home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Tunisia desert expeditions

 

Tunesië expeditie met vier teams:

Team 1: (Betty & Gerard) B&G/Orga - TOY

Team 2: (Marinus & Hans) Knabbel & Babbel – Toyota LC 100

Team 3: (Roy & Rienk Reitsma) Triple R – Toyota LC 120

Team 4: (Hans & Aernout) de Jokers – Toyota HZJ 75

Hans, Marinus en Aernout vliegen op maandagmorgen naar Djerba. De Toys worden gereden, all the way, door Roy (120), Rienk (100), Hans (75) en B&G in de TOY.

Vrijdag, 21 september 2007 – Hè, hè …

 

Om kwart voor twee, uren later dan gepland, is het eindelijk zover! We zijn vertrokken. Het was, zoals vaker, een race tegen de klok. Alles, behalve de moeheid en slaap, valt van ons af. We wippen nog even bij Blokker binnen voor een fruitpers voor Brahim. Is er warempel een apparaat-dat-bijna-alles-kan in de weekendaanbieding. Mooi meegenomen…

Op het oponthoud door de nodige files in het Ruhrgebied na, gaat het vlotjes. Onderweg is er het nodige gsm-contact met Marinus, Jovita en de andere expeditieleden-onderweg. Precies om middernacht klappen we ons dakkie omhoog op de parkeerplaats San Gottardo Sud. Verkeerslawaai, voorbij denderende treinen of busladingen toeristen … niets houdt ons meer af van een welverdiende lange nacht slaap.

 

Zaterdag, 22 september 2007 – Genua

 

Roy en Rienk Reitsma (Triple R) hebben in het motel geslapen. Samen met Hans, die vroeg in de ochtend op de parkeerplaats is neergestreken, ontbijten we. Honderd kilometer voor Genua ontmoeten we Triple R en met vier auto’s rijden we door de Povlakte en het prachtige berglandschap ten noorden van Genua.

Om precies een uur zijn we in de haven. Het is veel drukker dan we verwacht hadden. Er blijken vakanties in Duitsland en Zwitserland te zijn. De expeditiestickers worden geplakt en we gaan door de gebruikelijk tijdrovende procedures. Kaartjes invullen, hier een stempel, daar een controle…

Op de boot, de Carthage, treffen we elkaar bij het zwembad om gezamenlijk Europa te zien verdwijnen. Het is leuk, dat iedereen met volle teugen heeft genoten van de rit door Zwitserland en Italië en ook de boot en alles wat daar te zien is, prachtig vindt.

Het diner is groots vanavond: soep, salade, brique (ei/tonijn), vlees met aardappelen, kaas en zoet toe. Even uitwaaien en dan duikt iedereen in zijn bed op een heel rustige zee.

 

Zondag, 23 september 2007 – Tunis en dan snel verder 

 

Om negen uur ontbijten we gezamenlijk. Daarna buigen de mannen zich over de laptop voor de routes enzo. De ochtend gaat snel. Om 11 uur moeten we al lunchen. De ferry dreigt erg op tijd aan te komen. Helaas, er ligt een schip op de plek waar de Carthage moet afmeren. Dus dobberen we sloompjes in de richting van Tunis. Jammer, we hadden die tijd goed kunnen gebruiken.

Na aanleggen, van boord rijden, de douane- en politiecontroles, bakkies installeren en tanken, is het vijf uur eer we echt op weg gaan. Uren later dan gehoopt. We zien wel, hoe ver we komen. En het gaat vlot. Er is weinig verkeer. Misschien omdat het zondag is? Of Ramadan? Hoe dan ook, onderweg beslissen we, dat we geen bivak gaan maken bij Gabès. In plaats daarvan rijdt Gerard direct door naar Djerba, waar hij morgenochtend de anderen oppikt en wij rijden met drie auto’s door naar Douz. Zo gezegd zo gedaan. Bij de afslag wordt in het donker het een en ander over gesjouwd.

In de maanverlichte nacht is het rijden geen probleem. Al moet Roy een keer heftig in de remmen voor een wuivende politieman. Om elf uur zijn we op de camping. Na  soep, gehaktballen en de nodige wijn, gaan we om half twee slapen.
Gerard heeft in de buurt van het vliegveld een leuk hotelletje gevonden. Ook hij slaapt als een blok.

 

Maandag, 24 september 2007 – Djerba en Douz

 

Naast de vertrouwde geluiden van hondengeblaf, ezelgebalk, haangekraai en moskeegeroep, is er vanmorgen, tegen zonsopgang, het geluid van drums te horen. We nemen aan, dat het de gelovigen moet waarschuwen, dat er nog even gegeten kan worden voor de lange vastendag aanbreekt.

 

Na het ontbijt bezoeken we de marktplaats van Douz. Roy, Rienk en Hans schaffen zich de nodige woestijnbestendige kleding aan. Om twee uur komt de Djerba-expeditie aan. De auto’s worden overnieuw ingericht en er wordt geld gepind, inkopen op het marktplein gedaan en getankt… Om vier uur rijden we dan eindelijk op de piste richting zand, zand, zand. Hans en Marinus navigeren.

 

Op de piste zijn zoveel zandduintjes, dat er al meteen getrokken moet worden. Bij het Café la Porte du Desert slaan we rechtsaf en eenmaal in het terrein worden Hans en Marinus onderscheiden met het EtW-t-shirt, -zandschep en roadbook, voor (nog niet helemaal) bewezen diensten. Ze zijn er wat blij mee en dartel rijdt het stel aan kop van het door zand ploegende konvooi.
En wat is het zacht! Steeds weer moet er geschept, geduwd en getrokken worden. Iedereen wordt op deze manier helemaal ondergedompeld in het echte woestijn-expeditie-gevoel.

 

Om vijf uur is het eerste echte bivak een feit. Kampvuur maken we niet, daarvoor is het te heet. Het bier en de wijn vloeien rijkelijk, zo ook de verhalen. Iedereen geniet. De avond wordt iets koeler en boven de woestijn komt een bijna volle maan op.

 

Dinsdag, 25 september 2007 – Rijden of vaststaan, that’s the question

 

Om negen uur zijn we klaar voor vertrek. De duintjes worden hoger, grilliger en zachter. En het is ook nog eens flink heet. Wat een dag! We rijden bijna geen tien minuten achter elkaar. Doorlopend zit er een auto vast of komt de trekauto vast te staan. Dan klinkt het over de boordradio: “k Heb ff een trekkie nodig”, “Gerard kan een puntje verdienen”, of “de Reitsma´s staan vast”. Soms lukt het om zonder hulp van de andere teams los te komen, maar meestal zijn er flinke acties nodig. Het is hard werken daar in de hete zon. En stilletjes beginnen de kilootjes te verdwijnen.

 

Bij het navigeren ontdekken K&B, dat de kortste lijn lang niet altijd de snelste weg is. Duinen, zeker de hogere, laten zich niet zo maar nemen.
TOY is onfortuinlijk. Als hij met zijn kont diep in het zand staat, moet ie worden getrokken. Daarbij verliest hij wéér de linkerspatlap die voor de gezelligheid het achterlicht ook maar meesleurt. Tja, zo gaat dat. De 75 heeft een deel van de achterbumper losgereden en dus wordt de rest er ook meteen maar afgehaald. De voorbumper van de 100 heeft bij een enthousiaste duik in het zand een deukie opgelopen.
Maar Triple R bekijkt tevreden hun gloednieuwe en ongeschonden 120. Het kan dus wel! 

De navigators vinden de plek van het bivak van vorig jaar terug. Iedereen is bekaf na deze inspannende dag. Maar ook supertevreden.
Hans en Marinus kijken een beetje bezorgd. Hun auto start niet soepel en soms heeft de motor wat minder trekkracht. Ook Aernout maakt zich een beetje ongerust, want het eind van hun  watervoorraad is in zicht.
Vanavond maken we een vuur om afval te verbranden. Iedereen gaat vroeg slapen in de lekker koele nacht.

 

Woensdag, 26 september 2007 - MJ jarig, een cadeau en integratie  

 

De expeditiedag begint vroeg, omdat het zand beter berijdbaar is. Er ligt een mooie duinpassage voor ons. En oh, wat rijdt dat heerlijk. Het landschap is prachtig met de lage zon op de duinen. Het gaat vlotjes ook al worden sommige volgers in de war gebracht door quad-sporen. Al snel bereiken we de piste naar Ksar.
Triple R hoort een geluidje. Niets aan de hand. Ook K&B en bij hen is er wel iets loos. Wat, is nog niet duidelijk. In Ksar zal de auto bekeken worden. Marinus en Hans zijn zodanig ongerust, dat ze niet naar het fort rijden en al helemaal niet de kamelenroute dwars door de duinen nemen. Met ons allen volgen we de door zandduinen bedekte piste.

 

Na een drankje duikt iedereen in het water van de bron. Heerlijk is het om het zweet en vuil van de afgelopen zanddagen af te kunnen spoelen. Alleen Gerard blijft vuil. Hij inspecteert de auto´s en speciaal de 100! Dan blijkt, wat het euvel is. Er ontbreekt een rubberen afdichting van het luchtfilter, waardoor er stof en zand in de motor terecht is gekomen. Waarschijnlijk, want hoop houden we nog. Er wordt een oplossing geïmproviseerd en we duimen. Verder is het materieel in orde. De banden worden opgepompt voor de lange rit zuidwaarts over de pijplijnpiste.

 

Nog maar net van de Ksar-piste op deze grote verbinding, of het is alweer raak. TOY staat vast op een lullig duintje. Kan gebeuren. Even later is het de beurt aan de 75. De jokers letten even niet op en duiken via een duintje een gat in. Het is een flinke boems en daardoor schiet de imperiaal met reservewielen en jerrycans diesel naar voren en uit de rails. We melden het aan de ver vooruit rijdende 100 en 120 en gaan het euvel verhelpen.

Dan laten K&B weten, dat ze omkeren. Het gaat steeds slechter met de motor van de 100. Sombere gezichten! Dit is geen leuk verjaardagscadeautje voor Marinus! Hans en hij stellen voor, dat wij verder gaan met de geplande tocht en dat zij naar Douz terukeren en de repatriëring regelen. Maar in de woestijn geldt de ijzeren wet: samen uit, samen thuis. Dus keert het konvooi de toy-neuzen en rijden we naar het noorden voor de 300 km naar Douz. Het lijkt wel een traditie, want net als vorig jaar tijdens de berging van de KIA, knapt een achterdemper van TOY. Gerard moppert, want het is precies de demper die het moeilijkst te vervangen is. En jawel, een uur voordat we Douz bereiken, moet de 100 alsnog op sleep. Zo zie je maar weer, ijzeren wetten zijn er niet voor niets.

 

Om precies zeven uur zijn we op de camping. Tijdens de borrel hebben we alle tijd om de invasie van campertrucks te becommentariëren. De meeste zagen we al aan boord van de Carthage en nu vullen ze de hele camping.
MJ en H hebben hun zaakjes snel geregeld: vliegticket voor morgen vanuit Tunis, waar ze met een taxi heen gaan. De 100 gaat met een bergingswagen naar Tunis, waar wij hem meenemen aan boord en hem aan de wal in Europa zullen afleveren.

Zo wordt het ongepland een avond van verjaardagvieren en afscheidnemen. In een restaurantje zitten we op zijn oosters op kussens. Vanwege de alcoholische versnaperingen (die we zelf hebben meegenomen) en de Ramadan, worden we zover mogelijk uit het zicht van de gelovigen gehouden. En dat is maar goed ook, want het gaat er westers aan toe.
Marinus krijgt als troost een prachtige onderscheiding: een dromedaris (waarop de tekst “landrover” staat) die een liggende dromedaris trekt. Gerard krijgt een speech en een drillingguide-t-shirt en er volgt een zeer uigebreide evaluatie. Een voorlopige, want de expeditie is nog maar halverwege.

 

Terug op de camping verdwijnt iedereen in bed om de doorstane emoties te verwerken. Behalve Hans en Hans! Die gaan het stadje in om “te integreren” met de lokale bevolking. Ze moeten daarin toch wel geslaagd zijn, want een gezamenlijke waterpijp op het plein, is niet niks! Toch?

 

Donderdag, 27 september 2007 – Verkleinde herexpeditie 

 

Om half zeven rijden H&M weg met de taxi voor de 500 kilometer lange reis naar Tunis. De rest staat rustiger op. Gerard repareert de spatlap en het achterlicht en de rest herschikt de auto´s voor de zoveelste keer. De imperiaal gaat van de 75 af en de spullen, banden en jerrycans, worden elders geborgen. De 120 ruilt hun slechtwerkende koelkast met die van de 100.

Halverwege de ochtend zijn de klussen geklaard en bespreken we het veranderde programma. We zullen de piste naar het Café weer af gaan, maar nu gaan we rechtdoor in het spoor van Taher van vorig jaar. De jokers hebben de Garmin van de 100 geleend en zullen gaan navigeren.

 

Aan de zuidkant van Douz stoppen we bij een vlakte waar dromedarissen geduldig wachten op klandizie van toeristen. Het is bloedheet, de zon staat loodrecht en het waait hard. Na foto´s en een klein ritje (Roy en Aernout) navigeren de Jokers het konvooi de naastgelegen witte duintjes in. De 75 staat meteen vast en vervolgens de 120 op een duintje, dat bedoeld is om te groeien.
Het is heftig in deze omstandigheden. Voor de groep is het een hele nieuwe ervaring. Ook voor de Jokers, die naar een uitweg zoeken. Uiteindelijk vinden we een weg die door een prille palmerie loopt en komen uit op de piste naar het zuiden. In de kale vlakte, de brandende zon en stevige wind houden we een lunchstop. Bij het Café drinken we nog een cola voordat we rechtdoor gaan.

 

Over een vlakte met zandophopingen rondom graspollen gaat het en geleidelijk worden het duinsikkels (ofwel: croissantduintjes) tot we ineens midden in een echt duingebied zitten. De Jokers schrikken er een beetje van. Maar met de nodige uitleg, verzakkingen en alternatieve routes zoeken, begint iedereen door te krijgen, hoe leuk dit is.

Tevreden slaan we het bivak op bij twee boompjes, die in de laagstaande zon voor schaduw zorgen. Onder de borrel wordt nagekickt. Het wordt sowieso een heerlijke avond. De zon gaat prachtig onder in een wolk aan de horizon, de wind gaat liggen en het koelt warempel een beetje af. En gelukkig verdwijnen ook de vliegen in de schemering.

 

Vrijdag, 28 september 2007 – Duinen, duinen en een lekke radiateur 

 

Na een rustig ontbijt navigeren Hans en Aernout ons weer de duinen in. We hebben afgesproken daar zo lang mogelijk te blijven. Het is genieten van de uitdaging om een waypoint te bereiken. Of, om los te komen als je weer eens vast staat in het zand en om uit te kijken over het schitterende duingebiedje.

Maar dan ruiken we in de TOY koelvloeistof. Nadere inspectie wijst uit, dat er iets, een tak lijkt het, de radiateur heeft beschadigd. De koelvloeistof loopt er met een flink vaartje uit. Gelukkig heeft het geen al te grote gevolgen, want het is zo’n beetje tijd om terug te gaan naar Douz. Na de lunch navigeren we door de vlakte met kleine duintjes naar de piste. Zo om het kwartier stoppen we om water in de radiateur te gieten.

 

Nog één incident krijgen we te verwerken. Als TOY vaststaat, trekt de 120 vanuit een lastige positie. Door de grote krachten breekt het lint waardoor de sluiting gelanceerd wordt. Godzijdank knalt die tegen de bullbar op de bumper van de TOY en niet iets hoger door de ruit waarachter ik nietsvermoedend zat te zitten.
Lesje geleerd: langer scheppen tot wielen rechtgezet kunnen worden, linten niet gedraaid neerleggen en iedereen op afstand.

 

Voor de rest gaat het gesmeerd. We bereiken vlot de piste, drinken een colaatje in het Café en dan navigeert Triple R ons naar Douz. Bij het tankstation blazen we luchtfilters en interieurs schoon, de banden op, tappen we de tanks vol en koopt Gerard een mooie voorraad koelvloeistof.

Na een biertje op de camping gaat de hele ploeg aan de slag. De radiateur van de 100 wordt geruild met de kapotte van TOY.
Tijdens deze actie brengt Brahim ons een vers gebakken brood. Met de complimenten van zijn vrouw. Ze is heel blij met de keukenmachine. De volgende keer moeten we bij hem thuis komen eten.

Het is donker als de reparatie klaar is en iedereen fris gedoucht. In het dorp zitten we na te puffen van deze enerverende dag onder het genot van pizza´s.

 

Zaterdag, 29 september 2007 – Dag Douz

 

We maken ons op voor het vertrek. Met Brahim is alles geregeld voor de 100. Als Gerard het oliepeil van de TOY controleert, ziet hij tot zijn verbijstering zand op de peilstok! Mogelijk heeft hij er niet goed ingezeten of is een beetje losgekomen bij het schoonblazen van de motor gisteren. Hoe-dan-ook, terug naar het pompstation om olie te verversen en alles goed door te spoelen.

Halverwege de ochtend zijn we onderweg naar Matmata. Daar lunchen we een niet al te beste lunch. In Gabès vinden we het taxiplein en we leveren Aernout af in een busje. Voor een paar Euro´s wordt hij 150 kilometer gereden naar het vliegveld Djerba.

 

Wij gaan op weg voor de rit naar het noorden. Nog voor we de afslag naar Kairouan bereikt hebben, knallen twee autootjes met jongelui in een bloedgang voorbij. Het er is smal en druk en er in een ononderbroken streep. De bestuurder van de tweede auto schrikt als we een klein stukje moeten uitwijken voor een man op een brommertje. Hij schiet links het asfalt af in de grindberm en corrigeert te heftig. In een reuzeboog davert hij tien meter voor in een grote boog gierend naar rechts om met een klap tot stilstand te komen met de zijkant tegen een aarden walletje. Oef, dat is schrikken. We besluiten echter door te rijden. De verhalen over financiële of ergere consequenties zijn bekend. Witte westerlingen zijn rijk en dus…

De radio is op een verkeerde frequentie beland, maar als we weer contact hebben, blijken de anderen het eens met deze beslissing. De laatste auto weet gelukkig te melden, dat de mensen uit de auto kropen en dat er anderen stopten om hulp te bieden.

Gelukkig zijn er verder geen incidenten meer en we genieten van het ritje door de binnenstad van Kairouan waar vanaf alle minaretten tot gebed wordt opgeroepen. Onze eerste en laatste stop maken we 45 km voor Tunis om te tanken.
Het is al donker als we, na zeven uur rijden, in het Lido Hotel inchecken. Het is een simpel hotel met hele grote bedden en een leuk uitzicht. Rechts is de haven te zien en voor je de baai van Tunis. Het menu in restaurant de Parador is goed als vanouds.

 

Zondag, 30 september 2007 – De laatste etappe: de Mediterrannee

 

Om half negen ontbijten we. In de haven staat de bergingsauto met de 100 al op ons te wachten. Na inchecken, politie- en douanecontrole slepen we de 100 met Rienk aan het stuur aan boord. Hoog vanaf de reling slaan Hans en Roy ons gade, want wij gaan als een van de laatste het grote ruim van de Mediterranee in.

Tja, dit is duidelijk geen Carthage, onze favoriete ferry. Maar ach, na dagen woestijn en blikvoer is de zelfbediening prima. De middag brengen we door in de hut: met dutje en met beeldmateriaal op de laptop zetten.

Het diner in het à-la-carte restaurant is heel goed en daarna bekijken we de videobeelden tot het bed lokt.

 

Maandag,  1 oktober 2007 – Europa

 

Keurig op tijd legt de ferry aan in Marseille. Om 11 uur zijn we zowaar al van boord en wringen we ons door een heel druk stukje stad. Dat valt niet altijd mee, zeker niet als er iemand tussen de trekauto en sleep probeert te komen. Heftig getoeter van Rienk helpt niet en dus sprint Gerard naar de neurotische dame om haar terecht te wijzen. Wat een opluchting om op de A55 te zitten.

De 100 wordt aan de goede zorgen van collega’s van Hans overgelaten. Wij zwaaien Triple R, nu gezellig samen in de 120, en Hans met de 75 uit. Ze zijn van plan om door te rijden tot ze thuis zijn zo rond middernacht.

En Gerard en TOY en ik? Wij strijken neer op een camping in een heerlijk Côte d’Azur plaatsje Carry-le-Rouet, uiteraard nadat we op een zalig terrasje aan een mooi haventje van een heerlijk Frans Mediterraan lunchje hebben genoten.
Zo kunnen we de dagen van onze scheiding wel aan. Gerard vliegt voor drie turbo-Bervos-dagen naar Nederland en ik geniet van een totaal-manloze rust.