home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Africa 2006
::
algeria 2
  • algemeen
  • south africa
  • namibia
  • angola
  • d.r.c.
  • cabinda
  • congo
  • gabon
  • cameroon
  • chad
  • niger
  • burkina faso
  • mali 1
  • mali 2
  • algeria 1
  • algeria 2
  • tunisia
  • europe
::
reisverslag
Africa 2006 :: algeria 2 :: reisverslag

Route Algeria 2: Tamanrasset - (little pistes and tracks eastward through the Hoggar and Erg d´Admer) - Djanet  - (highway north with excursions inland to special sites) - In-Aménas - (west) - Bel Guebbour - (north) - Hassi Messaoud - Touggourt - El-Oued - Tunisian border (Hazoua) = 2.784 km.

Totaal in Algerije 3.540 km.

 

 

Donderdag, 17 augustus 2006 – Weer op weg

 

Gerard voelt zich heel goed. Ook TOY is er weer helemaal klaar voor. We kopen nog wat fruit en in het ziekenhuis gaan we langs voor het recept van het antibioticum. Rond twaalf uur rijden we Tamanrasset uit in z.o.-richting. Nadjem zit op bergen kussens in ons middenpad. Hij heeft er geen moeite mee, want zo’n beetje opgevouwen zitten en liggen is iets dat hij heel zijn leven al doet.

Al snel zitten we weer in een bijzondere Sahara-omgeving. We slingeren over zanderige paadjes door de uitlopers van de Hoggar. Bij het passeren van een kleine nederzetting, vertelt Nadjem, dat de meeste dorpelingen familieleden van hem zijn. 
Zijn nomadische achtergrond vind je ook terug in de familiebanden. Zijn vader was een Libiër, zijn moeder is net als Nadjem in Mali geboren. Cherifa komt uit Niger, waar ze op een Franse nonnenschool was. De directe familie van beide wonen verspreid of trekken door de verschillende Saharalanden. Met uitzondering van Mauretanië, want dat is geen Toearegland. 

We rijden een fantastische tocht. Soms is het landschap adembenemend, vooral waar schitterende rotsformaties worden omzoomd door het oranje zand. Maar ook genieten we van enorme grindvlakten of van de kronkelende passages door de resten van versleten bergen, of de droge rivierbeddingen die we soms volgen.

Voor de lunch vinden we schaduw onder een boom en het bivak, hoe kan het anders, bouwen we op een  fantastische plek. Vanaf een hooggelegen zandplateau kijken we uit op een omgeving met de meest wonderlijke rotsen, die overal uit het zand steken.

 

 

Vrijdag, 18 augustus 2006 – En nog steeds adembenemende landschappen

 

Floréal zijn ingewanden zijn nu ook van streek. We hebben ons lesje geleerd en hij begint meteen met o.r.s.

Ook vandaag genieten we van het schitterende landschap. Het laat zich eigenlijk niet beschrijven. Zelfs de foto’s laten die immense schoonheid niet echt zien.
Het is een bijzondere combinatie van zand, fantastische rotsformaties, oude gebergten, grindvlakten, een rivierbedding, dapper groen. En dat alles steeds weer in zachte kleuren. En duinen natuurlijk. Vandaag is het Gerard, die zich vastrijdt in een verraderlijk stukje fèche-fèche. Tot aan de assen staat onze dappere TOY vast. De lier moet eraan te pas komen.

Het is natuurlijk woestijns warm. Gelukkig weet Nadjem precies, waar hij ons moet brengen. Zo lunchen we in de schaduw van een rots en slaan we een vroeg bivak op in het zand van Dune Bobakar in de Tagrera. Zand en wind hebben van de rotsen ook hier de meest schitterende vormen gemaakt.
We zijn in het centrum van de Sahara, wat als de mooiste woestijn ter wereld wordt beschouwd. Adembenemend!

 

 

Zaterdag, 19 augustus 2006 – Nog zo’n dag

 

Om half negen rijden we. Het is net zo’n dag als afgelopen dagen. We wanen ons alleen op de wereld, want we komen nog steeds niemand tegen. We lunchen in een enorme grot en er is een lekke band te repareren.

JaVa laten weten, dat ze rechtstreeks naar Djanet willen. Ze zijn bang, dat ze niet genoeg diesel hebben. Om die reden willen ze eigenlijk ook niet stoppen bij een prachtig duingebied. Er volgt een discussie of er wel of niet gezegd is om alles vol te tanken. Na wat rekenwerk, denken we dat het allemaal haalbaar moet zijn.

Om zeven uur in de avond is nog steeds bijna 40 graden. Dat is een temperatuur om kalmaan te doen tot na de zonsondergang, die uiteraard ook het genieten waard is. Wij koken ook voor Nadjem en hij blijkt, net als Gerard, verslaafd aan tomatensalade. Gelukkig hebben we er ruim voldoende van ingekocht. 

 

Zondag, 20 augustus 2006 – Een dorp met water

 

We ontbijten in de schaduw van TOY en voordat de warmte teveel gaat worden, gaat de expeditie weer voort. Een deel van de dag rijden we door een oued (droge rivierbedding), dat omzoomd wordt door glinsterend zwarte puinbergen. En dan weer zoeken we onze weg er dwars doorheen.

We maken een ommetje naar een nederzetting, waar we water kunnen tappen. Het bestaat uit een handjevol huisjes en hutjes, maar de watervoorziening is goed in orde. In deze droge afgelegen gebieden is dat water van levensbelang. Het is goed om te zien, dat ontwikkelingsgelden hier goed besteed worden. Hopelijk geldt dat ook voor het onderhoud van de installatie.

De lunch gebruiken we onder de enige boom in de wijde omgeving met uitzicht op mooie rotsformaties. We doorkruisen enorme vlaktes met wisselend geel, roze en wit zand. Bij Erg Najjer, een indruk-wekkende reeks van prachtig gevormde en hele hoge duinen, houden we een fotostop.

Vandaar rijden we door heerlijke duinpartijen en doen spannende zandpassages. Gerard is helemaal in zijn nopjes. En Nadjem, zit in het gangpad geconcentreerd te gidsen. Soms komt zijn hand even naar voren en wijst: een beetje links, beetje rechts, tot we de rode, vier jaar jonge, asfaltweg bereiken. 

In Djanet tanken we en doen boodschappen. Via de asfaltweg verlaten we het pittoreske stadje in z.w.-richting (vliegveld). Nadjem brengt ons bij een van zijn favoriete overnachtingsplekken. We staan op een hoog punt en hebben rondom uitzicht op een prachtige omgeving van zand met mooie rots-formaties. Maar dat niet alleen, er is vanavond ook een werkelijk verbluffende zonsondergang door de mooie bewolking in de helblauwe lucht.

 

 

Maandag, 21 augustus 2006 – Iza jarig en een huilende koe

 

Voordat we een toer in de directe omgeving maken, is er tijd om in het zand te spelen. Glimlachend kijkt Nadjem toe, hoe Gerard en Jacques helemaal kicken van het duinrijden. De excursie brengt ons bij de beroemde “la Vache qui pleurt”, een prachtige rotsgravure.

Terug in Djanet regelt Nadjem een douche bij een hotel en doen we de boodschappen voor de komende dagen. En dan gaan we noordwaarts op het asfalt tot de afslag naar een verweerde kloof. Slingerend zwerven we tussen grillige rotsen en door zacht zand. De hitte van het middaguur is goed te verdragen tijdens de lunch in de schaduw van een hoge en overhangende rots. Op een afstandje houdt een groepje kamelen ons nauwlettend in de gaten. 

De asfalt leidt dwars door falaises en grote duingebieden. We zijn in het Grand Erg Occidental.

Eind van de middag slaan we nog een keer van de weg af naar een beroemde plek in dit gebied. Op een  laag rotsblok staan talloze mooie afbeeldingen gegraveerd. De meest bekende is de afbeelding, die ook op het 1000 Dinar-biljet staat. 
Op een grinderige kale vlakte daar in de buurt klappen we de daken op voor de nacht.

 

Dinsdag, 22 augustus 2006 – Jovita jarig en een hete wandeling

 

Noordelijker langs de hoofdverbinding bezoeken we een oase. Op het heetst van de dag wandelen en klauteren we dieper het dal in om op verschillende plekken rotstekeningen te bewonderen. Na twee uur zijn we dan ook uitgeteld. Op een met riet overdekte uitkijkplaats lunchen en rusten we uit.

 

 

Daarna trekken we door een landschap van zwarte puin en steen. De asfaltweg is inmiddels stukken slechter en bochtiger. Jacques rijdt heel zachtjes, omdat hij speling op het stuur heeft. Hij is bang, dat hij stuurloos de bocht uit zal vliegen. En dat zou hier inderdaad geen pretje zijn. 

Een eindje voor Illizy brengen we de nacht door in een duinkom. De temperatuur daalt in de loop van de avond. We slapen dan ook heerlijk.

 

Woensdag,  23 augustus 2006 – Gewoon een asfaltdag

 

Vandaag rijden we simpelweg vele, vele asfaltkilometers. De lange dag wordt even onderbroken, als een poulie van onze TOY vastloopt. Gelukkig reageert Gerard pijlsnel, waardoor de V-snaar niet verbrandt. De poulie is gedeeltelijk vastgesmolten en het valt niet mee om hem los te krijgen en te vervangen.

In een wegrestaurantje eten we een simpele lunch. Het voelt als pure luxe om niet zelf iets te hoeven klaarmaken in de hitte.
Op het honderden kilometers lange traject naar het noorden passeren we nu en dan een stadje en er is wat meer (vracht-)verkeer. Een eindje van de weg af, slaan we achter de duinen het bivak op en we eten een opgewerkte soep en salades. Het blijft de hele nacht behoorlijk warm.

 

Donderdag, 24 augustus 2006 – Een restaurant en een verpeste woestijn

 

Om half negen meten we alweer een temperatuur van ruim 30 graden. Verderop zien we een groep ooievaars. Op hun trektocht naar het zuiden rusten ze hier uit en foerageren ze, want in de zanderige vlakte groeien pollen gras. Voorzichtig naderen we ze zo dicht mogelijk zonder ze te storen. Prachtig om te zien.

De weg is slecht, maar men doet er iets aan. Op verschillende plekken is wordt gewerkt. In de loop van de dag wisselen Nadjem en ik nu en dan van plaats. Kunnen we om beurten de benen strekken.

In Hassi Massoud lunchen we in een restaurant, want dat zijn nu eenmaal de geneugten van de “bewoonde wereld”. Daar zitten we dan, midden tussen louter mannen, aan lange tafels op elkaar gepakt. Plastic kleedje, bord, lepel, vork, kan water en papieren servetjes. Er is geen menukaart, maar je kunt wel kiezen tussen frites of rijst en tussen kip en stoofvlees. Het geheel wordt aangevuld met bergen stokbrood.

In deze omgeving is er op veel plaatsen volop activiteit. Overal zijn boortorens en liggen er pijpleidingen. Er moet ook ergens een energiecentrale zijn, gezien de grote hoeveelheden hoogspanningsmasten, die in het landschap staan. Onze geliefde woestijn wordt er bepaald niet mooier op door al dat gedoe.

 

 

Om half zeven zijn we 20 kilometer voor de grens met Tunesië. Op zoek naar een bivakplek komen zowel Toyfra als TOY vast te staan in het zand. Dat is iets, wat nogal makkelijk gebeurt als we asfalt rijden. De banden zijn dan hard opgepompt en meestal nemen we niet de moeite om ze af te laten lopen. Dat is pas aan de orde, als we vast zitten. En dat is nu het geval!

 

Vrijdag, 25 augustus 2006 – Dag van afscheid

 

Met een weemoedig gevoel beginnen we de dag. Het is een dag van afscheid: van Algerije en van Nadjem, met wie we in die korte tijd een speciale band hebben gekregen. Met Gerard verdwijnt hij in de duinen. Want dagenlang zat hij bij ons in de auto en zong hij Toearegliederen. Speciaal voor ons wil hij dat nu ook voor de videocamera doen. 

In een wip, zijn we bij de grens. Nadjem begeleidt het grensgebeuren. In een goed uur is het gepiept.
Als ik bij TOY sta, komt Nadjem afscheid nemen. Hij wil niet naar Gerard gaan, omdat Jacques en Valérie bij hem staan. De Fransen gedag zeggen? Nee, daar heeft hij helemaal geen zin in, zo gekrenkt voelt hij zich nog steeds door de incidenten. En daar wandelt hij voorbij de douane zijn land in. Als hij bijna buiten zicht is, zien Noémie, Flo en Valérie hem nog net. Ze rennen achter hem aan. Tevergeefs.

 

Ook in Algerije zullen we zeker terugkeren. De woestijn in dit land is van zo grote schoonheid, dat je het niet in een keer kunt bevatten. Ook Nadjem en zijn gastvrije familie zullen we terugzien en nogmaals zullen we met hem door de schitterende eindeloosheid van de Algerijnse Sahara reizen.