home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Australia 2012

 

Route:
Delegate, Bombola, Nimmitabel, Cooma, Jindabyne, Snowy Mountains, (Mount Kosciuszko), Tumbarumba, Gondagai (M31), Bargo, Sydney, Windsor, Wollemi NP, Branxton, Cessnock, (Hunter Valley), Singleton, Muswellbrook,  Belltrees, Barrington Tops NP, Barrington, Walcha, Uralla, Armidale…
Naar huis: (5/4) Sydney, Kuala Lumpur, (6/4) Amsterdam …

Zondag, 18 maart 2012 – Een Onverstaanbare Ozzie

 

Vanaf de grens naar Bombola rijden we onder een zonnige licht bewolkte hemel door goudgeel golvend boerenland. De oogst is binnen, zoveel is duidelijk.
In Nimmitabel strijken we neer op het natte grasveld van een niet al te riante camping. Er is nog een poosje zon te genieten. De enige mede-kampeerder stort een halfuurlang onverstaanbare verhalen over ons heen. Onze niet-begrijpende blikken vormen geen enkele belemmering voor zijn enthousiasme over…? Iets! En dan is er eindelijk tijd om reisgidsen en kaarten te bekijken.
We eten een oosterse rijst met allerlei. Heerlijk, lekker binnen in TOY. Het koelt flink af op de 1000 m hoogte waarop we zitten. Gelukkig geeft Telstra hier een goed signaal, zodat we via het internet het thuisfront goed kunnen bereiken. En dan slapen…

 

Maandag, 19 maart 2012 - Cooma

 

Om half acht zijn we bij de dag. Het is nog steeds fris en net niet droog. Dat wordt dus een TOY-binnen-ontbijt. Mmmmm, wat is onze opgietkoffie lekker!
We toeren over de slingerende Monaro HWY (een tweebaansweg) door het golvende landschap. De miezer stopt en de zon dringt door het wolkendek heen. Dat levert spectaculaire luchten op boven de gele (want korengemaaide) heuvels.
In Cooma, 40 km verderop, is er werk te doen. We vinden een bedrijf, dat de airco (gasdruk is weg) kan diagnostiseren en herstellen. En elders (eigenaar heeft nog gevoetbald in Emmen!) wordt een sterretje in de voorruit geharst.

 

In het 8.000-zielen tellende stadje drinken we koffie, snuffelen we rond in een campingshop en een auto-techniek-zaak (G). We lunchen en bij Tourist Info vinden we een gastvrij onderdak met gratis wifi en veel informatie over de regio. Bij Woolworth doen we boodschappen en vinden we eindelijk een simkaartje. Het is een uur of vier als alles gedaan is.

Op de camping even buiten het dorp vinden we een heerlijk plekkie. Vanaf het hoogst gelegen punt hebben we goed zicht op het caravankampeergebeuren. Pal achter ons loopt de heuvel met bomen en struiken verder op. We genieten driedubbel en dwars als de zon zich in alle heftigheid laat zien op zijn weg naar de horizon.

 

 

En dan is het etenstijd! Met vlees, sausjes en de nodige attributen sjouwen de Aussies heen en weer naar de kampkeuken waar oven, bbq, koelkast, tafels, stoelen en aanrecht zijn. En men eet! Uitbundig en vooral veel vlees. Wij houden het bij een soepie en broodje in het zonnetje bij TOY.
Het bellen met het prepaid kaartje maakt ons niet blij. Veel, heel veel nummers intoetsen, een slechte verbinding en in hoog tempo slinken de vooruitbetaalde minuten! Dat wordt dus gewoon Skype-bellen (á 2,2 cent/minuut).

 

Dinsdag, 20 maart 2012 – Dagje Camping

 

Het is heerlijk zonnig. Helemaal een dag om pas op de plaats te maken. Niet dat we stilzitten. De eerste update gaat er uit en dus schrijven we, maken het routekaartje en sorteren foto’s.
Een Australische jonge vrouw doet net als de man in Nimmitabel. Ze begint te praten en houdt niet meer op. Binnen de kortste keren kennen we haar halve leven en dat van haar vriendje en dat van haar ouders en dat van haar moeders beste vriendin die een man heeft die ook Gerard heet en in het ziekenhuis gestorven is door verwaarlozing. In Nederland dus, in Nijmegen. Over de Deense genen van haar vriendje’s moeder, die ook nog aan M.S. en Parkinson lijdt en die zoet ruikt van alle medicijnen die door haar poriën naar buiten komen…  Zij was dus wel goed verstaanbaar!
Tsjeeeee, is dit Australisch, of troffen we net een paar eenzame tiepjes!

G kan in het kantoortje van de uiterst vriendelijke campingbaas uploaden en ik maak pasta met komkommersalade. We eten buiten en na de afwas is het al snel aardedonker. Dan komt ook de slaap. G duikt het bed in. Ik lees, schrijf en WF (en chat!) nog een poosje. En ons TOY-bed is zoho lekker!

 

Woensdag, 21 maart 2012 – Snowy Hydro Scheme en een Bijtende Mier

 

De dichte mist wordt om half tien door de zon in een kwartier tijd weggevaagd. De lucht kleurt helblauw en de zon is warm. Met een nieuw geïnstalleerde IOS (versie 5.1) voor de iBet en volgeladen apparaten rijden we terug naar het dorp.
In het Informatiecentrum bekijken we het wonder van technisch vernuft dat de Snowy Hydro Scheme is. 50 Jaar geleden aangelegd met een ingenieus stelsel van dammen, stuwmeren en watertunnels door de bergen met als resultaat de opwekking van een enorme hoeveelheid elektriciteit.
Bij Jindabyne (90 km zw) zien we een van de stuwmeren. Het water staat na de enorme regenval van de afgelopen tijd uitzonderlijk hoog. Er wordt dan ook gestuwd en, wie weet, staan de cabins op de camping langs het meer over een poosje weer op het droge. 
De weg slingert het N.P. (Kosciuszko) in. Bij de toegang moeten we de met haar kinderen bellende loketdame storen. 16 AUD  (1 AUD = 0,8 Euro) kost het en voor de camping in het park betalen we er nog eens 33. Duur plekkie dus, maar we staan dan ook in een prachtig bos.

 

G wordt gebeten door een forse mier als hij een dikke steen op tilt om TOY horizontaal te kunnen zetten. De scherpe pijn voelt alsof er een staalsplinter in zijn vinger zit. Oeps, dat krijg je als je een mierennest verstoort!
Een rustige middag wordt het. Lekker lezen, luieren in de hangmat, wandelen… En net als de picknicktafel gedekt is, de borden gevuld, het glaasje wijn geschonken, besluit de regen toch maar te gaan vallen. Hup, alles naar binnen waar we hoog en droog eten. Ontvangst van gsm en wifi is er niet.
We liggen er vroeg in en vallen in slaap onder begeleiding van het ruisen van de beek onder aan de heuvel en het geritsel van de eucalyptusbladeren. Mmmmm….

 

Donderdag, 22 maart 2012 - Lekker Lang Jarig

 

Want het jarigzijn begint Lokaal en eindigt NL, hebben we besloten. Dat zijn dus 10 extra jarige uren. Mooi toch?
Ter viering gaan we naar het hoogste punt van Australië, Mount Kosciuszko, ruim 2.200 m hoog. Een skilift brengt ons een behoorlijk stuk op hoogte. Dat scheelt, maar de laatste honderdjes moeten we op eigen kracht afleggen. Of het de conditie is dan wel de keiharde en koude wind die ons tegenwerkt, wie zal het zeggen! Een eindje voor de summit bekijken we vanaf de lookout het toppie en besluiten lekker rustig terug te wandelen naar de stoeltjeslift en naar Thredbo. Tevreden!
In het (ski)dorp lunchen we (Italiaans) en rijden verder in westelijke richting door het N.P. Aanvankelijk slingert de weg langs hellingen met kale eucalyptusstammen. Als stille getuigen van de grote bosbranden van 2003 priemen ze de lucht in. Onze reisgids meldt, dat er toen ook verschillende historische berghutten in vlammen zijn op gegaan. Nu echter genieten we van het spectaculaire en betoverende beeld wanneer de zon de stammen in heftig wit oplicht. 

 

 

Vlak voor we het park uitrijden is er een powerstation van het Snowy Hydro-project. G’s technische weg- en waterbouw brein wordt totaal bevredigd! 
Via Tooma bereiken we Tumbarumba, dat ook weer iets weg heeft van een wildwest dorp. Er is een camping met stroom en er is gsm-ontvangst. Wat heerlijk is het om alle felicitaties  “binnen te halen” (via mail, gastenboek, FB, WF, Skypechat, Hallmark). En als we lekker in de zon een aperitiefje genieten, gaat de telefoon. De hele Meerkoet zingt een prachtige zesstemmige aubade! Of serenade, afhankelijk van wiens kant je het bekijkt. 

We wandelen door “ons dorp”. Het ziet eruit als de meeste van de plaatsjes hier. Een hoofdstraat, een brede, die omzoomd is door houten en stenen lage gebouwtjes, winkels, een bank, een hotel, café. Met balkonnetjes en overdekte trottoirs. Western style dus. Paarden en cowboys ontbreken, maar niet de vele hele oude Toyota pickuppies.

 

 

In de lokale supermarkt vinden we whisky en cointreau voor een avondneutje-in-stijl. In de ondergaande zon genieten we van een eenvoudige maar feestelijke avondhap (salade, soep, broodje ham, wijn). Om een uur of acht jaagt de kou ons naar binnen. En daar is het heerlijk knus.

 

Vrijdag, 23 maart 2012 – Exploring een Caravan Village

 

Voordat het wolkendek de eerste spetters los laat, kunnen we nog net in een waterig ochtendzonnetje buiten ontbijten. Om tien uur verklaren we mijn verjaardag officieel voorbij.
In de regen rijden we door het golvende landschap van velden waar kuddes schapen voortsukkelen en zwarte of roodbonte koeien herkauwen. Hier en daar is een Nature Reserve of een State Forest waarin de kenmerkende eucalyptusboom domineert en een enkel dorpje. We genieten van de openheid en de doorkijkjes.
Steeds meer moeten we het doen met het vermoeden van openheid. De wolken hebben besloten om bezit te nemen van ons uitzicht. Het is aldus een behoorlijk grauwe dag geworden. Maar wij genieten. Gewoon, omdat we samen knus in onze vertrouwde TOY zitten en naar onze muziek luisteren.
Vanaf Tumbarumba rijden we naar de M31 (de grote verbindingsroute van Melbourne naar Sydney). Hier is dat een vierbaansweg met gelijkvloerse kruisingen. Er is weinig verkeer. Pas zo’n 200 km voor Sydney wordt het drukker.  

 

In Bargo bezetten we het enige lege plekje in het Avon Caravan Village. En wie zich een voorstelling maakt van ons, bivakkerend in eindeloze zanderige ruimte of in ruige bush, die komt bedrogen uit. Nee! Op een nietig stukje gras staan we, bij permanent bewoonde caravans met uitbouwsels!
Het is vier uur en de lucht is al een poosje grotendeels blauw met hier en daar een wit wolkje. De zon heeft dus ruimte gekregen. Heerlijk.
We verheugen ons op het weerzien met oom Wim en de andere familieleden. We bellen met Zoë en Ada en horen dat het goed is.

 

Zaterdag, 24 maart 2012 – Retirementvillage

 

Om tien uur rijden we weg van het caravandorp om even later op de Hume HWY, de M31, in te voegen richting Sydney. Het gaat vlot in het drukker wordende verkeer. De M7 blijkt een Tolweg. Borden waarschuwen dat er geen tolboots (betaalloketten) zijn. Zowel het meten als het afrekenen is volkomen geautomatiseerd. Uiteraard hebben wij geen E-card op de auto. Dus worden we geacht om via de telefoon de betaling te doen, want camera’s registreren ook de nummerplaat. Kortom, we zien wel…
In het centrum van Castle Hill vragen we een taxichauffeur de weg. Geen van onze navigatiesystemen kent de straat en het retirementvillage, waar oom Wim woont. Het dorp-zelf is zo groot, dat een plattegrond raadplegen geen overbodige luxe.

 

 

En zo belanden we op de oprit bij oom Wim, die nergens op bedacht is en ineens zijn NL-neefje voorbij zijn raam ziet lopen. Fantastisch is het om elkaar weer terug te zien.
We praten, praten en praten, halen herinneringen op, en missen Miepie. Tussendoor lunchen we, drinken een wijntje (of twee, drie, …), koken en eten.
We bellen met Ada (vandaag is de begrafenis) en met de jarige en blije kleindochters beeldskypen we. Vanuit hier geven we onze cadeautjes aan Yara (7) en Mirre (12). Het hele stel hangt voor de camera. Wat geweldig, dat dat zo kan.
En dan is het de hoogste tijd om de stembanden even rust te gunnen en lekker te gaan slapen. Wij duiken in ons TOY-bed op de oprit.

 

Zondag, 25 maart 2012 – Koffie bij John, Denise, Jay en Reece

 

Vandaag gaan we naar John en Denise (en zoons Jay en Reece) in Allford‘s Point, een klein uur rijden naar het zuiden van groot-Sydney. De ontvangst is hartelijk en Yes!, zoals beloofd, de koffie loopt door. John spreekt een aardig mondje Nederlands op een grappige manier. Jenna (dochter) lopen we weer mis, ze is nog in Europa. En als zij in NL is zijn wij elders in de wereld!
Na een uitgebreide en heerlijke bbq-lunch, gaan de boys op stap, Wim en het oude hondje nestelen zich voor een middagslaapje en wij vieren gaan aan de wandel.
Vanaf de veranda is het uitzicht groen tot aan de horizon. In 1994 woedde hier een enorme bosbrand. Het huis kwam letterlijk onder vuur te liggen. Wim en John vochten als leeuwen tegen de verzengende vlammenzee. En, zoals dat echte vanvliet-fanatiekelingen betaamt, tegen de adviezen van politie en brandweer in en behendig de controles ontwijkend. De woning bleef behouden. Twaalf huizen in de buurt echter brandden tot de grond toe af. 
Inmiddels traint de overheid bewoners en verschaft middelen zodat de mensen onmiddellijk bij het begin van bosbranden zelf te kunnen optreden. Nu wandelen we in het volledig herstelde bos, een N.P.
Laat in de middag rijden we terug naar Castle Hill. Beetje nakletsen, hapje eten en op tijd naar bed.

 

Maandag, 26 maart 2012 – the City of Sydney

 

De rechtstreekse buslijn naar de city lijkt niet te bestaan. Wim brengt ons dus naar het station van Pennant Hills en vandaar zijn we met de trein in drie kwartier in hartje stad.
We genieten een heerlijk dag met veel zon, wandelen, dingen terugzien en dingen niet terug kunnen vinden. Weer onder de indruk van de Queen Victoria Building (kortweg QVB), George Street, de gloednieuwe Apple Sore, de oude panden van waaruit de wolkenkrammers lijken op te rijzen, Darling Harbour, de skyline, de prachtige Harbour Bridge, het Operagebouw…

 

Eind van de middag maken we een tocht met de watertaxi. Sydney moet je toch echt (ook) zien vanaf het water. Prachtig. We eten fantastisch bij Nick’s, een seafoodrestaurant. G scoort zijn vis-met-kop-en-staart en ik verlustig mij in heerlijke lamskoteletjes. Zelfs G’s toetje is een hoogtepunt.
Om kwart voor negen pikt oom Wim ons weer op en bij een koppie thee praten we de dag door.

 

Dinsdag, 27 maart 2012 – Gas, Men-Shed, Thai en wijn bij Susy

 

Na het ontbijt gaan we naar een campingwinkel. Onze campingaz-flessen kunnen in Australië niet worden gevuld. Dat wordt dus op den duur een probleem. De uiteindelijke oplossing blijkt de aanschaf van een primus gasfles met een brander. Ter afsluiting drinken we koffie-met-gebak in Tennant Hills.
Dan op naar de Men-Shed. In een loods zijn zo’n 20 mannen bezig met houtbewerken. Oom Wim brengt er twee dagen per week door. Hij maakt praktische dingen (kastjes b.v.), speelgoed (voor goede doelen) en mooie dingen. In de Retirementvillage is nog zo’n werkplaats, ondergebracht in de resten van wat ooit een boerderij was. Daar is hij de rest van de week bezig.
Na een tosti is er een dubbel VanVliet-dutje en om een uur of vijf rijden we naar Hills Castle, een groot modern winkelcentrum met pleintjes en leuke restaurantjes. We eten gezellig en lekker bij de Thai.
De avond sluiten we af met een glas wijn bij nicht Susan (Susy). Zoons Lucian en Gerard zijn van kleine lieve jochies in 1999 uitgegroeid tot grote mooie jongemannen. En nog altijd lief!
De tijd vliegt ook nu en voor we het weten loopt het tegen elven. Jammer, Alexandra zien we niet, maar op het nippertje nog wel Monica.
Voor we in ons mandje kruipen, lezen, internetten en i-Betten we nog even…
 
Woensdag, 28 maart 2012 - Afscheid van Wim en Sydney

 

Het is acht uur als ik wakker schrik. Na mijn douche loop ik de garage in en sta oog in oog met Christine die komt poetsen. Ze schikt zich een hoedje. Het vergt wat tijd voor zij rustig is en ik haar heb uitgelegd hoe alles zit. Oom Wim slaapt nog. Hij blijkt zich vanmorgen niet goed te voelen.
De piepende ramen van de TOY worden behandeld en dan is het afscheid nemen geblazen. We hebben er alle drie moeite mee…

Een uur verder zijn we bij John om de vergeten Nationale Parken Gids te halen. Het levert ons een paar lekkere cappu’s op. Denise en John zwaaien ons uit, als we nu echt gaan proberen Sydney achter ons te laten. Een hele klus nog. Bij Woolworths tanken we en ergens langs de weg eten we een TOY’s vers broodje met ham.
Noordelijk van Windsor maakt het stedelijke gebied eindelijk plaats voor landelijkheid. Bij Collo verlaten we de doorgaande weg en volgen een stroompje (de Collo) in zijn slingerende loop door het kleine steile dal. Bossen rondom, hier en daar een open ruimte van een boerderij of paardenwei.
De gravelweg kruist de Collo over een houten bruggetje en vlak erna is een open plek die gedomineerd wordt door een prachtige grote gumtree (ghosttree, eucalyptus).

 

Daar maken we kamp! Heerlijk, dit is ons eerste Wild Camp! Het is ‘n uur of vier en we hebben tijd voor rust, boodschappen opruimen en genieten van de bush. Ook vinden we meer uit over de Hema-map, die we op de i-Bet hebben gedownload. Het eerste vlaggetje markeert deze plek en vanaf morgen wordt het eerste track vast gelegd. Leuk!
Gsm-masten passen hier niet en dus zijn we even helemaal los van de rest van de wereld. Op een pickuppie na, dat een paar keer over de brug dendert. Als de schemer invalt, zijn we helemaal aan ons zelf overgelaten.
Het is windstil en ook de temperatuur is geschikt om buiten de primus in te wijden. Aardappels, boontjes, komkommersalade en een mooi stukkie vlees schaft de pot vanavond. Niet schlecht…!
In het aardedonker hebben we zicht op een prachtige sterrenhemel. En het zijn de krekels die zich het langst laten horen in de stilte van de natuur.

 

Donderdag, 29 maart 2012 – Van Wollemi N.P. naar HunterValley

 

Zo! Met de primusbrander hebben we het koffiewater supersnel aan de kook! We vermaken ons met een stel kookaburra’s (ijsvogels) die kwajongensachtig om ons heen darren en pas verdwijnen na een geweldig lachsalvo. Nee, ze worden niet voor niets ook lachvogels genoemd.
Het pickuppie is er ook weer. “Active” staat is de bedrijfsnaam en die naam wordt alle eer aan gedaan. Tig keer rijdt hij bergop en bergaf om steeds met een vaartje de houten burg over te ratelen.

Langs de hellingen tuffen we tevreden van ons nachtverblijf naar de doorgaande weg, de Putty Road, ofwel de 69. Uren rijden we door het Wollemi N.P. Noordelijker, buiten het park komen we in het gebied waar de Hunter stroomt. Hunter Valley is bekend om zijn wijngaarden. O.a. is daar Lindemans te vinden, een wijn die we thuis nog al eens drinken. Goede reden dus om er een kijkje te nemen.
We wijken af van onze noordelijke koers en buigen af naar het oosten.
In Branxton vinden we in het dorpshotelletje een restaurant met een voortreffelijke kaart. We zitten heerlijk op een houten veranda op de eerste verdieping. Zacht briesje, goede wijn, lekker eten… Civilisatie kent ook zijn voordelen! Zo is het heel goed uit te houden in de hitte van de middag (30 gr C).
We slaan af naar Cessnock, waar we om drie uur neerstrijken op een (te dure) camping. Zo, en dan is het zomertijd. Voor G in zijn hangmatje en voor mij in de schaduw. Totdat de lucht grijs kleurt. Eerst druppelt het wat, maar al snel gaat dat over in een forse plensbui. In TOY vermaken we ons totdat het weer droog is en we buiten kunnen genieten van een opgefriste wereld.
De Thai op de camping heet goed te zijn, we gaan er eten. “Not licensed” is het en dat betekent dat als je een (alcoholisch) drankje wilt, je dat zelf mee moet nemen. We zijn hier nog niet echt goed op bedacht, maar TOY is dichtbij en een fles wijn snel gehaald. (En … de Thai in Castle Hill was heel veel beter oom Wim!!!).

 

Vrijdag, 30 maart 2012 – Lauw Lindemans en Barrington Tops Bivak

 

Na de grasmaaimachine, waterpompauto, is het vanmorgen een zaagmachine die als wekker functioneert. Op een prima tijd overigens.

 

Vandaag is het wijnproefdag! Bij Lindemans zijn we teleurgesteld. Dit hier is slechts een (superchique) verkoop- en proefpunt. Het is groots en commercieel van opzet en vooral bedoed voor grote groepen bustoeristen. De te proeven wijn komt niet beneden de 25 dollar. Daar zien we dus van af. Da’s geen sport. Elders is het niet veel beter. Om niet met lege handen verder te gaan, kopen we een 20-dollar wijn en in een kaasfabricagebedrijf een kaasje en verder houden we het voor gezien. De wijngaarden, de wijnboeren en wijndorpjes in Frankrijk en Italië zijn voor ons de maat der wijndingen. En de Huntervallei komt niet in de buurt. 
Terug naar de New England FWY. Singleton blijkt een nederig plattelands dorp. Bij Info vinden we een kaart met een 4WD-route door de Barrington Tops N.P.
Een eetverblijf te vinden is de volgende uitdaging. Het is natuurlijk ver buiten het toeristenseizoen en dus zijn veel, bijna alle, gelegenheden gesloten.
Uiteindelijk vinden we onderdak in een “hotel” waar we in een armetierige en sinds 30 jaar niet onderhouden eetzaal een typische Ozzie maaltijd nuttigen. D.i. een (bacon-!!!) burger en een Ceasarsalad.
Noordelijker op de route slaan we af bij Aberdeen in no-richting op weg naar het Barrington Tops N.P. Aanvankelijk is het een asfaltweg die door het rustig golvende landschap en later door beboste bergen slingert. Bij Moonan Flat gaat het asfalt over in gravel.
De uitzichten zijn prachtig en we hebben besloten bivak te maken in het N.P. Het is heerlijk op de open plek met rondom de hoge kale stammen van de (snow-) gumtrees. Ergens heel hoog is een niet al te grote kruin. Iedere kampeerplek heeft een bbq en een picknicktafel. En verder is er een kampvuurplek (yes!), een ecotoilet en regenwater in een ton! Wat wil je nog meer? (zou Ronald zeggen!).

 

G sprokkelt hout en ik maak het avondeten. We genieten van het (door G hardwerkend onderhouden) vuur. Heerlijk. De ondergaande zon kleurt de bewolking prachtig oranje door de boomtoppen. De avond valt en een maansikkeltje kleurt onze Barrington Tops plek zilver en trekt lange schaduwen van de bomen. Het is ook nog donker genoeg voor een schitterende sterrenhemel. We voelen ons bevoorrecht!

 

Zaterdag, 31 maart 2012 – Uitzichten, Motor Weg en Keurige Camping

 

De ochtendzon verjaagt nachtkou en dauw langzaam maar zeker. Door de hoge stammen en de frêle kruinen van de bomen is een helblauwe lucht te zien.
Na de startrituelen wandelen we naar de Polblue Falls. Vanaf een hoger punt kijken we neer op het klaterende water van de bescheiden waterval.
De bossen van de Barrington Tops (en omliggende reservaten) worden omschreven als “wilderness”. Er zijn plekken waar de mens nog steeds niet is doorgedrongen. De 4WD tracks zijn grotendeels gesloten om het bos te sparen. Maar de echte wandelaar kan hier zijn hart ophalen.
Bij de Devils Hole en de Thunderbolt genieten we van het machtige uitzicht over een diep dal en de beboste hellingen. En van het fluweelachtige mos waarmee sommige bomen bekleed zijn.

We rijden het park uit en de open ruimte in. Goudkleurig gras op de glooiende heuvels, groepjes bomen, klaterende stroompjes, een boerderijtje, koeien… En zon!
Bij Barrington koersen we af op Armidale. Het is een mooie slingerweg en geliefd bij motorrijders. We zien er heel wat gaan. En helaas, ook liggen na een ongeluk. Pas 40 km verder komen we de ambulance tegen op weg naar de onfortuinlijke motorrijder.

In Walcha strijken we neer op een familiecamping. Ook hier is alles weer keurig, schoon en tot in de puntjes verzorgd. Het gras is strak gemaaid en de voorzieningen zijn fantastisch. In het toiletgebouw klinkt muziek uit speakers. Er zijn huisjes en caravanplekken met geëgaliseerde betonplaten. De kampkeuken is voorzien van alle inmiddels vertrouwde dingen (oven, bbq, magnetron, koelkast, enz.). In deze keuken snort bovendien een gezellige houtkachel.

 

 

TOY staat onder bomen in het gras. G probeert te achterhalen wat de fluittoon, die we sinds een dag horen, veroorzaakt. Wordt vervolgd…
Van medekampeerders krijgen we te horen, dat vannacht de klok een uur teruggezet wordt. Toch goed om te weten.
In de kampkeuken is de afwas met kokend heet water snel gedaan en dan is het skypetijd. We zien Bas, Eva en Olivia. Van iPad tot iBet, zogezegd. Olivia is toch meer van het kusjes blazen dan van het praten. En daar hebben we helemaal geen bezwaar tegen natuurlijk! 
De Ozzies warmen zich bij de houtkachel of in hun mobiele verblijf met soms hoorbare verwarming. En wij? Wij trekken een extra jasje aan en gaan later naar binnen, klep en ritsen dicht.

Oh ja, vandaag ketste er weer een steentje op de voorruit. Een pit of sterretje zagen we niet gelukkig. Onze opluchting verdween als sneeuw voor de zon toen een uur later een mooi gebogen barst vanuit de zijkant van de ruit zijn weg door ons blikveld zocht! Grrrr…
 
Zondag, 1 april 2012 – Zonnige Zondag in Armidale

 

Lekker langzaam staan we op na een nacht die een uur langer duurde. In NL mag men dan overgaan op zomertijd, hier is het wintertijd. Nu leven we ook nog eens in hetzelfde uur als in Queensland QLD. Het tijdsverschil met thuis is nog maar acht uur. Een Toyota-100-buurman denkt nog even mee over dat (irritante) fluittoontje.
Het is een zonnige Zondag en we toeren door het vriendelijk heuvelachtige landschap van New England richting Armidale. Er is opvallend veel goud en geel te zien. De nazomer begint de herfst te naderen. In dit gebied is dat prachtig zichtbaar in de natuur. Groepjes bomen en het strakke gras geven de omgeving een parkachtige uitstraling. 

In Armidale zoeken en vinden we een supermark en een Toyotagarage. We treffen zowaar de eigenaar die zijn zondagsrust kennelijk met een toyotasausje wil overgieten. Maandag bellen en wie weet, wie weet, kan TOY er dinsdag voor een checkup terecht. G’s verwachtingen zijn aan de sombere kant. Wat betreft de garagemogelijkheden en wat betreft het probleem. Is het een lekke pakking van het uitlaatspruitstuk of misschien toch de turbo? Mmmm, we leggen het probleem op het bordje voor maandag.
Even buiten Armidale kunnen we ons overgeven aan campingse rust op een zonnig veld met verkleurende bomen, warmte en alles bij de hand wat we nodig hebben. En er zijn bomen voor de hangmat!

 

 

Op de camping staat een prachtige offroad vouwwagen. We gaan op onderzoek uit. En jawel, John en Gabby zijn supertrots en -enthousiast over hun campervan. Ze vertellen honderduit. Hij aan G en zij aan mij. In stereo klinkt alles wat er te melden is. Ook de adviezen. We moeten vooral naar Tassie (Tasmanië). Mensen uit het noorden geven dat in de regel als advies en de zuiderlingen sturen iedereen naar Frasereiland  (Sandy Island).
Kortom, als we terug zijn bij TOY constateren we nogmaals, dat vertellen een grotere kwaliteit is van de Ozzies dan luisteren. Gelukkig konden we wel zout van ze krijgen… Goeie buren zijn ze in ieder geval!

We eten heerlijk lamsvlees en genieten met een wijntje buiten. De avond brengen we door in de recrearuimte, een sleetse kamer met doorgezakte banken en een dikbuikteevee. Er wordt een interessante docu uitgezonden over de evolutie en alles wat hiervan aan bewijzen in Australië is gevonden. De beelden doen ons des te meer beseffen waarom we naar het centrum en het westen willen…

SaShi melden van het huis- en babyfront. Shirley heeft zwangerschapscholestase. Dat heeft als consequentie, dat de baby niet nog drie weken mag blijven zitten, waar ze zit. Misschien wordt Shirley eind van de week ingeleid. En wij? Wij gaan er een nachtje over slapen…

 

Maandag, 2 april 2012 – TOYota, TJM en Boodschap van het Babyfront

 

En weer treffen we een Ozzie, een campingbuurvrouw, die ons tot publiek bombardeert. Tot zelfs over de afwegingen van hun huisoppas toe worden we geïnformeerd. Maar gelukkig kent iedere regel zijn uitzondering. Naast ons kampeert een man, reizend in zijn eentje in een Mitsubishibusje. En eindelijk ervaren we weer eens communicatie in twee richtingen. We bekijken elkaars mobiele huisjes en wisselen echt uit. Leuk!

Om twee uur melden we ons bij de Toyotagarage. Glenn stelt vast dat het waarschijnlijk, zeker vindt hij, de pakkingen van het uitlaatspruitstuk zijn. Overleg. Het zou geen kwaad kunnen! Zijn de Australische onderdelen hetzelfde? Pas over twee weken kan TOY hier terecht, moeten we dus een garage in het noorden bespreken? Gaan we de onderdelen meenemen uit NL? Is er toch iets met de turbo? Veel vragen dus… We gaan ons beraden!
In het Sandstock Motel installeren we ons om zaken op het internet te regelen. Handig met wifi en bovendien zijn er een aantal leuke restaurantjes op wandelafstand!

 

 

Naast het motel is een grote TJM-zaak. G gaat er een kijkje nemen en komt enthousiast terug. Er blijkt ook een werkplaats, gespecialiseerd in 4x4’s. En bovenal: ze willen zich ook wel eens over het TOY-probleem buigen. Da’s weer eens een staaltje van Beste Buren!
In Marshstreet is een restaurant “the White Bull” (met een rode stier in het logo!) waar we met tafelservice de ontwikkelingen tot-op-heden vieren .
Als we aardig op weg zijn naar dromenland gaat de telefoon. Sander laat weten dat het definitief is. Vrijdag gaat Shirley naar het ziekenhuis en is de geboorte van Number Eight zeer aanstaande. Overdonderd als we zijn, gaan we weer eens een onrustige nacht in!

 

Dinsdag, 3 april 2012 – een Puzzel die in elkaar Past

 

Ontbijten, TOY afleveren bij de buren en op naar Tourist Info, van waar de Heritage Busrondrit door Armidale start. Er is een Duits stel en de rest zijn vakantievierende Ozzies. Gloria, een ex-lerares van een jaar of zeventig, vertelt veel. Heel veel! Ze is dol op Armidale en alles wat naar historie ruikt.
Het is een relatief jonge geschiedenis. Begin 18e eeuw, kwam er een mannetje met een zootje schapen aan en besloot dat het er goed toeven was. De stad telt nu zo’n 25.000 inwoners. De schapen hebben het veld geruimd voor studenten. Een flink aantal gebouwen uit de twee voorgaande eeuwen zijn tot monumenten verklaard.
De rit wordt afgerond in het hart van de Universiteit, het voormalige landgoed van een wijnmaker. Het is een schitterend gebouw dat vanaf een heuvel neer kijkt op de stad. 
Die jonge geschiedenis betekent wel dat de details er nogal toe doen. Gelukkig doorspekt Gloria haar enthousiaste en levendige presentatie met de nodige grappen.

 

 

De diagnose van TOY’s probleem is een stap gevorderd en de reparatie is bij TJM in goede handen, maar kan ook pas over twee weken en zal bovendien een dag of wat vragen.

Tijdens de lunch zetten we alles op een rijtje en alle puzzelstukjes passen perfect. We laten TOY bij de buren. Zij kunnen rustig aan het werk na de paasvakantie en wij gaan terug naar huis!
Aan het eind van de middag zijn de tickets geboekt, is alles met Stuart (de TJM-buurman) afgesproken, taxi besteld en is er geordend wat er gedaan en geregeld moet worden.
En wat een heerlijk telefoontjes zijn het als we eerst Shirley en dan Sander informeren. Ze zijn opgetogen! We eten weer heerlijk bij de White Bull met een lekkere Merlot en slapen stukken beter dan de afgelopen nacht.

 

Woensdag, 4 april 2012 – Check-Day

 

Vandaag bereiden we ons vertrek voor. Inpakken, schrijven, in- en uitpakken, TOY wegzetklaar maken en mailtjes schrijven. Met enige strubbeling halen we de e-tickets binnen, maar inckecken lukt niet. Halverwege de middag overhandigen we TOY met sleutel aan Stuart.

 

 

Het weer is nog steeds fantastisch. Tegen de stralend blauwe lucht steken de verkleurende bomen prachtig af. We zingen Patrick toe terwijl hij nog in zijn bed ligt en beloven, dat we vanavond een wijntje op zijn gezondheid gaan drinken. Eten bij de Thai, drinken eigen wijn! … 

 

Donderdag, 5 april 2012 -  de Reis Terug

 

05.00 uur - opstaan, ontbijt, tassen klaar
06.15 uur - taxi
07.00 uur - vliegveld, half uur vertraging door mist
en dan
- vijf kwartier vliegen naar Sydney
- zes uur wachten (van terminal 1 naar 2 treinen, ontbijtlunch, inchecken, cadeautjes, boarden)
- zevenenhalf uur vliegen naar Kuala Lumpur dwars over Australië. Vanaf grote hoogte genieten we vast van de Simpson Desert.
- drie uur wachten. 
- twaalfeneenhalf uur vliegen naar Amsterdam.

 

Vrijdag, 6 april 2012 – Thuis

 

Om 06.00 uur landen we en niet veel later knuffelen we Jovita als eerste in een lange reeks…

 

Zondag,  8 april 2012 – LOIS (Mei Niemans) geboren!

foto Bas vernooij