home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Trans-Sahara 2008
::
mauritania
  • algemeen
  • tunisia
  • algeria 1
  • algeria 2
  • mali
  • mauritania
  • morocco
::
reisverslag
Trans-Sahara 2008 :: mauritania :: reisverslag

(Tunesië): Tunis – Douz – Tozeur – (Algerije): Touggourt - Djanet – Tamanrasset - Assekrem – In Salah - Aoulef - Bordj-Mokhtar – (Mali): Timboektoe – Douentza – Falaise de Bandiagara – Bandiagara – Sévaré – Mopti – Djenné – Ségou – Bamako – (Mauritanië): Adel Bagrou – Néma - Oualate – Tichit – Tidjikja – Aleg – Nouakchott – N.P. Banc d’Arguin – Nouhadibou – (Marokko)  

 

 

 

Bericht vanuit Marrakech, 12 december 2008 - Binnenkomst in Mauritanië

 

Met enige moeite vinden we de politie- en douanepost in het afgelegen grensplaatsje Adel Bagrou. En natuurlijk, er moet betaald worden om de “chef” in zijn zondagsrust te storen. We kunnen ook wachten tot de volgende dag natuurlijk!
Na anderhalve dag bereiken we Néma, waar we uren moeten wachten op wat… of beter, op wie eigenlijk. Natuurlijk: de chef! Ondertussen worden er (weer) banden gerepareerd en gewacht en geld gewisseld en gewacht... Het is al donker als we, ondertussen knap chagrijnig, net buiten de stad tussen de behuizing van boertjes een bivakplek vinden.
Maar vanaf de volgende dag trekken we vrij en vrolijk door prachtig landschap op bijna niet te vinden weggetjes naar Oualata. De Auberge-baas leidt ons rond door de ruïnes van het stadje en de wirwar van straatjes. De fraai beschilderde deuromlijstingen en de oude manuscripten zijn hier de bezienswaardigheden. En wat zijn die bijzonder en schitterend! 
Daarna begint de grote oversteek naar Atar. Zo’n 700 kilometer woestijn (stenig, rotsig, zanderig) liggen voor ons. De eerste dag al zijn we een poosje het spoor bijster, rijden SPH wéér lek, zitten we om de beurt ernstig vast in ‘t zand en blijkt onze tweede tank de voorste ophanging verloren te zijn, waardoor hij tien cm lager hangt! Door al deze tegenslag zien SPH het niet meer zitten om de barre en lange route verder te gaan. Ze willen terug. Hun ongerustheid verdwijnt na een goed gesprek en als ze zien hoe Gerard de tank omhoog krijgt en met een zware spanband weer muurvast zet.
We gaan verder dus. En dat is maar goed ook, want de tocht door dit afgelegen gebied is prachtig. Mooie zandslingerpaden door kamelengras, schitterende rotsformaties, eindeloze uitgestrektheid, kamelenkaravanen … En dit alles gelardeerd met geweldige bivakplekken, mooie zonsondergangen en zonsopgangen, stilte en sterrenhemels...
Gelukkig vinden we in Tichit brandstof, die vanuit drums getankt moet worden en van niet al te beste kwaliteit is. Door het ploegen door het zware zand slurpen de auto’s veel meer diesel dan normaal.
Vanaf hier zetten we het laatste deel van het traject in. We hebben besloten om vanaf Tidjikja in z.w.-richting naar de route de l’Espoir (oost-west verbinding) te gaan. En dus zien we af van de laatste 400 kilometer onverhard naar Atar (wij reden dat al in 2002).


In het laatste bivak vóór Tidjikja klinken we met champagne! Want voor óns was het stuk Néma-Tidjikja een belangrijk doel van deze trip. Door materiaalpech in 2002 schoot dit deel er toen bij in. Ook voor SPH is de Trans Sahara de realisering van een hele oude droom. Hier te zijn, is dus een feestje waard voor ons allevier. 

We memoreren de indrukwekkende rit in deze verlatenheid. Hoewel … Gerard baalt er nog steeds van dat twee Franse Toyota’s en een (met dieseltekort kampende) lokale pickup ons tegemoet kwamen, waardoor het geen spoorzoeken meer was, maar spoorrijden werd! 

Dichter bij Tidjikja komend zijn er meer nomaden met hun kuddes in het landschap te zien en we treffen hier en daar een (tenten-)dorpje.
Vanaf Tidjikja leidt de asfaltweg door schitterend landschap: zwarte bergketens, door oranje duinen ingesloten dorpjes, helwitte duinen... We genieten. Langs de Route de l’Espoir is het weer zoeken naar een bezoekvrij bivak. Maar het lukt dankzij onze off-road mogelijkheden!
In Nouakchott staan we een nacht aan zee en dwalen we rond in de drukte en veelkleurigheid, en niet te vergeten, de veelgeurigheid van de vissers die in hun kleine bootjes met hun handel aankomen op het strand. In de stad staan we nog een paar dagen op een camping (van Olivia!) met wél goed sanitair en dan is het weer tijd om te gaan.


Noordwaarts dus!. Moesten we in 2002 nog dwars door het N.P. Banc d’Arguin en over het strand rijden van Nouhadibou naar Nouakchott, nu is er een prachtig slingerende asfaltweg door het helle woestijngebied. Bij Chami gaan we het park in. SPH hebben zich erg verheugd op de grote kolonies Europese overwinteraars hier. Aan de kust bij een dorpje van de oorspronkelijke bewoners, die het recht hebben behouden om op de traditionele manier te vissen, valt het aantal vogels echter tegen. SPH besluiten om er te blijven en Piet-Hein gaat de volgende dag per boot naar de eilanden, waar de vogels zitten. 

Wij doen een toer door de witte wereld van het park. Voor de nacht vinden we een prachtige plek aan zee in een “campement”, waar we ook nog een restaurantje met vis op het menu aantreffen!
De volgende dag zijn wij na een heerlijke woestijn-zwerftoer, om een uur of drie bij het afgesproken maar niet bestaande kilometerpaaltje 170. Paaltje 175 vinden we wel, hoewel het plat ligt. Gerard zet het recht en we wachten. En jawel, via de radio melden SPH zich en de hereniging is een feit.

Na een heerlijk zandbivak (met veel wind) breekt de 1e december (onze trouwdag dus) aan. SPH verrassen ons met ballonnen aan de TOY (drie van de zeven verdwijnen met de wind de vlakte op en eentje klapt al snel kapot). Bovendien krijgen we gevulde speculaas en heerlijke noga versierd met nieuwjaars-sterretjes!!! Zo! Is dat een goed begin van de volgende zeven (vette of magere???) jaren, of niet!


De dag kan niet meer stuk, zou je denken. Klopt, maar wel weer een van onze Afrikaans gerepareerde en van twee binnenbanden voorziene band. Bij het open doen van de klep waaien dan ook de laatste drie ballonnen nog de woestijn in. Zo, daar liggen dan al onze huwelijkse jaren in de Sahara. Symbolisch toch?
Vanuit Nouhadibou bezoeken we Cap Blanc en zowaar we zien een van de (twee) zeehonden zwemmen. Op de camping is er het gewone klusgedoe: onszelf en de auto’s van zand en stof ontdoen, wasjes, boodschappen, enz. We gaan uiteten ter ere van onze trouwdag. En oh jee, hoe lekker kan een stukje vlees weer eens zijn.
Op weg naar de grens hebben we geluk! De beroemde ijzerertstrein, hij heet de langste en de zwaarste ter wereld te zijn, komt aangereden op een goeie plek voor foto’s en video.
De Mauretaanse grensovergang is er sinds 2002 behoorlijk op vooruit gegaan, maar behoudt (gelukkig) nog steeds een behoorlijke mate van primitiviteit. Het gaat redelijk vlot, het kost maar enkele uren. Volgens een zegsman is het ook drukker dan normaal vanwege het a.s. schapenfeest (gerelateerd aan het offer van Abraham: i.p.v. zijn zoon stond God hem –op het nippertje- toe om een schaap te offeren). Iedereen gaat op reis om dit met familie te vieren.
Over de beruchte, blijkens de bordjes, nog steeds door mijnen omgeven Spaanse weg met rondom de karkassen van auto’s, rijden we door niemandsland naar de grenspost van Marokko.
Dit is op 2 december en (“hoort”) de wind waait niet zozeer door de bomen, maar jaagt over de vlakte van de woestijn en de oceaan. We eten al vaker binnensautoos en truien en sokken worden tevoorschijn gehaald. Ook hier is het winter! 

 

Vanuit Marrakech, lekker warm in een hotel, schrijven we dit bericht en we worden duidelijk klaargestoomd voor de Europese winter. De eerste regendruppels zijn gevallen. Maar gelukkig is het hier in het binnenland minder winderig (dat geldt overigens niet voor Gerard!) dan aan de kust.
In Zuid-Marokko hebben we afscheid genomen van onze reismaatjes SPH. Zij zijn inmiddels op Europese bodem aangeland. En wij zijn weer gewend geraakt aan de “bewoonde wereld” met goede (snel)wegen, doorlopend gsm-bereik, fantastische campings, restaurants, hotels, goed voorziene winkels en supermarkets en Europeanen in maten en soorten met hun campers.

Tot later…