 
Beugels opgehaald bij ARB. Ontbijt aan de Waterfront Darwin. We zitten lekker in de schaduw, want de zon laat zijn aanwezigheid op volle kracht weten. Vanwege de schoolvakanties is er van alles te doen in het park. 
We voltooien de update. Lunch op het terras van Chow en dan naar het postkantoor in het centrum. Let wel, Darwin is piepklein. Het centrum bestaat uit pakweg vijf straten met en een paar dwarsstraten. Je vindt er in een mum van tijd je weg. We sturen de geleende radio met dank retour naar Adelaide, doen boodschappen bij Woolworth, kopen een opvouwvare zaag bij de General Store en mozziebestrijdingsmiddelen bij de Pharmacy, pinnen wat cash bij elkaar en dan hupsa op de Stuart HWY de stad uit. 
In een campingwinkel kopen we een fan. Dat moet het slapen veraangenamen. En bij een zaak voor boten- en caravanspullen vinden we eindelijk een Fiamma opstapje. 
Nog net voor sluitingstijd zijn we bij U-Store-It, waar we de afspraken voor TOY’s verblijf gepreciseerd worden. 
 
Niet veel later settelen we ons op de BIG4 Howard Springs Holiday Park, een tot camping gereduceerd prachtig tropisch bos. Met heel veel caravans en heel veel mensen. 
We genieten een lange avond. Dan douchen we de dag van ons af en klimmen onder de TOY-lakens. Zo! Vijwel iedereen is ons al voor gegaan .
 
Donderdag, 11 juli 2013 - Burenbabbels enzo 
 
Nog nooit zijn we zo vaak begroet, nog eens begroet en kwamen er met zo grote regelmaat mensen informeren naar het wat en hoe van onze reizen. “Travelling the world? Are you?”. Een drukke campingdag. Tussendoor internet, wandelen, babbelen, zwemmen uh poedelen. 
 
Vrijdag, 12 juli 2013 (49 km) - Klussen & Toeren, Berry Springs & Tumbling Waters 
 
G doet alsnog een uitgestelde klus, dat is de achterremschijf inspecteren. De garage adviseerde naast de remblokken ook de schijven te vernieuwen. Die dingen kosten samen al gauw 500 Euro. G meet de slijtage. Dan ook meteen maar de rechterachtermodderflap verlengen en de motorkapbekleding oplappen. Eind van de ochtend klaar. 
Boodschappen in de Howard Springse IGA en met een ommetje naar de Stuart HWY. Tien kilometer zuidelijk slaan we af op de Cox Peninsula Road. Op lunchtijd zijn we in Berry Springs. Het NP is een geliefde daguitstap voor de Darwinees en aanhangende toeristen. Het is een prachtig tropisch bos met picknickvoorzieningen. We installeren ons tussen de wortels van de bomen en lunchen vers stokbrood met verse ham en koffie. Het water is heerlijk en het watervalletje geeft een krachtige massage. Zelfs G geniet van dit gepoedel. 
 
Eind van de middag staan we prachtig op de Tumbling Waters Berry Springs Camping. Er is een ontspannen sfeer en ‘n heel aardige eigenaar. Gras onder de voeten, palmbomen en veel mooie tropische bomen. Tenten en vouwwagens om ons heen. Verder op de camping is een speciaal voor campers en caravans aangelegd terrein. We houden van dit “Bilthovense-Duinen-van-vroeger-sfeertje”. Na hangmatten en prima eten in het Bar Garden Restaurant slapen we in. Het is negen uur. 
En wat is het fantastisch inslapen in de stilte van deze oase na dagen en nachten verkeersgeluid. 
 
Zaterdag 13 juli t/m dinsdag 16 juli 2013 (111 km) - Tumbling Waters Camping Dagen 
 
We blijven tot woensdag, maar dat weten we pas achteraf. Er komt gewoon steeds een dag bij. Aanvankelijk geen stroom, dan inpluggen voor de laptops en uiteindelijk gaat ook TOY aan de voeding. 
We genieten van een ouderwets zomervakantie-in-Frankrijk-gevoel. Niet in de laatste plaats door de vier Franse backpackers die in Bar Garden Restaurant werken. Lekker eten en Frans praten! De (jonge) Ozzie-chef maakt er samen met zijn Franse vriendin iets heel goeds van. 
We dansen op Neil Young bij het openluchtfilmscherm en kijken thuis bij TOY een film (Irgendwo in Afrika, met dank aan Fred & Magda). 
En verder vermaken we ons “des campings”. Lezen, luieren, kuieren, zwemmen, internet, zaterdagse VK, hangmatten, burenbabbels en over-en-weer-rondleidingen. Bellen met jarige Ada, kleinkiddies... 
 
 
Na research op 't internet, overleg met de TOY-nl-Helpdesk en inspectie aan de Oude Dame zelf, komt mijn technische wederhelft tot de conclusie, dat nieuwe remschijven-achter niet nodig zijn. Onze Ernie bij Toyota Bridge kan het nieuws met moeite aan. 
 
De nachten zijn koel en uitstekend voor de nachtrust. Het dons moet er zelfs weer aan te pas komen. En had ik al gemeld, dat hier én geen hordes vliegen én geen muggen te bespeuren zijn. Niet meer dan in NL. Ik slik histamine, wat de (oude) jeukoverlast aanzienlijk verlicht. 
 
Vanwege een toenemende doofheid, rijden we maandag naar het Medisch Centrum in Howard Springs Mall. Dokter Ali, een moeizaam Engels sprekende Indische arts, bekijkt m'n oren. G kijkt mee. Wat een rotzooi, is zijn conclusie. Die van G dus. Twee dagen druppelen en woensdag terugkomen, is wat dokter Ali voorschrijft. 
Op de terugweg doen we inkopen bij Woolworth en bekijken we de Darwin Dam, een stuwmeer voor het drinkwater van Darwin. 
 
Woensdag, 17 juli 2013 (162 km) - Dat lucht Op en aan de Overkant van Darwin 
 
Elf uur, het Medisch Centrum. “Giesburta!” roept dokter Ali en dat ben ik. Hij kliedert met bakjes water. Alles wordt nat, maar mijn oren doen het weer. Dat lucht op! 
Via Woolworth voor verse spullen naar de Berry Springs. Lunchen en lekker zwemmen in de “main pool”. Helder water, vissen en tropische begroeiing... 
 
Opgefrist door, richting kust. Wagait Beach klinkt beter dan het is. Een roadhouse-store is het, met in het groen verscholen huizen hier en daar. Bij Mandorah moeten we zijn, volgens de vrolijke Schotse dame van de store. De bedoelde plek blijkt een pier voor een veerbootje naar Darwin. Er staan auto's en fietsen geparkeerd. School- en werkverkeer, nemen we aan. 
Tussen het frêle groen door loopt een zandpaadje. En zo belanden we op ons eigenste zandstrandje met uitzicht op de skyline van Darwin. 
 
 
Vier uur. De wind tempert de dertig hete graden. Wijntje en eten. Wittekoolsalade, bloemkool, broccoli, lamslapjes! Mmmm... We tafelen chique. Dat is, met een tafelkleedje (uit India, met dank aan Nelle). Want het nieuwe tafeltje is weliswaar hoger, maar akelig glad en heeft geen stoprandje. Eergisteren belandde de volle maaltijd in G's kruis e.o. Zodoende. Geen ongelukken vandaag. 
De zon is onder, de sterren laten zich zien met goedkeuring van de halve maan. De golven deinen,  Darwin licht op, schepen tjoeken traag voorbij, vliegtuigen knipperlichten boven ons. 
 
Donderdag, 18 juli 2013 (152 km)- En Hij zei Nog Zo: Don't Get Bogged!...
 
In de schaduw van TOY genieten we tot elf uur van ons privéstrandje. Met de banden op asfaltstand kost ‘t moeite om door het zachte zand weg te komen. Paadje, asfalt. Dezelfde weg terug en dan afslaan op de Fog Bay Road, het schiereiland op. Bossen met tengere boompjes en palmen, hier en daar een Aboriginal dorp. Baaien of verwijzingen naar baaien, waar ongetwijfeld vissende Ozzies te vinden zijn. 
 
We slaan 25 kilometer later af op een pad. Op de kaart zagen we dit aantrekkelijke naamloze stippellijntje kronkelend oversteken naar de Litchfield Park Road. Een heerlijk weggetje is het, weinig bereden. Niet veel later stuiten we op een rivier en het vervolg zijn we kwijt. Terug een spoortje op. Daar woont iemand. Een hillbillietiepje. Hij vertelt ons hoe en waar we verder kunnen. De man monstert G en TOY en knikt goedkeurend. Mooi pad, zegt-ie, 60 kilometer, je moet alleen door een klein creekie. Ten afscheid mompelt-ie “Don´t get bogged” (komt niet vast te staan). 
Bij de helling naar de rivier en het stenen gebouwtje vinden we het spoor. Het volgt de stroom door dichte en ruige begroeiing. Op de uitgespoelde stukken hangt TOY knap schuin. De bush dringt zich op aan het pad. Heerlijk. 
Bij een “pool”, een vijver met mooie lelies zien we dat we fout zitten. We moeten naar de “overkant”.  Terug dus en daar is de oversteek. 
 
Voor ons ligt een kleine creek met modderig water. Niet breed, niet diep, maar met een steil en kapotgereden talud. Met een tak voelt G de diepte en hoe de ondergrond is. 
Ik leg vast op beeld, terwijl G het water in rijdt. Dat gaat prima. Maar dan...! Bewegingloos staat TOY te blubben. De hoek van het opgaande talud is te veel en te glibberig. Bogged zijn we, hatstikke vast in een lullig klein modderige beekje staan we! 
 
We hebben een probleem, zoveel is duidelijk. Want, lieren is de enige mogelijkheid om eruit te komen. Jammer alleen, dat er geen enkele boom in de rijrichting staat. Geen één. Links en rechts langs de beek staan er genoeg. Duzzz... 
 
 
Afijn, om een paar uur durende aktie in de hete zon (33 graden) te bekorten: met kunst en vliegwerk (eerst aan een boom links en daarna rechts gelierd), improviseren, goed denkwerk, geduld, lier op- en afrollen, allevier de zandplaten, nog meer geduld, snatchblok, drie sluitingen, twee treklinten en een heleboel beeldmateriaal komen we eruit. Daar staan we dan, TOY modderig en wij met gedeukte ego's.  
Drie uur is het. Bekaf zijn we en de lunch is er bij in geschoten. We brengen onszelf met bananen, mueslirepen, water en airco weer op peil. 
 
Verder op de naamloze route. Stoffige droge kale moerasvelden, wegsprintende wallibi's, nog meer bush en oh jee nog meer water. Het pad is veranderd in een kleine stroom. Gelukkig is de ondergrond stenig. Kicken is het wel, dit offroad avontuur op-de-nipper! 
 
De brede Litchfield Park Road is gemengd asfalt en gravel. Niet veel later zijn we op het Litchfield Safarari Camp, een camping áan de rand van het park. Onder de douche spoelen we alle stof en vuiligheid van de dag van ons af. In de schaduw komen we verder bij. Wat een dag! “Don't get bogged” zei de man nog! Poeh... 
 
Vrijdag, 19 juli 2013 (58 km)- Litchfield NP: Watervallen, Waterpoelen, Wandelen 
 
G ruimt al het bergingsmaterieel op en monteert de achterlampjes terug. Ze zijn weer helemaal schoon na het modderavontuur van gisteren. 
Graan-yoghurt, koffie en tegen elven zijn we bij de Wangi Waterval. Toeristisch. Grote P, een café en veel mensen. De (niet al te grote) waterval dendert van de rotswand af. Er mag niet gezwommen worden. Krokodillen, zo waarschuwen borden. Er is een boardwalk (een pad van planken) dat door de bush leidt. We wandelen het Wangi-rondje door mooi halfregenwoud. Dichte begroeiing. In de toppen van de bomen hangt een kolonie vleermuizen. Wat een herrie en stank produceren die!  
Het pad klimt de hoge rots op, gaat over de Wangi Beek en weer naar beneden. In het café doen we een burger-cola-lunch. 
Van de asfaltweg slaan we af op een bospad. We waterwandelen door (veertig centimeter diep) water.  De Daly River Road is gesloten. Overduidelijk! Hekken, borden... De rivieren zuidelijker staan te hoog. Jammer, daar gaat ons geplande rondje!  
We troosten onszelf met de Sandy Beek (Taynera Falls) Waterval. Vanaf de parkeerplaats wandelen we langs een beekje door dichte en frisgroene begroeiing. De helling aan de andere kant is kaal, droog en dor. We klauteren over rotsen en banjeren door zand. 
 
 

 
En daar is de sluierende waterval die zich van de mooie rotswand afstort. De poel is groot en het water helder en heel verlokkend na de warme wandeling. Geen krokgevaar hier, we mogen zwemmen. Twee stellen vertrekken en we hebben dit kleine paradijs voor ons alleen.  
Om half vier zijn we weer bij TOY. Terug naar de doorgaande weg. Vanaf een hoog punt kijken we uit over de Tolmer-waterval, de indrukwekkende kloof en de vlakte in de verte.   
Bij de Florence Falls zijn kampeermogelijkheden. Aan het einde van het steil afdalend pad ("4x4's only") rest één miezerig kampeerplekje. Het is er besloten en dus warm. Een kamperende jongeman komt op ons af. Hij kent ons, nou ja TOY, van Cape York, van Weipa. Blijkbaar hebben we hem toen gesproken, want hij weet nog van ons difflock-probleem. 
We rijden terug naar boven. Hoewel het er ook vol is, vinden we op de de “2WD-”campsite nog een aardige plek. Het is hoger gelegen en een briesje neemt de allerergste hitte weg. 
Onze buren blijken twee jonge Franse stellen. Met hun ouwe gammele kampeerbusjes trekken ze een jaar rond "nu ze nog geen kinderen en een eigen huis hebben”. We wisselen heel wat uit. Heerlijk in het Frans! 
 
Soep, crackers met hardgekookt ei en koolsalade, daar doen we het vanavond mee. Weinig muggen en een heerlijk douche. Aldus opgefrist klimmen we in ons hoge bed waar vleugjes wind ons nog net bereiken. 
 
Zaterdag, 20 juli 2013 (81 km) - Weer Wandelen & Water en een Verloren Stad 
 
We zien heel wat busjes vertrekken voor we zelf gaan. Terug naar de weg en naar de Florence Falls. Heerlijke wandeling door de moessonbossen met klaterende beekjes. 
De Florence Falls denderen in twee stromen in de grote poel, waarin ik me overgeef aan zwemmen. 
G houdt het droog. Druk is het. Mensen in soorten en maten wiebelen over de stenen en doen schichtige pogingen zich om te kleden zonder al te veel bloot te geven. Komische taferelen. 
Op een paar rotsblokken drinken we koffie. Dan terug naar de parkeerplaats via de 135-treden tellende trap langs de rotswand. Zo, dat waren weer heerlijke uurtjes. 
 
We rijden naar de “Lost City”. Een “alleen voor 4WD's”-pad. Aan de zandstenen rotsen heeft de tand des tijds geknaagd. Bijzondere vormen die tot de verbeelding spreken, zijn het resultaat. We lunchen oude broodjes met lekker beleg en wandelen door formaties die inderdaad aan de ruïnes van een stad doen denken. 
Zandpad terug en verderop langs de asfaltweg maken we een leerzame stop. Duidelijke informatieborden leggen uit, hoe dat zit met twee soorten termietenheuvels (termite mounds). De “cathedral” en de “magnetic” mounds. De magnetische worden gebouwd door termieten die stekeblind zijn, maar uiterst gevoelig voor magnetische velden. Zo ontstaat een plaat met de vlakke kanten oost-west en de dunne zijden zijn noord-zuid gericht. Een stabiele temperatuur in termietenstad is het resultaat. De kathedraalheuvels zijn enorme bouwsels en kunnen wel vijf meter hoog worden. 
 
In Batchelor vinden we een mooie beschaduwde plek op de Big4. Bovendien een aardige eigenaar, volop Telstra, een zwembadje en een paar restaurantjes op loopafstand. 
 
Zondag 21 juli en maandag 22 juli 2013 - BIG4 Batchelorrust 
 
Campingdays-as-usual... De wasmachine draait en verder... internet, nl-contacten, burenbabbels, burenborrels, hangmatten, lang ontbijten, lang lunchen, eten (de Tavern en TOYs), zwemmen, wandelen en onszelf ruim voorzien van Bushman's met 80% deet. We houden aldus de gluiperige, want onhoorbare, muggen redelijk op afstand. 
 
Bijzonder is het om te merken, dat alle drang om “on the move” te gaan verdwenen is. Blijkbaar maken lijf, leden en geest zich vaardig voor het Grote-Thuis-Zijn. De agenda krijgt al weer de nodige invulling. 
 
Dinsdag, 23 juli 2013 (115 km) - Verplaatsen 
 
Afscheid van de buren en van de fietsende campingeigenaar. Op naar Darwin. Boodschappen bij Woolworth, motorkapscharnier en reserve torsiestangspanner (bij de Wrecker Used and New Parts), lunchen in de grootste shoppingmall van de Northern Territory, de Casuarina Square. Nu we er toch zijn, winkelen we een poosje lekker koel. Zowaar, ik vind dé ideale broek. Dun elastisch katoen, twee voor 100 dollar. Zo! Superbroekie voor het vliegtuig en in de tropen. Mijn dag kan niet meer stuk. 
Op Hidden Valley installeren we ons voor de laatste Australië-dagen. Eén nacht op de grasstrook en daarna op de besproken plek met stroom en schaduw. 
 
G vervangt het scharnier, schroeft de beschermplaat weg en inspecteert de remschijven voor. 
Ik maak salades voor bij de gegrilde kippenpoten. We eten bij het licht van de campinglantaarn. Op tijd naar bed en de wekker zetten. 
 
Woensdag, 24 juli 2013 (51 km) - TOY op de Toyota Bridge 
 
 
Half zeven piept de iBet ons wakker. Om half acht is TOY ingeschreven en hebben we de eerste koffie al te pakken. Geïnstalleerd met Toyota-wifi vermaken we ons. G houdt ondertussen de garage-gang-van-zaken in de gaten. De vraag is krijgen ze de spanner los of niet? De vorige keer lukte het niet. G heeft er al een paar dagen kruipolie op gedaan. Dus... 
Op de tv wordt bij voortduring de baby van Kate en William getoond. Ze zijn er vol van! Tegen twaalven, oh wonder, is de klus geklaard. We eten in Cullen Bay bij Buz Café. 
 
Donderdag 25 juli - Dinsdag 30 juli 2013 - In het Teken van het Vertrek 
 
Easy going, dat wel. Dat is: intekenen kaarten, bellen met “thuis”, websitewerk (tekst, foto's, route), verzekering thuisauto regelen, mailen, wassen draaien, uitstapjes (in de stad eten)... 
De overlast van verkeersgeluid is afhankelijk van kracht en richting van de wind. We lopen nieuwe beten op. Van midges en muggen. We zien buren gaan en komen. 
Nog meer wassen draaien. De tassen worden voller, checklijstjes raken compleet. De laatste avond eten we weer in Cullen Bay. Bij Buzz. Als voorafje eten we bij Yots een heerlijk triootje dips. Bij Buzz ontmoeten we de pezende Peta (Koopmans). Ze vertelt over haar Nederlandse grootouders en meer. Dan wippen we nog even bij de (camping-)buren aan die bij Yots eten. Nog een drankje en dikke pret met de drie-glazen-omkeer-truc van G. Dan slapen we onze voorlopig laatste Ozzienacht tussen frisse lakens... 
En we overdenken verschillende aspecten van deze Ozzie-trip (zie hieronder). 
 
Woensdag, 31 juli 2013 - Portemonnee Pleite, TOY in rust en Wij Weg 
 
Vroeg wakker. Laatste doe-dingen. En dan is de portemonnee pleite. Zoeken. Niks te vinden. Bellen met Buzz. Na het antwoordapparaat is er een aardig John die zoekt, navraagt en de kluis inspecteert. Terwijl wij zo druk doende zijn, wordt de buurman gebeld door Yots. De verloren beurs is dáár gevonden! Dient het avontuur zich niet aan, dan creëer je er toch gewoon zelf een. 
Na burenkoffie, vakantiehuisaanbod en een hartelijk afscheid rijden we naar Cullen Bay. Peta komt met partner op ons af. Ze is blij voor ons met de goed afloop.  
 
Dan is het hoogtijd voor de laatste TOY-kilometers naar U-Store-it. Anderhalf uur later staat TOY op “hoge poten”. We laten het rolluik zakken en hopen TOY in januari 2014 in goede staat terug te zien.  
Bij de receptie komt mevrouw ons opgetogen tegemoet. Ze had een taxi besteld voor mensen die niet zijn komen opdagen. En aldus is iedereen dik tevreden. We rijden linea recta naar het vliegveld. Twintig minuten laten zitten we in de terminal die binnenlands en internationaal vliegverkeer bedient. Onze tassen zijn op een pondje na aan het gewicht. Het shoppen wat we in gedachten hadden, kunnen we vergeten. Er is maar één winkel met de gebruikelijke toeristische dingen. Wachten...  
 
 
Om half zeven (11 uur NL-tijd) zijn we los en zet het toestel koers naar Singapore. We hebben, dankzij een kittige Française, drie stoelen tot onze beschikking. Heerlijk. 
 
Singapore by night (lokaal half tien). Drie uur later (NL-tijd 18.30 uur) begint 12-uur durende KLM-vlucht naar Amsterdam. 
 
Donderdag, 1 augustus 2013 - Thuis! 
 
Precies op tijd landen we. En daar zijn Jovita, Iza en Yara. Heerlijk weerzien... en ontbijten in Laren. Dan volgen dagen en dagen van nog meer blije herenigingen! 
 
 
TERUGBLIK 
 
Na de trips in 2012 en 2013 (en 1999) door Australië hebben we een aardige indruk van de verschillende landschappen. Vooral de lege ruimte van het binnenland spreekt ons aan. De savannen en woestijnen! We reden snelle asfaltkilometers, vreselijke wasboardwegen en heerlijke paden. 
De steden meden we voornamelijk. Bijzonder was het om in afgelegen Aboriginal dorpen te zijn. En we zagen boerengehuchten, welvarende suburbs en afgelegen roadhouses... Werelden van verschil.  
We zwommen in kristalhelder water onder watervallen met paradijselijke begroeiing, we zochten zand en vonden het. Van dieprood tot melkwit. En wat genoten we van de bloeiende woestijnen, van kloven, tropische regenwouden, bergketens, kale vlaktes... En we kampeerden op het geografische centrum van Australië en stonden op het meest zuidelijke en meest noordelijke punt. 

En overal waren ze, de Grey Nomads, die als 'n grote grijze golf met het goeie weer mee over het continent trekken! Tot in de verste uithoeken troffen we jonge Europese backpackers vol dromen, geëmigreerde Nederlanders, die soms hun dromen al geleefd hadden. Tussendoor waren er de “gewone” werkende Ozzies, vriendelijk en gastvrij. Enkelen van hen mogen we nu onze vrienden noemen... Bijzondere en boeiende levensgeschiedenissen hoorden we. 

Wat het weer betreft kregen we van alles te verduren. Regen, wind, kou, droge en vochtige hitte. We bewonderden de lage luchten intens blauw met allerlei wolkensoorten in een verscheidenheid aan tinten. De wassende en afnemende maan, sterrenhemels... 

Nauurlijk! Dieren zagen we ook. Families kameel kruisten ons pad, kangoeroes, wallibis, slangen, hagedissen in soorten en maten, krokodillen, koeien, stieren... Veelkleurige vogels, machtige arenden. Jammer, maar ook deze keer hebben we de Gehoornde Duivel gemist. Gelukkig zagen we wel de in zijn voortbestaan bedreigde de Tasmaanse Duivel, al was het in een dierenpark. 

We reden ca 50.000 kilometer op asfalt, gravelwegen, zandpaden, rotsige bulten, door water en modder. We zaten ook vast een paar keer. Mooi dus. Sleepten we het bergingsmaterieel niet voor niets mee! En heel gaaf om te merken, dat we ons samen kunnen redden uit dit soort situaties. 
Het rijden in Australië was niet echt uitdagend. De wegen, paden en beekjes staan op kaarten, zijn duidelijk zichtbaar en/of bewegwijzerd. Kan niet missen. 

Australië! De ruimte en de afstanden, dat is wat ons het meest zal bijblijven. Net als het zwemmen in prachtige poelen met watervallen en palmbomen. Dat Adam & Eva- gevoel, wij samen in een prachtig paradijsje. 
We exploreerden het continent diepgaand. De geschiedenis, de ontwikkelingen, verhoudingen. Van de oorspronkelijke bewoners, van de blanke Europeanen, van de geologie... We luisterden naar verhalen van mensen en we lazen boeken over veel onderwerpen vanuit verschillende perspectieven. We lázen die boeken niet alleen, we réisden ze als het ware...

De gezamenlijke routes door Australië in 1999, 2012 en 2013