home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
South America 2003
::
algemeen
  • algemeen
  • venezuela
  • brazil 1
  • peru
  • bolivia
  • chili
  • argentina
  • brazil 2
  • schiphol
::
reisverslag
South America 2003 :: algemeen :: reisverslag

In juli 2003 vertrokken we voor een tocht van negen weken door Zuid-Amerika. De organisatie was in handen van de uitgever van het Duitse magazine Off Road. Een Duitse vriend, Burkhard, had zich ingeschreven en attenteerde ons op de advertentie in het bovengenoemde blad. Al langere tijd stond Zuid Amerika op ons verlanglijstje. En zoals we wel eens meer doen, kozen we voor deze georganiseerde reis. Georganiseerd en in een groep reizen heeft sterke voor- en nadelen. Beiden kwamen we ze tegen.

 

Het vertrek

 

ZA 0703 999 In de zeecontainer 600

 

Op 27 juni hadden we onze TOY, beladen en wel, afgeleverd in de haven van Antwerpen.
De papierwinkel was doorlopen en hij stond achter slot en grendel in een container klaar voor het transport over de oceaan.

 

ZA 0703 Vastgesjord 600

 

Enkele weken later, in de vroege ochtend van 18 juli, bracht Dolf ons naar Schiphol. Bij het inchecken bleek de Air France vlucht naar Parijs overboekt. Na een hectisch gedoe konden we worden overgezet op een KLM-vlucht waarmee we onze aansluiting naar Carácas konden halen. Om ons leed te verzachten kregen we een financiële tegemoetkoming.

In Parijs troffen we onze eerste Duitse medereizigers. Air France had lekker eten onderweg en 10 uur later landden we in Caracas in Venezuela.

Twee van onze drie tassen bleken echter in Parijs achtergebleven te zijn. Ook nu werden we financieel gecompenseerd (230 Euro uitbetaald in Venezolaanse bolivars).

Nadat we dit geregeld hadden, bleek onze groep al in bussen te zijn vertrokken zonder ons tweetjes!
We namen een taxi en kwamen vlot aan in ons hotel aan de kust, ongeveer 12 km buiten Caracas.
De stemming was wel meteen gezet, want wij stelden vast dat die Duitsers probeerden om ons Hollanders te lozen.

Laat in de middag konden we de auto's ophalen want al het papierwerk was inmiddels afgewikkeld. Men had de ambtenaren tot overwerk weten over te halen. Wat in de drie dagen ervoor niet lukte ging nu in een paar uur. Alle auto's stonden keurig in een loods tussen de cacaobonen.

Een echtpaar kwam echter later met een KLM vlucht. Helaas kon hún auto niet meer worden uitgeklaard. Na het afstempelen van alle papieren bij de douane (1,5 uur) registreerde onze Garmin-GPS eindelijk de eerste kilometers door Zuid-Amerika.

De twee reservewielen konden weer op het dak (i.v.m. de hoogte van de container tijdelijk ín de auto gezet) en de grote antenne van de zenderontvanger op de voorbumper. De achtergebleven bagage kwam de volgende dag.

Op de zwarte markt werd geld gewisseld tegen een koers van 240 terwijl de officiële koers 160 is.

Eindelijk waren we d'r helemaal klaar voor. Op een klein dingetje na dan. Wij hadden ons een Kenwood zenderontvanger aangeschaft. Bij het installeren bleek dat er een foute chip in zat, waardoor we niet het juiste frequentiebereik konden krijgen. En daarnaast hadden we de microfoon thuis in het doosje gelaten. Bellen met de leverancier in Nederland bood ook geen oplossing.

Maar alles kwam toch nog goed. Iemand had een reservebakkie bij zich en we konden meedoen in de communicatie.

 

De auto's

Twee Toyota's Landcruiser 100, een Toyota Landcruiser 80, vijf Toyota's Landcruiser 70 (inclusief onze ex!), vier Mercedessen G, een Dodge Ram 2500, een Nissan Patrol en drie Landrovers Defender. Vijf auto's hadden hetzelfde klapdak dat wij hebben en de rest had ofwel een daktent op een imperiaal of een slaapvoorziening ín de auto.

De inrichting van de diverse auto’s varieerde van een paar losse kisten tot een hele mooie inbouw met allemaal vakken enzo tot warme douche aan toe.

Veel auto's hadden een tweede tank en anderen gebruikten losse jerrycans. Bijna iedereen reed met
BF-Goodrich banden, MT (mud-terrain) of AT (all terrain). En dat terwijl Yokohama de expeditie sponsorde! Zes auto’s beschikten over een lier en vier auto's hadden rijplaten. Alle wagens waren uitgerust met een zenderontvanger met een bereik van ca. 15 km (of tot aan de horizon).

 

De groep

Het organisatieteam bestond uit twee expeditieleiders (vader en zoon), een monteur, een arts en een zeer ervaren reiziger (en rallyrijder) met een speciaal geprepareerde auto (uiteraard een Toyota).
Er reden drie mannen alléén en er waren zeven vrouwen in het gezelschap.

Halverwege de rit werden er nog diverse mensen gewisseld omdat zij niet de volle negen weken konden of wilden meemaken. Naast alle Duitsers waren er een Nederlands stel (wij dus), een Luxemburger, een Zwitsers stel en twee Oostenrijkers (“de Wiener” ook wel de “Lords” genoemd). De monteur was de jongste (half 30) en de oudste was 73 jaar. Uiteraard werd er vooral Duits gesproken in verschillende dialecten, maar soms ook Engels wat voor de afwisseling voor ons wel heel comfortabel was.

 

Hotel en/of kamperen

De hotels waren goed tot zeer goed. Er waren mensen in de groep die het liefst uitsluitend van hotel naar hotel zouden reizen. Kamperen was voor hen een noodzakelijk kwaad. Wij houden echter vooral van kamperen en met name van bivakkeren in bushcamps in de vrije en meestal schitterende natuur. We waren niet de enigen en de keren dat er een keus mogelijk was (hotel of camping) selecteerde zich dat dan ook prachtig uit. Al snel was er sprake van een zogenaamde “Campingfraktion und ein Hotelfraktion”. Wij hadden het zeer naar onze zin in onze club van echte trekkers met wie we fantastische kampeeravonden en nachten hadden.

 

Off-roaden

Onze off-road ervaring bestond vooral uit het rijden over zandduinen en pistes in de Sahara. Tijdens een cursus terreinrijden hadden we instructies gekregen over en geoefend in de modder.

Nou daar deden we ons voordeel mee op de savannen van Venezuela en later in de bush van Chili.

Onze auto was een van de zwaardere en kan dus glijden als de beste. Het is dan de kunst om weinig te sturen en aan te voelen hoeveel grip je hebt. Ook door rivieren rijden was een hele ervaring. Het was wel even wennen als er een flinke plons water over kap van je auto komt aangespoeld.

Maar onze TOY deed het fantastisch en heeft ons overal doorheen gesleurd. De wegen waren hard en stoffig en dan weer zéér glibberig. Hele stukken weg konden weggespoeld zijn.

Het was komisch om te zien hoe mensen reageren als ze in de modder vast kwamen te zitten. Want de ervaring in het offroaden was nogal uiteenlopend, zo ook de manier waarop de auto geprepareerd was. Daar stonden ze dan met hun dure auto's met alles d'r op en d’an, wazig om zich heen kijkend.
Ze durfden ternauwernood uit te stappen met hun iets te luxe schoentjes. Tot overmaat van ramp had men dan ook nog van die mini  rvs-sluitinkjes bij zich. Als je daar een ruk aan geeft knallen ze meteen uit elkaar.

Ook onze ervaring met rijden en navigeren op zoutvlakten, in te smalle kloven, door bamboebush en over pampapistes is inmiddels flink toegenomen.

 

Muggen en ander gespuis

In de savannen kwamen we onder de muggenbeten te zitten. Na een paar dagen hotelbeschaving in Manaus was de jeuk gelukkig op zijn retour. Gerard zag er wel heel komisch uit: zijn hele gezicht en voorhoofd zat vol. Hij heeft een hekel aan het smeren van antimug middelen.

De muggen zijn niet eens het ergste. Er waren van die hele kleine dingetje, ze lijken op fruitvliegjes en die komen door alle soorten muskietengaas heen en trekken zich weinig aan van antimuggenspul. En juist deze beessies maakten hele gemene jeukbulten, die ook nog eens heel lang bleven irriteren.