home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
South America 2003
::
brazil 1
  • algemeen
  • venezuela
  • brazil 1
  • peru
  • bolivia
  • chili
  • argentina
  • brazil 2
  • schiphol
::
reisverslag
South America 2003 :: brazil 1 :: reisverslag

 

Brasil«

 

250 km verder vanaf de grens (over tweebaans asfalt) rijdend door een prachtig nat savannen landschap en overgangsregenwoud bereiken we Boa Vista. Ondertussen zijn er problemen met een paar auto's, waaronder de Dodge van Ludwig en Ulrike.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De koppelingsplaat van de Dodge is aan zijn eindje. De volgende dag ligt er een traject voor ons van 750 km naar Manaus.

We besluiten met drie auto's (ook Burkhard) al heel vroeg te gaan rijden, zodat we rustig aan kunnen doen.

Fantastisch is het om de zon op te zien komen boven het dampige landschap. Van het overgangbos rijden we steeds meer het regenwoud in. De eerste 500 à 1000 m langs de weg is grotendeels open. De mensen hebben de bomen weggebrand om landbouw te bedrijven.

Maar er is ook een gebied waar nog niets gekapt is en dan rijd je eindeloos lang (zo'n 150 km) in een groene gang. Dit is het reservaat van de Waimiri- en Atroari-indianen. Deze mensen beschermen hun leefgebied goed tegen de buitenwereld, want ze verbieden de passant om foto's te maken en zelfs om te stoppen.

Het is het heerlijk om daar te zijn en toen er ook nog tropische buien neerkletterden, genieten we nog meer. Regen past zo goed bij het tropisch regenwoud van Amazonia.

 

Bij het passeren van de evenaar bouwen we een feestje. We drinken champagne en dansen heen en weer over de 0-meridiaan. Dan rijden we het zuidelijk halfrond op en de late winter in.

 

 

 

 

 

Geleidelijkaan beginnen de anderen ons te passeren. In Manaus zijn we in hetzelfde hotel ondergebracht als 13 jaar eerder tijdens de EDA-reis.

 

Omdat er van alles gedaan moest worden, o.a. bepalen welke onderdelen van de probleemauto's precies nodig zijnn en ze in Manaus te krijgen, blijven wij in het hotel als de groep voor drie dagen naar een lodge in het regenwoud gaat. Wij hebben die excursie (o.a. hoe overleef je een verblijf in het regenwoud) indertijd al gedaan.

Gerard zijn probleemoplossend vermogen en technisch inzicht komen helemaal van pas. Hij belt de halve wereld over, ontmoet allerlei mensen en we krijgen diverse uitnodigingen (op een jacht te varen, om te vissen, een cocktail van de Jeepclub, stadsbezichtiging en een echte Braziliaanse lunch).

Alleen het laatste hebben we aangenomen We lunchten met Henk, een Nederlander, die hier 20 jaar geleden terecht is gekomen als vrijwilliger bij het Rode Kruis. Vol trots leidt hij ons rond in de fabriek die hij heeft opgebouwd.

Het kost moeite, maar met de auto's komt alles in orde, op de remblokken van de Mercedes na. In heel Brazilië is er niet één te vinden! Maar ook dat komt goed. Mensen worden bij gebrek aan beter heel vindingrijk. In een kleine werkplaats worden de remblokken van nieuwe zolen voorzien.

 

Terug uit de jungle, vertrekt de groep richting Porto Velho. De "autoreparatieploeg", waar wij deel van uit maken, kan pas een halve dag later weg. En we vinden het roima zo. Met vier teams (Burkhard, Ludwig&Ulrike, Vader&Zoon en wij) vermaken wenkns uitstekend. 

 

Het vertrek: Vanaf Manaus middenin het regenwoud steken we de vele kilometers brede Amazone over en hobbelen we over rode gatenkaaswegen, stukjes asfalt en en rode stof. Voorzichtig "nemen" we de gammele plankenbruggetjes of worden we overgevaren met primitieve pontjes van de lokale indiaanse bevolking. Links en rechts is er het oerwoud.

Tegen alle regels in, blijven boeren aan het regenwoud knabbelen. Op verschillende plaatsen brandt het bos of smeult het. 

Drie dagen doen we over het traject. Onze pogingen om bij de grote groep aan te sluiten mislukken al die tijd. Hard rijden of in het donker doorgaan, is op deze wegen niet verantwoord. Pas als we het asfalt (de Pacific Highway) bereikt hebben, kunnen we vaart maken. Vlak voor de grens met Peru halen we de rest van het gezelschap eindelijk in.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het asfalt houdt schielijk op bij de grensrivier met Peru. Via pontonnetjes bereiken we de overkant.