home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Africa 2005

if you go to uganda 2 :: route, you can download video

 

Terugblik op een Nederlands intermezzo (17 mei t/m 8 juni, 2005 )

 

Terug in NL: Na een doorwaakte, vlucht landen we in de vroege ochtend op Schiphol. Als een duveltje uit een doosje springt Mirre achter haar vader tevoorschijn en vliegt in de armen van Opa. Fantastisch. Ook het weerzien met Iza en de kennismaking met Yara zijn geweldig.

Met kinderen, ouders, vrienden en familie is er een hoop bij te praten. En eindelijk kunnen we ook Sharon ontmoeten. We praten, knuffelen, eten en drinken vaak in lief gezelschap.

 

Het a.s. bruidspaar is opgelucht, dat we op tijd terug zijn. En wij ook, want zo hebben we tijd genoeg om bij de voorbereidingen in te voegen. We vieren het tienjarig huwelijk van Pa&Nel, de 88^e verjaardag van mijn Moeder en met Sander&Maaike gaan we mee om het vw-camperbusje te keuren. Om de verbouwde toy van Javanosi te bewonderen racen we naar Noord Frankrijk op en neer en thuis worstelen we stapels post door.  We genieten van het thuisgevoel en de Singel in voorjaarstooi.

Gerard reageert zwaar allergisch op de pollen in de lucht, ik loop een flinke keelontsteking op en de laptop een gemeen virus. Wij herstellen en de laptop bijna. Dankzij de kennis, kunde en inzet van Olaf kunnen we de Trojan Horse zo goed als helemaal in Utrecht achterlaten.

Nog meer tegenslagen? Yes! De bril van Gerard valt total-loss en aan de gps blijkt een steekje-los. Met de nodige stress en inspanning van verschillende mensen komt ook dat weer net op tijd in orde. De bruiloft is fantastisch en het weerzien met iedereen geweldig.

 

Afrika: ineens is het weer tijd om afscheid nemen. Onderweg naar Schiphol komt het busje van Sander&Maaike zonder benzine te staan. Een snelle reddingsactie door JandGr (VVHL) volgt. Hij laat een gezinsetentje schieten en heeft er een paar uur file voor over om ons op tijd op de luchthaven te krijgen! Om een uur of tien vliegen we uitgeteld boven Nederland in de richting van Afrika.

 

 

Donderdag 9 juni 2005 (77 km) - Herenigd met TOY

 

De vlucht van acht uur naar Kenia brengen we dommelend door. Na een paar uur wachten in Nairobi en een uur vliegen, landen we in Entebbe. En daar is TOY! Onder het blauwwit gestreepte luifel staat ze vuil, stoffig en bedekt onder spinnenwebben. Zoals verwacht is die ene band leeg. Maar goed dat we een blok onder de as hadden aangebracht. Na het oppompen van de band zijn we om 10 uur onderweg naar Kampala.

 

Bij het winkelcentrum Garden City, waar we boodschappen willen doen, ontmoeten we Jantien (secretaresse van de ambassadeur) en haar man (autohandelaar) en hun kinderen. Van ’t een komt ’t ander en voor we het weten, worden we geïntroduceerd bij City Tires. Het blijkt een zeer goed geoutilleerde bandenboer. De probleemband wordt deskundig van de velg gehaald en schoon gemaakt. Alle banden worden op juiste spanning gebracht en dat alles zonder kosten.

 

Laat in de middag zijn we terug bij Monique&Wim in Jinja. We kletsen bij zolang onze ogen open willen blijven en dan slapen we een hele lange Afrikaanse nacht tussen bush en banda.

 

Vrijdag 10 juni / vrijdag 17 juni 2005 - Fun op Funny Hat

 

Op vrijdag de 10^e komen Ellie & Bas aan bij Funny Hat. En daar staan ze dan! Twee witte Toyota’s die elkaar voor het laatst bezig gezien hebben in de Tunesische duinen (Kerst 2003). We brengen gezellige dagen door daar aan de Nijl. Het uitzicht is fantastisch en het gezelschap heerlijk.

 

Gerard geniet. Hij heeft een mooie werkplaats en smeerput tot zijn beschikking. Eindelijk is er tijd, gelegenheid en de juiste entourage om zijn klussen-wensenlijst af te werken. We overnachten dan ook een paar nachten boven de smeerput! Ook aan Simba moet nog een dag gesleuteld worden.

 

SPECIAL: De Big Five rapids (Nile River Explorers) bedwongen 

 

Maar de dag dat de woeste stroomversnellingen op de Nijl bedwongen moeten worden, nadert. Van vrijdag is het raften al uitgesteld naar maandag en van maandag naar dinsdag! En dan is het zover! Gerard en Bas lijken nergens mee te zitten, maar Ellie, Monique en ik hebben de kriebels.

 

De raftdag begint om half negen. We krijgen een ontbijt en daarna worden we in een vrachtwagentje getransporteerd naar de startplaats. Met de helm op, de zwemvesten aan en de peddel in de aanslag zitten we in de rubberboot (raft). Op en in het water krijgen we instructie en oefeningen in veiligheid.
We leren de commando’s en wat te doen als de boot omslaat (flipt). Tot zover gaat alles prima.

 

De rubberboot wordt bezet door Davey, de gids, Ellie & Bas, Monique, een Amerikaans echtpaar (Jo & Mary) en wij. Verder varen er een reddingsboot mee en twee kajakkers. Deze boten worden bemand door de beste mensen die er op dit gebied in de wereld zijn. Het is fantastisch om te zien wat die jongens allemaal kunnen in het woeste water.

 

Maar dan wij! Wij gaan ook lekker. Tenminste, zolang het gewoon snelstromend water is. Maar al gauw horen we het gebulder van de Bujagalifalls aanzwellen. Daar komt ie dan echt! Het is een fifty/fifty
(= 50% kans om te flippen) rapid (stroomversnelling) met leuke hoogteverschillen!

 

Monique, Ellie en ik spreken elkaar moed in. En dan gaan we! “Forward", “fast forward", “down" klinken de bevelen .... en ineens zijn er overal witschuimende golven, we gaan er dwars op en hoppa, we vliegen door de lucht en iedereen verdwijnt in het witte schuim. Even ben ik totaal gedesoriënteerd, maar het instinct werkt en ik duik op. Maar happend naar lucht rolt het woeste water nog eens over me heen.
Ik krijg een golf Nijlwater binnen, oeps, dat is ff benauwd!

 

In iets rustiger water lukt het om bij de boot te komen. We hangen aan het touw, nog een keer koppie onder bij het keren van de boot en we kunnen naar binnen gehesen worden en op adem komen!

 

Gerard vertelt over zijn schrik toen hij iedereen boven water zag komen behalve mij. In de boot puffen we na voor we door peddelen naar de volgende rapids. Zo volgen de Total Gunga (G-spot), Big Brother (Silverback), Over Time en Itanda (Bad Place). We lunchen als we in rustiger vaarwater zijn in de boot. In de middag maken we nog twee keer een fantastische flip. Bij de derde went het zelfs al een beetje.
Na dertig kilometer bereiken we de laatste en meest heftige rapid, de Bad Place. En die naam heeft ie niet voor niets!

Een grote kolkende massa water gaat daar de bocht om. Het eerste deel wordt over geslagen, omdat het te gevaarlijk is. Het water is ondiep en de rotsbodem te dichtbij.

Het tweede deel inspecteren we vanaf de oever en inderdaad het ziet er knap woest uit. Wij, de meiden en Jo&Mary, houden het voor gezien. Maar Bas en Gerard willen deze zwaarste rapid wel bedwingen.
De boot gaat om, dat is zeker, zo wordt gezegd. Wij duimen dat de boys er goed doorheen komen.

Na de safetyboat en de kajak komen ze eraan. Ze duiken een gat is, de boot wordt gelanceerd en ze schieten als raketten door het water. Ongeschonden en zeer tevreden over zichzelf komen ze aan wal.

 

Bij een drankje en een hapje praten we na. De schade valt mee. Bas heeft aan de eerste flip een dikke blauwe vinger over gehouden en de anderen hebben hier en daar een schram en wat blauwe plekken. Ons ego echter is flink gegroeid! Tevreden en trots hobbelen we achter op de vrachtwagen terug naar Jinja.

 

SPECIAL: Een hele grote Nijlmuis met een staart!

 

Wie heeft er aardappelen gebruikt, vraagt Ellie op zekere morgen. Niemand dus en toch is er een kilo piepers verdwenen. Als later de plastic fles van de olijfolie aangeknaagd blijkt te zijn, weten we het zeker. Er is een dier dat blijkbaar een aardappelsalade wil maken. Een muis, zegt Wim, er zijn hier hele grote muizen. Hij zet een val. De kaas verdwijnt maar de val blijft leeg. Wel vinden we tandafdrukken in een tomaat en het plastic van de vuilniszak is aangevreten.

Het raadsel blijft tot Wim op een avond boven aan de trap op de zolder van de banda schijnt. Hij kijkt recht in de kraaloogjes van een heeeeeeeeeele grote muis, om niet te zeggen: een rat. Gevangen in het licht van de lamp blijft het dier zitten. Opwinding alom. Er wordt geroepen om iets waarmee een doodsklap gegeven kan worden. De aangereikte koekenpan is het niet helemaal en Wim rent weg om zijn machete te halen. Maar het is (letterlijk!) een taaie rakker en samen met Gerard en zijn zakmes lukt het om het dier naar de eeuwige jachtvelden te jagen.

En ja, het muisje heeft een staartje. De volgende ochtend komt (hond) Jill tijdens het ontbijt vrolijk aan gerend met de dooie rat in haar bek. Arme Jill, ze begrijp niet goed waarom ze zo cru van haar prooi wordt ontdaan.

Bij inspectie van de zolder vinden we veel riet, de aardappels, een ui, de afwasborstel, een balletje en het touwtje van de lichtschakelaar. Onze rat was een zorgzaam a.s. moedertje, dat een nest bouwde en ook alvast speelgoed voor haar kroost verzamelde!

 

Op donderdagavond vieren we dat Bas jarig wordt. Op vrijdagmorgen krijgt hij bij het ontbijt een fantastische aubade op Zeeuws folkloristische wijze, waarna Ellie & Bas vertrekken. We zwaaien een met ballonnen versierde Simba na.

 

Zaterdag 18 juni / zondag 19 juni 2005 (79 km) - Terug bij Speke

 

Op zaterdag vertrekken ook wij na een heerlijke week acclimatiseren, kletsen, klussen, rommelen en uitrusten. Monique&Wim hebben samen met hun honden Jill en Eef weer helemaal het rijk alleen.

Ook nemen we afscheid van de Nijl die we al sinds CaIro (Egypte) steeds weer op onze weg vonden.

 

Onderweg naar Kampala realiseren we ons, dat we nog lang op het Internet bezig zullen zijn. Dat virus heeft thuis zoveel tijd in beslag genomen, dat er een heleboel dingen zijn blijven liggen. Daarom besluiten we nog maar eens het Speke-Hotel op te zoeken voor een nacht. Lekker internet op de kamer en aardige restaurantjes in de buurt. Ook hier zijn we een beetje thuis en men informeert naar ons verblijf in Nederland en de bruiloft.

Die ene nacht worden er twee, want we zijn veel meer tijd kwijt aan het aanpakken van de laatste restjes Trojan Horse (het virus) en beantwoorden van mailtjes, gastenboek, update, sturen van foto’s, omzetten van de raft-dvd via mpeg-file naar foto’s, enzo, dan gedacht.

Op Vaderdag regent het zo nu en dan flink, terwijl men in Nederland van een tropisch weekend geniet.
Zo gaat dat soms.

 

Vooruitblik (maandag, 20 juni 2005)

 

Vandaag rijden we in zuidwestelijk richting naar Rwanda. Via Masaka, Lake Mburo N.P., Kabale
(lake Bunyonyi) en Kisoro gaan we in het uiterste noordwestelijke puntje van Rwanda de grens over.

Daar gaan we op zoek naar het door ons geadopteerde project (zie: reizen :: Afrika 2005 :: algemeen :: reisverslag) en bezoeken we een of meer genocide-memorials, wildparken en toeren door het land.

We krijgen een visum voor 14 dagen en dat lijkt genoeg voor een land dat nog iets kleiner is dan België.

Daarna gaan we naar Tanzania, vanwaar we ons waarschijnlijk weer hier melden met nieuwe teksten.

Tot dan.

 

Maandag 20 juni / donderdag 23 juni 2005  (497 km) – En zo ging het echt 

 

Die maandag (de 20^e) vertrokken we inderdaad. Maar verrassingen blijven op ons pad komen. Want wie lopen we in Garden City tegen het lijf? Bas & Ellie! Vanuit hun adres in Entebbe waren zij daar net als wij om boodschappen te doen. Na een gezamenlijke lunch nemen we nog maar eens afscheid.

 

Het kost moeite om de stad te verlaten, want het is inmiddels erg druk. Overal is het vol met de Toyota-matatu's, waarin iedereen in Kampala zich tegelijk lijkt te verplaatsen. Buiten de stad komen we, per vergissing, op een erg leuke dirt road, die zich door piepkleine dorpjes en langs akkertjes slingert.
De zon daalt snel dus zoeken we toch maar weer het asfalt op. Even voorbij Mpigi vinden we ons plekkie voor de nacht op de campsite bij de ingang van het Mpanga Forest Reserve. Als de generator tegen middernacht stopt, slapen we toch nog heel lekker.

De volgende dag maken we een wandeling door het bos. We verdwalen prompt.

 

Op onze verdere route passeren we de evenaar. Dat zal de laatste keer deze reis zijn. Na een foto- en lunchstop aldaar gaat het vlotjes over het redelijke asfalt langs Mbarara naar Kabale. Van het vlakke, moerassige landschap ter hoogte van lake Victoria zijn we dan al lang in meer heuvelachtig gebied terecht gekomen. Restanten van bossen worden afgewisseld met voornamelijk bananenplantages. Zuidelijker zijn de heuvels bekleed met door heggetjes omzoomde akkertjes.

 

De regen die zich al lang tevoren aankondigde, plenst tropisch op onze TOY neer tegen de tijd dat we in Kabale zijn. In de rommelige stad staan de straten blank, auto's zijn tot stilstand gekomen en de mensen schuilen overal voor de stortbui. Vanuit hier is het nog een kilometer of vijftien dalen op een kronkelende, en nu ook nog snelstromende, dirt road naar de campsite aan het Bunyuni-meer.

Het blijft regenen en na een lekkere TOY-maaltijd, kijken we naar "Gorilla's in de mist" (dvd-film op laptop). Heel toepasselijk, gezien het weer en de omgeving.

Na al deze knussigheid slapen we als roosjes. We staan zo mooi dat we besluiten nog een nacht te blijven. Woensdagmorgen bellen we al vroeg met de jarige Maaike en nemen een borrel op haar gezondheid, maar dat doen we later die dag.

 

Donderdag rijden we het laatste traject in Oeganda. We besluiten om via Kisoro naar Rwanda te gaan.
Op weg naar de gorilla-tracking reden we deze schitterende route al heen en terug. Het gebied is zo mooi, dat we er graag nog een keer doorheen willen rijden.

Het slingerende weggetje komt in Cyanika tot stilstand bij de slagboom die Oeganda scheidt van Rwanda.

De uitreisformaliteiten zijn snel gedaan en een half uur later gaat de boom omhoog en worden we besprongen door de geldwisselaars. Gerard pareert de horde deskundig, wisselt gunstig en daar ligt het asfalt van Rwanda voor ons.

 

Oeganda, met zijn vriendelijke en vrolijke bevolking, de fietsers met hoogopgetaste bananenkammen,
de gorilla's, onze Jinja-vrienden en de stroomversnellingen in de Nijl ligt al weer achter ons.

We hebben genoten van de "Parel van Afrika" en zijn klaar om Rwanda, "het land van de duizend heuvels" en de genocide te exploren.

 

Het was fijn om terug te komen in Afrika, in Oeganda, op plekken die al een beetje als thuis voelden. We reden naar de grens met Rwanda 653 tropische kilometers.